Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Opis okładkowy „Pamięci Lasu” obiecuje nam odkrywanie niepokojącej tajemnicy oraz militarne zmagania między wojskiem a zdziczałymi rebeliantami. Jedno i drugie sprawiło, że zapragnęłam sięgnąć po tę książkę. I naprawdę się nie rozczarowałam!

Historia rozpoczyna się od dziwnego morderstwa, które okazuje się zaledwie początkiem problemu. Autorka stopniowo wprowadza nas w sytuację mieszkańców Soli, miasteczka cierpiącego z powodu napaści „leśnych”, oraz przedstawia członków oddziału wysłanego, by zaprowadzić porządek. Akcja postępuje powoli, ale równo, czuć zagęszczającą się atmosferę, a choć na krótkie chwile możemy zapomnieć o niebezpieczeństwie dziwnego lasu, jego groźba stale czai się między wierszami.

Bardzo istotne są relacje między żołnierzami a dowódcą. Twardo stąpający po ziemi kapitan Asger Sidort od razu przypadł mi do gustu. To człowiek bardzo skryty, uparty i trudny w obyciu, wykuty przez przeżycia nie do pozazdroszczenia. Otoczenie odbiera go jako wymuskanego paniczyka, jednak mężczyzna ukazuje swe prawdziwe oblicze czytelnikowi. Zdolny szermierz, błyskotliwy strateg i, co najważniejsze, lider przejmujący się losem każdego z podwładnych.
Stosunki panujące na niższych szczeblach hierarchii oddziału zostały opisane dość lakonicznie. Członków oddziału zarysowano i przedstawiono głównie jako tło dla kapitana, wyróżnia się w zasadzie tylko sierżant Dalina Takia, a jej szorstka postawa wobec dowódcy jest bardzo interesującym wątkiem. Szkoda, że inni mundurowi nie dostali nieco więcej „czasu antenowego”, bo każdy z nich mógłby stanowić piękny dodatek, ubarwiający powieść. Podobnie zostali ukazani antagoniści – w oszczędnych słowach, jako niezidentyfikowana masa stanowiąca cel dla głównego bohatera.

Równie dużym problemem była dla mnie szczątkowa kreacja świata; brak opisów miasteczka, powierzchowne potraktowanie zagadnień politycznych, które tłumaczą sytuację rebelii, oraz właściwie brak historii krainy. Poza paroma imionami i powściągliwym opisem jednej bitwy, nie wiemy o świecie kompletnie nic. Dopiero pod sam koniec lektury zorientowałam się, że realia mogą pasować do XVIII-XIX wieku, wcześniej przyjmowałam je jako nieokreślone żadnymi ramami czasowymi. Pojęłam to, dopiero natrafiając na wzmiankę o strzykawce i igle, przygotowywanych do zastrzyku.

Powieść raczy nas licznymi opisami działań militarnych, zasadzek i potyczek. Ukazuje okrucieństwo wojny, a Autorka nie stroni od krwi, śmierci i scen obnażających brutalność rebeliantów. Lubię dosadne opisy, jednak jeden z nich pozostawił na moim poczuciu estetyki głęboką rysę. Nie mogę powiedzieć, że cokolwiek w książce zostało wyolbrzymione, mimo to ta jedna wzmianka wywołała we mnie głęboki niesmak.

Nieco rozczarowało mnie zakończenie. Jest otwarte i sugeruje kontynuację, co ogromnie cieszy, bo już po zakończeniu lektury zaczęłam tęsknić za ponownym spotkaniem z kapitanem. Jednocześnie epilog wydaje mi się nazbyt przedłużony, po silnych emocjach z punktu kulminacyjnego wręcz nużący.

Ostatni z moich zarzutów jest wymierzony w okładkę. Zdjęcie wykonała sama autorka i jest urokliwe, jednak nigdy nie sięgnęłabym po tę książkę, gdybym zobaczyła ją na półce w księgarni. Projekt jest nieciekawy, nijak nawet nie sugeruje tego, co znajdziemy na kartach powieści. Wszystkie grafiki wewnątrz są czarno-białą kopią okładki, a pojawiają się przy rozpoczęciu każdego rozdziału. Przyznaję, że nie rozumiem sensu tego zabiegu i mam nadzieję, że przy kolejnej części pojawią się albo pełnoprawne ilustracje, albo chociaż zróżnicowane grafiki.

Podsumowując, Autorka posługuje się przyjemnym językiem, choć chwilami ma tendencje do budowania zbyt długich zdań, naszpikowanych ozdobnikami. Mimo to powieść czyta się sprawnie, bez potknięć i przestojów, nie jest przegadana, a sceny zostały przemyślane i logicznie budują fabułę. Nie ma opisów zbędnych, wręcz przeciwnie – to wspomniany minimalizm przeszkadzał mi dużo bardziej. Kreacja głównego bohatera świetnie trafia w moje gusta, a wszelkie braki w warsztacie można zrzucić na niewielkie doświadczenie pani Agnieszki, gdyż jest to jej debiut. Za to w sposobie budowania historii widać duży potencjał i przyznaję, że z chęcią sięgnę po kolejne książki Autorki.

Opis okładkowy „Pamięci Lasu” obiecuje nam odkrywanie niepokojącej tajemnicy oraz militarne zmagania między wojskiem a zdziczałymi rebeliantami. Jedno i drugie sprawiło, że zapragnęłam sięgnąć po tę książkę. I naprawdę się nie rozczarowałam!

Historia rozpoczyna się od dziwnego morderstwa, które okazuje się zaledwie początkiem problemu. Autorka stopniowo wprowadza nas w...