Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Miałam dość duży problem z oceną tej książki. Porusza ważny temat pustki w życiu i poszukiwaniu czegoś co ją zapełni. Jest napisana w pięknym języku, choć czasami tak przeplatają się językowe ozdobniki z prozą życia, że aż trochę to irytuje. Dodatkowo wielokrotnie rzeczowniki są zamieniane przymiotnikami i trzeba trochę wytężyć umysł, żeby zrozumieć o co właściwie chodzi. Książka niewątpliwie wzbudza uczucia co pisze się jej na plus, choć mam wrażenie, że u mnie uruchomiła głównie pokłady tych negatywnych zwłaszcza w stosunku do głównej bohaterki. Jest to obraz typowej kobiety po 50-60 roku życia, która budzi się w domu bez dzieci i stwierdza że nic w życiu nie osiągnęła i nienawidzi swojego życia. Czytając komentarze na portalach społecznościowych tego typu panie zazwyczaj wylewają swoje życiowe żale oskarżając młodych o to, że są leniwi „bo kiedyś to trzeba było prać pieluchy tetrowe, a teraz mają pampersy”, lub podkreślających że one wnukami zajmować się nie będą „bo one już tylko mogą, ale nic nie muszą”. W dalszej perspektywie narzekają że owe wnuki, nie chcą ich odwiedzać jak już są nastolatkami a one już z domu ledwo wychodzą. Zapominając, że babcie mieszkającą dwa bloki dalej widziały w dzieciństwie tylko na święta. Tu bohaterka przeciwstawia się temu i porzuca dom w którym jest nieszczęśliwa i szuka miejsca gdzie to szczęście odnajdzie. No i właśnie z jednej strony postawa godna podziwu. Jednak to dziwne przebudzenie które dokonało się w niej jak się wydaje w jednej sekundzie jak jej dziecko zatrzasnęło furtkę za sobą, wydaje się całkowicie nierealne i strasznie mimo wszystko egoistyczne. Fakt, że całe życie poświęciła mężowi i dzieciom próbuje zrekompensować sobie całkowicie skupiając się tylko na sobie. Męża stawia pod ścianą całkowicie ignorując jego potrzeby i odniosłam wrażenie że wręcz mszcząc się na nim bo przez te lata znienawidziła jego pasję tak, że każdy jej przejaw całkowicie torpedowała. Brak było tam pewnej równowagi w związku i małżeństwo nagle stało się wojną podjazdową. Całkowicie brak mi w tej książce dzieci, których wyfrunięcie z gniazda rozpoczęło całą akcję. Jakby ich obecność była odcięta nożem i wpadły w całkowity niebyt. No chyba, że to kolejny przejaw typowej matki Polki która już nic nie musi, a jedynie może i dzieci po przekroczeniu progu dorosłości praktycznie stają się dla rodzicielki obcymi ludźmi generującymi tylko ewentualne problemy. Książka tych wszystkich spraw nie rozwiązuje nie daje odpowiedzi, a raczej jest wiwisekcją rozkładu jaki dokonuje się na kobiecości i tym co jest jej kulturowo narzucone. Czuję pewien niedosyt i niesmak po jej przeczytaniu. Nie poleciłabym jej z czystym sumieniem, ale i nie odradziłaby komuś kto by się nią zainteresował.