Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zacznę od tego, że hasła "grimdark" i "dark fantasy" działają na mnie jak magnes. Niestety, w "Bożym ślepcu" brak zarówno klimatu, jak i dobrze napisanych scen z pogranicza horroru. Tak jak się spodziewałam, tutejszy grimdark okazał się wyłącznie chwytem marketingowym. Co gorsza, to ledwie początek problemów tej powieści...

Bohaterowie.
Dla mnie najważniejszy element. Tutejsi są albo dobrzy, albo źli, szarości brak. W dodatku stworzono ich byle jak, większość składa się z jednej, maksymalnie dwóch cech charakteru. Ci źli oczywiście są przerysowani w dziecinny sposób, w dodatku jeszcze pozbawiono ich intelektu.
Przykład? Złol, myśląc, że jest sam, na głos wygraża innemu bohaterowi. Zabieg wprowadzony wyłącznie po to, by pogróżki mógł usłyszeć "ten dobry", a wraz z nim czytelnik. Subtelne jak rewolucja francuska.
Wymieniłabym więcej przykładów, ale trudno to zrobić bez spoilerów.

Fabuła.
Osią wydarzeń jest konflikt między wyznawcami bóstw "złych" i "dobrych", patronujących różnym nacjom/królestwom. Pomysł stary jak świat, ale przecież liczy się wykonanie!
A to jest nieudolne. Przez pół książki w zasadzie niewiele wiadomo i o jednych, i o drugich. W niektórych krajach wiary w złych zakazano, bo żądają ofiar z ludzi, teraz zaś szykuje się wojna religijna, bo wyznawcy chcą przywrócić im władzę. I to wszystko, przynajmniej w pierwszej połowie książki.
Wszelkie intrygi są grubymi nićmi szyte, polityka właściwie nie istnieje, a bohaterowie, szczególnie tej "złej" strony, są wprost bezmyślni.
Kreacja świata ogranicza się do istnienia jakichś krajów. W jednym jest król, a w drugim król-watażka. Poziom rozwoju, historię czy tradycje pominięto...
Co zatem zostało opisane? Cóż, na horyzoncie bardzo szybko pojawia się para kandydatów do romansu. Relacja rozwija się dość wolno, za to niestety nadrabia ckliwością.

Elementy dark/grimdark.
Na 260 stronach, przez które udało mi się przebrnąć, znalazła się jedna scena tortur (całkiem interesująca), jedno, krótko opisane rytualne zabójstwo oraz parę wzmianek o brutalnej śmierci różnych osób. Autorka chętnie też pisze o gwałtach. Ale w końcu grimdark i dark fantasy głównie gwałtami stoi! Odmóżdżenie czarnych charakterów jest nieistotne.

Język.
Chciałabym wierzyć, że to kwestia tłumaczenia, jednak w tekście pojawia się masa słów, które nijak nie pasują do treści. "Facet" czy "skarpetki" w świecie na poziomie zaawansowania w okolicach (przypuszczam) wczesnego średniowiecza... Zdarzają się literówki, gorzej, że sporo tu niedociągnięć redakcyjnych - wiele zdań trzeba czytać po kilka razy, by w ogóle je zrozumieć.

Podsumowanie.
Rzadko wystawiam oceny książkom, których nie skończę czytać, wydaje mi się to nie fair w stosunku do autora - a nuż czymś mnie jeszcze zaskoczy? W "Bożym ślepcu" im dalej, tym gorzej. Dziury fabularne nawarstwiają się, obrażając inteligencję czytelnika, postaci nudzą mdłą i jednostronną kreacją, a intrygi naiwnością. Uboga konstrukcja świata również nie przekonuje.
Nie znalazłam w tej książce niczego, czego mogłabym oczekiwać od grimdarku. Ani błyskotliwych antybohaterów, ani klimatu, ani oryginalnych pomysłów. Jest trochę krwi, parę potyczek, ot i tyle. Kompletna strata czasu.

Zacznę od tego, że hasła "grimdark" i "dark fantasy" działają na mnie jak magnes. Niestety, w "Bożym ślepcu" brak zarówno klimatu, jak i dobrze napisanych scen z pogranicza horroru. Tak jak się spodziewałam, tutejszy grimdark okazał się wyłącznie chwytem marketingowym. Co gorsza, to ledwie początek problemów tej powieści...

Bohaterowie.
Dla mnie najważniejszy element....

Nie skłamię, jeśli przyznam, że najnowsza książka Agnieszki Osikowicz-Chwai mnie zaskoczyła. Uwielbiam jej cykl „Opowieści Starych Drzew”, militarne fantasy, które idealnie trafiło w moje gusta. W „Widoku ze wzgórza odciętych głów” autorka ukazała jednak zupełnie inne oblicze. I wydaje mi się, że nie jestem właściwym odbiorcą, by tę książkę oceniać.

Powiedziałabym, że gatunkowo powieść to dystopia z wątkiem romansu. Spory nacisk pisarka kładzie również na elementy obyczajowe. Tempo akcji narasta bardzo powoli, a choć fabuła od pierwszych zdań wymaga od nas znacznego skupienia, ponieważ to właśnie początek wprowadza w szczegóły uniwersum, w mojej opinii ten wstęp jest zbyt długi. Chyba podświadomie oczekiwałam rzucenia na głęboką wodę, wprost w wir akcji, do czego już przyzwyczaiła mnie Agnieszka Osikowicz-Chwaja, i stąd moje zdziwienie. Wiele scen ma za zadanie budować atmosferę świata, ukazuje sposób myślenia postaci i ich osobowość. Te elementy dodatkowo spowalniają tempo, czyniąc narrację spokojną, wręcz leniwą. Dla wielu czytelników może to być wielka zaleta, dla mnie zabieg okazał się nieco nużący.

Choć wątki miłosne nie należą do moich ulubionych w literaturze, „Widokowi…” mogę zaliczyć na plus jego nienachalność w tej kwestii. Romans nie jest osią fabuły, ale jednym z kilku istotnych tematów, a popędy bohaterów stanowią wyważoną składową ich motywacji. Oni sami są dość przekonujący, ale nie poznajemy wszystkich zbyt dokładnie – powieść jest krótka, a postaci sporo. Niektóre z nich autorka przedstawia dość pobieżnie; być może celowo, by sztucznie nie przedłużać książki. Najbardziej przypadła mi do gustu kreacja jednego z ważniejszych bohaterów – porywczego idealisty, kreującego się na zblazowanego bogacza i często ładującego się w kłopoty. Tajemnice, które skrywa, okazały się naprawdę zaskakujące i wzbudziły moje żywe zainteresowanie.

Bardzo spodobał mi się również pomysł na świat. Z przyjemnością czytałam o milczących, posłusznych golemach, w które przemieniano niepożądanych obywateli, o autorytarnym ustroju oraz stopniowo pogarszającej się sytuacji zwykłego mieszkańca. Mam jednak poczucie, że ta historia została wyrwana z większej całości, a pisarka zaledwie wprowadziła nas w tajniki świata, już zdążyła zakończyć opowieść. Wydaje mi się, że mógłby to być dobry wstęp do niedużej serii, jednak jako jednotomówka powieść mnie nie przekonała.

Nie skłamię, jeśli przyznam, że najnowsza książka Agnieszki Osikowicz-Chwai mnie zaskoczyła. Uwielbiam jej cykl „Opowieści Starych Drzew”, militarne fantasy, które idealnie trafiło w moje gusta. W „Widoku ze wzgórza odciętych głów” autorka ukazała jednak zupełnie inne oblicze. I wydaje mi się, że nie jestem właściwym odbiorcą, by tę książkę oceniać.

Powiedziałabym, że...

Zbiór niezwykłych, onirycznych i surrealistycznych historii, które mogą zaskoczyć niejednego czytelnika, mnie zaś zostawiły z mętlikiem w głowie. Po ukończeniu lektury nasunęła mi się jedna podstawowa myśl - nie jest to lektura dla wszystkich. Nie jestem nawet pewna, czy była to lektura dla mnie!

Kto jednak mógłby się nad nią pochylić? Z pewnością miłośnicy nieoczywistości, oryginalności, osoby, które lubią dopatrywać się głębokiej symboliki i którym nie przeszkadza ulotna nutka grozy w tle.

Najbardziej przypadło mi do gustu drugie opowiadanie, przywodzące na myśl motyw rodem z wiktoriańskiej opowiastki z dreszczykiem. W połączeniu z subtelnym, a jednocześnie sugestywnym stylem autorki, okazało się dla mnie najciekawszym (choć też i najłatwiej przyswajalnym tekstem). Na uwagę zasługuje sposób, w jaki Kelly Barnhill mówi o emocjach. Jej narracja bywa tajemnicza i niedosłowna, lecz gdy już pojąć tok myślenia postaci, nietrudno wyłowić niuanse i wskazówki, które powiodą nas do konkluzji, zwykle słodko-gorzkiej lub po prostu gorzkiej.
Pisarka żongluje słowem i nastrojem, by w każdym z opowiadań zaznaczyć coś innego i na co innego zwrócić uwagę odbiorcy; w każdym tekście należy wręcz spodziewać się odkrywania na nowo podtekstów i odczytywania symboli. Opowiadania łączy niepowtarzalny, mglisty nastrój, spotykany często w tekstach z pogranicza gatunku weird, tutaj jednak skierowany przede wszystkim do czytelnika uduchowionego i wrażliwego na uczucia bohaterów.

„Straszliwe młode damy i inne osobliwe historie” zdecydowanie może być określona mianem „dziwnej”, lecz jest to również rzecz świeża, jedyna w swoim rodzaju. A w dodatku przewrotna w uroczy i niewinny sposób.

Pozostawiam bez oceny, gdyż nie wszystkie opowiadania zrozumiałam. Za warsztat i styl autorki należy się jednak co najmniej siódemka.

Zbiór niezwykłych, onirycznych i surrealistycznych historii, które mogą zaskoczyć niejednego czytelnika, mnie zaś zostawiły z mętlikiem w głowie. Po ukończeniu lektury nasunęła mi się jedna podstawowa myśl - nie jest to lektura dla wszystkich. Nie jestem nawet pewna, czy była to lektura dla mnie!

Kto jednak mógłby się nad nią pochylić? Z pewnością miłośnicy...