Miłość z kamienia. Życie z korespondentem wojennym

Każde słowo napisane w kontekście oceny tej książki wydaje mi się trywialne, puste i nieadekwatne do treści. Po prostu trzeba ją przeczytać.

Każde słowo napisane w kontekście oceny tej książki wydaje mi się trywialne, puste i nieadekwatne do treści. Po prostu trzeba ją przeczytać.

Intymna i brutalnie szczera opowieść o tym, że stres pourazowy można na kogoś przenieść. A ściślej o tym, że korespondent wojenny może być skuteczny dzięki temu, że jego żona jest bezpieczna. Że rozumie go i zgadza się na jego misję.

Tyle, że żona przy każdym wyjeździe korespondenta zamiera ze strachu. Im więcej wyjazdów, tym trudniej jej opiekować się dziećmi i zwierzętami. W końcu już dłużej nie może. Nawet sobą samą nie umie się zaopiekować. Wszystko się wali. I mimo, że on od kilku lat nie jeździ na wojny, że został depeszowcem, to ona nadal tkwi w tym strachu. Jej wojna jeszcze się nie skończyła.

Intymna i brutalnie szczera opowieść o tym, że stres pourazowy można na kogoś przenieść. A ściślej o tym, że korespondent wojenny może być skuteczny dzięki temu, że jego żona jest bezpieczna. Że rozumie go i zgadza się na jego misję.

Tyle, że żona przy każdym wyjeździe korespondenta zamiera ze strachu. Im więcej wyjazdów, tym trudniej jej opiekować się dziećmi i...

Bardzo interesująca książka. Za każdym razem, gdy sięgam po reportaż, skupiam się na opisywanych wydarzeniach. Nawet przez chwilę, nie zastanawiałem się nad konsekwencjami, jakie niesie ze sobą życie, u boku korespondenta wojennego. Tutaj po raz pierwszy zostałem wprowadzony w świat, najbliższej osoby, która zmaga się z demonami i myślami o śmierci swojego męża. I ta udręka oczekiwania na wiadomość (telefon) prowadząca to załamania. Doskonała pozycja, którą powinno się przeczytać. Daje do myślenia, jaką cenę, nie tylko Sam korespondent wojenny, ale i najbliżsi ponoszą, żyjąc w takim związku. Ciekawy jest również wątek, dotyczący motywacji jednego z najlepszych korespondentów wojennych, do ciągłego bycia w centrum wydarzeń i obawy przed zaprzepaszczeniem przekazaniu światu informacji, które mogą, a często właśnie zmieniają bieg historii. Polecam przy okazji książkę "Bractwo Bang Bang" przedstawiającą przejmujący obraz pracy reporterów wojennych i ponoszone przez nich i najbliższych konsekwencje.

Bardzo interesująca książka. Za każdym razem, gdy sięgam po reportaż, skupiam się na opisywanych wydarzeniach. Nawet przez chwilę, nie zastanawiałem się nad konsekwencjami, jakie niesie ze sobą życie, u boku korespondenta wojennego. Tutaj po raz pierwszy zostałem wprowadzony w świat, najbliższej osoby, która zmaga się z demonami i myślami o śmierci swojego męża. I ta udręka...

"Miłość z kamienia". Grażyna Jagielska. #wyzwanieabecadlozpiecaspadlo
Grażyna Jagielska, żona słynnego korespondenta wojennego Wojciecha Jagielskiego. I już wpadam w pułapkę opisując autorkę jako czyjąś żonę :(
Grażyna Jagielska dziennikarka, kobieta autodestrukcyjnie zakochana w Wojciechu Jagielskim.
"Miłość z kamienia" to w moim poczuciu książkowa autoterapia autorki, kobiety która żyła w takiej symbiozie ze swoim mężem, że przejęła jego wojenne traumy.
W książce opowiada o tych tramach, o swoim postrzeganiu świata podczas dwudziestoletniej kariery dziennikarskiej męża z perspektywy pobytu w szpitalu psychiatrycznym.
Poruszająca opowieść.
Na szczęście dla mnie - tylko czyjaś opowieść.....

"Miłość z kamienia". Grażyna Jagielska. #wyzwanieabecadlozpiecaspadlo
Grażyna Jagielska, żona słynnego korespondenta wojennego Wojciecha Jagielskiego. I już wpadam w pułapkę opisując autorkę jako czyjąś żonę :(
Grażyna Jagielska dziennikarka, kobieta autodestrukcyjnie zakochana w Wojciechu Jagielskim.
"Miłość z kamienia" to w moim poczuciu książkowa autoterapia autorki,...

Ta książka od dawna była na mojej liście tych do przeczytania i tak czułam, że mnie stłamsi lekko. Trudno przejść obok niej obojętnie. Pozostawia po sobie pytania i brak zerojedynkowych rozwiązań, daje do myślenia. Kilka fragmentów, myśli, musiałam sobie zostawić na potem. Jedyne co dziwne, to wydanie - jakimś cudem brakuje w moim stron od 113-130 😱 za to mam podwójnie strony 131-145. Gdyby ktoś się zechciał podzielić brakującą treścią, to byłabym wdzięczna 😅

Ta książka od dawna była na mojej liście tych do przeczytania i tak czułam, że mnie stłamsi lekko. Trudno przejść obok niej obojętnie. Pozostawia po sobie pytania i brak zerojedynkowych rozwiązań, daje do myślenia. Kilka fragmentów, myśli, musiałam sobie zostawić na potem. Jedyne co dziwne, to wydanie - jakimś cudem brakuje w moim stron od 113-130 😱 za to mam podwójnie...

Przejmująca książka, czytając przeplatałam serialem "Fauda", ciężkie połączenie, ale warto obie pozycje mieć zaliczone! Pani Grażynie współczuję.

Przejmująca książka, czytając przeplatałam serialem "Fauda", ciężkie połączenie, ale warto obie pozycje mieć zaliczone! Pani Grażynie współczuję.

Nie jest to książka która jest lekka i przyjemna. Ale na pewno jest to książka o Miłości i poświęceniu. Chwyta i nie chce puścić. Czytając i podziwiając pracę i książki Wojciecha Jagielskiego nie zastanawiałam się jakim kosztem to wszystko powstało, wszystkie laudacje wydają się teraz puste i niewystarczające. Niby wiemy, że za każdym wielkim mężczyzną stoi kobieta ale czy tak naprawdę, naprawdę zdajemy sobie sprawę jakie ona ponosi koszty tej wielkości?

Nie jest to książka która jest lekka i przyjemna. Ale na pewno jest to książka o Miłości i poświęceniu. Chwyta i nie chce puścić. Czytając i podziwiając pracę i książki Wojciecha Jagielskiego nie zastanawiałam się jakim kosztem to wszystko powstało, wszystkie laudacje wydają się teraz puste i niewystarczające. Niby wiemy, że za każdym wielkim mężczyzną stoi kobieta ale czy...

Grażyna Jagielska „Miłość z kamienia”

O książce dowiedziałam się od Tomka Michniewicza, który w swojej audycji w Radiu 357 często poleca ciekawe pozycje książkowe i filmowe nie wspominając o muzycznych. Powiedział, że ta książka zmieniła jego podejście do zawodu reportera…no i tym zdaniem mnie zaintrygował. Ja bardzo lubię reportaże, a tu taka sugestia od mojego mistrza reportażu, więc od razu sięgnęłam do książki.

…i doznałam szoku…

Grażyna Jagielska to żona korespondenta wojennego Wojciecha Jagielskiego, który jako reporter był na 53 wojnach. Widziałam go często w relacjach w telewizji i czytałam jego reportaże w Gazecie Wyborczej. Słyszałam o jego wielu nagrodach, jakie otrzymywał za swoją pracę. Niezwykły, odważny człowiek, który z narażeniem życia jeździł w niebezpieczne rejony świata, aby relacjonować dla nas najświeższe informacje, takie z pierwszej ręki. „Matka Agora” daje to trzeba się jej odwdzięczać – często pada z jego ust takie stwierdzenie, które od razu zapala u mnie pomarańczowe światło.

A żona czeka za każdym razem na męża. Choć może tylko na początku czeka z takim wyczekiwaniem, słucha opowieści z wojny, stara się przeżywać razem z mężem jego wyprawy. Przecież są takie niesamowite, dają satysfakcję, bo przecież nikt inny, tylko on: był, widział, zrobił najlepszy reportaż itd.
Czytając to, uświadomiłam sobie, że tak mówi człowiek zakochany w swojej pracy, ale …chyba też taki, który przekroczył zdrowe granice zapominając o rodzinie.
Grażyna Jagielska przeżywała te wojny tak, jakby sama na nich była. Strach i lęk zaczaił się w jej ciele i został w nim na wiele lat, nie dając spokoju, doprowadzając do choroby psychicznej. W końcu wylądowała w klinice, gdzie leczyła się z zespołu stresu bojowego.

I to czekanie na telefon…zadzwoni mąż czy zadzwonią, że coś się stało z mężem…

Książka bardzo sugestywna. Dotknęła moich emocji. Czułam i widziałam opisywane przez nią sytuacje, choć pewnie to tylko jeden procent tego, co sama autorka przeżyła.

Od razu po przeczytaniu książki, obejrzałam film Ewy Bukowskiej, która nakręciła „53 wojny” z wybitną dla mnie rolą Magdaleny Popławskiej.

Wielu z nas miało kogoś, kto był w Iraku czy w Afganistanie, albo ma w rodzinie żołnierza. Dyscyplina i lojalność. Posłuszeństwo.
Ja taką osobę znam. Przeszła przez piekło tych dwóch wojen…i to jest już inna osoba…i ta namiastka normalności, kiedy na prześcieradłach rysują domowe przedmioty, aby udawały dom rodzinny...tu lodówka, tam telewizor...tylko człowiek bliski jedynie po drugiej stronie słuchawki...

Polecam tę książkę, ale już wiem, że nie każdy będzie mógł ją przeczytać…

AleBabka AleBabka

Ps. Bardzo szanuję ludzi, którzy opowiadają trudne historie o swoim życiu, aby dać nadzieję i wsparcie innym. Były takie momenty w książce, w których bardzo chciałam przytulić jej autorkę, po prostu i po ludzku być z nią.

Ps.2 Chętnych zapraszam do posłuchania rozmowy Tomka Michniewicza z Wojtkiem Jagielskim, który w szczerej rozmowie opowiada o tym jak zrezygnował z wyjazdów, z pracy w gazecie i o chorobie żony, oraz o tym, co teraz myśli na temat tego, co się wydarzyło w jego życiu. Można znaleźć ją na Internecie.

Grażyna Jagielska „Miłość z kamienia”

O książce dowiedziałam się od Tomka Michniewicza, który w swojej audycji w Radiu 357 często poleca ciekawe pozycje książkowe i filmowe nie wspominając o muzycznych. Powiedział, że ta książka zmieniła jego podejście do zawodu reportera…no i tym zdaniem mnie zaintrygował. Ja bardzo lubię reportaże, a tu taka sugestia od mojego mistrza...

Bardzo ciekawie napisane wspomnienia, dobrze się czyta. Uświadamia jak można nabawić stresu bojowego nie będąc nigdy na wojnie. Polecam!

Bardzo ciekawie napisane wspomnienia, dobrze się czyta. Uświadamia jak można nabawić stresu bojowego nie będąc nigdy na wojnie. Polecam!

Książka (bo właściwie nie wiem, co to – chyba najbliżej jej do pamiętnika) bardzo ciekawa, przejmująca, choć mam takie poczucie, że spodziewałam się czegoś nieco innego. Grażyna Jagielska opowiada o swoim życiu u boku męża, korespondenta wojennego. Opowiada o tym, jak jego zawód wpłynął właśnie na nią – kobieta zmagała się z zespołem stresu bojowego, choć to przecież jej mąż przez wiele lat bywał w niebezpiecznych, ogarniętych wojną miejscach. Podczas gdy on przebywał w Gruzji, Czeczenii, Osetii Południowej czy Afganistanie, ona coraz bardziej odklejała się od rzeczywistości i skulona na podłodze w łazience wyobrażała sobie śmierć męża i moment, gdy ktoś zadzwoni, aby ją o tym poinformować – wyobrażała to sobie kilka razy dziennie, czasami sama zaczynała w tę śmierć wierzyć, po to, żeby mieć pewność, że będzie gotowa, że udźwignie to, gdy faktycznie jej mąż zginie. Trudno sobie wyobrazić, nawet po przeczytaniu tej książki, jak ciężko było jej na co dzień, zarówno gdy mąż był na kolejnej wojnie, jak i gdy akurat był w domu. Trudno sobie wyobrazić, jak to jest żyć przez wiele lat w tak ogromnym strachu i jak to jest coraz bardziej pogrążać się przez niego w chorobie. Książka Grażyny Jagielskiej to bardzo intymny zapis jej myśli, emocji, lęków, które opisuje z perspektywy osoby leczącej się w klinice psychiatrycznej. Wojciech Jagielski jest bodaj najwybitniejszym współczesnym korespondentem wojennym, wielokrotnie nagradzanym pisarzem reportażystą, człowiekiem, który widział i przeżył wiele wojen, jest więc niesamowicie przykro i po prostu źle na myśl, że jego sukcesy okupione były cierpieniem bliskich mu osób (bardzo rzadko pojawia się też jego syn, o którym Jagielska najczęściej pisze „dziecko”, co też jest uderzające),że tak odbiły się na zdrowiu jego żony, że właściwie – nie ukrywajmy – zmarnował swoje małżeństwo i poświęcił miłość na rzecz pracy. Bije z tej książki głęboki smutek i poczucie beznadziei. I pozostaje pytanie, czy ta miłość z kamienia jest warta takiego smutku i cierpienia.

Po więcej moich recenzji zapraszam na Instagram: https://www.instagram.com/niefikcyjna/

Książka (bo właściwie nie wiem, co to – chyba najbliżej jej do pamiętnika) bardzo ciekawa, przejmująca, choć mam takie poczucie, że spodziewałam się czegoś nieco innego. Grażyna Jagielska opowiada o swoim życiu u boku męża, korespondenta wojennego. Opowiada o tym, jak jego zawód wpłynął właśnie na nią – kobieta zmagała się z zespołem stresu bojowego, choć to przecież jej...