Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Banana Yoshimoto to moja literacka strefa komfortu. Jej twórczość poznałam na początku (trwającej do dziś) fascynacji literaturą japońską. Przeczytałam "The Lake" i przepadłam. Z miejsca pokochałam melancholijny nastrój, subtelne elementy realizmu magicznego i młode bohaterki na życiowym rozdrożu, tak charakterystyczne dla jej twórczości. W "Asleep" Banana garściami korzysta z powyższych motywów. Z pewnością ucieszy to jej fanki (tak, jak ucieszyło mnie),nie zmieni za to zdania nieprzekonanych do twórczości Japonki. Pod względem stylu też jest jak zawsze: pierwszoosobowo, subtelnie, minimalistycznie, a równocześnie dość poetycko. Opowiadania w zbiorze łączy motyw snu. Sny u Banany są miejscem, gdzie można spotkać osobę, która odeszła (bardzo nostalgiczny to zbiór, wspomnienia odgrywają w nim dużą rolę). Na ich granicy można też usłyszeć dźwięki przywołujące wspomnienia. Sen okazuje się też sposobem na ucieczkę od problemów dnia codziennego. I choć może to brzmieć przygnębiająco, to wcale tak nie jest. Sen, jak na czas odpoczynku przystało, przynosi w końcu siłę, by zmierzyć się z tym, co trudne. "Asleep" okazał się idealnym zbiorem na czas listopadowo-grudniowy. Bardzo potrzebowałam takiej spokojnej, melancholijnej lektury z promykiem nadziei (bez emocjonalnej manipulacji, jak np. u Kawaguchiego). Jak zawsze polecam Bananę, zwłaszcza na trudny czas. Zostawiam was z cytatem: "[W]hen I turned to confront the darkness inside me, when somewhere down deep inside I was really hurting, when I was utterly exhausted, all of a sufden a totally unexpected and inexplicable strength came gushing up within me" (s. 175). https://www.instagram.com/kiczcock/