Pustynna Włócznia: Księga I

Książka dziwnie dzieli historię - nie kończy się wraz z opowieścią o Dal’Sharum, ale wraca na chwilę do bohaterów z pierwszej części. Niemniej to nadal ten sam pasjonujący świat, który daje swoim bohaterom czas na rozwijanie się, toczenie swojej opowieści.

Książka dziwnie dzieli historię - nie kończy się wraz z opowieścią o Dal’Sharum, ale wraca na chwilę do bohaterów z pierwszej części. Niemniej to nadal ten sam pasjonujący świat, który daje swoim bohaterom czas na rozwijanie się, toczenie swojej opowieści.

To, że nie mogłam się doczekać sięgnięcia po tę część i ponownie zaczytania się w jej treść było dla mnie oczywiste. Nie mogłam się doczekać czytania jej i jacie, choć długo trzymałam zakładkę pomiędzy stronami tej historii, to mimo wszystko był to dobry czas.

W tej części lepiej poznałam Jardira. Jardira, który tym razem miał więcej wad w moich oczach niż przy pierwszym poznaniu. Bo jacie, on nie postępował dobrze, a mimo tego gdzieś tam rozumiałam, czemu robił to, co robił. Wychował się w takim miejscu i taka kultura była mu bliska. Nie zmieniło się jednak to, że poznałam go jako młodego chłopca z marzeniem o byciu wojownikiem. Towarzyszyłam mu w jego historii. Dowiedziałam się, jakie trudności miał na swej drodze, jak bardzo musiał się zmienić i czego nauczyć.

I jacie, za to uwielbiam tę serię. Uwielbiam ją za to, że kolejnego bohatera poznałam w młodym wieku. Dowiedziałam się, jakie były ich marzenia i strachy. Stali się przez to kimś więcej. Kimś, o kim nie będzie tak łatwo zapomnieć.

Była też Inevera, Leesha, Rojer, Arlen, Renna, Abban i wiele innych. I jacie, wiem, że czeka na mnie jeszcze ta lepsza część z nimi.

Krasja. W tej części to na niej została skupiona uwaga. Świat poprzednio tak obcy otworzył się przede mną i jacie, jest ona tak ziem poznanych w „Malowanym człowieku”. Różna, ale równie ciekawa.

To, że nie mogłam się doczekać sięgnięcia po tę część i ponownie zaczytania się w jej treść było dla mnie oczywiste. Nie mogłam się doczekać czytania jej i jacie, choć długo trzymałam zakładkę pomiędzy stronami tej historii, to mimo wszystko był to dobry czas.

W tej części lepiej poznałam Jardira. Jardira, który tym razem miał więcej wad w moich oczach niż przy pierwszym...

⭐️3,5/5
Było już lepiej niż w „Malowanym człowieku”, to jak historie zaczęły się splatać zaciekawiło mnie na tyle, że postanowiłam czytać dalej.

Podobała mi się zwłaszcza historia Jardira, imo ta postać została dużo ciekawiej przedstawiona niż sam Arlen😆 mam nadzieję, że ich starcie sprawi, że w końcu wsiąknę w tę historię na amen 🤞🏻bo mimo, że było lepiej to wciąż to nie jest ten poziom zaanagażowania na który liczyłam, ale mam przeczucie że z tomu na tom może być coraz lepiej. Oby….🥹

Nie rozumię tylko tych wstawek kazirodczych na które uparł się autor, tutaj został temu poświęcony cały rozdział (!) i zastanawiam się po co. Czy opowieść Renny miała coś wnieść? 🤔Nie wiem, ja nic nie wyłapałam, uważam, że był totalnie niepotrzebny. Może Księga II da jakieś odpowiedzi…

⭐️3,5/5
Było już lepiej niż w „Malowanym człowieku”, to jak historie zaczęły się splatać zaciekawiło mnie na tyle, że postanowiłam czytać dalej.

Podobała mi się zwłaszcza historia Jardira, imo ta postać została dużo ciekawiej przedstawiona niż sam Arlen😆 mam nadzieję, że ich starcie sprawi, że w końcu wsiąknę w tę historię na amen 🤞🏻bo mimo, że było lepiej to wciąż to nie...

To samo co w tomie pierwszym, fajny świat, ale praktycznie całe budowanie damskich postaci jest w sposób abstrakcyjny. Nie mówię tutaj o Krasji bo tam przynajmniej jest zachowana jakaś spójność. Nie jestem też entuzjastą wprowadzania back story na 200 stron a widzę tutaj autor konsekwentnie to robi. Rozumiem, że chodziło o pogłębienie postaci, ale idzie mu to opornie i lepiej by było gdyby trzymał się akcji. Oczywiście wspomniałam tylko o wadach bo pozostałe elementy prima sort :D

To samo co w tomie pierwszym, fajny świat, ale praktycznie całe budowanie damskich postaci jest w sposób abstrakcyjny. Nie mówię tutaj o Krasji bo tam przynajmniej jest zachowana jakaś spójność. Nie jestem też entuzjastą wprowadzania back story na 200 stron a widzę tutaj autor konsekwentnie to robi. Rozumiem, że chodziło o pogłębienie postaci, ale idzie mu to opornie i...

Początkowo miałem poczucie, że chcę czytać dalej o przygodach Arlena i reszty, a tymczasem pojawił się inny główny wątek. Jednak historia mnie zaciekawiła i naprawdę się spodobała. Trochę zmęczył mnie na koniec wątek Renny, mam nadzieję, że do czegoś on prowadzi.

Początkowo miałem poczucie, że chcę czytać dalej o przygodach Arlena i reszty, a tymczasem pojawił się inny główny wątek. Jednak historia mnie zaciekawiła i naprawdę się spodobała. Trochę zmęczył mnie na koniec wątek Renny, mam nadzieję, że do czegoś on prowadzi.

Dalszy ciąg zdarzeń z „Malowanego człowieka”, choć część zdarzeń pokrywa się w czasie z tamtą historią.
W tym wspaniale wykreowanym uniwersum demonicznym, ludy północy przypominają kraje europejskie, a ludy południa, żyjące na pustyni przypominają kulturę bliskowschodnią z krajów arabskich.
Równolegle z wykuwającym się na północy charakterem Malowanego Człowieka, tu na pustyni rodzi się jego konkurent, w zupełnie innej kulturze. Ten tom jest tak napisany, że głównego bohatera tej opowieści lubimy coraz mniej. Wspaniale pisana opowieść przez niezwykle zdolnego pisarza, umiejącego stworzyć unikalny klimat i plastyczne obrazy, potrafiącego snuć opowieść wciągającą bez reszty.

Dalszy ciąg zdarzeń z „Malowanego człowieka”, choć część zdarzeń pokrywa się w czasie z tamtą historią.
W tym wspaniale wykreowanym uniwersum demonicznym, ludy północy przypominają kraje europejskie, a ludy południa, żyjące na pustyni przypominają kulturę bliskowschodnią z krajów arabskich.
Równolegle z wykuwającym się na północy charakterem Malowanego Człowieka, tu na...

Podobał mi się bardzo fragment rozmowy między Jardirem a Arlenem. Tej samej, którą mogliśmy przeczytać w poprzednim tomie. Tym razem od strony Jardira. Poprzednio Jardir wydawał mi się niezrównoważonym fanatykiem. Ta książka wprowadza nas w szczegóły życia i wiary Krasjan. Może jest w niej mniej akcji ale bardzo doceniam to jak pieczołowicie autor wyjaśnił z czym mierzył się Jardir w dzieciństwie i jak wiara oraz ludzie wokól niego wpływają na jego decyzje. Teraz sam nie wiem, któremu bohaterowi kibicować. Rozumiem motywacje Shar'Dama Ka.

Podobał mi się bardzo fragment rozmowy między Jardirem a Arlenem. Tej samej, którą mogliśmy przeczytać w poprzednim tomie. Tym razem od strony Jardira. Poprzednio Jardir wydawał mi się niezrównoważonym fanatykiem. Ta książka wprowadza nas w szczegóły życia i wiary Krasjan. Może jest w niej mniej akcji ale bardzo doceniam to jak pieczołowicie autor wyjaśnił z czym mierzył...

Książkę w dużej mierze oceniam jako dobrą w wielu momentach wciągająca, jednak ja osobiście nie spodziewałam się, że tak wiele miejsca w tej książę zostanie poświęcone Krasji. Brakowało mi tu wyważenia jakie było w poprzednich tomach (podział narracji był bardziej równomierny). Brak tej równowagi spowodował, że przez pewien czas myślałam że czytam coś nie pokoleli. Finalnie cześć o Krasji była ciekawa i dobrze zbudowała nam obraz bohaterów co jak przewiduje będzie bardzo istotne dla dalszej fabuły, jednak ja czułam się jakbym czytała dodatek nie kolejny tom serii (pomimo że w ogólnym rozrachunku mi się podobał) ze względu ta tą dysproporcje ilości narracji.

Książkę w dużej mierze oceniam jako dobrą w wielu momentach wciągająca, jednak ja osobiście nie spodziewałam się, że tak wiele miejsca w tej książę zostanie poświęcone Krasji. Brakowało mi tu wyważenia jakie było w poprzednich tomach (podział narracji był bardziej równomierny). Brak tej równowagi spowodował, że przez pewien czas myślałam że czytam coś nie pokoleli. Finalnie...

Ilość kompletnie bezsensownej przemocy wobec kobiet, a zwłaszcza gwałtów, w których autor lubuje się w sposób wręcz obsceniczny, wywaliła poza skalę. Gdyby to jeszcze miało jakiś związek z fabułą, ale nie ma. Bo po co. Shock value jest, wystarczy, po co drążyć.

Ilość kompletnie bezsensownej przemocy wobec kobiet, a zwłaszcza gwałtów, w których autor lubuje się w sposób wręcz obsceniczny, wywaliła poza skalę. Gdyby to jeszcze miało jakiś związek z fabułą, ale nie ma. Bo po co. Shock value jest, wystarczy, po co drążyć.

Od początku książki towarzyszymy nie bohaterom z poprzedniej części, a dwóm chłopakom, którzy przechodzili przeznaczoną im drogę. Z różnym skutkiem.

Obserwujemy wspinanie się po szczeblach władzy. Jardir, bo o nim mowa, zyskuje zaufanie najpierw znajomych, współtowarzyszy, a potem ludzi i poddanych. Jednak nie wszystko dzieje się tylko dzięki jego pomysłowości, taktyce i umiejętnościom. Za szybkimi awansami kryje się również magia. Każda decyzja staje się coraz bardziej podporządkowana temu co pokażą kości. Jak daleko Jardir będzie w stanie się posunąć by uzyskać władzę absolutną? Ile krwi jeszcze trzeba będzie przelać?

W trakcie akcji natykamy się na Arlena z pierwszego tomu, który pojawia się kilka razy w Krasji - krainie gdzie mieszka Jardir.

Na ostatnie momenty książki wracamy do bohaterów z pierwszego tomu. Jednak tak naprawdę, niewiele to wnosi do całości, a przygotowywuje pod następne części.

Nie minęło zbyt dużo czasu od tego jak przeczytałem pierwszy tom i byłem gotowy na gubienie się w tekście. No i dobrze, bo ilość słów specyficznych dla języka tamtego kraju, opisująca kobiety i mężczyzn z każdej warstwy społecznej, była ogromna. Utrudniało to czytanie bo nie sposób było wszystkiego zapamiętać. Dodatkowo czułem się jakby 1/3 książki to były opisy zbliżeń seksualnych. Niektóre bardziej, niektóre mniej szczegółowe. Może to tylko moje zdanie, bo oceny są dobre, ale mnie to dość mocno odrzucało.

Historia Jardira ciekawa, szczegółowa. Dokładnie opisane zwyczaje, sposób sprawowania władzy czy różnice w warstwach społecznych. Doświadczamy jak są traktowani "odrzutkowie", a jak kobiety i dzieci. I widzimy że to wszystko nie jest tylko czarno białe.

Od początku książki towarzyszymy nie bohaterom z poprzedniej części, a dwóm chłopakom, którzy przechodzili przeznaczoną im drogę. Z różnym skutkiem.

Obserwujemy wspinanie się po szczeblach władzy. Jardir, bo o nim mowa, zyskuje zaufanie najpierw znajomych, współtowarzyszy, a potem ludzi i poddanych. Jednak nie wszystko dzieje się tylko dzięki jego pomysłowości, taktyce i...