"Ciemna strona miłości, jasne oblicze odwagi "
Książka napisana w innym stylu, pięknym stylu.
Powieść o przemocy domowej, którą zadawał człowiek poza domem szanowany, wykształcony, który w domu był despotą i katem.
Cierpienie Hanki czuło się na własnej skórze...
Tyle bólu, cierpienia i zła....
Wiele razy zamykałam książkę i rzucałam w kąt, po czym otwierałam, bo chciałam dotrwać do końca pełna nadzieji na dobre zakończenie.
Opowieść trzymająca w napięciu o cierpieniu, pokonywaniu lęku odnajdywaniu prawa o decydowaniu o sobie samej, a przede wszystkim o tym, że cuda się zdarzają.

"Ciemna strona miłości, jasne oblicze odwagi "
Książka napisana w innym stylu, pięknym stylu.
Powieść o przemocy domowej, którą zadawał człowiek poza domem szanowany, wykształcony, który w domu był despotą i katem.
Cierpienie Hanki czuło się na własnej skórze...
Tyle bólu, cierpienia i zła....
Wiele razy zamykałam książkę i rzucałam w kąt, po czym otwierałam, bo chciałam...

Książka o moim byłym partnerze..... 😔 Jak bym czytała o sobie

Książka o moim byłym partnerze..... 😔 Jak bym czytała o sobie

Inna odsłona twórczości Katarzyny Grocholo.
Tym razem nie ma łatwo ani przyjemnie ani wesoło. To nie jest nawet śmiech przez łzy. To tylko płacz i nieme wołanie o pomoc.

Mocna opowieść o przemocy domowej opisana z punktu widzenia kobiety. Świetnie pokazany mechanizm przemocy: z początku przystojny, miły, kulturalny i kochający mąż staje się powoli katem. A zaczyna się od jednego uderzenia...
Potem osaczanie, emocjonalny szantaż, odseparowanie od rodziny i znajomych aż stopniowo znika wszelka nadzieja.
I to chodzenie na paluszkach w oczekiwaniu na nadchodzący cios, bo ten na pewno nadejdzie.
Jakże bardzo to dalekie od prawdziwej miłości i zdrowej relacji w związku.
Bardzo trudna pozycja, ale też jak najbardziej godna polecenia.

Inna odsłona twórczości Katarzyny Grocholo.
Tym razem nie ma łatwo ani przyjemnie ani wesoło. To nie jest nawet śmiech przez łzy. To tylko płacz i nieme wołanie o pomoc.

Mocna opowieść o przemocy domowej opisana z punktu widzenia kobiety. Świetnie pokazany mechanizm przemocy: z początku przystojny, miły, kulturalny i kochający mąż staje się powoli katem. A zaczyna się od...

Od razu spodobał mi się styl autorki, która pięknie oddaje słowami ból przeżywany przez główną bohaterkę. Cierpienie, jakiego doświadcza i wszystkie związane z nim przemyślenia oraz opisy brutalnego zachowania męża moim zdaniem zostały ładnie ujęte za pomocą języka lirycznego. Zapis fabuły jest jednak nietypowy, ponieważ wydarzenia przedstawione są niechronologicznie, dlatego na początku trochę trudno połapać się w niektórych sytuacjach dotykających Hankę. Katarzyna Grochola zdradza jednak kulisy już na wstępie, poprzez wypowiedzi Hanki nawiązujące do przeszłości. Poszczególne sceny opisane są krótkimi akapitami, dokładnie przekazującymi płynącą z nich treść.
Autorka również ciekawie ukazała charakter Hanki, a raczej jej psychiczne cierpienie, dużo silniejsze od ran zadawanych fizycznie przez oprawcę. Także dobrze według mnie zostały ukazane: zależność ofiary od kata, strach przed kolejnym znęcaniem się, uzależnienie od obecności oprawcy oraz manipulacje słowne, karanie, zrzucanie winy pod pretekstem użycia przemocy. Te wszystkie elementy sprawiły, że odbiorca książki może dobrze wczuć się w sytuację życiową bohaterki i doskonale ją zrozumieć. K. Grochola ładnie przedstawiła obraz psychologiczny osoby dotkniętej przemocą, a zastosowanie narracji pierwszoosobowej tylko ten obraz pogłębia.
Jak już wspomniałam wcześniej, fabuła jest rozrzucona. Najpierw bohaterka opowiada w czasie przeszłym, później pojawiają się wydarzenia bieżące, jednak z losową kolejnością. Z początku trudno było mi się połapać, ponadto spodziewałam się wydarzeń ujętych w finale, ponieważ Hanka odnosi się do nich już na wstępie. Mimo przewidywalnego zakończenia byłam zainteresowana losami Hanki ze względu na ich dramatyczność oraz umiejętne operowanie akcją i słowem przez autorkę.
Zakończenie dostarczyło mi sporo emocji ze względu na ogromną tragedię głównej postaci. Płynące z kart książki przebaczenie, zrozumienie i też walka o własne zdanie sprawiły, że w pewien sposób cała opowieść mną poruszyła. Również strata, która dotknęła Hankę i pozwoliła na jej przemianę sprawiły, iż bardzo jej współczułam, kibicując jednocześnie w jej dążeniu do autonomii.
Czy polecam? Tak, jest to niedługa książka o ważnej treści. Jeśli lubicie czytać o przemocy i jej wpływie na funkcjonowanie ofiary to myślę, że powinna spełnić Wasze oczekiwania względem lektury.

Od razu spodobał mi się styl autorki, która pięknie oddaje słowami ból przeżywany przez główną bohaterkę. Cierpienie, jakiego doświadcza i wszystkie związane z nim przemyślenia oraz opisy brutalnego zachowania męża moim zdaniem zostały ładnie ujęte za pomocą języka lirycznego. Zapis fabuły jest jednak nietypowy, ponieważ wydarzenia przedstawione są niechronologicznie,...

Przyjemna opowieść,bardzo lubię twórczość Kasi Grocholi,więc ta pozycja była jedną z wielu które z chęcią przeczytałam.

Przyjemna opowieść,bardzo lubię twórczość Kasi Grocholi,więc ta pozycja była jedną z wielu które z chęcią przeczytałam.

To ważne by powstawały książki poruszające temat przemocy domowej. Być może z uwagi na temat książkę czytało mi się dość trudno, choć jest na swój sposób wciągająca. Na pewno nie jest to lekka lektura, ale z uwagi na tematykę, mozna przeczytać.

To ważne by powstawały książki poruszające temat przemocy domowej. Być może z uwagi na temat książkę czytało mi się dość trudno, choć jest na swój sposób wciągająca. Na pewno nie jest to lekka lektura, ale z uwagi na tematykę, mozna przeczytać.

Z twórczością Katarzyny Grocholi spotkałam się po raz pierwszy i jestem pozytywnie zaskoczona. Książka utrzymana jest w formie listu do ojca głównej bohaterki i brak w niej jakichkolwiek podziałów na rozdziały. Historia jest na tyle wciągająca, że nie zawiera fabuły, lecz wspomnienia Hanny z okresu dzieciństwa, małżeństwa oraz refleksje dotyczące życia.

Z twórczością Katarzyny Grocholi spotkałam się po raz pierwszy i jestem pozytywnie zaskoczona. Książka utrzymana jest w formie listu do ojca głównej bohaterki i brak w niej jakichkolwiek podziałów na rozdziały. Historia jest na tyle wciągająca, że nie zawiera fabuły, lecz wspomnienia Hanny z okresu dzieciństwa, małżeństwa oraz refleksje dotyczące życia.

Wybitna. Czytana przez Pania Grochole wywarla na mnie bardzo duze wrazenie. Trudny temat. Az ciezko mi uwierzyc ze jest prawdziwy mimo ze i czesciowo i mnie dotyka...

Wybitna. Czytana przez Pania Grochole wywarla na mnie bardzo duze wrazenie. Trudny temat. Az ciezko mi uwierzyc ze jest prawdziwy mimo ze i czesciowo i mnie dotyka...

https://www.instagram.com/p/Cru7EoDtnVz/?utm_source=ig_web_copy_link

Maj zaczęłam lekturą cięższego kalibru, mimo że objętość #trzepotskrzydeł mogłaby sugerować coś zupełnie innego.
Twórczość Katarzyny Grocholi kojarzyłam z zupełnie innej strony - serii #żabyianioły (pierdołowata Judyta i jej Adaś „niebieski”) przeczytanej przez panią Danutę Stenkę (cud!).
Teraz sięgnęłam po powieść zupełnie od #nigdywżyciu (i innych z serii) odmienną.
„Trzepot skrzydeł” to historia Hanki, drugiej żony człowieka sukcesu, wydawałoby się, że zupełnego ideału. Czytelnik poznaje świat bohaterki jej oczami i dowiaduje się, jak niepozornie w tym związku pojawiła się przemoc oraz do czego doprowadziła. To także opowieść o walce o siebie. Czy wygranej? Dowiedzcie się sami.
„Trzepot skrzydeł” nie pozwala przejść wobec siebie obojętnie. Wzbudza mnóstwo refleksji, być może czasem wyciąga na wierzch wspomnienia toksycznych relacji, które na zewnątrz wydawały się całkiem w porządku, a za zamkniętymi drzwiami działo się piekło.
Polecam, choć nie będzie to łatwa lektura na Majówkę.

https://www.instagram.com/p/Cru7EoDtnVz/?utm_source=ig_web_copy_link

Maj zaczęłam lekturą cięższego kalibru, mimo że objętość #trzepotskrzydeł mogłaby sugerować coś zupełnie innego.
Twórczość Katarzyny Grocholi kojarzyłam z zupełnie innej strony - serii #żabyianioły (pierdołowata Judyta i jej Adaś „niebieski”) przeczytanej przez panią Danutę Stenkę (cud!).
Teraz sięgnęłam...

Pewna rodzina: Dla świata zewnętrznego kochająca się i szczęśliwa.
Zupełnie jak na zdjęciach, które ludzie tak namiętnie wrzucają na facebooka.
A jak jest na prawdę?
Nawet nie zdajemy sobie sprawy z jakimi problemami borykają się ludzie i ile potrafią znieść po to żeby było "dobrze".
Robienie dobrej miny do złej gry jest sztuką, ale wszystkiego się można nauczyć.
Bardzo poruszająca książka.

Pewna rodzina: Dla świata zewnętrznego kochająca się i szczęśliwa.
Zupełnie jak na zdjęciach, które ludzie tak namiętnie wrzucają na facebooka.
A jak jest na prawdę?
Nawet nie zdajemy sobie sprawy z jakimi problemami borykają się ludzie i ile potrafią znieść po to żeby było "dobrze".
Robienie dobrej miny do złej gry jest sztuką, ale wszystkiego się można nauczyć.
Bardzo...