Czarne słońce

Pokazanie świata skrajnie nacjonalistycznej, wynaturzonej bojówki jest bardzo ciekawe. Podobne mechanizmy zachodzą w takich filmach jak Fight club i w tym mi się wydawały te książki podobne. Chęć "podpalenia świata", szerzenia anarchii. Tam też mamy do czynienia z opisem wciągania do grupy członków.

Pokazanie świata skrajnie nacjonalistycznej, wynaturzonej bojówki jest bardzo ciekawe. Podobne mechanizmy zachodzą w takich filmach jak Fight club i w tym mi się wydawały te książki podobne. Chęć "podpalenia świata", szerzenia anarchii. Tam też mamy do czynienia z opisem wciągania do grupy członków.

Pokaż mimo to

Chyba muszę to przetrawić, zanim napiszę o tej książce coś konstruktywnego.

Chyba muszę to przetrawić, zanim napiszę o tej książce coś konstruktywnego.

Pokaż mimo to

Na nobla to możne nie zasługuje ale od Tokarczuk wcale nie gorsze wiec czemu nie.

Na nobla to możne nie zasługuje ale od Tokarczuk wcale nie gorsze wiec czemu nie.

Pokaż mimo to

Jakub Żulczyk niewątpliwie umie pisać. Trudno nie być pod wrażeniem tego, z jaką łatwością operuje językiem, jak sprawnie przeplata tekst intertekstualnymi odniesieniami. W tej samej powieści znajdziemy przecież wersy rodem z Rogala DDL i stylistyczne nawiązania do (jak mi się wydaje) "Mechanicznej Pomarańczy". W niesamowicie graficzny sposób opisuje psychikę i działania Gruza, potrafiąc kilkoma zdaniami skrajne emocje.
Niestety jednak, szczególnie w kontekście innych jego książek, "Czarne słońce" wydaje się być zaskakująco proste. Samo tło wydarzeń, Wielka Polska, nad którą czuwa złowrogi kler, jest przerażająco realistyczne, dobitnie uświadamia nam, że historia w każdej chwili może zatoczyć koło. Mimo to przemiana, jaką przechodzi Gruz, okazuje się być zaskakująco przewidywalna, podobnie jak koncept Nahli i Alfy. Bodaj najsłabszym momentem okazuje się ten, w którym tłumaczona jest rola Gruza w całym przedsięwzięciu - po co? Było to równie niekonieczne, jak duża część odautorskich wtrętów.
"Czarne słońce" niewątpliwie nie jest złą książką. Jest jednak książką, która niewiele wnosi.

Jakub Żulczyk niewątpliwie umie pisać. Trudno nie być pod wrażeniem tego, z jaką łatwością operuje językiem, jak sprawnie przeplata tekst intertekstualnymi odniesieniami. W tej samej powieści znajdziemy przecież wersy rodem z Rogala DDL i stylistyczne nawiązania do (jak mi się wydaje) "Mechanicznej Pomarańczy". W niesamowicie graficzny sposób opisuje psychikę i działa...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nikt normalny nie mógłby napisać takiej książki. Szczególnie, że autor nie pije alkoholu. Chory pojeb! :-)

Nikt normalny nie mógłby napisać takiej książki. Szczególnie, że autor nie pije alkoholu. Chory pojeb! :-)

Pokaż mimo to

Oj Panie Żulczyku, co to był za rollercoaster! Dzięki. W sumie nigdy nie piszę opinii o książkach, ale tutaj pozwolę sobie zrobić wyjątek. To, ile różnych emocji przeszło przeze mnie przy tej lekturze, to nawet się psychologom nie śniło. Od kompletnego zażenowania na samym początku ( bo gdzież ten twórca, którego pamiętam chociażby ze Wzgórza Psów? To jakby chłopak, którego tak wychwalałaś matce, na pierwszym spotkaniu z Twoimi starymi zaczął się uchlewać głośno przy tym bekając a potem jeszcze puścił bełta na stół), przez całkiem miłe zaskoczenie, po totalne przybicie ale i katharsis na koniec. Oj tak, ta książka jest, jak zastrzyk z gęstej substancji, na początku jest obrzydliwy, boli jak sukinsyn, później czujesz, jak rozchodzi się po żyłach, niczym pełzający ślimak, ale potem nagle czujesz, że coś z tobą robi, jakby powoli rozwiązywało to jakieś supełki, zaczyna palić w miejscach w mózgu, o których nawet nie miałeś pojęcia. Otwiera szufladki, o których istnieniu nie wiedziałeś... Ale wiesz, że to jest dobre.
Ta lektura, choć na początku może wręcz odstręczająca (czy to specjalny filtr dla zmotywowanych czytelników?) moim zdaniem jest obowiązkową dla tych, którzy nie godzą się na nacjonalizm, nienawiść, wszechobecny hejt i zaćmienie umysłów. To coś więcej niż kolejna opowieść o alternatywnym świecie. To powieść o nas. O Tobie, o mnie, o świecie, który może się przydarzyć, jeżeli nic nie zrobimy. A może to już się dzieje?
P.S. Mam nadzieję, że w końcu coś się zmieni na lepsze, zanim odłożę łyżkę na dobre

Oj Panie Żulczyku, co to był za rollercoaster! Dzięki. W sumie nigdy nie piszę opinii o książkach, ale tutaj pozwolę sobie zrobić wyjątek. To, ile różnych emocji przeszło przeze mnie przy tej lekturze, to nawet się psychologom nie śniło. Od kompletnego zażenowania na samym początku ( bo gdzież ten twórca, którego pamiętam chociażby ze Wzgórza Psów? To jakby chłopak, którego tak...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Idealnie odwzorowany język bohatera, wciąga, ale nie spodziewałam się połączenia takich bohaterów. Książka - przestroga przed fanatyzmem wszelkim.

Idealnie odwzorowany język bohatera, wciąga, ale nie spodziewałam się połączenia takich bohaterów. Książka - przestroga przed fanatyzmem wszelkim.

Pokaż mimo to

Pan Żulczyk imponuje mi niesamowicie. Człowieku, niewiele osób zdobyłoby się, żeby napisać książkę o tym, o czym piszesz. Tworzysz skrajny nurt literatury w Polsce. Uważaj, żeby nie wypaść na obrzeża. Obawiam się, że społeczeństwo nie zrozumie Twojego przekazu.

Pan Żulczyk imponuje mi niesamowicie. Człowieku, niewiele osób zdobyłoby się, żeby napisać książkę o tym, o czym piszesz. Tworzysz skrajny nurt literatury w Polsce. Uważaj, żeby nie wypaść na obrzeża. Obawiam się, że społeczeństwo nie zrozumie Twojego przekazu.

Pokaż mimo to

Początek to trzęsienie ziemii, koniec to pfffffffff.
Chwycił się autor z tematem ostatecznym za bary - i poległ.

Ale warto poczytać. Umie chłop pisać.

Początek to trzęsienie ziemii, koniec to pfffffffff.
Chwycił się autor z tematem ostatecznym za bary - i poległ.

Ale warto poczytać. Umie chłop pisać.

Pokaż mimo to

Bardzo emocjonalna książka, pełna nieszczęścia, smutku, ale także furii, miłości, zdrady i odkupienia.

Bardzo emocjonalna książka, pełna nieszczęścia, smutku, ale także furii, miłości, zdrady i odkupienia.

Pokaż mimo to