Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przyznam, że trochę męczyłam się z tą książką i w zasadzie nie wiem dlaczego. Nie jest to zła pozycja, ale z jakiegoś powodu bardzo długo zajęło mi jej skończenie. Może to kwestia audiobooka? Nie wiem, ale nie mogłam przemóc się do kontynuowania jej w „papierze”. Książka napisana jest w bardzo lekki i przyziemny sposób. Miała to być chyba książka dla dzieci, przynajmniej tak zrozumiałam z końcowych słów autorki… i to czuć. Język jest bardzo prosty, wydarzenia przedstawiane są w sposób przystępny dla młodszego odbiorcy, nie ma zbyt wiele szczegółów, a na dodatek nacechowana jest takim młodzieńczym wydźwiękiem. Wszystkie takie mroczniejsze elementy otulone są w taką zabawną, ciepłą atmosferę. Nie wiem, czy jestem tego fanką. Mamy tutaj naprawdę dużo pieczenia i innych słodkości. Normalnie w trakcie czytania można zgłodnieć. I o ile z początku było to fajne i ciekawe, tak z czasem zaczęło mnie to troszkę nużyć. W końcu ile można słuchać o ugniataniu ciasta. Postacie głównych bohaterów są w porządku i dość sprytne jak na ich wiek. I to akurat bardzo mi się podobało. Zapewne, gdyby postacie wykazywały się przesadną infantylnością, to raczej nie skończyłabym tej książki. Sama fabuła była przyjemna, ale niezbyt zaskakująca. Łatwo było rozszyfrować, jak zakończy się ta historia. Zabrakło mi lekkiego dreszczyku emocji i takich mroczniejszych wstawek, zwłaszcza przy momentach, w których bohaterowie uciekali przed mordercą. Wychodziło to wtedy trochę zbyt komicznie i ciepło, ponieważ taką atmosferę roztacza cała książka. Bardzo podobała mi się za to scena bitwy z wielkimi ludzikami z piernika. Chciałabym zobaczyć ciastka giganta. Książka nie jest zła, ale nie wywarła we mnie jakichś szczególnych emocji. Czy żałuje, że ją przeczytałam? Nie. Ale czy mogłabym się obejść  bez jej poznania? Tak.