Jesteśmy społecznością, która kocha książki

polecam w duecie z filmem z 1959 roku

polecam w duecie z filmem z 1959 roku

"Diunę" chciałam od dawna przeczytać, chociaż nigdy za sf nie przepadałam (poza Lemem), po lekturze tej książki jednak stwierdzam, że chyba zacznę czytać tylko sf ! Jestem absolutnie po uszy zafascynowana dziełem Franka Herberta!
Słyszałam i czytałam wiele dobrych opinii o tej książce, ale początki były dla mnie trudne. Za dużo polityki i ciągłe wtrącenia myśli bohaterów - spowalniały akcje, sprawiały, że trudniej było mi się skoncentrować na głównych wydarzeniach. Dopiero po kilkudziesięciu stronach przyzwyczaiłam się do tego stylu i coraz łatwiej, swobodniej mi się czytało, a jak już zabili księcia książka stała się fascynująca! :) Niesamowite postacie z całym ich światem, religią, miejscami, językiem, a nawet ubraniami, ciekawe opisy – nie nużące. Lubię książki w których autor tworzy świat ze wszystkimi szczególikami, takie dla fanatyków ;)
Ciekawa jestem co by z „Diuny” zrobił Peter Jackson… z „Władcą Pierścieni” zrobił trochę dobrego, choć z „Hobbitem” już trochę złego… mam nadzieję, że kiedyś doczekam się ekranizacji na najwyższym poziomie, na jaki Diuna zasługuje (a nie to coś, co powstawało do tej pory). Jak na razie tylko w mojej wyobraźni pozostają wyobrażenia pustynnych olbrzymich czerwi i oczu Fremenów błękitnych w ich błękicie, ornitoptery też mogę sobie z łatwością wyobrazić, ale tarcze już nieco trudniej ;)
Gorąco i z czystym sumieniem polecam tę książkę! A tymczasem zabieram się za kolejną część…

"Diunę" chciałam od dawna przeczytać, chociaż nigdy za sf nie przepadałam (poza Lemem), po lekturze tej książki jednak stwierdzam, że chyba zacznę czytać tylko sf ! Jestem absolutnie po uszy zafascynowana dziełem Franka Herberta!
Słyszałam i czytałam wiele dobrych opinii o tej książce, ale początki były dla mnie trudne. Za dużo polityki i ciągłe wtrącenia myśli bohaterów -...

nie lubię romansideł, a już na pewno nie takich jak ten: wzdychanie, narzekanie, erotyki, ochy i achy i kochanie w bólu... dobrze, że chociaż czasem jakiś wiersz był... miało być o dorosłej kobiecie, a było o żałosnej nastolatce.... monotonnie, nudno

nie lubię romansideł, a już na pewno nie takich jak ten: wzdychanie, narzekanie, erotyki, ochy i achy i kochanie w bólu... dobrze, że chociaż czasem jakiś wiersz był... miało być o dorosłej kobiecie, a było o żałosnej nastolatce.... monotonnie, nudno

ta historia powinna być porywająca, książka niestety nie była

a szkoda, bo sam pomysł - genialny! milion sprzedanych egzemplarzy? bez jaj, na pewno nie w takiej formie, owszem książkę czyta się bardzo szybko, napisana jest prostym językiem, ale może właśnie dlatego mnie nie zachwyciła, bo za prosto, za krótko

miałam wrażenie, że przy całej konsekwencji prowadzania narracji z dwóch perspektyw (może nie oryginalne, ale ciekawe) na sam koniec historii autorka jakby się pogubiła i kulminacja niestety rozczarowuje

niewykorzystany potencjał - tak bym to ujęła ;)

ta historia powinna być porywająca, książka niestety nie była

a szkoda, bo sam pomysł - genialny! milion sprzedanych egzemplarzy? bez jaj, na pewno nie w takiej formie, owszem książkę czyta się bardzo szybko, napisana jest prostym językiem, ale może właśnie dlatego mnie nie zachwyciła, bo za prosto, za krótko

miałam wrażenie, że przy całej konsekwencji prowadzania...

przeczytane z sentymentu do serialu - nic dziwnego, że powstały tylko trzy tytuły - słabizna... w ogóle nie odczuwało się tego klimatu zagrożenia z serialu, główna bohaterka niby spotyka i widzi Hurleya, Clair, Saida czy Jacka, nawet z nimi rozmawia, ale nie czuć, że jest jedną z nich, z rozbitków, jest jakby obok; dobrze, że krótkie, bo w przeciwnym razie szkoda by było czasu na lekturę

przeczytane z sentymentu do serialu - nic dziwnego, że powstały tylko trzy tytuły - słabizna... w ogóle nie odczuwało się tego klimatu zagrożenia z serialu, główna bohaterka niby spotyka i widzi Hurleya, Clair, Saida czy Jacka, nawet z nimi rozmawia, ale nie czuć, że jest jedną z nich, z rozbitków, jest jakby obok; dobrze, że krótkie, bo w przeciwnym razie szkoda by było...

pierwszą część "Zagrożony gatunek" jeszcze można było przełknąć, ale ta część jest tak zła, że aż boli;
nawiązana do serialowego świata i postaci są tak banalne, naiwne, beznadziejne, że aż budzą gniew - jak można było tak "zbezcześcić" pamięć bohaterów "Lost"?! (Jacka i Kate bym darowała, ale nie Sawyera)
niestety - nie polecam

pierwszą część "Zagrożony gatunek" jeszcze można było przełknąć, ale ta część jest tak zła, że aż boli;
nawiązana do serialowego świata i postaci są tak banalne, naiwne, beznadziejne, że aż budzą gniew - jak można było tak "zbezcześcić" pamięć bohaterów "Lost"?! (Jacka i Kate bym darowała, ale nie Sawyera)
niestety - nie polecam

trzy krótkie opowiadania, okładka trochę jak z Alladyna, a to całkiem inne baśnie...
szczególnie pierwsze tytułowe opowiadanie przypadło mi do gustu - momentami przypominało jakąś przypowieść, baśń ludową, która równie dobrze mogłaby pojawić się w polskim folklorze
tragiczne losy głównych bohaterów, zawirowania, nagłe odkrywanie prawdy, oczywiście miłość, namiętność i gniew oraz odrobina magii - wszystko to można znaleźć w tych krótkich tekstach
autorem jest Bułgar, więc w książce jest dużo różnych i dziwnych nazw, imion i określeń z literą "dż" w środku ;)

ogień trawi wszystko, i to nie tylko ten smoczy

trzy krótkie opowiadania, okładka trochę jak z Alladyna, a to całkiem inne baśnie...
szczególnie pierwsze tytułowe opowiadanie przypadło mi do gustu - momentami przypominało jakąś przypowieść, baśń ludową, która równie dobrze mogłaby pojawić się w polskim folklorze
tragiczne losy głównych bohaterów, zawirowania, nagłe odkrywanie prawdy, oczywiście miłość, namiętność i gniew...

coś dla osób, które nie potrafią sobie wyobrazić jak to jest być z kimś, kto cie krzywdzi

coś dla osób, które nie potrafią sobie wyobrazić jak to jest być z kimś, kto cie krzywdzi

nie płakałam... rozczarowanie

nie płakałam... rozczarowanie