Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Sięgając po tę książkę myślałam, że uda mi się bardziej zauważyć jaka jest miłość ludzi starszych. Na co zwracają uwagę, co jest dla nich kluczowe. Więcej jest o przeszkodach jakie stoją im na drodze, często w postaci własnej rodziny.
Pomimo dużego bagażu emocjonalnego związanego z przemijaniem historie są pogodne. Podczas słuchania czuć duży spokój.

Sięgając po tę książkę myślałam, że uda mi się bardziej zauważyć jaka jest miłość ludzi starszych. Na co zwracają uwagę, co jest dla nich kluczowe. Więcej jest o przeszkodach jakie stoją im na drodze, często w postaci własnej rodziny.
Pomimo dużego bagażu emocjonalnego związanego z przemijaniem historie są pogodne. Podczas słuchania czuć duży spokój.

Czy ta książka mogłaby komuś pomóc? Czy ta książka wywołuje więcej dobrego czy złego? Hipotetycznie co jeśli osoba, która uwierzy w nadzwyczajną siłę własnej podświadomości i zignoruje na przykład wszystkie symptomy raka i po prostu umrze?
Zgadzam się, że pozytywne nastawienie do życia jest zawsze potrzebne. Ja to pojmuję jako chęć życia.
Jednak negowanie nauki, podważanie istnienia wirusów i bakterii i wiele innych dziwnych twierdzeń, w erze antyszczepionkowców i rzeszy ludzi wierzących w wszelakie z palca wyssane teorie uważam, że ta książka jest szkodliwa społecznie.
Zdecydowanie nie polecam nikomu kto jest wpływowy i łatwo ulega cudzym wywodom.

Czy ta książka mogłaby komuś pomóc? Czy ta książka wywołuje więcej dobrego czy złego? Hipotetycznie co jeśli osoba, która uwierzy w nadzwyczajną siłę własnej podświadomości i zignoruje na przykład wszystkie symptomy raka i po prostu umrze?
Zgadzam się, że pozytywne nastawienie do życia jest zawsze potrzebne. Ja to pojmuję jako chęć życia.
Jednak negowanie nauki, podważanie...

Czy dowiedziałam się czegoś nowego? Raczej nie.
Podoba mi się podejście Pani Doroty. Ostrożne, delikatnie, roztropne.
Biorąc pod uwagę końcówkę hmm... Według mnie piękny hołd.

Czy dowiedziałam się czegoś nowego? Raczej nie.
Podoba mi się podejście Pani Doroty. Ostrożne, delikatnie, roztropne.
Biorąc pod uwagę końcówkę hmm... Według mnie piękny hołd.

Bardzo ciekawa. Chciałabym napisać coś więcej, ale hmm... Już wszystko zapomniałam :D

Bardzo ciekawa. Chciałabym napisać coś więcej, ale hmm... Już wszystko zapomniałam :D

Po sięgnięcie po książkę skusiły mnie opowiadania. Wydawały się świeże i ciekawe, a jednocześnie zabawne.
Książka jednak taka nie jest. Nie mogę nie docenić wiedzy geograficznej jak i mitologicznej. Jednak sama historia aż otlumania nozdrza odorem mitu o Orfeuszu i Eurydyce. Trochę takie odsmażane kotlety tylko w slavic version. Możnaby oczywiście potraktować to jako głęboką inspiracje i przymknąć oko.
Jednak! Ukochana głównego bohaterka Aśka to napalona kotka w rui. W całej książce chyba nie mieli oni normalnej jednej rozmowy, nie podszytej seksualnymi podtekstami. W dodatku głębokość ich relacji była na poziomie kałuży sprzed dwóch dni. Byłabym prędzej skłonna uwierzyć, że naszego widzącego łączy coś więcej z Miłą niż wspomnianą Asią. Ah I oczywiście te wszystkie: misie, koteczki, słoneczka. Jezu kto ze sobą tak rozmawia non stop? 😆 Really really? Ty mój pysiu misiu kociaczku najsłodszy ja tym kończę przygodne z panem adwokatem :)

Po sięgnięcie po książkę skusiły mnie opowiadania. Wydawały się świeże i ciekawe, a jednocześnie zabawne.
Książka jednak taka nie jest. Nie mogę nie docenić wiedzy geograficznej jak i mitologicznej. Jednak sama historia aż otlumania nozdrza odorem mitu o Orfeuszu i Eurydyce. Trochę takie odsmażane kotlety tylko w slavic version. Możnaby oczywiście potraktować to jako...

Hmm ciekawe do samego końca. Nie lubię słodkich zakończeń typy każdy na dziecko i jest fajnie. Ale ale! W świecie, gdzie śmiertelność jest największym wrogiem i tylko przekazanie wiedzy następnemu pokoleniu daje szansę ludzkości przeciwko nieśmiertelnym istotom, może tak ma być, może to inewera :) Na tym wszak opiera się cała saga i bardzo mi się podobało, że w końcu nie było ważne czy wiara Krasjan jest prawdziwa czy może prawda, że runy stworzyli ludzie, aby zdobyć się na poświęcenie w imię miłości do bliskich. Może wolałabym nieco bardziej rozbudowaną i opisaną wizję świata. Może chciałbym coś więcej. Ale wtedy cykl demoniczny nie byłby taki jaki był od samego początku i jaki jest. Taka lekkość z niego wieje. Nie zostawia kaca moralnego, albo żalu, albo uczucia, że szkoda że to już koniec.
Jednak nie... Mam lekkie rozczarowanie, że tajemnica starych czasów, nieodkrytych sekretów, nie została rozbudowana, że nie kryło się tam coś więcej. Że nie dowiedzieliśmy się skąd się wzięły odchłańce i dlaczego.
Może nowy cykl odsłoni więcej kart, zobaczymy.

Hmm ciekawe do samego końca. Nie lubię słodkich zakończeń typy każdy na dziecko i jest fajnie. Ale ale! W świecie, gdzie śmiertelność jest największym wrogiem i tylko przekazanie wiedzy następnemu pokoleniu daje szansę ludzkości przeciwko nieśmiertelnym istotom, może tak ma być, może to inewera :) Na tym wszak opiera się cała saga i bardzo mi się podobało, że w końcu nie...

Huh, zakończenie zmusza do sięgnięcia po kolejną część. W dalszym ciągu ciekawa historia i szybka akcja. Next pls yes yes i like it <3

Huh, zakończenie zmusza do sięgnięcia po kolejną część. W dalszym ciągu ciekawa historia i szybka akcja. Next pls yes yes i like it <3

Uwielbiam! <3

Uwielbiam! <3

Bardzo mi się podoba. Akcja bardzo szybka. Widziałam w komentarzach zarzut, iż jest to książka młodzieżowa, gdyż nie ma opisów przeżyć. Według mnie są i właśnie dlatego, że nie ma rozwodzenia się zbytniego nad każdym wydarzeniem od strony psychologicznej na kilkadziesiąt stron, rytm tej książki jest dla mnie super. Zamierzam przeczytać wszystkie z serii.
Ale dało mi to do myślenia, aby przyjrzeć się wytycznym książki młodzieżowej a "dorosłej" (dotychczas uważałam, iż człowiek to generalnie zwierzę troszkę infantylne). Nie dostrzegłam, aby jakieś wątki były tu pomijane ze względu na zbyt drastyczne dla młodzieży. Po prostu autor skupia się bardziej na samej akcji niżli historii/psychologii/ekonomii itd. (chodz i na te znalazło się miejsce). Nie wiem... czytając fantastykę podoba mi się, że wszystkiego jest po trochu (to w końcu głównie rozrywka), a nie książka popularno-naukowa/rozprawa filozoficzna albo analiza przebiegu jakieś bitwy. I chyba jakby były same książki typu Dukaj, to by było troszku nudnawo. Jednak tylko ze względu na nie skupianie się zbytnie na każdym aspekcie nie zakwalifikowałabym tej książki jako dla młodzieży (i wolałabym, aby moja młodsza siostra jeszcze jej nie czytała).

I bardzo, ale to bardzo, chciałabym zobaczyć serial albo grę na podstawie tej książki. Naprawdę ciekawie by to wyglądało.

Bardzo mi się podoba. Akcja bardzo szybka. Widziałam w komentarzach zarzut, iż jest to książka młodzieżowa, gdyż nie ma opisów przeżyć. Według mnie są i właśnie dlatego, że nie ma rozwodzenia się zbytniego nad każdym wydarzeniem od strony psychologicznej na kilkadziesiąt stron, rytm tej książki jest dla mnie super. Zamierzam przeczytać wszystkie z serii.
Ale dało mi to do...

Zasnęłam youtube leciał w tle i poleciał audiobook Achaji... Kiedyś dałam 5/10 chyba nie do końca wtedy wsłuchałam się co tam się dzieje. Ta seria jest szkodliwa społecznie. Szczególnie biorąc pod uwagę obecną sytuację kobiet i tracenie przez nie pozycji społecznej. Wróciłam tutaj dać jak najbardziej zasłużone 1/10 za poniżanie i kompletny brak zrozumienia kobiet przez pana Ziemiańskiego.
Ja kiedyś po prostu myślałam, że ludzie to odróżniają i jakoś oddzielają: fikcję jaką jest w softporno w książkach tego typu (a taki reset mózgu) od rzeczywistości i złożoności psychologii człowieka. Niestety dla wielu ograniczonych mężczyzn o zgrozo to "biblia" kobiecości.
Idź Pan sobie namaluj te cyce dupy i siki. Fetyszysta jeden.

Zasnęłam youtube leciał w tle i poleciał audiobook Achaji... Kiedyś dałam 5/10 chyba nie do końca wtedy wsłuchałam się co tam się dzieje. Ta seria jest szkodliwa społecznie. Szczególnie biorąc pod uwagę obecną sytuację kobiet i tracenie przez nie pozycji społecznej. Wróciłam tutaj dać jak najbardziej zasłużone 1/10 za poniżanie i kompletny brak zrozumienia kobiet przez pana...

O matko, jak mnie to dziecko zirytowało! Kiedy ono takie się wulgarne i agresywne porobiło?
Nie podobała mi się ta część i strasznie się męczyłam głównie właśnie przez zmianę bohaterki w narwane zombie. W dodatku wcześniejsza błyskotliwość i mądrość gdzieś wyparowały. Ja rozumiem utratę ambicji, chęci walki na skutek traumy i ciągłego bólu i uzależniania. Ale utratę IQ? ><
Ostatnie rozdziały jednak zdecydowanie ratują tę książkę. Zmierzamy w jakimś konkretnym kierunku, więcej się wyjaśnia itd.
Chociaż niestety nasza główna dziewczynka pozostaje bardzo wulgarną i nieprzyjemną osobą. Mam nadzieję, że w następnym tomie to się zmieni i znów uda mi się ją polubić. Narazie nie przepadam za "kochaną" Rin.

O matko, jak mnie to dziecko zirytowało! Kiedy ono takie się wulgarne i agresywne porobiło?
Nie podobała mi się ta część i strasznie się męczyłam głównie właśnie przez zmianę bohaterki w narwane zombie. W dodatku wcześniejsza błyskotliwość i mądrość gdzieś wyparowały. Ja rozumiem utratę ambicji, chęci walki na skutek traumy i ciągłego bólu i uzależniania. Ale utratę IQ?...

Super, świetny początek zachęcający do kontynuacji.
Młoda, ambitna bohaterka, która powoli odkrywa tajemnice o jej własnym pochodzeniu. Nawiązywanie więzi, radzenie sobie z innością i na koniec brutalne zetknięcie tego czego dzieciaki nauczyły się w szkole z brutalną rzeczywistością wojny. Rozterki moralne, osobowościowe, niemożność radzenia sobie z traumą, sięganie do uzależnień i dużo, dużo więcej poruszanych problemów.
Szalenie brutalny obraz wojny może być, dla niektórych za mocny. Ale warto, naprawdę warto. Bardzo ciekawa książka. Jestem w połowie tomu drugiego i warto, warto jeszcze raz.

Super, świetny początek zachęcający do kontynuacji.
Młoda, ambitna bohaterka, która powoli odkrywa tajemnice o jej własnym pochodzeniu. Nawiązywanie więzi, radzenie sobie z innością i na koniec brutalne zetknięcie tego czego dzieciaki nauczyły się w szkole z brutalną rzeczywistością wojny. Rozterki moralne, osobowościowe, niemożność radzenia sobie z traumą, sięganie do...

Omg xd Co to ma być? - moja pierwsza reakcja na wspaniały początek i jakże zaskakującą informację o unii polsko-chińskiej. Ten pomysł nadal mnie śmieszy.
Ale, ale...
Próby stworzenia i przedstawienia całego sytemu jak to działa itd. całkiem ciekawe. Opisy oporządzenia, wyglądu, takie zabiegi kosmetyczne fajne.
Jednak przy braku praktycznie akcji, a jedynie mnogości nazwisk, jakiś ugrupowań, spisków. Strasznie to nudne wszystko było.
Jedynie do gustu przypadł mi wątek z Patrycją. Zabawny, pociągnięty od początku do końca.
Na koniec jednak decyzja o zakończeniu tej trylogii na pierwszym tomie. Jakość nic mnie na zaciekawiło, nie daje wizji co dalej i po prostu szkoda na to czasu. Pierwszy tom jako taką ciekawostkę można przekartkować jeśli ktoś naprawdę cierpi na nadmiar czasu wolnego.

Omg xd Co to ma być? - moja pierwsza reakcja na wspaniały początek i jakże zaskakującą informację o unii polsko-chińskiej. Ten pomysł nadal mnie śmieszy.
Ale, ale...
Próby stworzenia i przedstawienia całego sytemu jak to działa itd. całkiem ciekawe. Opisy oporządzenia, wyglądu, takie zabiegi kosmetyczne fajne.
Jednak przy braku praktycznie akcji, a jedynie mnogości nazwisk,...

Strasznie poruszająca historia. Bardzo trudna i rozpatrując od strony politycznej jak i kulturowej. Zawsze czytając tego typu książkę zastanawiam się czy tak musiało być i dlaczego tak właśnie było a nie inaczej.
Autor na koniec starał osłodzić się nam ten cały przykry obraz. Jednak mając świadomość, iż cała książka to zlepek różnych prawdziwych historii, mamy świadomość, iż los większości innych dzieci i imigrantów potoczył się zgoła inaczej.

Strasznie poruszająca historia. Bardzo trudna i rozpatrując od strony politycznej jak i kulturowej. Zawsze czytając tego typu książkę zastanawiam się czy tak musiało być i dlaczego tak właśnie było a nie inaczej.
Autor na koniec starał osłodzić się nam ten cały przykry obraz. Jednak mając świadomość, iż cała książka to zlepek różnych prawdziwych historii, mamy świadomość,...

Fajna. Zawsze podobają mi się historie pisane z drugiej strony. Odczarowujące "złego bohatera", pokazujące motywację i zrywające z obrazem czarno-białego świata. Obalające wizję wspaniałego herosa greckiego i sprowadzanie ich na ziemię.
Fajna ta Kirke :)

Fajna. Zawsze podobają mi się historie pisane z drugiej strony. Odczarowujące "złego bohatera", pokazujące motywację i zrywające z obrazem czarno-białego świata. Obalające wizję wspaniałego herosa greckiego i sprowadzanie ich na ziemię.
Fajna ta Kirke :)

Mam mieszane uczucia. Część książki o Wschodzie ciekawa, zarysowanie świata też. Ale dwór królewski tego całego irytującego Imperium Cnót... w pewnym momencie miałam ochotę przestać czytać. Ostatecznie włączyłam audiobooka i wysłuchałam męczącej drugiej połowy książki.
Najbardziej chyba denerwowało mnie wmawianie, że ta cała Sabran to fajna laska, którą można polubić. Ehe do samego końca drugiego tomu dziewczyny nie polubiłam, pomimo niespodziewanej zmiany charakteru bohaterki w drugim tomie. Nie wiem czemu Ead się w niej zakochała. Każda inna dwórka byłaby fajniejsza i logiczniejsza w wyborze.

Sama historia jest nieco naiwna, ale lekka. Nie zobowiązująca, a taka se historia, o której szybko się zapomni. Tak myślałam do tomu drugiego, który kompletnie odmienił moje zdanie. Dla tomu drugiego warto przebrnąć przez irytujące części tomu pierwszego.
Drugi tom to smoki, wojna, wyjaśnienie zagadki, poznanie prawdy o przeszłości. Naiwna trochę naciągana polityka. Ale! Jak przymknęłam na to oko, to się nawet dobrze bawiłam.
Jako przerywnik pomiędzy cięższymi pozycjami to spoko i dla tych co lubią lekkie historie.

Mam mieszane uczucia. Część książki o Wschodzie ciekawa, zarysowanie świata też. Ale dwór królewski tego całego irytującego Imperium Cnót... w pewnym momencie miałam ochotę przestać czytać. Ostatecznie włączyłam audiobooka i wysłuchałam męczącej drugiej połowy książki.
Najbardziej chyba denerwowało mnie wmawianie, że ta cała Sabran to fajna laska, którą można polubić. Ehe...

Trudna, ale ciekawa pozycja. Odczarowuje trochę ten mit, że żołnierz AK to z automatu bohater, a członek SS to diabeł z piekła rodem. A świat jest czarno-biały i mamy się tego trzymać.
Podziwiam jak główna bohaterka pozostała z tak beznadziejnym mężem. Kawał skurwiela. I co. rozwód nie katolicki? To lepiej całe życie spędzić z nic nie wartym draniem. Wszystko co przeżyła to wina tego imbecyla, z przerośniętym ego i przekonaniem o własnej nieomylności. Jeszcze odznaczonego orderami? Kpina jakaś.
Naprawdę biedna kobieta. Jej oprawcy to nie tylko niemcy, ale właśnie ten polaczek z iq mrówki.

Trudna, ale ciekawa pozycja. Odczarowuje trochę ten mit, że żołnierz AK to z automatu bohater, a członek SS to diabeł z piekła rodem. A świat jest czarno-biały i mamy się tego trzymać.
Podziwiam jak główna bohaterka pozostała z tak beznadziejnym mężem. Kawał skurwiela. I co. rozwód nie katolicki? To lepiej całe życie spędzić z nic nie wartym draniem. Wszystko co przeżyła to...

Ta książka to taki dziadziuś science fiction. Coś tam wiedział, robił, ale już nic z tego nie jest prawdą.
Można przeczytać jako ciekawostkę.

Ta książka to taki dziadziuś science fiction. Coś tam wiedział, robił, ale już nic z tego nie jest prawdą.
Można przeczytać jako ciekawostkę.

Książka o PISie? Nawet nie przypuszczałam, że są już książki opowiadające o rządach PISu 😂

Książka o PISie? Nawet nie przypuszczałam, że są już książki opowiadające o rządach PISu 😂

Szalenie ciekawa. Zaskakujące, że pomimo krzywdzącego prawa wobec kobiet, dyskryminacji i nierówności, kultura gwarantuje im poniekąd lepsze warunki na jakie może liczyć kobieta po rozwodzie niż w Polsce. Oczywiście, że ślub bez miłości w naszych obecnych realiach wydaje się szalony. Jednak w przeszłości sami grubo, szeroko w całej Europie mieliśmy aranżowane małżeństwa. I kulturowo jakby zestawić Europę z XVIII wieku i obecny Oman kulturowo wypada lepiej.
Po rozwodzie cała opieka od rodziny byłego męża, pytanie o zdanie byłej żony. To jest niezwykłe, że te kobiety nagle nie zostają wykluczone i całkowicie pozbawione kontaktu, że małżeństwo coś jeszcze znaczy. Siłą rzeczy pracuje się nad małżeństwem, stara naprawić jeśli jest taka opcja. Prosi się o interwencje rodziny itd. Oczywiście wszystko zależy od ludzi. Zawsze trafią się jacyś odmieńcy, ale to tak jak wszędzie. W moim odczuciu Omańczycy dbają o swoich, w ich własny sposób głęboko zakorzeniony w kulturze i religii.
Jednak odsetek służby i sposób ich traktowania jest przerażający. Dobrze, że prawo reguluje takie kwestie. Chociaż wiadomo, że potrwa jeszcze zanim prawo takie uda się wdrożyć i zmienić mentalność ludzi. Jednak tak jak w każdej monarchii wszystko zależy od nowego Sułtana. Nie wiadomo czy będzie kontynuował politykę w stronę uprawnienia i humanizacji, czy postanowi cofnąć się w tył. To jest niesamowite ile udało się zdziałać Sułtanowi Kabusowi podczas swoich rządów i żadnemu demokratycznemu rządowi nigdy nie udałoby się tyle zdziałać. Naprawdę mam nadzieję, że nigdy nie dojdzie do władzy jakiś szaleniec i wszystko zrówna z ziemią.
Przykrych historii, wykorzystywania, rasistów, starszych panów lubiących małe dziewczynki nie brakuje (NIGDZIE) i walka z nimi nigdy nie powinna się zakończyć. W tym temacie potrzebne radykalniejsze środki, wobec swoich obywateli wszyscy Arabowie starają się zamieść sprawę pod dywan, zamiast spróbować naprawić.

Z minusów jedynie mam problem z jednym fragmentem książki w rozdziale o kozach.
"Bywa, że kozy zarzyna się już na miejscu. To niedozwolone, ale władze przymykają oko na ubój na placu, szczególnie przez Id al-Fitr, końcem Ramadanu, czyli muzułmańskim świętem ofiarowania. Kozie podrzyna się gardło jednym ruchem. [...] Spuścić krew. Potem wiesza się je za jedną nogę. Skóruje, rozciąga, wiąże razem przednie i tylne kopyta."
Muzułmańskie święto ofiarowania to Id al-Adha (Kurban Bajram) obchodzone na pamiątkę historii Abrahana i jego syna. I dalszy opis wskazuje, że autorka to święto miała na myśli (rytualny ubój zwierząt).
Natomiast na koniec Ramadanu odbywa się święto dziękczynienia Id al-Fitr. To są dwa różne święta. Ich termin ustalany jest co roku, ale Id al-Fitr zawsze na zakończenie Ramadaniu, zaś święto ofiarowania później. Jak dla mnie tu jest ewidentny błąd, który nie został skorygowany. Szkoda. Nie lubię błędów merytorycznych w reportażach.

Szalenie ciekawa. Zaskakujące, że pomimo krzywdzącego prawa wobec kobiet, dyskryminacji i nierówności, kultura gwarantuje im poniekąd lepsze warunki na jakie może liczyć kobieta po rozwodzie niż w Polsce. Oczywiście, że ślub bez miłości w naszych obecnych realiach wydaje się szalony. Jednak w przeszłości sami grubo, szeroko w całej Europie mieliśmy aranżowane małżeństwa. I...