Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Gdy po raz pierwszy czytałem Wir pamięci i całą trylogię apostezjońską Edmunda Wnuka-Lipińskiego w latach 90-tych byłem nastolatkiem i pamiętam że długo pozostawałem pod jej ogromnym wrażeniem. Świat wykreowany przez autora, sensacyjna intryga w anturażu S-F, tematyka funkcjonowania człowieka w społeczeństwie i państwie, fajnie wykreowani bohaterowie, spowodowały iż całą trylogię przeczytałem jednym tchem. Skutek uboczny: zainteresowałem się socjologią ;). Oczywiście wiedziałem, że istnieją mistrzowie utopijnej/dystopijnej prozy jak George Orwell czy Aldous Huxley, ale na polskim rynku było to dla mnie coś nowego i ożywczego.
Postanowiłem zatem wrócić do lektury po latach zaczynając od pierwszej części trylogii i ... nic, a może prawie nic się nie zmieniło. Nadal jestem zachwycony, a po zakończonej lekturze poczułem pustkę i pomyślałem chcę jeszcze ;). Oczywiście z perspektywy czasu i większego obycia czytelniczego widzę pewne mankamenty tej książki odnoszące się zarówno do fabuły (niezbyt przekonujące zakończenie książki) jak również narracji i języka ("plastik i drewno" w niektórych dialogach i opisach). Nie zmienia to jednak mojego stanowiska , iż jak na standardy sensacyjno-fantastycznej literatury popularnej to pozycja kapitalna, która broni się również po wielu latach.
Jeszcze jeden smaczek, który odkryłem obecnie podczas lektury: Apostezjon - świat wymyślony przez autora stał się opresyjnym, antyutopijnym systemem po "WIELKIEJ ZMIANIE". Oczywiście z dużym dystansem, ale jakaż to refleksyjna korelacja ze współczesną rzeczywistością polityczną i hasłami dobrej zmiany;)

Gdy po raz pierwszy czytałem Wir pamięci i całą trylogię apostezjońską Edmunda Wnuka-Lipińskiego w latach 90-tych byłem nastolatkiem i pamiętam że długo pozostawałem pod jej ogromnym wrażeniem. Świat wykreowany przez autora, sensacyjna intryga w anturażu S-F, tematyka funkcjonowania człowieka w społeczeństwie i państwie, fajnie wykreowani bohaterowie, spowodowały iż całą...