Przerwa w pracy. Zachwyt w pracy. Nad zmienną narracją, kunsztem języka i umiejętnością snucia opowieści. Ciekawy głos w polskiej prozie. Opis już znacie, dlatego zaserwuję raptem fragment:

„Wieś nasza Zmyślona liczyła kilkanaście numerów, oddalonych od siebie tak, że jeden drugiego prawie nie widział, ale też nie było na co patrzeć, czasem tylko może ucha się nadstawiało, żeby podsłuchać, czy u sąsiadów, Głodów albo Raków, bieda też była taka, że aż piszczało. I piszczało, nie jak niemowlę czy zwierzę małe piszczy, ale piszczało tak, jak tylko bieda potrafi piszczeć. U nas bieda piszczy cichutko, coraz ciszej, nie przenikliwie, żeby drażnić, ale przechodząc w syk, jakby powietrze uchodziło, stopniowo milknie. Bieda nie piszczy, żeby przywołać do siebie, jak to robi głodne dzieciątko zawieszone na szmatach albo ranne zwierzę. Bieda piszczy, bo nie umie żadnej melodii zagrać, piszczy, jak piszczą piszczałki, kiedy się w nie dmuchnie: w biednej chacie wiatr i oddech grają swoją melodię, coraz ciszej, bo znikają kolejne instrumenty.”

Przerwa w pracy. Zachwyt w pracy. Nad zmienną narracją, kunsztem języka i umiejętnością snucia opowieści. Ciekawy głos w polskiej prozie. Opis już znacie, dlatego zaserwuję raptem fragment:

„Wieś nasza Zmyślona liczyła kilkanaście numerów, oddalonych od siebie tak, że jeden drugiego prawie nie widział, ale też nie było na co patrzeć, czasem tylko może ucha się nadstawiało,...