Dobry reportaż, spodobało mi się, że autorka dodawała dużo osobistych komentarzy.

Dobry reportaż, spodobało mi się, że autorka dodawała dużo osobistych komentarzy.

Mocno przeciętna. Tematyka - wydawać by się mogło - samograj, którego nie da się zepsuć. Jednak autorce wyraźnie zabrakło talentu, obserwacje są płytkie, powierzchowne. W punkt autorkę kwituje cytowany w książce afgański gospodarz: "Niby mnie słuchasz, ale co drugie słowo wypuszczasz drugim uchem. To bydlęta się liżą - ludzie powinni ze sobą rozmawiać". 200 stron tekstu, z których niewiele można wynieść.

Mocno przeciętna. Tematyka - wydawać by się mogło - samograj, którego nie da się zepsuć. Jednak autorce wyraźnie zabrakło talentu, obserwacje są płytkie, powierzchowne. W punkt autorkę kwituje cytowany w książce afgański gospodarz: "Niby mnie słuchasz, ale co drugie słowo wypuszczasz drugim uchem. To bydlęta się liżą - ludzie powinni ze sobą rozmawiać". 200 stron...

Niewiele dobrego o tej książce można powiedzieć, zupełny przeciętniak. Kupiona i przeczytana głównie ze względu na moje upodobania krajami min. Bliskiego Wschodu. Ogromnym minusem są zdjęcia: czarno-białe, często słabej jakości, niepodpisane i rozmieszczone w książce jakby całkiem przypadkowo. Co do treści książki to ujmę krótko- sucha relacja, zupełnie nie wciągająca czytelnika.

Niewiele dobrego o tej książce można powiedzieć, zupełny przeciętniak. Kupiona i przeczytana głównie ze względu na moje upodobania krajami min. Bliskiego Wschodu. Ogromnym minusem są zdjęcia: czarno-białe, często słabej jakości, niepodpisane i rozmieszczone w książce jakby całkiem przypadkowo. Co do treści książki to ujmę krótko- sucha relacja, zupełnie nie wciągająca...

Kobieta z Europy ucząca miejscowych angielskiego w Afganistanie? A kto by się na zdecydował? Koncept wydaje się niewyobrażalny do realizacji. A jednak autorka zdecydowała się na ten odważny ruch. Jechała tam z całą świadomością uprzedzeń i stereotypów związanych z tym miejscem, ale też i z dystansem do nich. Dorota Kozińska jest w pełni świadoma złożoności społeczeństwa afgańskiego i umiejętnie prowadzi czytelnika przez meandry zarówno skomplikowanych losów kraju, jak i jego obecnej sytuacji. Pisze z wielka pokorą, nie ukrywając własnych braków wiedzy i z szacunkiem opisując osoby, które spotkała na swojej drodze. Po tej lekturze mam zupełnie inne spojrzenie na ten kraj i mogę książkę polecić każdemu, kto chce poszerzyć swoje horyzonty.

Kobieta z Europy ucząca miejscowych angielskiego w Afganistanie? A kto by się na zdecydował? Koncept wydaje się niewyobrażalny do realizacji. A jednak autorka zdecydowała się na ten odważny ruch. Jechała tam z całą świadomością uprzedzeń i stereotypów związanych z tym miejscem, ale też i z dystansem do nich. Dorota Kozińska jest w pełni świadoma złożoności społeczeństwa...

Reportaż, a zarazem coś w rodzaju wspomnień i pamiętnika z pobytu w Afganistanie. Relacja nie z tego, co autorka widziała, ale z tego, co czuła. Poznawanie nowej kultury, brak zrozumienia przy jednoczesnej próbie zgłębienia tajemnicy tamtejszego bytu. Książka o podroży w nieznane, która przeradza się w przyjaźń i żal po utracie kogoś, kogo zaczęło uznawać się za bliskiego.

Reportaż, a zarazem coś w rodzaju wspomnień i pamiętnika z pobytu w Afganistanie. Relacja nie z tego, co autorka widziała, ale z tego, co czuła. Poznawanie nowej kultury, brak zrozumienia przy jednoczesnej próbie zgłębienia tajemnicy tamtejszego bytu. Książka o podroży w nieznane, która przeradza się w przyjaźń i żal po utracie kogoś, kogo zaczęło uznawać się za bliskiego.

O krajach muzułmańskich zazwyczaj piszą mężczyźni, byłam bardzo ciekawa co o Afganistanie napisze kobieta, w dodatku Polka.
Książka nie powstała jako reportaż, jest raczej wzruszającym hołdem, wspomnieniem człowieka, który otoczył autorkę opieką podczas jej pobytu w jego domu.
Mimo to znalazłam tu mnóstwo informacji, niuansów, na które mężczyzna nie zwróciłby uwagi i do których nie zostałby nawet dopuszczony!
Naprawdę warto sięgnąć po tę króciutką lekturę :)

O krajach muzułmańskich zazwyczaj piszą mężczyźni, byłam bardzo ciekawa co o Afganistanie napisze kobieta, w dodatku Polka.
Książka nie powstała jako reportaż, jest raczej wzruszającym hołdem, wspomnieniem człowieka, który otoczył autorkę opieką podczas jej pobytu w jego domu.
Mimo to znalazłam tu mnóstwo informacji, niuansów, na które mężczyzna nie zwróciłby uwagi i do...

Książka bardzo mi się podobała. Wiele razy się zastanawiałam, co autorka czuła lub myślała w niektórych momentach. Sama niewiele wiem o tamtych rejonach, jestem zepsuta stereotypami z TV i pełna złych wrażeń, ale po lekturze "Dobrej pustyni" kolejny raz przypomina mi się, jak bardzo "inny" może być w gruncie rzeczy bardzo podobny. I że wartości takie jak rodzina, wiedza, pragnienie pokoju i spokoju są uniwersalne. Książka opatrzona pięknymi zdjęciami.

Książka bardzo mi się podobała. Wiele razy się zastanawiałam, co autorka czuła lub myślała w niektórych momentach. Sama niewiele wiem o tamtych rejonach, jestem zepsuta stereotypami z TV i pełna złych wrażeń, ale po lekturze "Dobrej pustyni" kolejny raz przypomina mi się, jak bardzo "inny" może być w gruncie rzeczy bardzo podobny. I że wartości takie jak rodzina, wiedza,...

Świetna relacja z poznawania innej kultury, wiele można się dowiedzieć o obyczajowości współczesnych Afgańczyków. A do tego piękne, profesjonalne artystyczne fotografie. Wspaniała lektura! Dziwi mnie tak niska ocena.

Świetna relacja z poznawania innej kultury, wiele można się dowiedzieć o obyczajowości współczesnych Afgańczyków. A do tego piękne, profesjonalne artystyczne fotografie. Wspaniała lektura! Dziwi mnie tak niska ocena.

Mam mieszane uczucia co do tej ksiązki, tematyka ciekawa, ale przedstawiona w nieciekawy sposób. Wydaje mi się, że jest trochę poplątana.

Mam mieszane uczucia co do tej ksiązki, tematyka ciekawa, ale przedstawiona w nieciekawy sposób. Wydaje mi się, że jest trochę poplątana.

Czy dowiedziałam się czegoś nowego? Raczej nie.
Podoba mi się podejście Pani Doroty. Ostrożne, delikatnie, roztropne.
Biorąc pod uwagę końcówkę hmm... Według mnie piękny hołd.

Czy dowiedziałam się czegoś nowego? Raczej nie.
Podoba mi się podejście Pani Doroty. Ostrożne, delikatnie, roztropne.
Biorąc pod uwagę końcówkę hmm... Według mnie piękny hołd.