Czarne słońce
Nominacja w plebiscycie 2019
7,1 / 10
- Data wydania:
- 2019-10-26
- Data 1. wyd. pol.:
- 2019-10-26
- Liczba stron:
- 510
- Język:
- polski
- ISBN:
- 9788380317499
- Wydawnictwo:
- Świat Książki
- Tagi:
- literatura polska nacjonalizm Polska walka o władzę
- Kategoria:
- literatura piękna
- Data wydania:
- 2019-10-26
- Liczba stron:
- 510
- Język:
- polski
- ISBN:
- 9788380317499
- Tagi:
- literatura polska nacjonalizm Polska walka o władzę
- Inne
W ojczyźnie przyszłości wrogowie pozbawieni są wszelkich praw. A wrogiem jest każdy Inny, każdy Obcy. Odgrodzona od dogorywającej Europy, rządzona przez Ojca Premiera, Wielka Polska nigdy nie zostanie zalana przez hordy uchodźców, nie będą panoszyć się w niej zdrajcy i degeneraci.
Za eliminację odpadów ze społeczeństwa odpowiedzialny jest Gruz, lider neonazistowskiej bojówki, chodzące wcielenie absolutnego zła, człowiek mordujący dla samej przyjemności zabijania. Realizacja kolejnego rządowego zlecenia brutalnie przeorze mu świadomość i zmieni całe życie.
Okrutna, wywrotowa, „antypolska” powieść autora Ślepnąc od świateł jest efektownym zderzeniem literackich gatunków – thrillera, dystopii, kryminału noir, powieści drogi, dramatu psychologicznego i zaskakującej książki o miłości. Prowokując do granic możliwości, Żulczyk tak naprawdę oferuje głęboko humanistyczną opowieść o wielkiej duchowej przemianie.
Porównaj ceny
W naszej porównywarce znajdziesz książki, audiobooki i e-booki, ze wszystkich najpopularniejszych księgarni internetowych i stacjonarnych, zawsze w najlepszej cenie. Wszystkie pozycje zawierają aktualne ceny sprzedaży. Nasze księgarnie partnerskie oferują wygodne formy dostawy takie jak: dostawę do paczkomatu, przesyłkę kurierską lub odebranie przesyłki w wybranym punkcie odbioru. Darmowa dostawa jest możliwa po przekroczeniu odpowiedniej kwoty za zamówienie lub dla stałych klientów i beneficjentów usług premium zgodnie z regulaminem wybranej księgarni.
Za zamówienie u naszych partnerów zapłacisz w najwygodniejszej dla Ciebie formie:
• online
• przelewem
• kartą płatniczą
• Blikiem
• podczas odbioru
W zależności od wybranej księgarni możliwa jest także wysyłka za granicę. Ceny widoczne na liście uwzględniają rabaty i promocje dotyczące danego tytułu, dzięki czemu zawsze możesz szybko porównać najkorzystniejszą ofertę.
Polecane księgarnie
Pozostałe księgarnie
Informacja
Książki autora
Podobne książki
Recenzje oficjalnych recenzentów
Czarno to widzę
Jeden jest, drodzy Państwo, problem przy okazji pisania recenzji, problem banalny, ale i nie do uniknięcia – zacząć, złapać wiatr w żagle, poczuć moc, z której urodzi się kolejnych kilkaset słów. W przypadku „Czarnego Słońca” jednak sprawa jest bardzo specyficzna, bo niżej podpisany nie musiał wcale poświęcić się wyczerpującym poszukiwaniom nitki zdolnej poprowadzić go do kłębka. Tu wręcz przeciwnie, zmuszony został do przebierania w potencjalnych wstępach, bo mnogość ich stanęła mu przed oczami.
Mógłbym, drodzy Państwo, przypomnieć recenzję „Ale z naszymi umarłymi”, w której sporo miejsca poświęciłem twierdzeniu, że powieść w jakiś sposób romansująca ze światopoglądem czytelnika (na przykład wizualizująca jego lęki) wcale nie musi go zachwycić. Mógłbym też podjąć jedną z moich ulubionych refleksji nad rynkiem wydawniczym i zasugerować, że ukazanie się co niektórych książek niekoniecznie związane jest z ich jakością, a może być pokłosiem wyrobionego – nie tylko w światku literackim – nazwiska. Mógłbym w końcu ogólnie zastanowić się nad siłami historii i cyklicznością dziejów, żeby dojść do konkretnego szczegółu – takiego mianowicie, że częściej chyba ukazują się teksty wybitne niż wybitnie nieudane. No i cóż, przez wszystkie te wstępy szybko przebrnąłem, a na swoją obronę mam to li tylko, iż każdy z nich dotyczy „Czarnego Słońca”.
Szybko rozwinę dwa ostatnie, blisko ze sobą spokrewnione, żeby niepotrzebnie nie trzymać przy ekranach czytelników zainteresowanych tylko i wyłącznie literaturą wysokiej próby. Jak już mogli się najbystrzejsi z Państwa domyśleć, uważam najnowszą powieść Jakuba Żulczyka za rzecz potwornie nieudaną. Rzecz nie tylko nudną i męczącą (a Państwa osobisty bohater przebrnął w dwa dni!), ale i głęboko banalną, silącą się na tanią sensację, grzeszącą asekuranctwem i w sposób niezamierzony drwiącą z technik postmodernistycznych, rzecz niespójną na poziomie konstrukcji i tańczącą na granicy głupoty tak nieumiejętnie, że potknęła się i leży po wiadomej stronie. Jeśli to prowokacja, przyznaję – dyndam na haczyku pełen frustracji, ale nie ze względu na brak spostrzegawczości, a stracony czas. Jeśli nie – to cóż, przeczytałem jedną z najgorszych książek w życiu, śmiało konkurującą pod względem jakości z pierwszym tomem „Orła białego” Marcina Przybyłka.
Jeśli moja wyliczanka nie przeraziła Państwa na tyle, żeby porzucić zainteresowanie „Czarnym Słońcem”, to gotów jestem przejść do uzasadnień. Powieść zaczyna się od szaleństwa – pełnych mrocznej, bezkompromisowej i gorącej agresji wypowiedzi głównego bohatera, poprzetykanych pseudopolityczną dyskusją ludzi, których ten ma w planach wymordować (w skrócie: artyści i homoseksualiści). No tak, sześćdziesiąt lat temu, jeszcze przed „Mechaniczną pomarańczą” (której język wyraźnie pobrzmiewa w wypowiedziach protagonisty, choć jest boleśnie uproszczony), publiczność byłaby zszokowana. Taka wizja mogłaby zrodzić się z dumnego pióra któregoś z autorów polskiej fantastyki kompensacyjnej (z silnym wskazaniem na autora pachnącej podobnie „Przenajświętszej Rzeczypospolitej”), gdyby nie to, że Żulczyk od początku daje do zrozumienia, że protagonista i stojące za nim państwo to zaprzeczenie jego sympatii. No i tak taplamy się w bagienku zrodzonym z tej pierwszej kałuży, w bagienku, za którego mętność odpowiadać ma prymitywny konserwatyzm.
I tutaj właściwie można by przywołać wszystkie zarzuty, które miałem wobec „Ale z naszymi umarłymi”. Żulczyk, podobnie jak Dehnel, posługuje się metodą tępą, banalną i antyskuteczną. Pierwszym jej przykazaniem jest odrzucić każdy strzęp empatii i przeciwnika sportretować jako zwierzę. Ale przecież przejaskrawienie jest narzędziem satyry, zakrzyczą obrońcy. Owszem, jest, ale powinno być stosowane ze smakiem. Bezpardonowy atak jako obrona przed bezpardonowym atakiem? Cóż, mam wrażenie, że to krótki opis sytuacji geopolitycznej ostatnich lat i raczej nikomu to nie służy, od literatury wymagajmy nieco więcej. W dodatku Dehnel jeszcze silił się na jakiś dowcip, który co prawda brzydko pachniał ignorancją, ale przynajmniej nadawał powieści jakiejś lekkości. W „Czarnym Słońcu” nie ma jej za grosz.
Potem, niestety, robi się gorzej, bo wyżyć się w wytrysku prymitywnej agresji to dla Żulczyka za mało. W powieści pojawiają się elementy… egzegetyczne. Tak, opowieść o pełnej czczących Hitlera faszystów Polsce zostaje doprawiona wątkami biblijnymi. I to, wybaczą Państwo gradację w miejscu, w którym nie wypada jej stosować, tymi zdecydowanie najgrubszego kalibru. Nie wiem nawet, jakimi przykładami się posłużyć, żeby zilustrować zjawisko bez przepisywania całej powieści. Może tak: incel przeżywa katharsis dosiadany przez żeńską personifikację Absolutu, Jezus pstryknięciem palców urywa ludziom głowy, a opiekę nad Nim i Maryją sprawuje maszyna do zabijania. Cóż, może to wcale nie Biblia, lecz interpretująca ją luźno seria Terminator zainspirowała Żulczyka. No i ten finał, przy którym „Hiob. Komedia sprawiedliwości” Heinleina wydaje się traktatem metafizycznym. Człowiek niewierzący czyta tę powieść głęboko zażenowany. Stanu umysłu wierzącego nie chcę sobie nawet wyobrażać.
W końcu kwestie warsztatowe, które wcale „Czarnego Słońca” nie ratują, wręcz przeciwnie. Po pierwsze, błąd, którego nie jestem w stanie wybaczyć żadnemu pisarzowi – asekuranctwo. Są w tej powieści dwa rozdziały stanowiące metakomentarz, przy których zwyczajnie zgrzyta się zębami. Żulczyk wskazuje najbardziej oczywiste sposoby odczytania tekstu, sposoby w pewien sposób wiążące się z jego negatywnym odbiorem, sugerując, że to błędne ścieżki interpretacyjne. Bardziej uczciwie byłoby po raz kolejny zainspirować się Biblią i przyznać: com napisał, napisałem. Dużo lepszym, dużo celniejszym komentarzem do powieści zdają się zarzuty Alfy (czyt. Jezusa) wobec spotkanych na drodze muzyków metalowych. Bóg ma do nich pretensje o nihilizm, o poddawanie się rozpaczy, o życiowe pustosłowie. Jakby komentował „Czarne Słońce”.
I druga rzecz techniczna – kreacja Gruza, głównego bohatera. Na początku jest mroczny, zły do szpiku kości, diaboliczny, brutalny, w skrócie – jednowymiarowy, ale w jakiś sposób fascynujący. W dodatku nic nie sugeruje, żeby miał być głupi. Wspomina się o jego problemach w szkole, ale te mają być związane z nadmiarem energii i jego charakterem, nie inteligencją, z własnej woli ma w wolnym czasie poczytywać. Pod koniec powieści cała jego złość zupełnie się rozpływa, zostaje z niej tylko gotowość do rozkwaszania łbów przeciwników Jezusa w jak najbardziej widowiskowy sposób, a on sam nurza się w głupocie, autor (występujący pod postacią skrzata, co stanowi kolejny wspaniały obraz w tej powieści) nazywa go przygłupem, a słowo „empatia” ma być zbyt skomplikowane, żeby je zapamiętał. Tekst, ściśle Gruza śledzący, zmienia się w nieśmieszne śmieszkowanie, czyli rzecz absolutnie najgorszą na świecie.
Nie zdziwię się, drodzy Państwo, jeśli ta powieść czytelników podzieli. Niektórzy pewnie docenią tę jazdę bez trzymanki i uznają „Czarne Słońce” za rzecz tyleż szaloną, co przyciągającą poprzez brutalność i obrazoburczość. Ja próbowałem znaleźć coś pod warstwami tego taniego skandalu, ale ani trochę mi się nie udało. Szkoda, że nie dałem rady nadrobić „Wzgórza psów” przed tą lekturą, bo najnowsza powieść Jakuba Żulczyka na dłuższy czas odebrała mi chęć do obcowania z jego twórczością.
Bartek Szczyżański
14 Popieram
Link do recenzji
1750
14
218
Oceny
Dyskusje
Książka na półkach
- 1 279
- 936
- 268
- 93
- 61
- 30
- 24
- 13
- 8
- 7
Wypożycz z biblioteki
Cytaty
-Słowa nic nie znaczą. Przepraszać, to pokazywać, że ma się młotek, zamiast wbić gwóźdź. Głupota.
Zobacz więcejBez niego sprawy traciły sens, kształt, robiły się szumem, ekranem "system error" na starym kompie.
Zobacz więcejHm, no miałem wątpliwości, bo miałem dystans do tych żydkowych rozrywek - uważałem, że Facebook, YouTube, Twitter i całe to gówno strasznie zamieszkało ludziom we łbach, wmawiając im, że są ...
Rozwiń
Zobacz więcej
Opinie [216]
Żulczyka kocham za „Zrób mi jakąś krzywdę”. Co jest akurat dość dziwne bo zdecydowanie bliżej memu sercu do thrillerów i kryminałów. No, ale z miłością się nie walczy, toteż sięgnęłam po kolejną książkę autorstwa Pana Jakuba ;)
więcejMoje wrażenie? Mega „pojechana” fabuła, ale sądzę, że książka spodoba się wszystkim czytelnikom, którzy mają „otwartą głowę”, nie wpisują...
Książka, która budzi odrazę do pierwszych stron. Odrazę która powoduję chęć rzucenia lekturą w kąt, przywaleniu w twarz głównemu bohaterowi jak i jego poplecznikom. Na początku moje myśli a propos lektury były porozrzucane w każdym kierunku w mojej głowie. Z drugiej strony wciąga czytelnika w wir całej tej strasznej, brudnej, obleśnej historii... I dochodzę do wniosku, że ...
więcejCiężko się to czyta. Sama nie wiem, czemu kilka razy nie rzuciłam tym w kąt (dobra, wiem, szkoda kindla :))Ale warto. Coś jest w opowieści i w Gruzie, że trzeba czytać dalej. Nie zawsze musi być lekko, łatwo i przyjemnie. Polecam!
Pokaż mimo toTa książka to pozycja obowiązkowa dla wszystkich, choć nie wszyscy dadzą radę jej podołać. Prawdy, które momentami w bardzo przerysowany sposób zostały w niej zawarte, otwierają oczy i pozostawiają gorzki posmak w ustach. Właśnie tak będzie wyglądał ten świat, jeśli nie nauczymy się kochać. Każdy z nas będzie Gruzem siejącym zniszczenie na większą lub mniejszą skalę. Nie ma...
więcejKsiążka zupełnie inna niż wszystkie, widać, że Pan Żulczyk kompletnie nie dbał o to, co krytycy powiedzą. I bardzo dobrze.
więcejGłówny bohater, Gruz, jest czystą siłą, nienawiścią, masakrą. Żyje w kraju, w którym z jednej strony rządzi Ojciec Premier. Kraj jest podporządkowany chrześcijaństwu. Z drugiej strony działają organizacje faszystowskie, dokonuje się morderstw, tortur,...
Autora lubię i szanuję. Czarne słońce, jakoś nie do końca, tzn. ogólnie mi się podobało wszystko poza samym zakończeniem.
więcejKonwencja jest dla mnie w porządku: wulgarność, brutalność - nie przeszkadzają, (zanotowałam w pamięci kilka świetnych określeń, Autor mistrz!), elementy mesjanistyczne są interesujące. Zakończenie nie do końca mnie przekonuje, zdarza się.
Podziwiam...
Żulczyk jest autorem znanym i albo się lubi jego książki albo nie. Mi zawsze było jakoś nie po drodze, ale z racji wydania nowej powieści stwierdziłam, że może jest to dobra okazja do pierwszego spotkania z tym autorem. Niestety chyba to był zły wybór.
więcejSłyszałam z opinii innych czytelników, że ma specyficzny styl pisania i rzeczywiście trochę początkowo ciężko mi się było...
Niesamowita książka. Z jednej strony wylewa się z niej przesadzona brutalność, jakby pisał to niewyżyty nastolatek pod wpływem gier w stylu GTA. Z drugiej strony to świetnie pomyślana opowieść pełna obserwacji na współczesność i wnioski na przyszłość. Warto to przeczytać, to nasz polski Pielewin!
Pokaż mimo toMam ambiwalentne odczucia, czy jest to świetna książka, jak sugerują recencje, ponieważ z trudem ją zmęczyłam.. za wiele przemocy, przekleństw, jak na moje możliwości.
Pokaż mimo toNie wystawię oceny punktowej, bo przeczytałam 100 stron. Dla mnie te sto stron było o niczym, pełne chaosu i stwierdziłam, ze szkoda czasu na męczarnię. Wulgaryzmy na mnie wrażenia nie robią. Do tego książkę się źle czyta ze względu na czcionkę, a może to mała interlinia. Pierwszy raz spotkałam się z takim wydrukiem i zastanawiam się, czy to było zamierzone działanie,...
więcej