Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Prawdziwe baśnie są smutne. Naprawdę, są po prostu przykre. Nawet jeśli poubierano je w najozdobniejsze szaty, to w pewnym wieku mało prawdopodobne, że nie dostrzeżesz ich odniesienia do rzeczywistości. Właśnie ta wieloznaczność zachwyciła mnie w tej historii najbardziej – ona porusza ogrom tematów związanych z bardzo trudnymi problemami, które nierzadko przekładają się na dorosłe życie: chorobliwa zazdrość, dzieci pozbawione właściwego wzorca rodziców lub też dzieci rodziców niedoceniające, szukanie zaspokojenia w niewłaściwych obszarach, ciągłe powtarzanie tych samych błędów; przy czym wszystkie te składowe prowadzą tak naprawdę do jednego głównego problemu relacji z niedojrzałą osobą. Skąd ta niedojrzałość się bierze i dlaczego w zasadzie jest dyskwalifikująca? Czym się objawia i jak w subtelny, niewinny sposób – niszczy? Portrety psychologiczne bohaterów są genialnie wyważone, co jest rzadkie w tego typu literaturze. Nikt nie jest tutaj ani dobry, ani zły, opisane działania i motywy postaci otwierają kolejne ciekawe drogi analizy. Zresztą, bez tej zalety historia pozostałaby raczej niezrozumiana i… wyrwana z kontekstu. Jestem pewna, że nad tą książką jeszcze sporo przyjdzie mi się zastanawiać i interpretować zawarte w niej schematy. Na przykład jest to dla mnie, choć nie tylko, opowieść o tym, że są czasami ludzie, których się kocha, ale których się kochać nie potrafi. O ludziach, z którymi miłość po prostu nie jest możliwa. Ostatecznie, to nie jest bajka – każdy z nas spotkał kiedyś Piotrusia Pana. I nie bez powodu wizja tego pierwszego spotkania wzbudza raczej niepokój.