Cierń spod pióra T. Kingfisher umilał mi czas przez kilka dni, ale jest to historia, którą można przeczytać na raz, gdyż mieści się na niespełna 160-ciu stronach. Było to moje pierwsze spotkanie z twórczością Ursuli Vernon (T. Kingfisher to pseudonim) i stanowiło ciekawe doświadczenie. W podziękowaniach autorka nazywa swoją opowieść nowelą, a z okładki możemy odczytać informacje o baśniowym charakterze utworu.

Wieża otoczona murem z cierni, a za nim samotna i zalękniona Ropuszka – wróżka (potrafiąca zamienić się w płaza tożsamemu jej imieniu), która od setek lat realizuje pewną misję. Rozdarta między pragnieniem, aby nikt nie zbliżał się do żywopłotu a narastającą potrzebą bliskości, z dystansu obserwuje przemierzających pobliskie tereny ludzi różnych kultur, wyznań i profesji, których zainteresowanie niedostępną okolicą to wzrasta, to maleje. Do czasu, aż pod cierniowym murem zjawia się pewien rycerz i postanawia sprawdzić, jakie tajemnice skrywa żywopłot. Ku rozczarowaniu Ropuszki, która chce temu zapobiec.

Książka charakteryzuje się jasnym tonem opowieści, choć dobro ściera się w niej ze złem. Napisana jest prostym językiem, niepozbawiona jednak sugestywnych porównań, metafor, epitetów czy innych figur stylistycznych. Baśniowe tło opowieści, do których należy np. świat przedstawiony, wykreowane jest spójnie, pozbawione rozległych opisów. Poznajemy tylko najważniejsze zasady rządzące światem i żyjące w nim istoty, bo też nie to jest kluczem tej opowieści.

Dla mnie jest to historia o Ropuszce. To jej T. Kingfisher poświęca najwięcej czasu na kartach swojej noweli. Aktualne wydarzenia opisywane w książce przeplatane są retrospekcjami, w których poznajemy główną bohaterkę. Kim jest? Skąd pochodzi? Jakie jest jej zadanie i dlaczego musiała je podjąć? Towarzyszenie Ropuszce w jej historii, która wcale nie jest łatwa, to największy walor tej opowieści. Można wręcz potraktować to jak studium przypadku i z zacięciem psychologa przyglądać się i interpretować jej emocje, przeżycia, reakcje, decyzje, błędy i przekonania, po to, aby ostatecznie zadać samemu sobie wiele ciekawych pytań. O własną tożsamość, poczucie przynależności, cel życia, konsekwencje własnych decyzji i nie tylko.

Obok Ropuszki, najważniejszą, ale już drugoplanową postacią jest rycerz Halim, który w duecie z główną bohaterką fundował czytelnikowi wiele uśmiechu, bowiem na ich interakcji Kingfisher zbudowała w swojej noweli humor. Rozmowy między nimi, mogące wydać się w innych okolicznościach infantylne czy nieprzystające do rzeczywistości, tutaj rozweselają. Dotyczy to także humoru sytuacyjnego, potęgowanego charakterem bohaterów – nieporadnością, niepewnością, grzecznością. Halim to ciekawie zbudowana postać, ponieważ przełamuje wiele stereotypów rycerskości, a razem z Ropuszką - bohaterskości.

Moją uwagę zwróciły też luźno umiejscawiane przez autorkę smaczki, które subtelnie budowały świat opowieści. Podobał mi się motyw przeplatających się kultur i religii: chrześcijańskiej i muzułmańskiej albo nawiązania do wydarzeń historycznych – epidemii Dżumy w czasach Justyniana. Znalazłem też przyczynek do rozważań na temat opowieści jako takiej, czym jest, kto ją przekazuje, ile w niej prawdy czy stereotypów związanych np. z pięknem – dobry bohater – ładny, bohater z natury zły – szkaradny.
 

Cierń spod pióra T. Kingfisher umilał mi czas przez kilka dni, ale jest to historia, którą można przeczytać na raz, gdyż mieści się na niespełna 160-ciu stronach. Było to moje pierwsze spotkanie z twórczością Ursuli Vernon (T. Kingfisher to pseudonim) i stanowiło ciekawe doświadczenie. W podziękowaniach autorka nazywa swoją opowieść nowelą, a z okładki możemy odczytać...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Jeżeli chodzi o retelling baśni o Śpiącej Królewnie to do tej pory najlepszym z nich albo przynajmniej najbardziej rozpoznawalnym był film „Czarownica” z 2014 roku. Wraz z czytaniem „Ciernia” T. Kingfisher można zauważyć do filmu lekkie podobieństwa, chociażby w postaci głównej bohaterki, na całe szczęście zbliżeń do siebie nie ma poza tym wiele, kończą się, gdy pojawia się charakterystyczne dla retellingu pytanie: „A co gdyby...?”. Film i książka zadają je w zupełnie inny sposób i niech to będzie spojler dla każdego, komu przychodzi na myśl ta ekranizacja i ma zamiar, o zgrozo czytając porównywać do niej słowo pisane.
Opowieść Kingfisher nie jest długa, ma troszkę ponad 150 stron w dodatku napisana dużą czcionką i dla osób mi podobnych, co czytają zazwyczaj książki mające po 600 czy 800 stron, możne wydać się za krótka. Tu jednak też trzeba zwrócić uwagę, że nie jest to pełnoprawna książka, a nowelka, co widać w samych elementach opowiadania, na dodatek w końcowych „Podziękowaniach” sama autorka o tym wspomina, a przez to ramy oceniania (przynajmniej u mnie) są nieco inne niż w przypadku klasycznej książki i z tej właściwej jej perspektywy wypada ją ocenić.
Nowelka mimo swojej małej przewidywalności jest świetna, szybko się ją czyta, więc stanowi dobrą opowieść na jeden wieczór. Łączy w sobie sielankowo-mroczny motyw tworząc zaskakujące połączenie, które harmonizuje się z elementami fantastycznymi opowieści, te zaś nasiąknięte są mocno anglosaskimi przypowieściami o wróżkach, które stykały z sobą świat magii i świat realny. W ten sposób czytelnik wprowadzony jest w magiczną, lekko niepokojącą krainę pięknych, dobrych księżniczek w opałach, dzielnych rycerzy i złych wiedźm znany z klasycznych baśni. Tylko że ani księżniczka, ani rycerz, ani wiedźma nie do końca pasują do swoich ról, co stanowi drobny kontrast dodający uroku całej nowelce, odsuwający ją od klasycznej baśni. Postać Ropuszki początkowo wydała mi się nudna, nawet miejscami powtarzalna, ale z czasem zauważyłam u niej baśniową słodycz – jej często brakuje w pojawiających się na rynku tych rzekomo baśniowych retellingach – samo to spowodowało inny odbiór bohaterki, przestała być powtarzalna, jej historia stała się bardziej prawdziwa i bliższa sercu, podobnie ma się sprawa z postacią rycerza.
Wracając do wspominanej na początku „Czarownicy” i porównania do niej „Ciernia” – w moim rankingu „Cierń” wygrał to małe starcie.

Jeżeli chodzi o retelling baśni o Śpiącej Królewnie to do tej pory najlepszym z nich albo przynajmniej najbardziej rozpoznawalnym był film „Czarownica” z 2014 roku. Wraz z czytaniem „Ciernia” T. Kingfisher można zauważyć do filmu lekkie podobieństwa, chociażby w postaci głównej bohaterki, na całe szczęście zbliżeń do siebie nie ma poza tym wiele, kończą się, gdy pojawia się...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Czy to bajka, czy nie bajka, myślcie sobie jak tam chcecie. Ja nie będę, w ślad za Konopnicką, przekonywać, że magiczne ropuchy są na świecie, ale magiczne baśnie - jak najbardziej!
"Cierń" to urocza opowieść o pewnej Ropuszce, jej tajemnicy, misji i miłości.
W momencie gdy po latach spokojnej warty niezmąconej ludzką obecnoscią, Ropuszka musi zacząć chronić swą tajemnicę, dowiadujemy się kim jest bohaterka, czym się stała i dlaczego los zawiódł ją w to właśnie miejsce.
Opowieść jest dawkowana, nie męczy, wręcz przeciwnie - rodzi ciekawość i pytania, na które na szczęście otrzymujemy odpowiedź. W swoim czasie.
Fabuła daje nam czas by poznać bohaterkę, polubić ją i zrozumieć jej heroizm. Dla starszych odbiorców może rodzić pytania o granice rodzicielskiej miłości, dla młodszych zaś, być ciekawą i wciągającą bajką. Bajką, która budzi wyobraźnie, w której każdy dobry sen może zmienić się w koszmar a każda wiedźma może okazać się dobrą wróżką. 

Czy to bajka, czy nie bajka, myślcie sobie jak tam chcecie. Ja nie będę, w ślad za Konopnicką, przekonywać, że magiczne ropuchy są na świecie, ale magiczne baśnie - jak najbardziej!
"Cierń" to urocza opowieść o pewnej Ropuszce, jej tajemnicy, misji i miłości.
W momencie gdy po latach spokojnej warty niezmąconej ludzką obecnoscią, Ropuszka musi zacząć chronić swą tajemnicę,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Zdecydowanie nie jestem zwolenniczką krótszych form... Za każdym razem, kiedy sięgam po książkę, która nie ma tych 300 stron, zastanawiam się, czy warto. Zwłaszcza, kiedy mówimy o fantasy. Na tak niewielu stronach ciężko zbudować świat, wykreować ciekawych bohaterów, albo zwyczajnie wkręcić czytelnika w opowieść.
Do tej pory miałam do czynienia głównie z opowiadaniami Sandersona i byłam nimi zachwycona. Trafiały idealnie w mój gust, jednak to Sanderson, więc niczego innego bym się nie spodziewała. Ubolewałam tylko nad tym, że historie kończyły się tak szybko...
Tym razem natknęłam się na baśń. I to taką dobrze znaną z dzieciństwa. Baśń o Śpiącej Królewnie, ale opowiedzianą w nieco inny sposób i z odwróconymi rolami. Tutaj zła wróżka okazuje się całkiem dobrą wróżką, a piękna królewna odmieńcem o charakterze typowym dla tych istot, czyli niekoniecznie dobrym, a wręcz właśnie złym. Pojawia się również rycerz, ale i on jest nieco odmieniony. Nie należy do gatunku przystojnych książąt, choć rzeczywiście zainspirowany opowieściami pragnie przełamać klątwę...
O książce dowiedziałam się przy okazji konkursu i pewnie gdyby nie on, wcale z nowelką bym się nie zaznajomiła. Głównie dlatego, że nie przepadam za baśniami, a dodatkowo te niecałe 200 stron nie brzmiało dla mnie zachęcająco. Jednak muszę przyznać, że cieszę się z danej szansy. Książka mnie całkiem nieźle wciągnęła. Historia mi się spodobała, a krótki format sprawił, że poszło szybko i przyjemnie. Ogromnym plusem jest wersja audio w wykonaniu Filipa Kosiora. Bardzo dobrze się tego słucha!
Nie jest to może arcydzieło literatury, ale w formie przerywnika na jeden wieczór sprawdza się cudownie.

Zdecydowanie nie jestem zwolenniczką krótszych form... Za każdym razem, kiedy sięgam po książkę, która nie ma tych 300 stron, zastanawiam się, czy warto. Zwłaszcza, kiedy mówimy o fantasy. Na tak niewielu stronach ciężko zbudować świat, wykreować ciekawych bohaterów, albo zwyczajnie wkręcić czytelnika w opowieść.
Do tej pory miałam do czynienia głównie z opowiadaniami...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Przyznaję bez bicia: skusiła mnie okładka. Estetyczna,w nieco mrocznym klimacie,spójna z tytułem "Cierń" T.Kingfisher. Po przeczytaniu opisu książki,z podekscytowaniem po nią sięgnęłam.
Moja nastoletnia fascynacja fantastyką minęła wraz z wiekiem,ale pozostał sentyment do baśni o zaczarowanych księżniczkach i dzielnych rycerzach,a przy nowych wersjach ciekawość zżera mnie do kości.
W "Cierniu" mamy więc: wróżkę - Ropuszkę,rycerza bez powołania,księżniczkę śpiącą w wieży. Brzmi znajomo,Jest to jednak historia zbliżona do "Śpiącej Królewny" tylko pozornie.
Na wstępie poznajemy Ropuszkę, która samotnie pilnuje wieży. W międzyczasie autorka wplata trochę nawiązań historycznych.Z jednej strony nie do końca to do mnie trafiło,z drugiej jednak opowieść stała się bardziej "nasza",rzeczywista,nie tak bardzo odklejona,z innego świata. Główni bohaterowie to postaci trochę w stylu "przepraszam,że żyję" i "jestem brzydka,nic nie umiem, to moja wina,odpokutuję to do końca świata".Przez to właśnie wzbudzają tak dużą sympatię.Są tacy jak my lub ludzie,których mijamy.Niepozorni,nie najpiękniejsi,nie idealni.Widzimy jednocześnie jak są wartościowi i jak dla dobra innych,potrafią pokonać swoje słabości i lęki.
Historia opowiadana jest w dwóch czasach: teraźniejszy i retrospekcje,gdzie czytamy jak doszło do tego,że
księżniczka śpi,a Ropuszka wegetuje wokół wieży(ta część porwała mnie szczególnie, choć jest bardziej brutalna).Mimo,że pierwsze strony kartkowałam trzy razy (ciężko było mi "wejść w klimat" utworu) to mam pozytywne odczucia.Jest to krótka historia do przeczytania w jeden wieczór. Dla wielu może to być fajna odskocznia i ciekawa przygoda.Mnie natomiast,analizującej wszystko na śmierć,zaczęły nasuwać się rozważania: czy rodzina to zawsze ci,których łączą więzy krwi? czy rycerz musi być przystojny i nieustraszony aby dokonywać bohaterskich czynów? czy księżniczki są zawsze dobre i piękne,a może Piękna i Bestia to jedna i ta sama osoba? czy warto bez końca poświęcać się komuś,zapominając o sobie? I inne…
Nie ma tu odpowiedzi, ale książka nasuwa te pytania oraz przełamuje stereotypy wciąż zakorzenione w nas przez stare baśnie. 
Dodatkowy smaczek to audiobook czytany przez fenomenalnego Filipa Kosiora,który podkręca tempo całej historii.
Muszę też wspomnieć o Wyd.SQN,które swoimi tytułami bardzo podnosi poziom na rynku.Sięgając po książkę,nie obawiam się,że będą to zmarnowane pieniądze.
Ostatecznie: polecam,bo w końcu każdą historię warto poznać,aby wiedzieć czy było warto.

Przyznaję bez bicia: skusiła mnie okładka. Estetyczna,w nieco mrocznym klimacie,spójna z tytułem "Cierń" T.Kingfisher. Po przeczytaniu opisu książki,z podekscytowaniem po nią sięgnęłam.
Moja nastoletnia fascynacja fantastyką minęła wraz z wiekiem,ale pozostał sentyment do baśni o zaczarowanych księżniczkach i dzielnych rycerzach,a przy nowych wersjach ciekawość zżera...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Po pierwszych zdaniach już się wie co za bajkę opowiada autorka, lecz im dłużej się czyta coraz bardziej odbiega od dziecięcych wyobrażeń. Choć ma wspólny wątek z klasyczną bajką to zupełnie inna historia. Zamiast kwiatków, motylków i książąt na białych koniach, mamy zmaganie się z szarą rzeczywistością z magią w tle. Jak to w bajkach bywa fabuła jest prosta i opiera się na magii, lecz zachowania i motywy działania bohaterów są realne i łatwe do uwierzenia. Mi najbardziej przypadł do gustu sposób przedstawienia pewnego wątku (a raczej obalenia tradycyjnego bajkowego stereotypu) a mianowicie: piękne nie zawsze równa się dobre a brzydkie może być wspaniałe i kochane. Opisany bez zbędnego patosu i moralizatorstwa, po prostu warty przeczytania.  Książkę czyta się prosto i przyjemnie, w sam raz na jeden wieczór. Choć opowieść jest miejscami mroczna jako całość sprawia przyjemne i pozytywne wrażenie. Do polecenia każdemu kto lubi nieszablonowo patrzeć na świat. 

Po pierwszych zdaniach już się wie co za bajkę opowiada autorka, lecz im dłużej się czyta coraz bardziej odbiega od dziecięcych wyobrażeń. Choć ma wspólny wątek z klasyczną bajką to zupełnie inna historia. Zamiast kwiatków, motylków i książąt na białych koniach, mamy zmaganie się z szarą rzeczywistością z magią w tle. Jak to w bajkach bywa fabuła jest prosta i opiera się na...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Z retellingiem sprawa nigdy nie jest prosta. No bo co zrobić, żeby zachęcić do przeczytania historii, którą zdawałoby się, każdy zna od podszewki? Dlatego też podziwiam autorów, którzy się na to porywają, a jeszcze bardziej tych którzy potrafią zaskoczyć czytelnika snując opowieść zupełnie inaczej.
„Cierń” ma baśniowy, oniryczny klimat, gęsty od niedopowiedzeń, momentami niepokojący. Akcja toczy się niespiesznie, teraźniejszość miesza się z retrospekcjami z przeszłości, a główna bohaterka wróżka Ropuszka skrada serce czytelnika. W pewnym momencie chciałam ją pocieszyć i otrzeć czarną łzę, ale ubiegł mnie
Hadim – rycerz bez zbroi i majątku, ale o dobrym sercu.
Czy książka zaskakuje? A i owszem zaskakuje, z tym że nie zwrotami akcji, bo tych
jest mało, ale sposobem prowadzenia narracji i kreacjami bohaterów.
Jeśli ktoś potrzebuje lekkiego przerywnika i odskoczni to "Cierń",
będzie jak znalazł.

Z retellingiem sprawa nigdy nie jest prosta. No bo co zrobić, żeby zachęcić do przeczytania historii, którą zdawałoby się, każdy zna od podszewki? Dlatego też podziwiam autorów, którzy się na to porywają, a jeszcze bardziej tych którzy potrafią zaskoczyć czytelnika snując opowieść zupełnie inaczej.
„Cierń” ma baśniowy, oniryczny klimat, gęsty od niedopowiedzeń, momentami...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Kiedy sięgnęłam po "Cierń" autorstwa T. Kingfisher, dzięki zapowiedziom, nie spodziewałam się typowej historii o księżniczce w opałach i rycerzu, który ją ratuje. To zaskakująca opowieść, która oferuje zupełnie nowe spojrzenie na znaną bajkę.

Autorka wzięła motyw Śpiącej Królewny i wywróciła go do góry nogami. Główną bohaterką jest Toadling, tajemnicza istota, która przez wiele lat strzegła tajemniczej wieży. Nie jest to jednak zwykła opowieść o zwykłym rycerzu, który przybywa na ratunek pięknej księżniczce. Toadstool nie jest uroczą młodą dziewczyną w tarapatach, a rycerz Halim nie pasuje do stereotypowego wizerunku bohatera. Ich relacja jest pełna czułości i subtelności, co nadaje opowieści niepowtarzalnego uroku.

Kingfisher doskonale połączyła humor z mrocznymi wątkami, tworząc historię, która wciąga od pierwszej strony. Wraz z Ropuszkąpoznajemy tajemnice wieży i prawdę legendy o Śpiącej Królewnie. Autorka rzuca wyzwanie tradycyjnym interpretacjom baśni i zaskakuje czytelnika.

Jednak pomimo wielu mocnych stron, "Cierń" nie jest pozbawiona wad. Brakuje atmosfery, która mogłaby zwiększyć napięcie opowieści. Mogłoby być więcej szczegółowych scen, aby uczynić ją bardziej zapadającą w pamięć czytelnika.

Ogólnie rzecz biorąc, "Cierń" to niezwykła i intrygująca historia, która zaskakuje od pierwszej do ostatniej strony. Pomimo swoich drobnych wad, książka T. Kingfisher zasługuje na uwagę tych, którzy uwielbiają reinterpretować baśnie oraz tych, którzy szukają oryginalnych i pomysłowych historii.

Kiedy sięgnęłam po "Cierń" autorstwa T. Kingfisher, dzięki zapowiedziom, nie spodziewałam się typowej historii o księżniczce w opałach i rycerzu, który ją ratuje. To zaskakująca opowieść, która oferuje zupełnie nowe spojrzenie na znaną bajkę.

Autorka wzięła motyw Śpiącej Królewny i wywróciła go do góry nogami. Główną bohaterką jest Toadling, tajemnicza istota, która przez...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Nie lubię recenzji zdradzających fabułę książek które czytam. Nie czytam nigdy też opisu książki przed przeczytaniem. Psuje mi to całą zabawę. Dlatego też postaram się zrecenzować książkę bez szczegółów. Nowela Cierń to poetycka baśniowa opowieść która przeniesie nas w świat dziecięcy. Słuchając audiobooka, co było dodatkowym atutem, poczułam się znów jak 12 latka czytająca Harrego Pottera. W łóżku, w ciepłej i miękkiej pościeli z kubkiem kakao. Taka właśnie jest ta opowieść. Lekka, nieskomplikowana, miejscami z humorem, wartościowa opowieść bez zadęcia, patetyzmu i pretensjonalności. Łagodna i subtelna, bez umoralniania na siłę i recepty na jedno szczęśliwe zakończenie/drogę życiową.
Pierwszy raz miałam tak pozytywne wrażenie jeśli chodzi o osadzenie całości w jednym miejscu, nie będące zabiegiem męczącym. Język tak ładnie wszystko opisuje, że jak widać można opisać jedno miejsce i mimo to przyciągnąć uwagę czytelnika w łatwy sposób. Opowieść łagodna, ujmująca i subtelna. Tak jak spokój i beztroska dzieciństwa. Osadzona w nieokreślonym czasie i miejscu, ale to jest najciekawsze. Czas i miejsce jest tylko tłem bez większego znaczenia dla przekazu.  Konkluzja, żeby za wiele nie zdradzać, przypominająca o tym, że najważniejsze to być Panem swojego losu i nie pozwolić innym decydować o sobie. O tym, że słabszy i delikatniejszy nie równa się gorszy. A złamanie utartych schematów, wyobrażeń i społecznych konwenansów jest uwalniające. Nie zawsze to co znane jest lepsze od nieznanego i odwrotnie. To my rysujemy swoją własną historię. Nikt nie ma prawa poprawiać tego rysunku. Tak jak dziecko które maluje fioletowe niebo i czerwoną żyrafę. Bo może. My też możemy pokolorować nasz świat jak tylko chcemy. Słodko gorzko. Ciernie i róże. Zamek i mur. Droga i przestrzeń. Woda i ogień. Decyzja i zmiana. Tak jak świat Ciernia, jak piękny kolorowy rysunek z bajki który można by namalować po przeczytaniu tej historii. To Twoja bajka, jak z reklamy Delicji. ; )  O Tobie i o mnie. O nas wszystkich.
2011 znaków  

Nie lubię recenzji zdradzających fabułę książek które czytam. Nie czytam nigdy też opisu książki przed przeczytaniem. Psuje mi to całą zabawę. Dlatego też postaram się zrecenzować książkę bez szczegółów. Nowela Cierń to poetycka baśniowa opowieść która przeniesie nas w świat dziecięcy. Słuchając audiobooka, co było dodatkowym atutem, poczułam się znów jak 12 latka czytająca...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Z pewnością znacie jedną z najpiękniejszych baśni braci Grimm, opowiadającej o historii życia Roszpunki – dziewczynki, w dzieciństwie odebranej rodzicom przez zazdrosną czarownicę i dorastającej samotnie w wieży. Na pewno kojarzycie także inną bajkę – tą o Śpiącej Królewnie, córce władców wielkiej krainy, przeklętej przez złą wróżkę i skazanej na bardzo długi sen. Oczywiście w tamtych historiach na ratunek damie w opałach przybywał książę, uwalniał ją od złej wiedźmy i razem żyli długo i szczęśliwie. Myśleliście kiedyś, co stałby by się, gdyby tą całą konwencję obrócić? Gdyby to nie czarownica, a dziewczyna mieszkająca w wieży była złą postacią w tej bajce?

Jeśli tak, to książka pt. „Cierń” autorstwa znakomitej pisarki T. Kingfisher będzie dla Was idealną propozycją czytelniczą. Przedstawia trochę zmodyfikowaną wersję opowieści o Śpiącej Królewnie, z dołączonymi elementami historii Roszpunki – tutaj, to ona jest czarownicą strzegącą wieży, która uśpiła królewnę na wieki. Jednak niech nie zmylą Was pozory: brzydota czy umiejętność zmieniania się w żabę. Ropuszka, bo tak nazywa się nasza bohaterka, ma za sobą bardzo trudne przeżycia i wybory – życie, które wciąż nie mogło się zdecydować, w jakiej z rzeczywistości ją umieścić: zawieszona pomiędzy nimi od wieków nie czuła się dobrze będąc w świecie ludzi, i wciąż tęskniła do magicznych stworzeń, które ją wychowały.

Oczywiście co to byłaby za baśń, gdyby nasza główna bohaterka do końca swoich dni tylko się obwiniała i czekała w formie żaby aż jej nemezis się obudzi. W stanie wielkiej samotności i wewnętrznego poddania się, zastaje ją rycerz. Nie jest to do końca stereotypowy książę z bajki – nie grzeszy urodą, nie ma zbyt wielu pieniędzy, a w głębi duszy tak naprawdę boi się zabijać ludzi. Wprost idealny dla porzuconej czarownicy.

Jak rozwinie się ta historia? Czy Ropuszka przezwycięży swoje obawy i podzieli się opowieścią o swoim życiu z nieznajomym rycerzem? Czy chłopak, żądny przygód, jej uwierzy? I w końcu kim okaże się śpiąca w wieży dziewczyna? Tego wszystkiego dowiecie się, gdy tylko sami sięgniecie po „Cierń” T. Kingfisher. 

Z pewnością znacie jedną z najpiękniejszych baśni braci Grimm, opowiadającej o historii życia Roszpunki – dziewczynki, w dzieciństwie odebranej rodzicom przez zazdrosną czarownicę i dorastającej samotnie w wieży. Na pewno kojarzycie także inną bajkę – tą o Śpiącej Królewnie, córce władców wielkiej krainy, przeklętej przez złą wróżkę i skazanej na bardzo długi sen....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej