Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Oczy na debiut. Wiadomo, że debiuty idealne nie są i ten też nie jest, ale ma to, co najważniejsze. Przynosi spore nadzieje na przyszłość. Ale po kolei. Bartosz Sadulski autor powieści „Rzeszot” zabiera nas w podróż do przeszłości. Powołuje do życia postać pana Podedwornego, który brał udział w powstaniach z lat 30. XIX wieku. Jak wiemy z historii nie było to pasmo sukcesów. Więc nasz bohater osiada w końcu w Galicji i bierze się za biznes związany z wydobyciem nafty. Aha, no i mamy do czynienia z bohaterem wielu mitów: albo towarzyszył Kościuszce przy umieraniu, albo spotykał się z Mickiewiczem lub Słowackim. Sporo tego jak na jeden żywot. Z Mickiewiczem łączyć go będzie jeszcze jeden przedmiot: szpileczka, z którą będzie obnosił się wszędzie i wszędzie będzie zaświadczał o jego autentyczności. Reszta jego „przygód” jest równie ciekawa i interesująca. Tym bardziej, że Sadulski poprzestawiał kilka akcentów z naszej narodowej martyrologii i samozadowolenia. Pewnie, że ze swej historii „Rzeszot” czerpie swą siłę, ale również i ze stylu, który zmienia się dość często. Losy bohatera widzimy oczami choćby małej galicyjskiej dziewczynki. Przy okazji możemy prześledzić losy ludowych bohaterów zaraz po zniesieniu pańszczyzny. Jest również zmiana narracji, która powieść zmienia w wymianę listów. Takich zabiegów jest jeszcze kilka i wszystkie inteligentnie wmontowane w całą opowieść. Największym „wygranym” powieści jest wiek XIX, którego zbiór zdarzeń pokazuje, że to żyzna gleba dla pisarzy być może. Jednak „Rzeszot” nie jest pozbawiony wad. Największą jest jego dosadność. Autor pilnuje, żeby czytelnik nie zgubił przesłania, ani nie stracił z oczu wycyzelowanych zdań. Dba pieczołowicie o tło historyczne i tempo narracji. Niewiele w tym miejsca dla czytelnika, który może nie znaleźć dla siebie zbyt wiele miejsca. Ale „Rzeszot” czyta się bardzo dobrze. Jest to bardzo inteligentnie napisana powieść, miejscami brawurowa i warto ją przeczytać.