Nieprzyjaciel Boga

Opowieść o Arturze tytułowym Nieprzyjacielu Boga. Został tak nazwany przez chrześcijan. Cornwell w drugim tomie opowieści skupia się na latach pokoju w Bretanii i przejęciu przez Mordreda tronu. W trakcie nich Artur wiedziony ideałami powołuje do życia Bractwo Brytanii powszechnie znane jako okrągły stół. Spokojne granice jednak nie oznaczają wewnętrznego ładu. Mordred nie nadaje się na władce o czym wszyscy wiedzą. Na terenach Bretanii rozprzestrzenia się chrześcijaństwo, które chce zniszczyć pogan.
Wspaniała powieść o dziejach Bretanii, jej legendach i dawnych wierzeniach.

Opowieść o Arturze tytułowym Nieprzyjacielu Boga. Został tak nazwany przez chrześcijan. Cornwell w drugim tomie opowieści skupia się na latach pokoju w Bretanii i przejęciu przez Mordreda tronu. W trakcie nich Artur wiedziony ideałami powołuje do życia Bractwo Brytanii powszechnie znane jako okrągły stół. Spokojne granice jednak nie oznaczają wewnętrznego ładu. Mordred nie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

I już nadchodzi tom drugi cyklu trylogii arturiańskiej autorstwa Bernarda Cornwella. Nieprzyjaciel Boga to dalsze losy historii o legendzie Króla Artura. I choć w rzeczywistości toczą się wahania, czy takowa postać w ogóle istniała, tak czemu by nie wykorzystać tej osobliwości i napisać o tym powieść. A konkretnie trzy.

Więcej na:
https://www.xarn.pl/2020/08/rbook-26.html

I już nadchodzi tom drugi cyklu trylogii arturiańskiej autorstwa Bernarda Cornwella. Nieprzyjaciel Boga to dalsze losy historii o legendzie Króla Artura. I choć w rzeczywistości toczą się wahania, czy takowa postać w ogóle istniała, tak czemu by nie wykorzystać tej osobliwości i napisać o tym powieść. A konkretnie trzy.

Więcej na:
https://www.xarn.pl/2020/08/rbook-26.html

Pokaż mimo to

Zbyt bezkrytycznie szanowna publiczność podchodzi do ocen tej książki, tomu drugiego trylogii arturiańskiej.
Najlepszą recenzję sporządził użytkownik „supermariobros”, do której warto się dokopać i ją uważnie przeczytać (pomimo obecnych w tej opinii błędów ortograficznych i literowych, od których bolą zęby i oczy).

Opowiedzenie ciekawej historii, to jedno, a zakażenie marksizmem w wersji zanglikanizowanej, to drugie.
Autor nie jest krzewicielem marksizmu w czystej postaci, jest jedynie ofiarą częściowego zakażenia tą ideologią, być może nie do końca świadomą.
Pierwszym elementem wskazującym na zakażenie jest nienawiść do kościoła katolickiego, w której autor posuwa się aż do pewnej absurdalnej, obrzydliwej sceny zawierania związku małżeńskiego z rozkładającym się trupem i to przed szeroką publicznością katolików piejących z zachwytu. Historia nie zna takich przykładów (o ile mi wiadomo), zaś opowiadając historię, która mogła się hipotetycznie wydarzyć należałoby przedstawiać sytuacje typowe, a nie ekstremalne, sprzeczne ze wszystkim, co wiadomo o wczesnym kościele katolickim. Widzę w tym kompleks protestanckich morderców, którzy wymordowali w swoim kraju i ograbili katolików, a teraz szukają uzasadnienia swoich czynów na krzywy ryj. Ich narodowa religia, czyli protestancki anglikanizm została założona przez masowego mordercę swoich żon – zbrodniarza Henryka VIII, a cały szereg angielskich królów i królowych z dzisiejszą ich władczynią włącznie – to spadkobierczynie i spadkobiercy morderców.
Drugim elementem wskazującym na marksistowskie zakażenie, to skrajny relatywizm moralny włożony w usta Nimue przy nazi-feministycznej ocenie moralnej zachowania żony Artura. Autor zapędził się w swym nazi-feminizmie, gdyż płeć tu wpływa na ocenę moralną sprawczyni oczywistych zbrodni: przecież tu już nie chodziło o ambicje, równość, wolność itd. po marksistowsku, tylko o dokonywanie zbrodni i to w sposób notoryczny i do tego wyjątkowo chory.
Trzecim elementem jest pewien zabieg często stosowany w książkach między innymi przez marksistę Stephena Kinga. Nie mam pewności, czy u tego autora to zabieg świadomy czy podświadomy – wyuczony. Otóż wyjątkowo ohydna zdradziecka postać pewnego biskupa nie zostaje ukarana tak, jak na to zasługuje. Wiadomo, że w barbarzyńskich czasach tak jawna zdrada musiałaby zostać ukarana straszliwie, a jednak ta postać unika kary, aż do starości narratora. Dzięki temu nienawiść czytelnika do tej postaci nie znajduje ujścia i zostaje przeniesiona do rzeczywistości, w której czytelnik żyje. Dzięki temu mamy do czynienia obecnie z falą szczególnie obrzydliwych hejtów wobec WSZYSTKICH funkcjonariuszy kościelnych. Hejtują z nienawiścią osoby, u których stan nienawiści został odpowiednio wyhodowany przez marksizm, a do tego służy między innymi taki zabieg, jaki został zastosowany w książce.

Zbyt bezkrytycznie szanowna publiczność podchodzi do ocen tej książki, tomu drugiego trylogii arturiańskiej.
Najlepszą recenzję sporządził użytkownik „supermariobros”, do której warto się dokopać i ją uważnie przeczytać (pomimo obecnych w tej opinii błędów ortograficznych i literowych, od których bolą zęby i oczy).

Opowiedzenie ciekawej historii, to jedno, a zakażenie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Legendy arturiańskie już od wielu lat są kultowe wśród szerokiego grona ludzi. Opowieści te są różnie przerabiane przez wielu twórców, którzy mogą się tylko domyślać jak było naprawdę w tamtych czasach z Arturem, Merlinem i resztą okrągłego stołu. Teraz wziął się za to uznany brytyjski pisarz Bernard Cornwell, który stworzył swój własny obraz tych dziejów. Czy dobry, tego dowiecie się czytając poniższy tekst.

Autor od początku przedstawia tamten okres jak najbardziej rzetelnie. Stara się nie koloryzować a elementy magiczne podaje nam jako dodatek do opowieści. Jest to interesujące spojrzenie na znane od dawna legendy. Fabuła wiąże się młodym chłopcem, z którego perspektywy oglądamy, jak wygląda Brytania po odejściu Rzymian. Jest zniszczona i rozdzierana pomiędzy dowódcami, którzy pragną przejąć pełnię władzy nad nią. Dodatkowo mamy też najazdy Saksonów na te ziemie, co jest istotnym wątkiem dla całej serii. A to nie wszystko, gdyż mamy jeszcze wpleciony motyw wiary chrześcijańskiej, która powoli rozwija się w Brytanii i wypycha starych Bogów.

Artur to postać, która ma ogromną rzeszę zalet i potencjału by być wielkim, a zarazem ma tak dużo ludzkich wad, które niszczą jego plany czy zamysły. Jest ufny wobec ludzi, łatwo nim manipulować i potrafi wybaczać zbyt łatwo. Jest intrygującą postacią, zbyt idealistyczną jak na czasy w których przyszło mu żyć. Wierzy on, że z każdym można się dogadać i czasami naprawdę chcemy mu wierzyć, jednak i tak przekonujemy się, że życie jest brutalne i sam Artur powoli się zmienia. Jest on świetnym bohaterem, którego oglądamy oczami kogoś innego i z jego punktu widzenia poznajemy Artura, co jest bardzo ciekawym zabiegiem autora.

Cała seria jest świetnym cyklem historycznym, gdzie pisarz starał się w jak najbardziej realny sposób stworzyć świat Brytanii. Jest tutaj wszystko co można kochać w takich książkach, miłość, zdrady, prawdziwi bohaterowie, fanatycy i oczywiście Merlin, który ma swoje przysłowiowe 5 minut w każdej książce. Polecam powieści dla wszystkich fanów legend arturiańskich, dla fanów historii i fanów dobrej, ciekawej książki. Gdy wejdziecie w ten świat to szybko Wam się nie znudzi.

Legendy arturiańskie już od wielu lat są kultowe wśród szerokiego grona ludzi. Opowieści te są różnie przerabiane przez wielu twórców, którzy mogą się tylko domyślać jak było naprawdę w tamtych czasach z Arturem, Merlinem i resztą okrągłego stołu. Teraz wziął się za to uznany brytyjski pisarz Bernard Cornwell, który stworzył swój własny obraz tych dziejów. Czy dobry, tego...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Drogi Czytelniku...

Ambicje? Są.
Najazdy? Oczywiście.
Żądza władzy? Obowiązkowo.
Nowa religia? Pewnie.
Wyprawy? Jak najbardziej.
Zdrady? Niestety.
Konflikty? Tak...
Namiętności? Cóż...
Chaos? Uhum...
Między innymi własnie to znajdziemy w powieści pod tytułem „Nieprzyjaciel Boga”, którą napisał Bernard Cornwell.
Jest to tom drugi trylogii arturiańskiej.

Wspaniale było przenieść się do świata Derfla (ponownie w roli narratora), Artura, Merlina, Nimue, Morgany, Mordreda, Ceinwyn, Ginewry, Lancelota, Tristana, Izoldy, Sansuma i wielu innych.

Na pewno zastanawiacie się jakie są moje odczucia po lekturze.
Już odpowiadam.

Po pierwsze, bohaterowie. Po raz kolejny są świetnie wykreowani, interesujący, intrygujący i uzupełniają się wzajemnie. Idealnie wpisują się w swoje czasy.

Po drugie, fabuła. Nie chcę nikomu zdradzać tu szczegółów (nie trudno się ich mimo wszystko domyślić), jednak powiem, że dla mnie to prawdziwy rollercoaster, a nawet odrobinę więcej. Od pierwszej do ostatniej strony książka trzyma w napięciu, jest barwna, bardzo często obfituje w niespodziewane zwroty akcji. Ponownie, tak jak w poprzednim tomie, znajdziemy tu wiele intryg, walk, niewiadomych, okrucieństw, zabobonów, problemów, konfliktów, szczere rozmowy i wiele, wiele innych.

Po trzecie, miejsca i klimat. Autor po raz drugi barwnie i szczegółowo opisuje otoczenie naszych bohaterów, znów wciągnął mnie całkowicie w klimat czasów arturiańskich.

Na pewno nie jest to kolejna lekka lektura do poduszki, choć mi najlepiej czyta się ją właśnie późnym wieczorem i nocą.

Opowieść pokazuje, że ludzkie życie jest kruche, czasami trzeba naprawdę wiele poświęcić by osiągnąć wyznaczony sobie cel (ważne by w ogóle go mieć i do niego dążyć).

Książka praktycznie czyta się sama, historia znów bardzo wciąga, sprawia, że chce się być częścią życia naszych bohaterów i nie opuszczać jej aż do końca, bynajmniej w tej części.

Autorowi dziękuję za tę historię. Ten tom podobał mi się bardziej niż jego poprzednik. :)

Ogólna ocena - 8/10. :)
POLECAM, POLECAM, POLECAM.
Warto po nią sięgnąć.

Pozdrawiam, Iza.

Drogi Czytelniku...

Ambicje? Są.
Najazdy? Oczywiście.
Żądza władzy? Obowiązkowo.
Nowa religia? Pewnie.
Wyprawy? Jak najbardziej.
Zdrady? Niestety.
Konflikty? Tak...
Namiętności? Cóż...
Chaos? Uhum...
Między innymi własnie to znajdziemy w powieści pod tytułem „Nieprzyjaciel Boga”, którą napisał Bernard Cornwell.
Jest to tom drugi trylogii arturiańskiej.

Wspaniale było...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Cudowna książka! :)

Cudowna książka! :)

Pokaż mimo to

Drugi tom trylogii arturiańskiej jest znacznie lepszy od pierwszego. Może przywykłem do Derfla, może on stał się bardziej krwistą postacią. Artur też już nie jest chodzącym ideałem. No ale początek tego nie zapowiadał. Zaczynamy tam gdzie skończyliśmy tom pierwszy. Wojna domowa dobiegła końca, Artur buduje sojusz zjednoczonych brytyjskich królestw przeciw Saksonom, jednocześnie nie chce korony, jedynie zarządza w imieniu małoletniego Mordreda. Szybko wszystko trafia szlag, bo tak jak w pierwszym tomie Artur rzucił przed małżeństwem Ceinwyn dla Ginewry, tak tu Ceinwyn rzuca Lancelota dla Derfla. Wojna jednak nie wybucha. Zamiast tego Merlin wkracza na arenę i wybiera się po Graala (tu ma inną, brytyjską nazwę). Po kilku średnio interesujących przygodach wracają z kociołkiem i zaczyna się wojna z Saksami. Byłaby równie średnia jak wszystko do tej pory, gdyby nie to, że niby przypadkiem wszystko psuje Lancelot i nagle książka robi się ciekawa. Polityczne rozgrywki, kapitalna historia Tristana i Izoldy (bardziej dosadna niż znana nam wersja Bediera), rodzące się chrześcijaństwo jako siła polityczna i wreszcie bunt Lancelota. Bohaterowie zwyciężają, ale z trudem, wielkimi kosztami politycznymi i prywatnymi. Cornwell udowadnia, że jest jednym z najlepszych współczesnych pisarzy literatury historycznej.

Drugi tom trylogii arturiańskiej jest znacznie lepszy od pierwszego. Może przywykłem do Derfla, może on stał się bardziej krwistą postacią. Artur też już nie jest chodzącym ideałem. No ale początek tego nie zapowiadał. Zaczynamy tam gdzie skończyliśmy tom pierwszy. Wojna domowa dobiegła końca, Artur buduje sojusz zjednoczonych brytyjskich królestw przeciw Saksonom,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Sięganie po drugi tom trylogii już niebawem przedwcześnie będzie mnie napawało lękiem. Dlaczego? Bo środki trzytomowych tworów literackich zazwyczaj są słabe, jeżeli nawet nie najsłabsze na tle pozostałych części i na swojej wyboistej czytelniczej drodze nie zetknęłam się z naprawdę nielicznymi przypadkami, że da się inaczej. Niestety, Cornwell się do nich nie zalicza, ale postaram się trochę bardziej szczegółowo nakreślić, czemu...

Dalszy ciąg historii Derfla, biorącego udział w kampanii Merlina, w której głównym celem jest zdobycie jednego z trzynastu skarbów Brytanii - kotła. Sięgając po książkę miałam wrażenie, że motyw ten będzie stanowił trzon treści książki, a okazało się, że dość szybko wątek ten się rozwiązuje. Ma znaczenie w przypadku dalszych wydarzeń, ale nie stanowi ich centrum, co nieco mnie zdziwiło. Gdybym miała doprecyzować tematykę Nieprzyjaciela boga rzekłabym, że to zaostrzenie konfliktu między chrześcijanami i poganami.

Cornwell to taki twórca trochę rzemieślniczy. Zna się na tym co robi i to na tyle dobrze, żeby to robić, ale nie aspiruje do miana artysty. Prowadzi fabułę w sposób dość jednostajny - ciężko w jego książkach szukać wyrazistych punktów zwrotnych, czy szokujących zachowań ze strony wykreowanych postaci. Pomimo, że wydarzenia, w które uwikłany zostaje narrator są interesujące, nie wzbudzają w czytelniku większych emocji. Najbardziej docenić według mnie należy to, co było już widoczne w przypadku Zimowego monarchy - wplecenie w wydarzenia toczące się w Dumnonii mnóstwa pogańskich obrzędów i zwyczajów związanych z pogaństwem w ogóle. Ja sama już w pierwszej części trylogii zapałałam sympatią do Nimue (pogańskiej asystentki Merlina) i wszelkie sceny z jej udziałem stanowiły dla mnie istną gratkę. Była to również jedyna bohaterka, która w jakiś sposób mnie intrygowała i chyba tylko jej losy śledziłam z zainteresowaniem.

Akcja Nieprzyjaciela boga skupia się na dość widocznie na opozycji pogan i pierwszych chrześcijan. Problem polega na tym, że Cornwell kreuje ich na zasadzie silnego kontrastu ewidentnie w jaśniejszych barwach pokazując tych pierwszych i wychodzi mu to w dość karykaturalny sposób. wydźwięk jest jasny i niestety nużący - poganie są w porządku, a chrześcijanie - nie. Ten konflikt byłby ciekawszy, gdyby w narracji doszło do pewnego zrównoważenia i konfrontacji obu nurtów, a nie zwykłego tępienia jednych przez drugich w atmosferze naparzania się łopatkami w piaskownicy.

Nie bez znaczenia jest też wątek dorastającego Mordreda, który wyrasta na niezłe ziółko. Polubiłam jego postać nie dlatego, że została wykreowana na pozytywną, ale dlatego, że była jakaś. To dzięki wyrazistemu charakterowi, za który można z miejsca znienawidzić Mordreda miałam motywację do lektury. Bo niestety, ale Cornwell pisze raczej nudno - co stwierdzam na podstawie zapoznania z dwoma tomami tej trylogii. Brak w przypadku jego pióra polotu i mocno uwydatnia się rzemieślniczy charakter jego warsztatu. Autor niewątpliwie ma jednak wiedzę i na niej bazuje treść książki, którą niestety trochę zabija sposób prowadzenia narracji i mało dynamiczne jej prowadzenie.

Sięganie po drugi tom trylogii już niebawem przedwcześnie będzie mnie napawało lękiem. Dlaczego? Bo środki trzytomowych tworów literackich zazwyczaj są słabe, jeżeli nawet nie najsłabsze na tle pozostałych części i na swojej wyboistej czytelniczej drodze nie zetknęłam się z naprawdę nielicznymi przypadkami, że da się inaczej. Niestety, Cornwell się do nich nie zalicza, ale...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zdecydowanie lepsze od poprzedniej części chociaż też męczyłem się z nią długo. Jest fajna, ale to jeszcze nie mój klimat. Zabiorę się za 3 tom, chociaż nie wiem czemu. Koniec tego tomu był zdecydowanie na plus.

Zdecydowanie lepsze od poprzedniej części chociaż też męczyłem się z nią długo. Jest fajna, ale to jeszcze nie mój klimat. Zabiorę się za 3 tom, chociaż nie wiem czemu. Koniec tego tomu był zdecydowanie na plus.

Pokaż mimo to

Wlaściwie od razu mogę odeslać do opinii supermariobros.
Absolutnie się z nią zgadzam.
Barwna, ciekawie napisana ale cały urok zmarnowany przez tendencyjny opis postaci.
Nie wiem czy sięgnę po Excalibura!

Wlaściwie od razu mogę odeslać do opinii supermariobros.
Absolutnie się z nią zgadzam.
Barwna, ciekawie napisana ale cały urok zmarnowany przez tendencyjny opis postaci.
Nie wiem czy sięgnę po Excalibura!

Pokaż mimo to