Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Sylvie też się uśmiecha, uśmiechem tak sztucznym i sztywnym, że aż dziwne, że nie musi pomagać sobie rękami.

Sylvie też się uśmiecha, uśmiechem tak sztucznym i sztywnym, że aż dziwne, że nie musi pomagać sobie rękami.

Łatwiej być samotną. Nienawidzę tego, ale tak jest łatwiej.

Łatwiej być samotną. Nienawidzę tego, ale tak jest łatwiej.

Jedyną rzeczą bardziej niewyobrażalną od odejścia było pozostanie, jedyną bardziej niemożliwą od pozostania - odejście

Jedyną rzeczą bardziej niewyobrażalną od odejścia było pozostanie, jedyną bardziej niemożliwą od pozostania - odejście

Na ścianie przede mną siedzi ogromna, przerażająca modliszka i patrzy na mnie, jakby chciała powiedzieć, żebym już się zamknął, więc będę kończył.

Na ścianie przede mną siedzi ogromna, przerażająca modliszka i patrzy na mnie, jakby chciała powiedzieć, żebym już się zamknął, więc będę ko...

Jeśli źdźbło trawy było dla mrówki drzewem, czym musiałoby być prawdziwe drzewo albo cały trawnik? Może, pomyślał, mrówki po prostu nie były świadome tego ogromu, a nie mając pojęcia o własnej nieistotności, radziły sobie jakoś z życiem, a nawet były szczęśliwe? Cała sztuczka polegała na tym, że należało mieć wsteczne aspiracje, spoglądać na świat z punktu widzenia dziecka, a im więcej się widziało, tym mniej czuło się szczęśliwym? Może Rachel była mrówką, która widziała drzewa i miała świadomość tego, jak daleko jest do szczytu, jak daleko do krawędzi?

Jeśli źdźbło trawy było dla mrówki drzewem, czym musiałoby być prawdziwe drzewo albo cały trawnik? Może, pomyślał, mrówki po prostu nie były...

Po wejściu do Zoo najpierw mija się wybieg dla zebr. Ze wszystkich zwierząt w części z fauną afrykańską zebry zawsze lubiłam najbardziej. Słonie mijam obojętnie, gepardy zawsze się chowają, za to zebry po prostu zniewalają mnie swoim urokiem. Gdyby nagle nasz świat stracił wszystkie barwy, zebry odnalazłyby się w nim jak mało które stworzenia

Po wejściu do Zoo najpierw mija się wybieg dla zebr. Ze wszystkich zwierząt w części z fauną afrykańską zebry zawsze lubiłam najbardziej. Sł...

Nierozpakowana walizka jest jednym z takich "wydłużających czas" zabiegów. Nie rozpakowałam się, to znaczy jeszcze nie do końca wróciłam. Jeszcze jakiś fragment mnie, może jakaś myśl lub wspomnienie, jest tam, skąd przybyłam. Ta walizka to mój pokój. Póki siedzę tam zamknięta czuję że mogę wszystko. Gdy tylko wyjdę za próg wszystko się ulatnia. I będzie coraz gorzej, aż się rozpakuję i zapomnę o wszystkich wspaniałych chwilach, o wolności. Znów będę siedzieć w pokoju i gapić się bezmyślnie w ścianę popijając zieloną herbatę i słuchać smutnych piosenek.

Nierozpakowana walizka jest jednym z takich "wydłużających czas" zabiegów. Nie rozpakowałam się, to znaczy jeszcze nie do końca wróciłam. Je...

Mamy świetną zabawę z Giovannim, ucząc się nawzajem angielskich i włoskich idiomów. Poprzedniego wieczoru rozmawialiśmy o wyrażeniach, których używamy, żeby kogoś pocieszyć w nieszczęściu. Powiedziałam mu, że po angielsku mówimy czasem: "Też tam byłem". Z początku tego nie rozumiał... "Byłem gdzie?" Wytłumaczyłam mu jednak, że głęboki żal jest niczym jakieś konkretne miejsce, przecięcie współrzędnych na mapie czasu. Kiedy stoimy w tym lesie smutku, trudno nam sobie wyobrazić, że będziemy w stanie odnaleźć drogę do jakiegoś lepszego miejsca. Jeśli natomiast ktoś nas zapewni, że już kiedyś stał w tym samym miejscu, ale zdołał się stamtąd wyrwać, może nam to dać nadzieję. - Więc smutek to miejsce? - spytał Giovanni. - Czasami ludzie żyją tam latami - odparłam.

Mamy świetną zabawę z Giovannim, ucząc się nawzajem angielskich i włoskich idiomów. Poprzedniego wieczoru rozmawialiśmy o wyrażeniach, który...