Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Całkowicie nie zrozumiałam "wątku romantycznego" w tej książce. Co to było? Główna para przez większość czasu się nie znosi i sobie dogryza, a na koniec pocałunek..? To nawet nie jest spoiler.
Podróże w czasie i całkiem ładnie przedstawione epoki są na plus, ale niestety autorka często jakby nie radzi sobie z dłuższymi, głębszymi opisami i pisze po najmniejszej linii oporu.

Całkowicie nie zrozumiałam "wątku romantycznego" w tej książce. Co to było? Główna para przez większość czasu się nie znosi i sobie dogryza, a na koniec pocałunek..? To nawet nie jest spoiler.
Podróże w czasie i całkiem ładnie przedstawione epoki są na plus, ale niestety autorka często jakby nie radzi sobie z dłuższymi, głębszymi opisami i pisze po najmniejszej linii...

Ulubiony King.

Ulubiony King.

W Akademii Spence dziewczęta uczą się jak rozmawiać, tańczyć, jeść i zachwycać gości na przyjęciach. Po zajęciach, w środku nocy cztery przyjaciółki wymykają się z budynku, by w jaskini z prehistorycznymi malowidłami złapać się za ręce.. i uciec do innego świata.

Niezwykle barwne postacie - każda ze swoimi własnymi problemami, historią i osobowością. Świetny klimat - mroczny, choć także ze zwykłymi, sielankowymi scenami. No i te tajemnice.. zdecydowanie moja ulubiona młodzieżówka.

W Akademii Spence dziewczęta uczą się jak rozmawiać, tańczyć, jeść i zachwycać gości na przyjęciach. Po zajęciach, w środku nocy cztery przyjaciółki wymykają się z budynku, by w jaskini z prehistorycznymi malowidłami złapać się za ręce.. i uciec do innego świata.

Niezwykle barwne postacie - każda ze swoimi własnymi problemami, historią i osobowością. Świetny klimat -...

Dwie ostatnie strony zmieniły dosyć znacznie moje nastawienie do tej powieści. To w nich autor zawarł całe serce, całą duszę tej książki. Zakończenie poruszyło mnie bardziej niż cała powieść i szkoda, że tak się stało, bo gdyby klimat zakończenia utrzymywałby się przez całą książkę, to byłaby naprawdę bardzo dobra.

Dwie ostatnie strony zmieniły dosyć znacznie moje nastawienie do tej powieści. To w nich autor zawarł całe serce, całą duszę tej książki. Zakończenie poruszyło mnie bardziej niż cała powieść i szkoda, że tak się stało, bo gdyby klimat zakończenia utrzymywałby się przez całą książkę, to byłaby naprawdę bardzo dobra.

Raczej sensacja niż horror przez większość czasu, a to, co stanowi ten horror, to ludzie, którzy potrafią trzymać innych jak króliki w klatce, wyrywać po kolei paznokcie, by wydobyć potrzebne informacje, a pod koniec dnia wrócić do żony i trójki dzieci, zjeść kolację i iść spokojnie spać. Fajnie, że nie bazuje na takich tradycyjno-horrorowych strachach.

Raczej sensacja niż horror przez większość czasu, a to, co stanowi ten horror, to ludzie, którzy potrafią trzymać innych jak króliki w klatce, wyrywać po kolei paznokcie, by wydobyć potrzebne informacje, a pod koniec dnia wrócić do żony i trójki dzieci, zjeść kolację i iść spokojnie spać. Fajnie, że nie bazuje na takich tradycyjno-horrorowych strachach.

Zdecydowanie tylko młodzieżówka, ale kurczę, bycie młodzieżówką nie zamyka nas w pudle słabych fabuł i braku logicznego myślenia.

Zdecydowanie tylko młodzieżówka, ale kurczę, bycie młodzieżówką nie zamyka nas w pudle słabych fabuł i braku logicznego myślenia.

Miłość jest opisana w delikatny i urokliwy sposób, akcja książki toczy się bardzo leniwie, są drobne gesty, słowa. Wciąga na swój umiarkowany i dojrzały sposób.
Jednocześnie - długie i męczące opisy tworów morza. Stanisław Lem potrafił przez osiem stron bez przerwy pisać tylko o mimoidach oraz o kolejnych osobach, które je badały. Fani science fiction zacierają na to rączki, ale dla niezainteresowanych może to być prawdziwa mordęga.

Miłość jest opisana w delikatny i urokliwy sposób, akcja książki toczy się bardzo leniwie, są drobne gesty, słowa. Wciąga na swój umiarkowany i dojrzały sposób.
Jednocześnie - długie i męczące opisy tworów morza. Stanisław Lem potrafił przez osiem stron bez przerwy pisać tylko o mimoidach oraz o kolejnych osobach, które je badały. Fani science fiction zacierają na to...

Nie spodziewajcie się niczego ambitnego. Pomysł na początku był bardzo fajny, ale autorka słabo go rozwinęła. Pozostawiono nam parę niedokończonych wątków, część została zakończona w bardzo słaby i przewidywalny sposób. Mam mieszane uczucia. Podchodząc do "Ostatniego poświęcenia" jako do zwykłej młodzieżówki dobrze spełnia swoją rolę, nie zachwyca, nie rozczarowuje. Mierząc trochę wyżej możecie się zawieść.

Nie spodziewajcie się niczego ambitnego. Pomysł na początku był bardzo fajny, ale autorka słabo go rozwinęła. Pozostawiono nam parę niedokończonych wątków, część została zakończona w bardzo słaby i przewidywalny sposób. Mam mieszane uczucia. Podchodząc do "Ostatniego poświęcenia" jako do zwykłej młodzieżówki dobrze spełnia swoją rolę, nie zachwyca, nie rozczarowuje. Mierząc...

Trudno się w niej zorientować. Jest dużo gdybania i podawania kolejnych skomplikowanych hipotez, a mało wniosków czy faktów. To raczej oczywiste ze względu na okres o którym mówimy, ale wciąż - ciężko coś z niej wyciągnąć.

Trudno się w niej zorientować. Jest dużo gdybania i podawania kolejnych skomplikowanych hipotez, a mało wniosków czy faktów. To raczej oczywiste ze względu na okres o którym mówimy, ale wciąż - ciężko coś z niej wyciągnąć.