Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Autor osiągnął dno den, czyli szczyt szczytów. Już od kilku poprzednich książek miałem wrażenie, że z każdą kolejną barwy są coraz ciemniejsze. Teraz tytuł zobowiązuje i dostarcza zapowiadanej czerni w ilościach obfitych.

Smoła, smutek, patologia, gniew, antywszelkorasizm przepojony nazizmem.
Po takich słowach, każdy z rozbujaną estetyką słowną i społeczną niech sobie pozycję odpuści. Każdy inny, komu bezkrytyczna krytyka wszystkiego, podana łopatą ociekającą gnojem nie przeszkadza, niech rozsiądzie się wygodnie, bo przed nim jazda bez trzymanki i chusteczek nawilżających.

Smród, pot i łzy. Smoła, błoto i asfalt. Niechęć, nienawiść i gniew. Wszystko zatopione w ciemnej, oleistej smole obrzydliwie szczegółowo postrzeganego brudu - wg. autora, świata. Świata wszystkiego. Bo wszystko wokół jest złe i należy to zdeptać. Wszystko to Szatan i Piekło i wyrwijmy temu zęby, oczy a uszy dajmy mu do zjedzenia. Jego uszy.

Wydaje się ciężkie, ale jest w miarę lekko podane. Wydaje się nie do przebycia ale autor co chwile podaje nam pomocną dłoń, która pozwala nam nie zapaść się po uszy w bagnie wodorostów, gnojówki, błota, ropy z rany i much taplających się z rozkoszą w rozkładającej tkance o zapachu spóźnionego jutra, które nigdy nie nadchodzi.

Do tego zwrot i zryw. Do tego Gruz, który niby skin, naziol, punk i dzban ale pytania zadaje ciekawe. Na niektóre nawet odpowiada na swój betonowy sposób.

Mnie podoba się, to że zmusiła mnie do pochylenia nad postacią nad którą nie zatrzymałbym się nigdy. Nigdy. Mało tego, pochylenie gdy wykonane uczciwe daje wgląd w powody, dla których bohater jest tym kim jest i nie jest tym kim może mógłby być.

Uwielbiam siarczysty język przepojony ropą naftową i tą z gnijących ran. Kocham wyrazisty obraz namalowany szczotką do kibli maczanej w odchodach całego świata. Cenię, że nie odpuszcza autor nikomu. Lubie, że każdego ocenia ale nie na pałę i na siłę, a na (swoje) fakty i poglądy wraz z uzasadnieniem. Możesz się nie zgadzać, ale wyjaśnione masz jak na dłoni. Fakt, że dłoń ów brudna i śmierdząca ale podane jak ta lala.

Lubie Pana Panie Żulczyk. Pisarza w Panu lubię. Człowieka nie znam i na zapas ani nie lubię ani - jak Gruz, nie nienawidzę na zapas i przed poznaniem. Z każdą książką lubię i cenię bardziej.
Gratuluję wyznania. Tego, o tym, z kim Pan się budzi każdego ranka. Szacun. Jest co nieść.

Boję się, że każda kolejna pozycja będzie jaśniejsza od Czarnego Słońca, bo wydaje się, że ciemniej się już nie da.
Jeśli będzie to chylę czoła.
Jeśli nie będzie to i tak będzie to - jak i ta, kawał wymagającej lektury dla odważnych, mówię.
W każdym bądź razie, czekam na kolejne. Nie boję i nie jestem zmęczony, a po mnie Gruz też pojechał jak po "kozoj*bcach zafajdanych". :)

Autor osiągnął dno den, czyli szczyt szczytów. Już od kilku poprzednich książek miałem wrażenie, że z każdą kolejną barwy są coraz ciemniejsze. Teraz tytuł zobowiązuje i dostarcza zapowiadanej czerni w ilościach obfitych.

Smoła, smutek, patologia, gniew, antywszelkorasizm przepojony nazizmem.
Po takich słowach, każdy z rozbujaną estetyką słowną i społeczną niech sobie...

Wielka miłość, chwilowe romanse, walka o przetrwanie, walka o pozycję społeczną, przeplatanie się interesów władzy z wpływami kleru. Przemoc, seks, intrygi i polityka, a w tle zwyczajni ludzi z niezwyczajnymi talentami. Można powiedzieć, że to idealny scenariusz na współczesną powieści. „Filary ziemi” opisują jednak zamierzchłe czasy XII wieku. Wszystko wtopione w prawie 40-letnią historię budowy katedry w angielskim hrabstwie Kingsbridge.
Bogate opisy przyrody dają sycący wgląd w świat otaczający bohaterów, potoczysty język i soczyste słownictwo śmiało i bez pruderii stawiają w świetle dziennym intymną codzienność bohaterów.
Rycerze i królowie, chłopi i książęta, honor i jego brak, banici i bandyci, błoto wiejskich ścieżek, i kamienne drogi wielkich miast. Całkowita zależność od kaprysów pogody i władzy. Kruchość i niska wartość ludzkiego życia. Utracone szanse, życiorysy przekreślone przez chciwość, wojnę lub przypadek. Szczera przyjaźń młodych i mądrość starców, kontrastująca z bezsensowną przemocą i głupotą tych od których tak wiele zależy.
Monumentalna powieść o sprawach wielkiej wagi, spisana w lekkostrawny sposób.
Jeśli prawie tysiąc stron do dla nas zbyt wiele, do dyspozycji mamy trzyczęściowe, zrealizowane z godnym powieści rozmachem słuchowisko, do którego stworzenia zaproszono znakomite i znane głosy polskich aktorów. A ”Filary ziemi” są jedynie wstępem do kolejnych wieków bogatej historii zawartej w dalszych dwóch tomach powieści.

Wielka miłość, chwilowe romanse, walka o przetrwanie, walka o pozycję społeczną, przeplatanie się interesów władzy z wpływami kleru. Przemoc, seks, intrygi i polityka, a w tle zwyczajni ludzi z niezwyczajnymi talentami. Można powiedzieć, że to idealny scenariusz na współczesną powieści. „Filary ziemi” opisują jednak zamierzchłe czasy XII wieku. Wszystko wtopione w prawie...

Ocenę opisową dopiszę jak mój agent załatwi mi zaliczkę k**wa
:)

Ocenę opisową dopiszę jak mój agent załatwi mi zaliczkę k**wa
:)