Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Są histo­rie, które wstrząsają, prze­ra­żają, powo­dują, że dosta­jemy gęsiej skórki. Zakry­wamy oczy, żeby nie patrzeć, zaty­kamy uszy, żeby nie słyszeć. Nie chcemy widzieć ani sły­szeć, bo zwy­czaj­nie się ich boimy. To, że przesta­niemy mówić o nich gło­śno, słu­chać o nich lub przesta­niemy patrzeć, nie spo­wo­duje, że ot, tak po pro­stu znikną. Tak blisko nas, tuż za rogiem, mogą być osoby, któ­rych histo­rie wła­śnie takie są, wstrzą­sają, prze­ra­żają, a my o nich nic nie wiemy, lub co gor­sza, nie chcemy wiedzieć. Taką histo­rię pozna­jemy w książce San­dry Boro­wiec­ky pt. „Przy­padki Agaty W. ”.

...wielu ludzi boi się śmierci nie dlatego, że umrą i nic po nich nie zostanie. Nie, oni boją się, że ich ciała będą gniły w ziemi której tak bardzo się brzydzą, bo ich zdaniem jest mokra, zimna, brudna i są w niej robaki.

Agata W., dwu­dzie­sto­trzy­let­nia dziew­czyna, ma dosyć swojego życia. Ma dosyć tej bez­na­dziej­no­ści, z jaką budzi się każ­dego dnia. Ma dosyć swojego ojca, matki, dłu­gów, które sama nie­stety naro­biła i posta­na­wia, że naj­lep­szym roz­wią­za­niem jej wszyst­kich pro­ble­mów będzie śmierć. Czy tylko to, co dzieje się w tej chwili w jej życiu, napę­dza ją do tak dra­stycz­nej decy­zji? Otóż nie. Dawno temu doświad­czyła ona cze­goś, z czym jest ciężko żyć. Mole­sto­wa­nie sek­su­alne. Jak można żyć dalej, kiedy doświadczyło się tych złych doty­ków i wszyst­kiego innego, czego nawet nie jestem w sta­nie sobie wyobra­zić, od osoby, która powinna być nam bli­ska i chro­nić, zamiast krzyw­dzić? Mówią, że zły dotyk boli przez całe życie. W pełni się z tym zga­dzam. Nie ważne jak bar­dzo się postaramy, żeby myśli o prze­szło­ści wyrzu­cić z głowy, to zawsze tam gdzieś będzie.

Nie można z czymś takim od tak przejść do porządku dziennego. Kiedy człowiek którego kocha się nad życie wyrządza ci krzywdę, świat przestaje mieć znaczenie.

„Przy­padki Agaty W. ” to histo­ria, w której głównym wąt­kiem jest szu­ka­nie AGAPE. Zapy­ta­cie, co to takiego to AGAPE? Nie­stety nie odpowiem Wam na to pytanie, bo po pierw­sze nie ma jednej odpo­wie­dzi, a po dru­gie, żeby zro­zu­mieć zna­cze­nie tego słowa, musi­cie prze­czy­tać książkę. Jest to tak naprawdę coś, co tkwi w każ­dym z nas, lecz żeby to odkryć, trzeba się­gnąć w głąb sie­bie.
Muszę wspo­mnieć o innych boha­te­rach, któ­rzy odgry­wają bar­dzo ważne role w całej tej histo­rii. Pan Perdiaux to eme­ry­to­wany tera­peuta, który od samego początku chciał pomóc naszej Aga­cie odna­leźć sie­bie. Naj­pierw, kiedy była w szpi­talu po wypadku, potem kiedy już z niego wyszła, zaofe­ro­wał pomoc dla jej duszy. Tak, dusza ucier­piała naj­bar­dziej nie­stety. Ciało się zagoi, skóra powróci do stanu, w któ­rym była, a dusza raz zra­niona, nie poskłada się sama w całość. Pan Perdiaux pomógł boha­terce zna­leźć odpo­wie­dzi na pyta­nia, które od wielu lat pozo­sta­wały głu­che. Kolejną ważną posta­cią, która brała czynny udział w poszu­ki­wa­niu sie­bie była Marie, star­sza kobieta, która wyzwo­liła w Aga­cie kobietę wolną od stra­chu. To także dzięki niej Agata poskła­dała swoje życie na nowo.

Strach można przezwyciężyć. Dobrze jest kiedy człowiek mierzy się ze swoimi lękami, a nie pozwala im sobą zawładnąć

Nar­ra­to­rem w książce jest Agata, co moim zda­niem ide­al­nie się spraw­dziło w tej histo­rii, bo dzięki temu pozna­jemy każdy szcze­gół z dokład­no­ścią 1:1. Każdą myśl, każdy szept, sły­szymy bar­dzo dobrze. Ile to razy śmia­łam się z tego, co Agata powie­działa, jak się zacho­wała w danej sytu­acji. Jej sar­ka­styczne podej­ście do ludzi, do życia, przy­po­mina mi mnie samą. Cza­sami wymaga tego sytu­acja, a cza­sami to po pro­stu spo­sób bycia. San­dra Borow­iecky poka­zała nam świat z per­spek­tywy osoby, która bar­dzo cierpi wewnątrz, nie potrafi pogo­dzić się z samot­no­ścią, nie umie pora­dzić sobie z pro­ble­mami dnia codzien­nego. Podej­muje wiele złych decy­zji, które jedna po dru­giej nisz­czą jej poczu­cie war­to­ści. Na siłę szuka miło­ści, chce być kochana, mieć nor­malne życie u boku kogoś, przy kim zapo­mni o wszyst­kim, co złego ją spo­tkało. Cza­sami sami gubimy się w tym świe­cie, zamiast pró­bo­wać zbu­do­wać coś nowego, szcze­rego w naszym życiu, przyj­mu­jemy to, co daje nam los. Nie wal­czymy z nim o lep­sze jutro. Pod­da­jemy się. Agata też się pod­dała. Zbu­do­wała wokół sie­bie mur, przez który nie spo­sób się prze­bić. Wyuczyła się zacho­wań i słów, któ­rych inni od niej ocze­kują. Z cza­sem, pod opieką pana Perdiaux, uczy się jak żyć, i to dosłow­nie.

Ludzie, dajcie się zakopać żywcem! Zobaczcie jakie to cudowne uczucie!

Muszę szcze­rze przy­znać, że odkła­da­łam tę lek­turę na dal­sze mie­siące, ale coś z nie­wia­do­mego powodu kazało mi ją prze­czy­tać już teraz, natych­miast. Nie żałuję ani tro­chę. Ostrze­gam jedy­nie, że nie jest to lekka i przy­jemna lek­tura. Wymaga od czy­tel­nika pew­nego rodzaju sku­pie­nia, bo tematy poruszane w książce nie są łatwe.

http://oczarowanaczytaniem.pl/przypadki-agaty-w-sandra-borowiecky/

Są histo­rie, które wstrząsają, prze­ra­żają, powo­dują, że dosta­jemy gęsiej skórki. Zakry­wamy oczy, żeby nie patrzeć, zaty­kamy uszy, żeby nie słyszeć. Nie chcemy widzieć ani sły­szeć, bo zwy­czaj­nie się ich boimy. To, że przesta­niemy mówić o nich gło­śno, słu­chać o nich lub przesta­niemy patrzeć, nie spo­wo­duje, że ot, tak po pro­stu znikną. Tak blisko nas, tuż za...

Beata Majew­ska na swoim kon­cie ma już kilka powieści, lecz to było moje pierw­sze spo­tka­nie z jej twór­czo­ścią. Musia­łam spraw­dzić, o co ten cały szum zwią­zany z jej książ­kami. „Kon­kurs a żonę” przy­cią­gnął moją uwagę głów­nie okładką, która jest prze­piękna. Czy wnę­trze książki jest tak samo dobre, jak okładka? Zaraz Wam o tym opo­wiem.

Hugo Haj­du­kie­wicz jest trzy­dzie­sto­let­nim męż­czy­zną, który pod pre­sją czasu szuka żony, aby odzie­dzi­czyć spa­dek po zmar­łym wuju. Kilka kan­ce­la­rii, eks­klu­zywne miesz­ka­nie i nowiutki samo­chód są na pierw­szym miej­scu i Hugo zrobi wszystko, żeby to osią­gnąć. Wraz z przy­ja­cie­lem orga­ni­zuje kon­kurs na jed­nym z uni­wer­sy­te­tów, gdzie nagrodą jest pokaźna kwota pie­niężna, lecz to tylko przy­krywka, bo nagrodą główną jest zupeł­nie coś innego. Kon­kurs wygrywa mło­dziutka Łucja Maśnik, szara myszka nieurze­ka­jąca swoim wyglą­dem, ponie­waż mimo wspa­nia­łej urody, jej strój nie zachęca do dal­szych dzia­łań. Męż­czyź­nie to jed­nak nie prze­szka­dza i zapra­sza Łucję na kola­cję. Tutaj zaczyna się pogoń za kró­licz­kiem. Plan „kon­kurs na żonę” wła­śnie został ofi­cjal­nie roz­po­częty.

Beata Majew­ska ocza­ro­wała mnie histo­rią, jaką stwo­rzyła. Jest to z jed­nej strony lekka powieść o brzyd­kim kaczątku, typu Pretty Woman, ale z dru­giej strony uka­zuje życie zwy­kłych ludzi, któ­rzy borykają się z demo­nami prze­szło­ści. Łucja stra­ciła oboje rodzi­ców, będąc dziec­kiem, wycho­wy­wała ją bab­cia oraz ciotki miesz­ka­jące w oko­licy. Miłość babci i wnuczki mogła­bym porównać do sie­bie i swojej babci, która była moją przy­ja­ciółką, powier­nicą tajem­nic i wspa­niałą kobietą. Moje serce rosło, kiedy na kolej­nych kar­tach książki czy­ta­łam o uczu­ciach, jakimi obda­ro­wy­wały się kobiety na wza­jem. Bar­dzo silna więź, któ­rej nic nie jest straszne. Z dru­giej strony Hugo, który po wielu latach spo­tyka osobę, któ­rej tak naprawdę nie chciał ni­gdy poznać i jego ból zwią­zany z tym spo­tka­niem. Wszyst­kie te sytu­acje zawarte w książce poru­szyły mnie bar­dzo i wcale się tego nie spo­dzie­wałam. Nie spo­dzie­wałam się histo­rii, która aż tak poruszy ser­du­cho. W sumie to nie wiem, czego się spo­dzie­wałam.
Pamię­tam, że kie­dyś oglą­da­łam pol­ski film pt. „Nie kłam kocha­nie” z Pio­trem Adam­czy­kiem i Martą Żmudą-Trze­bia­tow­ską, gdzie fabuła filmu była bardzo zbliżona do fabuły książki pani Beaty. Po skoń­cze­niu książki od razu przy­po­mniał mi się tam­ten film. Bar­dzo mile go wspo­mi­nam.

Oprócz wątku głównego, jakim jest relacja Hugo i Łucji, w książce nie brakuje humoru i zabawnych sytuacji.

– Panienka przymierzy, to tegoroczny hit. – Sprzedawca podał komplet.

Łucja stanęła przed niewielkim lustrem, założyła czapkę, owinęła się szalikiem i tak ubrana odwróciła się w stronę obu mężczyzn.

– I jak? wyglądam jak misia Pysia – zaczęła śmiać się jak szalona.

– Mysia pisia? – przekręcił pan Leszek, powodując wybuch powszechnej wesołości wśród wszystkich klientek, a nawet klientów, czyli Hajdukiewicza i młodego chłopaka, który stał obok i mierzył grubą uszatkę.

– Misia Pysia. – Łucja ledwie była w stanie sprostować, tak się śmiała. – To postać z Troskliwych misiów, takiej bajki dla dzieci.

– Przepraszam panienkę, bo ja jestem ten, jak to mówią, „dysk-lektyk” – wytłumaczył sprzedawca. – Dysk mi wypadł i noszą mnie w lektyce. – Puścił do niej oczko.

Książka „Kon­kurs na żonę” nie jest typową słodką histo­rią o Kop­ciuszku, nie ukazuje tylko pro­ble­mów miło­snych, z jakimi borykają się boha­te­ro­wie. Opo­wieść, jaką stwo­rzyła autorka, ma dru­gie dno. Poka­zuje, że mimo ubó­stwa, ludzie wza­jemną miło­ścią potra­fią prze­zwy­cię­żyć zło. Poka­zuje, że nawet naj­tward­sze serce można roz­grzać miło­ścią do dru­giej osoby. Strzała amora potrafi trafić naprawdę głę­boko i to, że ktoś z pozoru liczy na zyski mate­rialne, a nie na praw­dziwe uczu­cie, to tylko złu­dze­nie. Miłość przy­cho­dzi w naj­mniej ocze­ki­wa­nym momen­cie naszego życia i wywraca wszystko do góry nogami. Hugo, wpro­wa­dza­jąc w życie swój plan, nie spo­dzie­wał się, że dzięki temu kon­kur­sowi pozna miłość swojego życia. Nie wiedział co w tej sytu­acji zro­bić, nie wie­dział, jaka jest instruk­cja obsługi, bo sche­maty, które znał do tej pory, oka­zały się niczym. Uczył się od początku jak postę­po­wać z Łucją, jak ją zado­wo­lić, jak ją kochać i jej to oka­zać. Sprawy przy­brały tro­chę inny obrót, kiedy prawda wyszła na jaw i jestem naprawdę cie­kawa kolej­nej czę­ści tej histo­rii, czyli „Biletu do szczę­ścia”, który już czeka na półce.

Książkę prze­czy­ta­łam w dwa dni. Chcia­łam ją skończyć i nie chciałam. Tak zazwy­czaj się dzieje, kiedy mam w ręku cie­kawą histo­rię i bar­dzo pra­gnę dowiedzieć się, jak zakończy się miło­sna opo­wieść. Fak­tem jest, że autorka stwo­rzyła główną boha­terkę jako mło­dziutką, tro­chę głu­piutką i naiwną dziew­czynę, która miej­scami bar­dzo mnie iry­to­wała, cho­ciażby tym, jak reago­wała w pew­nych sytu­acjach, ale mimo tych wad bar­dzo ją polu­bi­łam.
Nie mogę doczekać się kon­ty­nu­acji, mam nadzieję, że nie zawiodę się zakoń­cze­niem. Ze szcze­rego serca mogę pole­cić tę książkę wszyst­kim.

http://oczarowanaczytaniem.pl/konkurs-na-zone-beata-majewska/

Beata Majew­ska na swoim kon­cie ma już kilka powieści, lecz to było moje pierw­sze spo­tka­nie z jej twór­czo­ścią. Musia­łam spraw­dzić, o co ten cały szum zwią­zany z jej książ­kami. „Kon­kurs a żonę” przy­cią­gnął moją uwagę głów­nie okładką, która jest prze­piękna. Czy wnę­trze książki jest tak samo dobre, jak okładka? Zaraz Wam o tym opo­wiem.

Hugo Haj­du­kie­wicz...

„Sekretna kola­cja" jest drugą powie­ścią Montes'a, wydaną na naszym rynku. Opo­wiada histo­rię o czte­rech mło­dych i ambit­nych chło­pakach, któ­rzy chcieli wyrwać się z mało­mia­stecz­ko­wej spo­łecz­no­ści i spró­bo­wać swo­ich sił w wiel­kim mie­ście, pójść na dobre stu­dia i się usa­mo­dziel­nić. Wynaj­mują eks­klu­zywne miesz­ka­nie w dziel­nicy Copa­ca­bana w Rio de Jane­iro, życie dla nich dopiero się zaczyna. Tak im się przy­naj­mniej wydaje. Sie­lanka trwa do momentu, kiedy wła­ści­ciel miesz­ka­nia poja­wia się, nie­spo­dzie­wa­nie oznaj­mia­jąc, że mają się wynieść w ciągu dwóch tygo­dni, bo zale­gają z zapłatą czyn­szu za dłuż­szy okres. Zszo­ko­wani chłopcy, nie mają poję­cia co zro­bić. Więk­szość z nich ciężko pra­cuje, wią­żąc koniec z koń­cem, pła­cąc rachunki i pró­bu­jąc utrzy­mać się w dro­gim mie­ście. Muszą coś szybko wymy­ślić, żeby zdo­być pie­nią­dze. Pow­rót do domu i przy­zna­nie się do porażki nie wcho­dzi w grę. Ozna­cza­łoby to, że prze­grali. Pod­czas roz­mowy, od słowa do słowa, poja­wia się pewien pomysł, który na zawsze odmieni życie całej czwórki. Orga­ni­zują nie­ty­pową kola­cję, na któ­rej podane będzie mięso mewy, za którą ludzie na bar­dzo wyso­kich sta­no­wi­skach są skłonni zapła­cić grube pie­nią­dze. Po takiej jed­nej kola­cji ich dług u wła­ści­ciela miesz­ka­nia będzie spła­cony. Czy ich biznes zakoń­czy się po tej jed­nej jedy­nej kola­cji? Można się łatwo domy­ślić, że zaro­bie­nie szyb­kich pie­nię­dzy jest przy­jemne i nie będzie łatwo się z tym roz­stać.

Moje prze­my­śle­nia

„Sekretna kola­cja" jest jed­nym z lep­szych thril­le­rów, które ostat­nio prze­czy­ta­łam, mimo że było kilka rze­czy, które mi się nie podo­bały. Mon­tes miał rewe­la­cyjny pomysł na fabułę, bar­dzo ory­gi­nalny. Nar­ra­to­rem całej powie­ści jest Dante – chło­pak skoń­czył stu­dia w kie­runku księ­go­wo­ści, ale przez kry­zys, jaki pano­wał w Bra­zy­lii oraz brak doświad­cze­nia, nie wio­dło mu się dobrze i chcąc nie chcąc zatrud­nił się w księ­garni. Muszę stwier­dzić, że go tro­chę polu­bi­łam na początku. Był cichy, nieco zagu­biony, ale wyda­wało mi się, że ma naj­wię­cej oleju w gło­wie z tego całego grona.

Książka jest mocna, szcze­gó­łowe opisy przy­go­to­wy­wa­nia kola­cji i każ­dego dania są dopra­co­wane pra­wie na sto pro­cent. Szcze­rze, bywały momenty, kiedy mia­łam ochotę odło­żyć lek­turę, bo tych detali było za wiele, ale z dru­giej strony bar­dzo chcia­łam dowie­dzieć się, co będzie dalej. Książka wcią­gnęła mnie total­nie, chcia­łam ją skoń­czyć i zara­zem nie chcia­łam. Co mnie odro­binę roz­cza­ro­wało to to, że podej­rze­wa­łam, kto stoi za tym całym bizne­sem prak­tycz­nie od samego początku. Z czy­ta­niem kolej­nych stron pozna­wa­łam każ­dego boha­tera coraz to lepiej i wyro­bi­łam sobie już pewne zda­nie na jego temat. Nie spo­dzie­wa­łam się takiego obrotu akcji na końcu książki. Naprawdę rewe­la­cyjne zakoń­cze­nie i powiem szcze­rze, że po przeczytaniu ostatniej strony, mia­łam nadzieję, że będzie kon­ty­nu­acja tej historii, bo moim zda­niem ten wątek miałby poten­cjał, żeby go bar­dziej roz­wi­nąć. Może się docze­kamy, kto wie?

Podsumowanie

Ogó­łem książka ta nie nadaje się dla osób o słab­szych ner­wach lub takich, które mają słabe żołądki. Słynna żółta piła mecha­niczna, która brała czynny udział w przy­go­to­wy­wa­niu potraw, śniła mi się po nocach. Wykwintne dania, jakie poja­wiały się na sto­łach, mogłyby kon­ku­ro­wać z tymi, jakie widu­jemy w pro­gra­mach typu Master Chef, gdyby nie jedno – rodzaj mięsa. Chyba już każdy wie, co mam na myśli. „Sekretna kola­cja” zapad­nie mi w pamięci na dłu­żej. To bar­dziej niż pewne. Z początku, kiedy prze­czy­ta­łam kilka recen­zji tej książki, pomy­śla­łam, że będzie to coś w typie Han­ni­bala Lec­tera, któ­rego histo­rie bar­dzo lubię, bo budzą grozę i są zagad­kowe, ale ta różni się od nich, co wcale mnie nie zasmu­ciło. Jest to coś nowego, innego, w jakiś spo­sób mrocz­niej­szego, co tylko dodaje tego dresz­czyku emo­cji. A emo­cji w tej książce nie bra­kuje – to pewne. Ta historia pokazuje czytelnikowi, że jedna zła decyzja może doprowadzić do tragedii i zmienić życie o 360 stopni. W tym przypadku decyzja podjęta przez bohaterów zamieniła ich życia w dramat, ale jaki konkretnie, tego musicie się przekonać sami, sięgając po tę książkę. Nie pozo­staje mi nic innego jak zachę­cić wszyst­kich do tej lek­tury. Osoby lubiące lekki dresz­czyk będą usa­tys­fak­cjo­no­wane.

http://oczarowanaczytaniem.pl/sekretna-kolacja-raphael-montes/

„Sekretna kola­cja" jest drugą powie­ścią Montes'a, wydaną na naszym rynku. Opo­wiada histo­rię o czte­rech mło­dych i ambit­nych chło­pakach, któ­rzy chcieli wyrwać się z mało­mia­stecz­ko­wej spo­łecz­no­ści i spró­bo­wać swo­ich sił w wiel­kim mie­ście, pójść na dobre stu­dia i się usa­mo­dziel­nić. Wynaj­mują eks­klu­zywne miesz­ka­nie w dziel­nicy Copa­ca­bana w Rio de...

Książki histo­ryczne ni­gdy nie były ani na­dal nie są moją mocną stroną, ni­gdy nie inte­re­so­wałam się histo­rią i zawsze wyda­wała mi się ona nudna. Kiedy otrzy­ma­łam książkę pt. „Brzydka Kró­lowa” Vic­to­rii Gische do recen­zji, zasta­na­wia­łam się jak, ją odbiorę i czy mi się spodoba. Pode­szłam do lek­tury dość scep­tycz­nie, nie ocze­ki­wa­łam po niej zbyt wiele. Szcze­rze mówiąc, zdzi­wi­łam się, kiedy po kilku stro­nach histo­ria mnie wcią­gnęła. Powieść nie jest banalna, nie jest roman­si­dłem ani kry­mi­na­łem, które mia­łam w zwy­czaju czy­tać, a urzekła mnie jak mało która. Tego zde­cy­do­wa­nie się nie spo­dzie­wa­łam.

Elż­bieta wraz z rodzeń­stwem zostaje oddana pod opiekę stry­jowi, po tym, jak traci oboje rodzi­ców. Ciężki był to czło­wiek do życia, oszczę­dzał na wszyst­kim i ni­gdy nie oka­zy­wał uczuć. Dzieci nie miały kolo­ro­wego dzie­ciń­stwa w jego domu. Cią­gle zamknięte w zim­nie, noto­rycz­nie głodne, cier­piały swe męki. Elż­bieta jako młoda dziew­czyna marzyła w ciem­nych murach o lep­szej przy­szło­ści. Nie grze­szyła urodą, co w tam­tych cza­sach było dość ważne, jeśli chciało się wyjść za mąż. Wie­działa, że nie ma zbyt wiel­kich szans na poślu­bie­nie kogo­kol­wiek, ale zawsze marzyła o wspa­nia­łym mężu i gro­madce dzieci. Los w końcu nie­spo­dzie­wa­nie uśmie­cha się do kobiety i zsyła na nią uro­dzi­wego męż­czy­znę, który dodat­kowo jest księ­ciem. Zako­chani biorą ślub i Elż­bieta zostaje kró­lową, Kazi­mierz zaś kró­lem.

W książce prze­wi­jają się frag­menty praw­dzi­wych zda­rzeń z tymi spe­cjal­nie ubar­wio­nymi na potrzeby powie­ści. Lek­tura jest nie­zwy­kle realna oraz lekka w czy­ta­niu. Mimo że pierw­szy raz mia­łam w rękach powieść histo­ryczną i czy­tałam o ksią­żę­tach, dwór­kach oraz kró­lach, nie znu­dziła mnie ona, jak to myśla­łam na początku. Histo­ria Elż­biety Raku­szanki – żony Kazi­mie­rza Jagiel­loń­czyka, jest naprawdę cie­kawa. Książka przy­bliża nam wizję tam­tych cza­sów, wyobraź­nia dzia­łała w mojej gło­wie nie­zwy­kle mocno. Język powie­ści jest bar­dzo pro­sty, wręcz mia­łam wra­że­nie, że czy­tam naj­pro­ściej napi­saną książkę dla dzieci, a nie lek­turę histo­ryczną, co spo­wo­do­wało, że każdą stronę prze­wra­ca­łam bar­dzo szybko. Zanim się obej­rza­łam, książka była skoń­czona. Bar­dzo lubię, kiedy w książ­kach nar­ra­to­rem jest trze­cia osoba i tutaj także to dosta­łam. Wygod­niej mi się czyta, kiedy widzę obrazy z per­spek­tywy obser­wa­tora.

„Brzydka kró­lowa” nie jest lek­turą dla każ­dego. Jak już wcze­śniej wspomniałam, spo­dzie­wa­łam się, że książka mnie znu­dzi, że będzie się cią­gła w nie­skoń­czo­ność ze względu na tema­tykę. Tak się nie stało i jestem z tego powodu bar­dzo szczę­śliwa. Nie ma chyba nic gor­szego niż lek­tura, która nie speł­nia naszych kry­te­riów czy­tel­ni­czych i ciężko jest przez nią prze­brnąć. Vic­to­ria Gische stwo­rzyła naprawdę cie­kawą histo­rię. Wzru­sza czy­tel­nika, poka­zuje poprzez szcze­gó­łowe opisy detali, że świat i życie w tam­tych cza­sach nie było usłane różami. Uświa­da­mia nam, że nie trzeba być pięk­nym na zewnątrz, aby być pięk­nym w środku i ocza­ro­wać głowę pastwa. Inte­li­gen­cja Elż­biety i jej zde­ter­mi­no­wany cha­rak­ter dopro­wa­dziły ją daleko i mimo braku urody, zyskała sza­cu­nek pod­wład­nych i stała się ważną posta­cią w tam­tych cza­sach.

Książka jest naprawdę warta uwagi, a osoby lubujące się w tego typu tematyce pokochają tę historię. Szczerze polecam każdemu.

http://oczarowanaczytaniem.pl/recenzja-brzydka-krolowa-victoria-gische/

Książki histo­ryczne ni­gdy nie były ani na­dal nie są moją mocną stroną, ni­gdy nie inte­re­so­wałam się histo­rią i zawsze wyda­wała mi się ona nudna. Kiedy otrzy­ma­łam książkę pt. „Brzydka Kró­lowa” Vic­to­rii Gische do recen­zji, zasta­na­wia­łam się jak, ją odbiorę i czy mi się spodoba. Pode­szłam do lek­tury dość scep­tycz­nie, nie ocze­ki­wa­łam po niej zbyt wiele....

Mam wrażenie, że po kolejnej z rzędu recenzji książki Agnieszki Lingas-Łoniewskiej, ludzie pomyślą, że nie mam innych książek lub że tylko jedna pisarka istnieje na świecie. Otóż drogi czytelniku, jeśli czytałeś mój wpis z Lipca (link tutaj), w którym zadaję pytania ulubieńcom, powinieneś wiedzieć, że książki tej autorki biorę w ciemno. I tak się akurat złożyło, że po skończeniu jednej książki Pani Agnieszki w moje rączki wpadła jej najnowsza powieść pt. „Wszystko wina kota”. Matko, jak ja czekałam na tę książkę! Komedia z nutą obyczaju i romansu to jest to, co lubię.

Fabuła

Akcja powieści dzieje się we Wrocławiu. Poznajemy w książce kilka naprawdę sympatycznych osób. Główną bohaterką jest bestsellerowa pisarka o pseudonimie Róża Mak, za którą kryje się Lidia Makowska, trzydziestopięcioletnia kobieta z burzą loków na głowie i masą pomysłów na nowe historie. Książka głównie opiera się na temacie ujawnienia się Lidki przed światem, jako że od samego początku kobieta pisze swoje książki pod pseudonimem. Jej agentka, a zarazem przyjaciółka Karolina, naciska na nią od pewnego czasu na wielkie „come out” z pompą, na co Lidka niekoniecznie chce przystać. Obiecuje kobiecie, że się nad tym zastanowi, ale tak naprawdę tylko przeciąga temat, mając nadzieję, że ta odpuści.

Bohaterowie

Lidka ma trzy przyjaciółki, bez których jej życie nie miałoby sensu. Są bardzo ze sobą zżyte i dzielą się każdą nowiną. Karolina jest jedną z przyjaciółek pisarki, a zarazem jej agentką. Kolejną postacią, którą poznajemy, jest Tatiana, poważna pani dyrektor dużej firmy, singielka od wielu lat. Trzecią przyjaciółką Lidki jest Anetka, idealna żona i matka dwójki dzieci. Popełniłabym błąd, nie wspominając o sąsiedzie Lidki, Jeremim, który otrzymał od niej przezwisko amerykański surfer. Mężczyzna jest bardzo przystojny i jak sama nazwa wskazuje, przypomina rozgrzanego słońcem aktora filmowego, szalejącego po falach. Za każdym razem, kiedy facet pojawia się na ganku swojego domu, kobieta nie może spuścić z niego wzroku. Jako że tytuł książki to „wszystko wina kota”, grzechem byłoby nie wspomnieć, że tytułowy kot nosi imię James. Rudy sierściuch nieźle namiesza w życiu Lidki.

Kilka słów o książce

Kome­dia omy­łek-tak opi­sana była książka. Lubię ten gatu­nek, a zwa­żyw­szy na to, że napi­sany przez ulu­bio­nego autora przy­cią­gnął mnie jesz­cze bar­dziej. Bar­dzo pozy­tyw­nie zasko­czył mnie pomysł na podzie­le­nie roz­dzia­łów książki, gdzie każdy z boha­te­rów miał szansę opo­wie­dzieć nam tro­chę o swoim życiu i mogli­śmy wejść do głowy każ­dego z nich, żeby prze­ko­nać się, o czym myślą i co czują. Muszę stwier­dzić, że histo­ria jaką stwo­rzyła autorka była tro­chę zbyt prze­wi­dy­walna. Prak­tycz­nie od samego początku wie­dzia­łam jak zakoń­czy się spo­tka­nie Lidki i zna­nego blo­gera, Jacka Spar­rowa. Nie byłam zawie­dziona, ale ocze­ki­wa­łam, że Pani Agnieszka wypro­wa­dzi nas odro­binę w maliny, krę­cąc tu i tam. Tak się nie stało. Ogól­nie powieść oce­niam bar­dzo pozy­tyw­nie, cho­ciaż tro­chę zabra­kło mi tego poczu­cia humoru, a miała być to kome­dia. Szcze­rze mówiąc nie śmia­łam się w niebo głosy, ale poja­wiały się momenty kiedy uśmiech zawi­tał na moich ustach. Powieść w pew­nych momen­tach smu­ciła mnie, kiedy czy­ta­łam o pro­ble­mach kobiet, które na prze­mian były nar­ra­tor­kami. Nie jest to do końca tylko kome­dia, jako że mamy do czy­nie­nia z bole­snymi prze­ży­ciami boha­te­rów, ale książka z pew­no­ścią nie roz­cza­ruje czy­tel­nika. Chyba nie uwie­rzę, że komuś kto lubi twór­czość Pani Agnieszki oraz tego typu histo­rie, nie spodoba się ta lek­tura. Książka jest jak naj­bar­dziej godna uwagi i gorąco zachę­cam do zapo­zna­nia się z nią.

http://oczarowanaczytaniem.pl/wszystko-wina-kota/

Mam wrażenie, że po kolejnej z rzędu recenzji książki Agnieszki Lingas-Łoniewskiej, ludzie pomyślą, że nie mam innych książek lub że tylko jedna pisarka istnieje na świecie. Otóż drogi czytelniku, jeśli czytałeś mój wpis z Lipca (link tutaj), w którym zadaję pytania ulubieńcom, powinieneś wiedzieć, że książki tej autorki biorę w ciemno. I tak się akurat złożyło, że po...

„Prze­bu­dze­nie” jest dru­gim tomem try­lo­gii o Jarku i Monice. Część pierw­szą, „Łatwo­pal­nych”, czy­ta­łam w zeszłym roku (tak, wiem nie jestem na cza­sie) i od razu wie­dzia­łam, że tom drugi wpad­nie w moje łapki szyb­ciej niż mi się zdaje. Link do recen­zji czę­ści pierw­szej TUTAJ.
Tak naprawdę, to nie spo­dzie­wa­łam się, że „Prze­bu­dze­nie” okaże się lep­sze od poprzed­niej czę­ści. Byłam tak zachwy­cona tomem pierw­szym, że pomy­śla­łam, że w kolej­nym tomie nie będzie aż tak dużych fajer­wer­ków. No może nie do końca, bo zna­jąc autorkę nawet przez myśl mi nie prze­szło, że któ­raś z czę­ści będzie słab­sza, ale po zwro­cie akcji w tomie pierw­szym, nie mogłam się docze­kać aż prze­czy­tam kolejny. Nie zawio­dłam się i tym razem.

Po nie­zbyt przy­jem­nych oko­licz­no­ściach, z jakimi mie­li­śmy do czy­nie­nia na końcu „Łatwo­pal­nych” tom I, już na samym początku dru­giej czę­ści możemy ode­tchnąć z ulgą. Autorka zafun­do­wała nam wiele emo­cji. Aż się same usta śmieją, kiedy widzimy jak bar­dzo nasi zako­chani są szczę­śliwi, oka­zują sobie uczu­cia, kochają się czy­stą, praw­dziwą miło­ścią. Sie­lanka trwa, ale pewne oko­licz­no­ści spra­wiają, że poja­wia się nie­bez­pie­czeń­stwo. Abso­lut­nie nie zdra­dzę co, gdzie i jak, ale uwierz­cie mi, słowo szczę­ście nie będzie ide­al­nie paso­wało do sytu­acji.

Oprócz kon­ty­nu­acji histo­rii Jarka i Moniki, w „Prze­bu­dze­niu” autorka dała nam szansę poznać bli­żej innych boha­terów, Syl­wię, Ber­niego oraz Grześka. Strasz­nie podo­bało mi się to, w jaki spo­sób opi­sane były pery­pe­tie każ­dej z tych osób i bar­dzo mnie cie­szy fakt, że mia­łam wła­śnie oka­zję dowie­dzieć się wię­cej o każ­dej postaci.

Cała recenzja na blogu http://oczarowanaczytaniem.pl/?p=1045

„Prze­bu­dze­nie” jest dru­gim tomem try­lo­gii o Jarku i Monice. Część pierw­szą, „Łatwo­pal­nych”, czy­ta­łam w zeszłym roku (tak, wiem nie jestem na cza­sie) i od razu wie­dzia­łam, że tom drugi wpad­nie w moje łapki szyb­ciej niż mi się zdaje. Link do recen­zji czę­ści pierw­szej TUTAJ.
Tak naprawdę, to nie spo­dzie­wa­łam się, że „Prze­bu­dze­nie” okaże się lep­sze od...

Jesz­cze ni­gdy żad­nej książki nie czy­ta­łam tak długo! Wybacz­cie, że wła­śnie od tego zaczy­nam swoją wypo­wiedź na temat tej książki, ale serio. Nie jestem może mistrzem w szyb­kim czy­ta­niu, ale jak coś mnie wcią­gnie to potra­fię pora­dzić sobie z czte­ry­stoma stro­nami w kilka godzin. Tu (może­cie nie wie­rzyć) zeszło mi prze­szło mie­siąc! Mie­siąc! Aż jestem zła na sie­bie, bo szcze­rze powie­dziaw­szy ni­gdy mi się to wcze­śniej nie zda­rzyło. Bywało, że męczy­łam jakąś pozy­cję 3 tygo­dnie, ale to chyba był taki mak­sior. Historia jest fajna, ale z jakiegoś powodu czytanie szło mi strasznie mozolnie.

Z początku naprawdę mnie wcią­gnęło, histo­ria powoli się roz­wi­jała i nie wie­dząc czemu chcia­łam bar­dzo dowie­dzieć się co będzie dalej. Do pew­nego momentu tak było, potem już sprawa z czy­ta­niem nie wyglą­dała tak kolo­rowo. Mam taką manię, że jeśli nie prze­czytam cho­ciaż kilku stron przed pój­ściem spać, to nie usnę wcale. A chyba wszy­scy znamy pro­blemy książ­ko­ho­li­ków. Kiedy zaczniesz czy­tać to nie ma opcji bo prze­cież „jesz­cze tylko jeden roz­dział” „jesz­cze tylko jedna strona”, a potem w nocy (około 1–2) oczy jak pięć zło­tych i jak tu spać? Nie­stety, i to z praw­dzi­wym bólem serca, książka mnie usy­piała zamiast nie pozwa­lać mi spać.
Zacznę od rze­czy, które naprawdę mi się podo­bały. Pierw­szą jest wie­lo­wąt­ko­wość powie­ści. Tyle się działo w tej małej wsi, tyle obra­zów mia­łam przed oczami czy­ta­jąc „Motylka”, a to jest to co kocham najbar­dziej. Zakon­nica jest jed­nym z wąt­ków klu­czo­wych, ale oprócz niej kolej­nymi są np. prze­pro­wadzka rudo­wło­sej War­sza­wianki do Lipowa, rodzinne pro­blemy i roz­terki ser­cowe miesz­kań­ców.

Język, to druga rzecz którą uznaję za zaletę w tej książce. Jest pro­sty bez skom­pli­ko­wa­nych słów, przez co czy­tało się przy­jem­nie. Muszę od razu zazna­czyć, że nie wszystko jed­nak napi­sane było tak, jak bym chciała i nie cho­dzi mi tu o histo­rię, że poto­czyła się tak a nie ina­czej. Dia­logi, a zwłasz­cza roz­mowy Kle­men­tyny Kopp z innymi. Nie mam zwy­czaju cze­piać się tego typu rze­czy, ale powiem szcze­rze, że raziło mnie to w oczy „Stop! Cze­kaj! Ale!”. Rozu­miem, są osoby, które rze­czywiście mogą mówić wła­śnie w taki spo­sób, ale raczej w książce tro­chę mnie to nie paso­wało. Oprócz tego, nie mam żad­nych innych zastrze­żeń co do języka. Bar­dzo miło się czy­tało, opisy krajobra­zów czy miejsc faj­nie dzia­łały na moją wyobraź­nię, za co wielki plus.

Podróż w cza­sie podo­bała mi się z tego względu, że poka­zała w jaki spo­sób prze­szłość może wpły­nąć na czło­wieka pod wpły­wem zacho­wań lub trak­to­wa­nia. Pokazuje, że nie ma żartów z „ludzką tresurą „.

Boha­te­ro­wie. Kolejny plu­sik za stwo­rze­nie kilku bar­dzo faj­nych postaci, które w pewien spo­sób zwró­ciły moją uwagę.

Młod­szy aspi­rant Daniel Pod­gór­ski, chło­pak z poten­cja­łem, który według kilku osób mar­nuje się we wsi. Ma szansę na więk­szą karierę. Tro­chę jed­nak zabra­kło mi opisu bar­dziej szcze­gó­łowo cech jego cha­rak­teru. Lubię pozna­wać boha­te­rów, a tutaj mam wra­że­nie że nie wiem o nim nic, oprócz tego że jest poli­cjan­tem i jed­nym z głów­nych boha­te­rów powie­ści.
Róża Kojar­ska, żona Juniora Kojar­skiego, syna naj­bo­gat­szego miesz­kańca i wła­ści­ciela pała­cyku w Lipo­wie. Nie wiem czemu, ale od początku książki kiedy padło jej imię, im wię­cej o niej czy­ta­łam, intry­go­wała mnie ta postać. Nie chcę zdra­dzić z jakiego powodu bo być może to zepsu­łoby całą frajdę z czy­ta­nia, ale bar­dzo chcę dowie­dzieć się wię­cej o niej w kolej­nych czę­ściach sagi. O ile jest o niej wię­cej napi­sane.
„Cze­ski pił­karz” Janusz Rosół, wcale nie pił­karz tylko kolejny poli­cjant w Lipo­wie. Pew­nie zapy­ta­cie czemu „cze­ski pił­karz”, no więc ja w tym momen­cie odsy­łam Was do wujka Google o TU. Nie będę tłu­ma­czyć, zobacz­cie sami. Jakoś poczu­łam współ­czu­cie do tego gościa. Wiem, nie był ide­alny, ale miał swoje powody, żeby zacho­wy­wać się tak, jak się zacho­wy­wał. Ale według mnie nie jest złym człowiekiem.

Wiem, że wielu oso­bom nie­zbyt podo­bał się styl autorki, kry­mi­nał pomie­szany z oby­cza­jówką, a niektó­rzy nazy­wali gatu­nek tylko oby­cza­jem z wąt­kiem kry­mi­nal­nym. Ja tak naprawdę dopiero racz­kuję w kry­mi­nałach, szu­kam swo­jego ulu­bio­nego autora, więc jak dla mnie książka była ok. Nie mam zbyt­nio do czego porów­nać „Motylka”, bo z takich typo­wych kry­mi­nałów nie prze­czy­ta­łam jesz­cze nic. Fakt było wię­cej opi­sów roman­sów i rela­cji mię­dzy miesz­kańcami, ale raczej nie uwa­żam tego za coś złego. Raczej sięgnę po kolejne tomy, może nie od razu bo potrzebuję czegoś innego, ale w przyszłości planuję ciąg dalszy losów wsi Lipowo i jej mieszkańców.

http://oczarowanaczytaniem.pl/recenzje/11-motylek-katarzyna-puzynska/

Jesz­cze ni­gdy żad­nej książki nie czy­ta­łam tak długo! Wybacz­cie, że wła­śnie od tego zaczy­nam swoją wypo­wiedź na temat tej książki, ale serio. Nie jestem może mistrzem w szyb­kim czy­ta­niu, ale jak coś mnie wcią­gnie to potra­fię pora­dzić sobie z czte­ry­stoma stro­nami w kilka godzin. Tu (może­cie nie wie­rzyć) zeszło mi prze­szło mie­siąc! Mie­siąc! Aż jestem zła...

Nie jestem ekspertem w dziedzinie psychologii, ale ta książka powaliła mnie z nóg, jeśli chodzi o relacje w rodzinie, a konkretniej relacje matka-córka. Historia stworzona przez Picoult wręcz zmusza czytelnika do rozmyślań nad życiem swoim i rodziny, kiedy dotyka nas tragedia, bezradność i cierpienie najbliższych.

Anna, trzynastoletnia dziewczynka nie jest zwykłą nastolatką poczętą na wskutek miłości dwojga ludzi. Nie jest przypadkiem czy tzw. wpadką rodziców lub oczekującym przez wiele lat dzieckiem, którego tak bardzo pragnęli. Anna została zaplanowana w dosłownie każdym calu, by być dawcą narządów, szpiku kostnego, krwi, limfocytów oraz granulocytów, dla swojej starszej siostry Kate, która od drugiego roku życia choruje na raka, a konkretnie na białaczkę promielocytową. Anna już jako niemowlę była poddawana różnego rodzaju operacjom, badaniom, które na pewno były bardzo niebezpieczne dla tak małego dziecka. Ale czego się nie robi dla drugiego chorego dziecka, prawda? Rodzic w takiej sytuacji, kiedy ma do czynienia z nieuleczalną chorobą swojego potomka, nie jest w stanie w żaden sposób zmniejszyć jego cierpienia, podejmie się wszystkiego co tylko możliwe, byle by tylko w pewnym stopniu załagodzić objawy postępującej choroby. Właśnie po to rodzi się Anna. Ma ona być ludzkim workiem, utrzymującym swoją siostrę przy życiu, i kiedy będzie potrzeba pobrania jakiegokolwiek narządu, kropelki krwi czy jeszcze innych rzeczy, ma ona być na „zawołanie” w każdej chwili. Przytłaczająca myśl, nieprawdaż?

Brian i Sara, młode małżeństwo było prze szczęśliwe, kiedy los obdarował ich wspaniałym synkiem, Jessem i córeczką Kate. Sielanka rodzinna trwała do około drugiego roku życia Kate, kiedy to lekarze po badaniach stwierdzili, że dziewczynka choruje na raka. Wtedy zaczęła się walka. Walka o życie najsłodszej pod słońcem, małej dziewczynki, córeczki tatusia. Kiedy okazało się, że żadne z rodziców ani nawet brat nie mogą być dawcami dla małej Kate, rodzina się załamała. Jedynym wyjściem było czekanie na dawcę w banku dawców, który będzie w stu procentach zgodny z Kate. Sara nie mogła czekać. Nie wiadomo ile czasu to potrwa, rok, dwa może więcej. A jej córka umiera, z każdym dniem jest bliższa śmierci. Wtedy jeden z lekarzy podsuwa myśl (nieoficjalną), że mogą „stworzyć” dziecko w probówce, w pełni zgodne z Kate, upewnią się że maleństwo będzie wręcz idealne. Tak też się stało. Co dziwne i chyba najbardziej mnie przeraziło w tej całej historii, Brian i Sara otwarcie mówili o tym Annie kiedy dziewczynka już podrosła. Wytłumaczyli po co się urodziła i jak została „poczęta”. Ale czy małe dziecko rozumie dlaczego jest na tym świecie? Czy rozumie jak ważną rolę odgrywa? Czy zdaje sobie sprawę z tego, co by się stało, gdyby jej nie było? Odpowiedź na każde z tych pytań jest tylko jedna – nie.

Kiedy Anna osiąga wiek, w którym dowiaduje się wszystkiego, całej historii siostry, powodu dla którego jej rodzice zdecydowali się na to jeszcze jedno dziecko, uświadamia sobie jedno – nie ma władzy nad swoim życiem i ciałem i raczej nigdy nie będzie jej mieć. Musi podjąć decyzję, która zaważy na losie jej własnym i jej rodziny, a przede wszystkim na losie i życiu jej starszej siostry.

Sara, matka Anny, kiedy dowiedziała się o chorobie Kate zrezygnowała z kariery zawodowej, byle by tylko być przy córce i opiekować się nią 24 godziny na dobę. Kate wymagała stałej opieki, a kto jak nie matka zrobi wszystko, by pomóc dziecku. Brian jest strażakiem na pełny etat. Jesse, starszy brat Kate, zagubiony młody chłopak, także niezbyt dobrze radzi sobie z sytuacją, jaka dotknęła jego rodzinę. Wszyscy poświęcają się dla chorej dziewczyny. Sara zapomina nawet o mężu i dwójce innych dzieci, bo jest tak skupiona na jednym – chorobie Kate.

„Bez mojej zgody” jest ciężką lekturą. Szperając po półkach w bibliotece natknęłam się na nią i postanowiłam spróbować. O książce słyszałam już dawno temu, chyba mniej więcej wtedy, kiedy w telewizji pojawił się film, którego nie oglądałam, pamiętam tylko tytuł, bo skojarzył mi się z całkiem inną historią. Opowieść o tej rodzinie, razem cierpiącej i walczącej przeciwko złu, które próbuje odebrać im jednego z jej członków, skłania czytelnika do refleksji. Czytając, sama zastanawiałam się, jakbym się zachowała w podobnej sytuacji, ale nie mogłam sobie tego wyobrazić. Myśli kłębiły się w mojej głowie, mimo że historia jest fikcyjna, jestem pewna że gdzieś są ludzie, których dotykają podobne problemy, czy to zdrowotne czy inne. Ogarnęło mnie współczucie dla tych ludzi.

Źródło http://oczarowanaczytaniem.pl/recenzje/10-bez-mojej-zgody-jodi-picoult/

Nie jestem ekspertem w dziedzinie psychologii, ale ta książka powaliła mnie z nóg, jeśli chodzi o relacje w rodzinie, a konkretniej relacje matka-córka. Historia stworzona przez Picoult wręcz zmusza czytelnika do rozmyślań nad życiem swoim i rodziny, kiedy dotyka nas tragedia, bezradność i cierpienie najbliższych.

Anna, trzynastoletnia dziewczynka nie jest zwykłą...

Wiele opinii tej książki pojawiło się w sieci po premierze. Niektóre są pozytywne, inne wręcz przeciwnie. Jedni opisywali, że oczekiwali czegoś więcej po przeczytaniu recenzji blogerki XY, inni zaś, że książka spełniła ich oczekiwania na sto procent. Jak było ze mną?

Nie będę się rozpisywać na temat fabuły, bo wielu z Was już dobrze ją zna. Tych z Was, którzy nie słyszeli o tej książce kompletnie nic, zapraszam do przeczytania streszczenia udostępnionego przez wydawnictwo Filia.

Przeprowadzka może zmienić całe życie!

Misia zostaje właścicielką uroczego domku i dużego ogrodu, ale musi zakasać rękawy i sama zająć się remontem. Niestety nie może liczyć na swojego ukochanego, bo ten ma mnóstwo pracy. Za to do pomocy jest chętny nowy sąsiad – Luk, wyśmienity kucharz, z pochodzenia Francuz.

Misia chciałaby mu wynagrodzić starania, dlatego przygotowuje uroczystą kolację. Poda żaby i ślimaki, ale najpierw musi je złapać… Jakby tego było mało, przygarnia pod swój dach byłą kochankę swojego byłego męża i odtąd na Akacjowej zaczynają się dziać dziwne rzeczy…
Tymczasem przyjaciółka Misi, Zuza, usiłuje zdobyć prawo jazdy, nie zamierza jednak zdawać kolejnego egzaminu! Schodzi więc na drogę przestępstwa. Nie ona jedna
w tym towarzystwie…

Coq au vin czy trup podany sauté? Kuchnia francuska i przestępcy, a do tego tajemnica starego domu – mieszanka co najmniej pikantna! Komedia kryminalna Marty Obuch to obowiązkowy punkt każdego dobrego menu.
Mniam!

Komedia? Tak. Kryminał? Też. Czytając Francuskiego pieska uśmiałam się do łez. Trzy kobiety, mieszkające razem w domku przy ulicy Akacjowej wprowadzą Was w niesamowity stan, jakim jest ból brzucha. Absurdalne sytuacje, które raczej w życiu codziennym nie miały by prawa bytu, zwłaszcza akcja którą ja nazywam „cynamonowy trup w chłodni", dodają tej książce uroku. Kiedy wzięłam tę książkę na celownik, nie wiedziałam czego się spodziewać, bo jak już pisałam wcześniej, zdania na jej temat są podzielone.

Marta Obuch, autorka tej świetnej komedii kryminalnej pokazała, że wspaniale potrafi bawić się językiem polskim. Groteskowość, humor i zwroty akcji to jest to, co najbardziej lubię. A są ludzie, którzy mówią, że nasi rodzimi pisarze nie potrafią napisać dobrej powieści. Moim zdaniem bardzo się mylą, bo mnie osobiście ta pozycja bardzo przypadła do gustu.

Muszę tu koniecznie wspomnieć o bohaterkach tej komedii, a mianowicie o Misi, troszkę nierozgarniętej Ryszardzie (nieziemskie imię) i mojej ulubionej, Zuzie. Ta ostatnia trochę przypomina mnie. Ma tysiąc myśli na sekundę i nie potrafi usiedzieć na miejscu. Mówi to, co myśli, jak widać po jej stosunku do Ryszardy, za którą niezbyt przepada. Ten cięty język ciągle pakuje ją w kłopoty. Misia, raczej spokojna dziewczyna, ciągle próbuje poukładać sobie życie i to osobiste i zawodowe. Igła, jej ukochany pan policjant, troszkę ma na nią foszka, ale ona cierpliwie czeka, aż mu się odwidzi. Nasza bohaterka numer trzy, Ryszarda, jest to nietuzinkowa postać. Nie sposób nie wspomnieć o tej rudowłosej piękności. Jest ona bowiem dziewczyną Misi byłego męża. Tak, to pogmatwane.

Kiedy były mąż Misi, a obecny partner Ryszardy ląduje w więzieniu, a biedna kasztanowo-włosa dziewczyna nie ma gdzie się podziać, przyjaciółka bierze ją pod swoje skrzydła i daje schronienie. Kiedy wszystkie trzy dziewczyny starają się uporać z życiowymi niepowodzeniami, w domku przy Akacjowej zaczynają się dziać dziwne rzeczy. Ktoś próbuje je wystraszyć, wysyłając im sygnały, że są obserwowane. Do tego mają problem w postaci trupa. Jak one sobie z tym wszystkim poradzą? Ano poradzą. Musicie koniecznie przeczytać do końca i samemu się przekonać w jaki sposób.

Historia jaką stworzyła autorka jest nieprawdopodobna. Pełna humoru, niespodziewanych i absurdalnych sytuacji komedia, którą zapamiętacie na długo.

Źródło: http://oczarowanaczytaniem.pl/recenzje-ksiazek/9-francuski-piesek-marta-obuch/

Wiele opinii tej książki pojawiło się w sieci po premierze. Niektóre są pozytywne, inne wręcz przeciwnie. Jedni opisywali, że oczekiwali czegoś więcej po przeczytaniu recenzji blogerki XY, inni zaś, że książka spełniła ich oczekiwania na sto procent. Jak było ze mną?

Nie będę się rozpisywać na temat fabuły, bo wielu z Was już dobrze ją zna. Tych z Was, którzy nie słyszeli...

Najpierw mówili: nigdy cię nie skrzywdzę. I to już powinno być dzwonkiem alarmowym, bo przecież człowiek, który nie ma zamiaru skrzywdzić, tak nie mówi.

„Trzepot skrzydeł” Grocholi wpadł w moje ręce przypadkiem, kiedy odwiedziłam bibliotekę. Cieniutka książeczka około 160 stron, myślę sobie szybko pójdzie – jakże bardzo się myliłam. Nie chodzi o to, że opowieść jest nudna czy coś w tym stylu, wręcz przeciwnie, wciąga i to bardzo. Szokiem dla mnie było to jaki trudny, zwłaszcza w ostatnim czasie, porusza problem. Przemoc domowa. Nie spodziewałam się tego typu historii biorąc ją w ręce. Nie miałam okazji przeczytania wcześniej żadnej opinii o tej książce.

Hanna, młoda żona, wydawać się może ma wszystko, co mieć powinna, dom, męża, pracę, ale coś jednak jest nie tak. Hanka nie jest szczęśliwa, płacze po nocach, nawiedza ją coś złego, mrocznego.

Zaczynając czytać książkę miałam wrażenie, że czytam list. List do mnie. Ten list ukazuje życie kobiety w toksycznym związku z potworem, który jest jej mężem. Opisuje w nim chwile swojego życia, te lepsze i gorsze, ale najważniejsze jest to, co próbuje mi – czytelnikowi – przekazać. Ostrzega mnie przed wyborami, których mogę żałować, ostrzega przed ludźmi, którzy chcą mnie skrzywdzić.

Książka jest nasiąknięta bólem głównej bohaterki, Hanki. Każde poniżenie, każdy fizyczny lub psychiczny ból czuć wraz z każdą przeczytaną stroną. Mimo, że książka jest cienka, były chwile, że musiałam ją odłożyć, bo to co czytałam sprawiało mi ból. Współczułam tej kobiecie, mimo że to jest to tylko fikcyjna postać, miałam jednak przed oczami ją – kruchą, przerażoną dziewczynę, która nie potrafiła sobie poradzić ze swoim życiem. Targnęła się na życie raz lub dwa, ale bez powodzenia. Mąż tyran, ciągle powtarzał, że zrobi ona to samo co poprzednia – zostawi go.



Na tym to właśnie polega, że tylko ty jedna widzisz dwie jego twarze, dwie osoby, z których jedna zabija a druga przeprasza.

Język jakim Grochola operuje w tej książce jest piękny, czasem miałam wrażenie, że z innej epoki, słowa są dobrane idealnie do sytuacji. Problem, który porusza w tej historii w ostatnim czasie dotyka wiele osób w Polsce i na świecie. Nie wiem jakie to uczucie być w takim transie, zamkniętą w sobie kobietą, która obwinia siebie za wszystko co robi jej mąż, ale książka nieźle mnie wbiła w fotel,kiedy czytałam wątki przemocy i opis tego co on z nią robił.

Nie wiem, czy wrócę do tej książki, myślę, że raczej nie. Nie chcę na nowo przeżywać tej historii, bardzo smutnej historii. Nie jest to książka po którą może sięgnąć każdy. Jeśli masz w planach tą pozycję, bądź pewna(y) że Tobą wstrząśnie. Mną wstrząsnęła i szczerze mówiąc musiałam iść na długi spacer po skończeniu lektury, żeby ochłonąć.

http://oczarowanaczytaniem.pl/recenzje/8-trzepot-skrzydel-katarzyna-grochola/

Najpierw mówili: nigdy cię nie skrzywdzę. I to już powinno być dzwonkiem alarmowym, bo przecież człowiek, który nie ma zamiaru skrzywdzić, tak nie mówi.

„Trzepot skrzydeł” Grocholi wpadł w moje ręce przypadkiem, kiedy odwiedziłam bibliotekę. Cieniutka książeczka około 160 stron, myślę sobie szybko pójdzie – jakże bardzo się myliłam. Nie chodzi o to, że opowieść jest nudna...

Kiedy podczas Grudniowego urlopu, po Świętach Bożego Narodzenia odwiedziłam moją kuzynkę Asię, zaczęłyśmy wspominać nasze dzieciństwo i zabawy. Dorastałyśmy razem, widywałyśmy się w każde wolne od szkoły i każde święta. Takie bratnie dusze 🙂

W pewnym momencie Asia poszła do jednego z pokoi i po chwili wróciła z niewielką torebką i uśmiechem na twarzy. Zapytałam co to jest?, ale kiedy wyciągnęłam rzeczy z torebki, już wiedziałam. Nasze listy, które pisałyśmy do siebie, kiedy byłyśmy młodsze. Pierwszy list napisałam do niej, kiedy miałam 9 lat, byłam wtedy w trzeciej klasie podstawowej. Ostatni, który znalazłam w stosiku został napisany przeze mnie w wieku 15 lat. Nie mogłam się oprzeć i zaczęłam je czytać po kolei. Czytając pierwszy z nich, ten z 1996 roku miałam łzy w oczach. Nie pamiętam samej chwili pisania owego listu, ale pismo, data na kartce i tych parę słów przywołało wspomnienia, te dobre, te czyste i niepowtarzalne. Napisałam wtedy, że to jest mój pierwszy list do niej, ale nie ostatni. Pozdrowiłam ją szczerze i troszkę ponarzekałam na szkołę. Pod koniec listu napisałam, że czekam na szybką odpowiedź. Czy była szybka, tego nie wiem. Ja listy od Asi gdzieś zapodziałam, nie byłam aż tak dobra w chomikowaniu pamiątek jak ona. Czy jakiś list nie został dostarczony? Nie wiem, może. Ale jeśli tak, to zapewne trafił do takiego miejsca jak Biuro Przesyłek Niedoręczonych.

Zuzanna, młoda dziewczyna wyprowadza się z rodzinnego miasteczka i zaczyna pracę w Biurze Przesyłek Niedoręczonych. Z początku nie wie czego się spodziewać, ale po pewnym czasie udaje się jej zadomowić i poznać zasady tego miejsca. Bo takowe też są. Aneta, przełożona Zuzanny twardo określiła co można a czego kategorycznie zabrania – otwierania korespondencji i czytania ich treści. W okresie świątecznym Biuro pęka w szwach. Pracy jest tyle, że nie wiadomo za co się zabrać najpierw. Sortowanie paczek, listów i specjalnych przesyłek to dzień powszedni, ale ilość tego wszystkiego przekracza normy. W pracy Zuza poznaje Milę, która już od dłuższego czasu pracuje w Biurze. Ta wprowadza ją w świat listów i paczek.

Podczas jednego z pracowitych dni Zuzanna znajduje dwie koperty, które specjalnie zwracają jej uwagę – niebieska i seledynowa. W taki sposób poznaje historię Gaspara i Tekli – dwojga zakochanych w sobie ludzi, którzy w pewien słoneczny lipcowy dzień w 1976 roku przyrzekli sobie, że spotkają się 24 Grudnia w tym samym miejscu. Los jednak płata figla naszej parze, gdyż oboje mimo że wychodzą z domów i idą w umówione miejsce spotkać się nie mogą. I tak przez kolejne lata.

Kiedy autorka w książce opisywała losy Tekli i Gaspara poprzez listy, automatycznie przenosiła nas w czasy kiedy byli młodzi i zakochani, kiedy tęsknili za sobą tak strasznie. Kilka razy posmutniałam wyobrażając sobie, co czuje człowiek który cierpi z powodu miłości i tego, jak los ułożył im życie. Przypomniała mi się historia Nicholasa Sparksa pt. „Ostatnia Podróż”, gdzie także bohater książki właśnie za pomocą listów przeniósł czytelnika w inny świat.

Oprócz Tekli i Gaspara, Zuzanny i Mili, poznajemy jeszcze kilka osób wartych uwagi, które w świetny sposób dopełniły tę książkę. Nie będę opisywać szczegółów, bo wydaje mi się, że i tak zbyt dużo napisałam. Chcę gorąco zachęcić do sięgnięcia po „Biuro Przesyłek Niedoręczonych”. Uważam, że jest to naprawdę fajnie napisana książka, która rozgrzeje Wam serducho.

http://oczarowanaczytaniem.pl/recenzje/7-biuro-przesylek-niedoreczonych-natasza-socha/

Kiedy podczas Grudniowego urlopu, po Świętach Bożego Narodzenia odwiedziłam moją kuzynkę Asię, zaczęłyśmy wspominać nasze dzieciństwo i zabawy. Dorastałyśmy razem, widywałyśmy się w każde wolne od szkoły i każde święta. Takie bratnie dusze 🙂

W pewnym momencie Asia poszła do jednego z pokoi i po chwili wróciła z niewielką torebką i uśmiechem na twarzy. Zapytałam co to...

Dziś o książce dla dzieci, ale nie tylko. Historia, którą stworzył pan Bartłomiej Trokowicz ukazuje życie Leśnych zwierzątek. Poznajemy wiele postaci, między innymi tytułowego Pana Misia. W dżungli panem jest lew, tu zaś, w Polskich Lasach króluje Niedźwiedź.

Pamiętam, jak wiele razy w telewizji oglądałam filmy przyrodnicze właśnie o tych zwierzętach i muszę stwierdzić, że bardzo je polubiłam. Mają specyficzne zachowania i potrafią rozczulić serducho. Tak też było w przypadku tej opowieści.


Wyobraźcie sobie las, cichy i spokojny. Gdzieś w oddali słychać szum drzew i świergot ptaków. Puchacz na wysokim drzewie mocno śpi, a Pani Wiewiórka szuka orzeszków, które potem będzie mogła schować w swojej tajnej kryjówce. Troszkę leniwy Pan Miś jest bardzo szanowanym obywatelem Lasu; zwierzątka przychodzą do niego po porady lub kiedy mają problem.

Lektura jest lekka i przyjemna, język prosty, dostosowany idealnie dla dzieci, ale nie brak też humoru, którego te raczej nie zrozumieją. Dwuznaczne sytuacje śmieszą czytelnika, ale także mamy wrażenie jakbyśmy czytali o człowieku, a nie o zwierzęciu.

„[…] Wilk to dobry sąsiad, nigdy przedtem nikomu nie wadził, ale wiadomo, jak kobieta potrafi zmienić mężczyznę. No i jeszcze te dzieci…”

Oprócz Pana Misia poznajemy między innymi Wilka i jego partnerkę z dziećmi, Pana Szczura, Borsuka, Panią Myszkę, Pana Lisa i Świnkę Morską, która mimo że nie jest mieszkańcem lasu, urzeka nas swoją osobą.

Kiedy zaczynałam czytać, siedziałam w samolocie. Myślę sobie „ech, książka dla dzieci i dorosłych o zwierzątkach, co tam może się dziać?”. Jakież było moje zdziwienie po przeczytaniu kilku stron. Wciągnęło mnie bez reszty. Autor opisywał krajobrazy i miejsca w bardzo fajny sposób; łatwo było sobie wyobrazić co próbuje nam przekazać. Bardzo przyjemną dla oka rzeczą w książce są ilustracje. Przedstawiają poszczególne sytuacje opisywane w książce, co jeszcze lepiej działa na wyobraźnię.

Książka jest cieniutka, czytało się bardzo szybko. Pomieszanie świata ludzi ze światem zwierząt bardzo dobrze współgra, czasem miało się wrażenie, jakby autor pisał o sytuacji, której doświadczyliśmy sami.

Jak najbardziej polecam tę opowieść, w której mamy do czynienia z wieloma ludzkimi odruchami jak np. przyjaźń, pomoc innym, dobro lub współczucie.

http://oczarowanaczytaniem.pl/recenzje/6-pan-misio-bartlomiej-trokowicz/

Dziś o książce dla dzieci, ale nie tylko. Historia, którą stworzył pan Bartłomiej Trokowicz ukazuje życie Leśnych zwierzątek. Poznajemy wiele postaci, między innymi tytułowego Pana Misia. W dżungli panem jest lew, tu zaś, w Polskich Lasach króluje Niedźwiedź.

Pamiętam, jak wiele razy w telewizji oglądałam filmy przyrodnicze właśnie o tych zwierzętach i muszę stwierdzić, że...