Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ciekawa sprawa. Książka popularnonaukowa, która wcale nie chce być książką popularnonaukową (autor cierpko zrzędzi, że wydawca nie chciał mu pozwolić na przypisy, a fragment dostępny na academia.edu opatrzył gromkim "autor nie odpowiada za okładkę"). Książka "Religie dawnych Słowian", która wzbrania się rękami i nogami przed mówieniem o religiach dawnych Słowian. "Przewodnik dla poszukujących" (przynajmniej w nowym wydaniu),który "poszukującym" przedchrześcijańskiej duchowości powie, że nigdy jej nie znajdą, zresztą wcale jej znajdować nie warto (stare wydanie ma uczciwszy tytuł "Przewodnik dla zdezorientowanych"). Z tego wszystkiego, jak sądzę, wynika niska średnia ocen: czytelnik, który z największym prawdopodobieństwem po tę książkę sięgnie, rozczaruje się nią okrutnie i albo odbije się od wywodów na temat metodologii i teorii nauki, albo wręcz rozgniewa na sceptycyzm autora, który większość współczesnych przekonań na temat wierzeń słowiańskich obala lub przynajmniej traktuje z dużą podejrzliwością. Książka wygląda też na owoc frustracji błędami i niechlujnością w dyskursie popularnym i naukowym na temat wierzeń słowiańskich. Dobrze rozumiem to uczucie, bo sama badając głębiej różne rzeczy, baśnie albo średniowieczne słowniki, przekonywałam się, jaki w literaturze przedmiotu potrafi być bałagan i jak często nawet cenieni badacze powtarzają niesprawdzone sądy z wcześniejszych rozpraw. Sikorski może przegina w drugą stronę i wykazuje się nadmiernym sceptycyzmem i ostrożnością (miejscami można wręcz wpaść w kryzys poznawczy i zwątpić o możliwościach i sensie historii jako nauki),ale jestem skłonna zaakceptować jego usprawiedliwienie w przedmowie, że chciał w ten sposób zrównoważyć dominujący nadmierny entuzjazm dla poznawalności wierzeń słowiańskich. Wytknięcie różnych nierzetelności badawczych i szerzej - pokazanie, jak nieuświadomione przekonania kształtują pracę naukową stanowią o sporej wartości tej książki i sprawiają, że ma ona swoje ważne miejsce wśród reszty literatury na ten temat. Nawet jeśli jej największą zasługą wcale nie jest to, co zapowiada na okładce.

Do czego może posunąć się człowiek żądny sławy? Iga Mróz to młoda dziewczyna, doświadczona przez życie. Jej największym marzeniem było ukończyć kryminalistykę i pracować w policji, jednakże z wielu względów nie była w stanie go spełnić. Dziewczyna chwyta się różnych prac, jedna z ostatnich była praca w ochronie, jednak i tu nie zagrzała długo miejsca.. Rok wcześniej jej przyjaciel z młodości ginie. Policja uważa, że był to wypadek, albo samobójstwo. Jego mama, Basia, prosi Ige o pomoc, twierdzi, że Hubert został zamordowany, że może to mieć coś wspólnego z wydana przez niego książka... Książka w książce, świat bookstagrama i wydawnictw. Ciekawy wątek kryminalny, książkę czyta się szybko, bardzo fajnie wykreowane postaci, szczególnie postaci Igi, która jest dość szalona dziewczyna. Czy dziewczyna dowie się kto przyczynił się do śmierci Huberta? Odkryje świat bookstagrama od zewnątrz, świat książek i internetu gdzie dla obserwacji i like'ow człowiek jest w stanie zrobić wiele, ale czy pozwoli sobie na popełnienie zbrodni? (Współpraca recenzencka)

odkąd skończyłam czytać tę historię nie jestem w stanie przestać o niej myśleć! nawet nie przypuszczałam, że tak głęboko wszczepiła się w moją głowę, że nieustannie będę odtwarzała wszystkie jej sceny. „Od zawsze uwielbiałam biblioteki po zmroku.” czytasz to zdanie i już wiesz, że przepadłaś, bo to właśnie nim rozpoczyna się, a także kończy cała historia! pochłonęłam te cudo dosłownie za jednym razem i strasznie tego żałuję, bo nie pozwoliłam sobie na delektowanie się nią. zdecydowanie czymś za co najbardziej ją pokochałam jest to, że relacja głównych bohaterów skupia się przede wszystkim na nauce poznawania się i rozmowy. to chyba najważniejsza część związku, a bardzo często w książkach jest całkowicie pomijana i zapominana, a to właśnie dzięki nim zyskują one na prawdziwości. kocham kiedy książki rozwijają się w swoim tempie i autorzy nie przyśpieszają niczego niepotrzebnie z myślą, że im więcej, tym lepiej. sztuką jest napisać książkę, która rozwija się powoli, ale i tak potrafi utrzymać uwagę czytelnika, a tak właśnie jest w tej historii. nic nie jest przesadzone, tylko poprowadzone tak, jakby wydarzyło się to w prawdziwym życiu, co niesamowicie doceniam. niesamowicie podobało mi się również to kategoryzowanie i podpinanie wszystkiego pod motywy książkowe. nasza Kendall jest ogromną ksiazkoholiczką, która na dodatek pracuje w bibliotece (tak, tam toczy się duża część akcji książki),więc nieustannie zostajemy zasypywani tutaj wspominkami zachowań typowej książkary. książka o książkarze…czy może być coś lepszego? poza tym znajdziemy tutaj tyle ikonicznych wręcz scen, że dosłownie za każdym razem jak tylko o nich myślę, to od razu na mojej twarzy pojawia się uśmiech! scena w bibliotece, sceny na urodzinach, słoneczniki…boże to było takie cudowne, że aż potrzebuję więcej!

Myślę, że książka ta nie jest dla każdego, aczkolwiek jeśli interesuje cię taka tematyka opowiadająca o Arabii Saudyjskiej, to z pewnością mogę ją polecić. Po książkę tę sięgnęłam z ciekawości, gdyż moja mama bardzo zaczytuje się w książkach tej autorki i ma chyba całą kolekcję. "Arabskie łzy" to siedemnasty tom z "Orientalnej sagi", ale każdą z tych książek można czytać teoretycznie pojedynczo. I ja właśnie sięgnęłam po tę książkę nie znając poprzednich tomów, ale muszę przyznać, że mimo tej niewiedzy czytało się ją bardzo dobrze. Wciąga od pierwszej strony i mimo swojej objętości wcale nie czuć tego ogromu stron. Książka została bardzo fajnie napisana, tak, by pochłonąć czytelnika w całości 🤭. Jednak po przeczytaniu tej książki jestem teraz wielce ciekawa od czego to się zaczęło i myślę by nadrobić w wolnej chwili pozostałe tomy 🤭. Ale wracając do książki... Historia opowiada o dalszych losach Marysi, Doroty i Hamida, ale w sumie też i Darii, która jest w śpiączce. Od razu coś mi za zgrzytało, bo w trakcie czytania dowiedziałam się, że Marysia była wcześniej żoną Hamida, ale już nią nie jest, za to jest nią Daria, która jest siostrą Marysi 🤔. Przez chwilę czułam się skołowana tą informacją, ale im dalej w historię wchodziłam, tym lepiej rozumiałam ich relacje. Jak przeczytałam pewne zdanie w książce, to poczułam, że muszę je sobie tutaj zapisać, gdyż, moim zdaniem, jest tak bardzo prawdziwe : "[...], ale pierwsza miłość tkwi na dnie serca przez całe życie". Coś w tym jest.. Zgadzacie się z tym? W przypadku bohaterów książki też się to sprawdziło i cóż.. zaprowadziło ich w jedno miejsce, którego możecie się domyślić. Bo w końcu Daria i tak jest w śpiączce i nie będzie jej to raczej przeszkadzać.. Czyż nie 🙈. I pamiętaj... "Nie wolno nam upaść, a jeśli już się to zdarzy, należy szybko stanąć na nogi." Kobiety w tej rodzinie musiały być wyjątkowo silne i wytrwałe i nie mogły pozwolić sobie na chwilę słabości, musiały twardo stąpać po ziemi. Podobało mi się także, że na dole stron był dodany słowniczek z obco brzmiącymi dla mnie słowami. Jest to spore ułatwienie zrozumienia tekstu, który się czyta, bardzo fajnie, że był. Dzięki niemu można było zrozumieć arabskie zwroty, które zostały użyte w książce. I choć historia jest wielowątkowa, to czytało mi się ją całkiem dobrze. W niektórych momentach miałam lekki szok, w innych byłam oburzona razem z bohaterami z zachowania innych osób, zdarzyło mi się też zasmucić, bo mimo tego co niektóre panie wcześniej wyprawiały, to jednak myślę, że nie zasłużyły miło wszystko na takie potraktowanie w późniejszym czasie, a jeszcze w innych miałam takie "aww 😍" 🤭. I choć książka momentami nie jest lekka, to naprawdę z czystym sumieniem mogę polecić tę książkę 😊. Czytajcie, bo jest naprawdę bardzo ciekawie napisana, można się z niej wiele dowiedzieć o tej obcej dla nas kulturze. Objętości wcale się nie odczuwa, a kartki są takie miękkie, że aż chciało się je przekręcać dalej i dalej 🤭. A historia w niej zawarta jednocześnie zapiera dech w piersiach i wciąga. Ta książka jest nieodkładalna. Nie można się z nią rozstać, dopóki się jej nie przeczyta całej. A kiedy nie można przeczytać jej od razu, to czuć taki dziwny smutek, że musiałaś ją odłożyć 🤭.

Sama lokalizacja jak i topografia Szczecina jest mi znana, stąd z zapartym tchem czytałam kryminał. Trochę żałuję, że nie sprawdziłam wcześniej, że jest więc opowieści o cudownym Ugne Galancie – z chęcią sięgnę po pozostałe pozycje, gdyż jego bohater jak i pozostała część „paczki” przypadła mi do gustu. Książka sama w sobie jest bardzo dobra ale jednocześnie niezmiernie emocjonalna. Od razu mamy do czynienia z „poważną” i szybką akcją. Częste zwroty i dynamika wydarzeń jest zdecydowanie wielkim plusem. Zarówno tematy i „dotykane” w niej problemy są trudne i niezwykle emocjonalne – z pewnością nie każdemu przypadnie to do gustu. Brutalność, bezwzględność a także chęć łatwego zysku poprzez szkodę innych … to co działo się w czasach komunistycznych śmiało można przełożyć na współczesne realia. Spirala powiązań i kontaktów to „chleb dnia powszedniego”. Tytuł bardzo mocno kojarzy mi się z „Instytutem” Stephena Kinga, który jak pamiętam wywarł na mnie bardzo mocne wrażenie. Tutaj mamy podobną sytuację – sierocińce, domy dziecka, a tak właściwie to co się w nich dzieje za „zamkniętymi drzwiami” … Nikt tak dokładnie nie wie, co tak naprawdę siedzi w psychice tych dzieci i jak mocne piętno wywarły na nich „doświadczenia zdobyte w placówce”. Przerażające jest to, że książka powstała na bazie realistycznych wydarzeń i jest przeplatana fikcją literacką. W tym tytule autor opowiedział nam historię o jednym ze szczecińskich domów dziecka. Zadajmy sobie pytanie – ile takich sierocińców (lub placówek o podobnych założeniach) było chociażby tylko w komunistycznej Polsce (czasy współczesne to odrębna historia …). Nam czytelnikom pozostaje tylko wierzyć, że kiedyś będzie lepiej. Reasumując, bardzo polecam tytuł. Zdecydowanie dla ludzi o mocnych nerwach i niebojących się emocjonalnych doznań.