Wir pamięci

Dobra powieść i ciekawa historia. Szkoda, że tak mało detali.

Dobra powieść i ciekawa historia. Szkoda, że tak mało detali.

Przed przystąpieniem do czytania zapoznałem się z opiniami z tego forum i prawdę mówiąc trochę się przestraszyłem. Kupiłem " Apostezjon" w nadziei na kilka godzin miłej lektury a tu raczej zdania mało entuzjastyczne. Na szczęście po lekturze pierwszej części trylogii "Wir pamięci" przekonałem się że warto było tę książkę kupić. Na pewno nie jest to literatura z najwyżej półki ale czyta się ją z dużą przyjemnością .Dla miłośnika SF pozycja obowiązkowa. Polecam!

Przed przystąpieniem do czytania zapoznałem się z opiniami z tego forum i prawdę mówiąc trochę się przestraszyłem. Kupiłem " Apostezjon" w nadziei na kilka godzin miłej lektury a tu raczej zdania mało entuzjastyczne. Na szczęście po lekturze pierwszej części trylogii "Wir pamięci" przekonałem się że warto było tę książkę kupić. Na pewno nie jest to literatura z najwyżej...

Czy ta książka zmieni twoje życie? Nie. Czy zmieni twoje myślenie o polskiej fantastyce. Niewykluczone, ale nie radykalnie. Czy przyjemnie mija czas przy niej? Owszem.

Czy ta książka zmieni twoje życie? Nie. Czy zmieni twoje myślenie o polskiej fantastyce. Niewykluczone, ale nie radykalnie. Czy przyjemnie mija czas przy niej? Owszem.

Po tomie drugim, przeszłam do pierwszego. Obie książki bardzo luźno łączą się ze sobą, więc kolejność czytania nie była tu problemem. Tom pierwszy to wprowadzenie do świata Apostezjonu i zapoznanie z głównymi bohaterami cyklu: Długim, Irą, Martensem no i Vittolinim. Tak, wiem, treść dosyć mocno przypomina opowiadanie Dick'a "Przypomnimy to panu hurtowo", ale w tym przypadku autor skoncentrował się na innych aspektach całej historii niż Dick. I choć opowieść była dla mnie dosyć przewidywalna, to mimo to lektura była przyjemna i warta czasu, jaki na nią poświęciłam. To naprawdę kawał dobrej fantastyki socjologicznej i historia polskiej literatury sci/fi.

Po tomie drugim, przeszłam do pierwszego. Obie książki bardzo luźno łączą się ze sobą, więc kolejność czytania nie była tu problemem. Tom pierwszy to wprowadzenie do świata Apostezjonu i zapoznanie z głównymi bohaterami cyklu: Długim, Irą, Martensem no i Vittolinim. Tak, wiem, treść dosyć mocno przypomina opowiadanie Dick'a "Przypomnimy to panu hurtowo", ale w tym przypadku...

Miałem duże oczekiwania, ale książka mnie nie porwała. Resztę trylogii sobie zatem daruję...

Miałem duże oczekiwania, ale książka mnie nie porwała. Resztę trylogii sobie zatem daruję...

Od dość dawna nosiłem się z zamiarem poznania Wnukowej trylogii, jednej z tych wiekopomnych próz socjologicznych rozprawiających się z polską rzeczywistością polityczną i społeczną z czasów supremacji sowieckiej.
I teraz wreszcie rozumiem, dlaczego tak bardzo ceniono i nadal się ceni Janusza Andrzeja Zajdela (wszyscy uparcie twierdzą, że Zajdla). Ano dlatego, że np. Wnuk mu do pięt nie dorasta. Wir to bardzo nieudolnie napisany thrillerek, w którym niby coś się dzieje, czasem nawet napięcie się pojawia jak w bateryjce z zabawki, poza tym gadające głowy i rozłażąca się fabuła. Kiedyś pewnie czytało się to inaczej, bo świat wokół domagał się opisu choćby nieudolnego, ale dziś? To już tylko obiekt muzealny, świadectwo epoki, pamiątka z celulozy. Dobrze jest o tym pamiętać, ale czytać tylko jako materiał źródłowy z czasu komuny.
Pozostałe dwie części trylogii sobie daruję, mam na półkach kilkaset lepszych książek.

Od dość dawna nosiłem się z zamiarem poznania Wnukowej trylogii, jednej z tych wiekopomnych próz socjologicznych rozprawiających się z polską rzeczywistością polityczną i społeczną z czasów supremacji sowieckiej.
I teraz wreszcie rozumiem, dlaczego tak bardzo ceniono i nadal się ceni Janusza Andrzeja Zajdela (wszyscy uparcie twierdzą, że Zajdla). Ano dlatego, że np. Wnuk mu...

Ta książka to dla mnie duże rozczarowanie. Język jakim pisze autor można określić jednym słowem: drewniany. Drewniane dialogi i opisy . Ciężko tu mówić o literackości, skoro czytając miałam wrażenie, że czytam instrukcję obsługi. Zaletą jest pomysł autora na fabułę, jednak dla mnie to zbyt mało. Resztę trylogii odpuszczam.

Ta książka to dla mnie duże rozczarowanie. Język jakim pisze autor można określić jednym słowem: drewniany. Drewniane dialogi i opisy . Ciężko tu mówić o literackości, skoro czytając miałam wrażenie, że czytam instrukcję obsługi. Zaletą jest pomysł autora na fabułę, jednak dla mnie to zbyt mało. Resztę trylogii odpuszczam.

Nie zawsze wszystko toczy się według z góry przygotowanego schematu. Czasami zwykły zbieg okoliczności, wypowiedziane słowo lub wykonany gest w sposób nieoczekiwany mogą odmienić losy bohaterów. Drążą one do najbardziej niezbadanych pokładów osobowości, które zdają się być, nie - one są poza wszelką kontrolą. W takiej sytuacji można oczekiwać tylko reakcji opisanych jako wykraczające poza ramy programów kreowania postaw lub niespełniające założeń algorytmów postępowania dla szeroko pojętego "dobra" jednostki.

Nie zawsze wszystko toczy się według z góry przygotowanego schematu. Czasami zwykły zbieg okoliczności, wypowiedziane słowo lub wykonany gest w sposób nieoczekiwany mogą odmienić losy bohaterów. Drążą one do najbardziej niezbadanych pokładów osobowości, które zdają się być, nie - one są poza wszelką kontrolą. W takiej sytuacji można oczekiwać tylko reakcji opisanych jako...

Toporne. Miałam na początku ochotę na całą serię o Apostezjonie, ale raczej odpuszczę.

Toporne. Miałam na początku ochotę na całą serię o Apostezjonie, ale raczej odpuszczę.

Wnuka-Lipińskiego przedstawia się czasami jako zapomnianego mistrza fantastyki socjologicznej, którego można śmiało stawiać obok Zajdla; z tego powodu mimo że "Wir pamięci" czytało mi się bardzo przyjemnie, był on dla mnie rozczarowaniem. Cokolwiek autor chciał przekazać czytelnikowi poprzez kształt swojego fikcyjnego państwa, Apostezjonu, tkwi to zakopane głęboko w grubymi nićmi szytej sensacyjnej fabule, okraszonej sztucznymi dialogami, nieudolnie naśladującymi nawijki bohaterów filmów szpiegowskich. Ponieważ powieść jest częścią trylogii, przyjmuję optymistycznie, że dalsze tomy rozwijają nieco świat przedstawiony i wątki socjologiczne; "Wir pamięci" póki co skłonny byłbym polecić tylko zatwardziałym miłośnikom retro sf albo czytelnikom szukającym lekkiej literatury z dystopijnym tłem.

Wnuka-Lipińskiego przedstawia się czasami jako zapomnianego mistrza fantastyki socjologicznej, którego można śmiało stawiać obok Zajdla; z tego powodu mimo że "Wir pamięci" czytało mi się bardzo przyjemnie, był on dla mnie rozczarowaniem. Cokolwiek autor chciał przekazać czytelnikowi poprzez kształt swojego fikcyjnego państwa, Apostezjonu, tkwi to zakopane głęboko w grubymi...