Elyria. Polowanie na czarownice

Elyria przez przypadek odbiera moc Ardanowi, po tym jak zostaje oskarżona o kradzież i uznana za czarownicę. Ucieka z więzienia , musi opanować moc aby pokonać Czarnego Króla. Dobrze się czyta Polecam

Elyria przez przypadek odbiera moc Ardanowi, po tym jak zostaje oskarżona o kradzież i uznana za czarownicę. Ucieka z więzienia , musi opanować moc aby pokonać Czarnego Króla. Dobrze się czyta Polecam

Do zakupu książki najczęściej zachęca przyciągającą uwagę okładka lub ciekawy tytuł. W przypadku "Elyria. Polowanie na czarownice" oba aspekty wypadły na plus. Niestety jak to często bywa, wnętrze okazało się mniej wartościowe. Historia zapowiadała się ciekawie, ale później robiło się coraz nudniej. Narracja w trzeciej osobie przeszkodziła w poznaniu bohaterów. Właściwie niemal nic o ich charakterach nie wiadomo. Byli bezosobowi, nie odznaczali sie żadnymi charakterystycznymi cechami. Wyjątek stanowi tytułowa bohaterka, która wyróżnia się największą bezosobowością. Podobał mi się natomiast klimat w jakim autorka utrzymała całą powieść. Nie miałam wątpliwości, że znajduję się w starodawnym, zniszczonym świecie fantasy. Ucieszyło mnie także zakończenie. Po śmierci mojego ulubionego bohatera nie zależało mi już na niczyjej egzystencji spośród tamtejszych bohaterów, więc smutny koniec powieści poprawił ocenę książki ;) Do plusów muszę zaliczyć także prolog, zawierający bardzo cenną uwagę "Najgorszą ze wszystkich dobrych intencji jest chęć posiadania wiedzy, bo czyż nie jest to tylko złudna mrzonka zrodzona z pragnienia, by zrozumieć świat?". Myślę, że to cytat wart zapamiętania.

Do zakupu książki najczęściej zachęca przyciągającą uwagę okładka lub ciekawy tytuł. W przypadku "Elyria. Polowanie na czarownice" oba aspekty wypadły na plus. Niestety jak to często bywa, wnętrze okazało się mniej wartościowe. Historia zapowiadała się ciekawie, ale później robiło się coraz nudniej. Narracja w trzeciej osobie przeszkodziła w poznaniu bohaterów. Właściwie...

Mam słabość do powieści o czarownicach. Różnie z nimi bywa, zdarza się, że czasami się nimi zachwycam, niekiedy jest mi też żal straconego z nimi czasu. "Elyria. Polowanie na czarownice" Brigitte Melzer została przeze mnie wypożyczona na zasadzie impulsu i miała pomóc doświadczyć, czy w dalszym ciągu takie historie będą w stanie mnie fascynować.

Elyria jest córką szefa trupy komediantów. Pewnego dnia znajduje medalion i jako uczciwa obywatelka, postanawia go oddać. Podczas zwrotu biżuterii zostaje złapana przez Łowców Czarownic i posądzona o czary. Zamknięta w celi dziewczyna jakimś cudem zyskuje magiczną moc, która wydaje się być związana z jednym ze strażników, kapitanem Królewskich Wilków – Ardanem. Tymczasem na ziemię zostaje sprowadzony demon i tylko Elyria ma posiadać wiedzę w jaki sposób go unicestwić.

Zacznę od tego, że historia napisana przez Melzer jest sztampowa do bólu. Nastolatka, która w jakiś sposób pozyskuje niezwykłe magiczne siły – to już było. Milion razy. Romans z wrogiem? Też. Próżno szukać w powieści oryginalnych wątków, przez co przedstawiona historia jest po prostu nudna. Nie można jednak narzekać na brak akcji, każda strona praktycznie wypełniona jest opisami walk i pościgów, ale przedstawiane są one tak często, że czytanie o nich, staje się po prostu nużące. Poza tym, akcja opisana jest bardzo chaotycznie, ciężko połapać się w mnogości nazwisk i ran, miałam wręcz wrażenie, że autorka sama się w nich gubiła.


Główna bohaterka jest postacią pozbawioną wyrazu. Niby posiada tak zwany charakterek, ale opis jej postaci jest na tyle płytki i powierzchowny, że ciężko poczuć z nią jakąkolwiek więź. Opisy pozostałych postaci i ich uczuć, również pozostawiają wiele do życzenia, ciężko więc przeżywać z nimi ich rozterki, strach, czy smutek.

Kolejną wadą powieści jest… jej opis na okładce, który zdradza wszystkie istotne szczegóły historii. Wydawca niestety postanowił zdradzić istotę fabuły, niuans, który powinien budować napięcie i wzbudzać domysły. Nie wykluczam, że nie czytając blurba, moje odczucia wobec powieści Melzer byłyby trochę cieplejsze.

Podsumowując, ze smutkiem muszę stwierdzić, że książka "Elyria. Polowanie na czarownice" Brigitte Melzer jest pozycją bardzo przeciętną. Zdecydowanie nie polecam jej czytać osobom, które miały kiedykolwiek okazję zetknąć się z dobrą i oryginalną fantastyką, której głównymi bohaterkami były czarownice. Powieść Melzer niczym się nie wyróżnia i na pewno nie pozostaje na dłużej w pamięci.

Mam słabość do powieści o czarownicach. Różnie z nimi bywa, zdarza się, że czasami się nimi zachwycam, niekiedy jest mi też żal straconego z nimi czasu. "Elyria. Polowanie na czarownice" Brigitte Melzer została przeze mnie wypożyczona na zasadzie impulsu i miała pomóc doświadczyć, czy w dalszym ciągu takie historie będą w stanie mnie fascynować.

Elyria jest córką szefa...

Normalna książka z gatunku Urban Fantasy. Czarownica, Druidzi.
Lecz sama w sobie wydaje się nudna. Zabrakło mi takiej podstawy obecnego tu gatunku Fantasy. Choć nie wydaje się lekka, nie jest aż tak zła. Może za banalna...

Normalna książka z gatunku Urban Fantasy. Czarownica, Druidzi.
Lecz sama w sobie wydaje się nudna. Zabrakło mi takiej podstawy obecnego tu gatunku Fantasy. Choć nie wydaje się lekka, nie jest aż tak zła. Może za banalna...

Zauważyliście pewną zależność? Im bardziej wyczekujemy przeczytania jakiejś książki, niejednokrotnie okazuje się ona bublem, a jeśli jesteśmy co do niej negatywnie nastawieni- możemy dać się pozytywnie zaskoczyć. Na ogół staram się unikać takiego myślenia, ale okazało się ono prawdziwe już tyle razy, że momentami wydaje się to trudne.

Do "Elyrii" robiłam wcześniej już jedno podejście, które niestety było nieudane. Dodatkowo większość opinii na temat tej książki, które czytałam, były na nie. Jak w takiej sytuacji z entuzjazmem mogłam odnieść się do książki? Lekko katowałam się myślą, że mam to przeczytać, ale o czarownicach jeszcze nic nie znałam, a do tego książka pasowała mi do wyzwania. A koniec roku zbliża się nieubłaganie. Zaczęłam, skończyłam i czuję się mile zaskoczona.

Osiemnastoletnia Elyria nawet nie zdawała sobie sprawy w jakie kłopoty się wpakowała, kiedy wiedziona impulsem chciała odnieść znaleziony wisiorek, tam gdzie jego miejsce. Przyłapana, oskarżona jako złodziejka, marnieje w podziemnych lochach, czekając tylko na cud. Ten cud zjawia się, ale rozwiązując jeden kłopot, dziewczyna ściąga na siebie kolejny, znacznie poważniejszy. Okazuje się, że przez przypadek przejęła magię od młodego mężczyzny- Ardana, co stawia ją na celowniku Łowców Czarownic. Od tej pory razem z Ardanem, będzie zmuszona uciekać, aby znaleźć bezpieczne schronienie. Jednak nie wszystko idzie zgodnie z planem. Okazuje się, że istnieje jeszcze jedna rzecz, która zagraża życiu Elyrii. Czy dostrzeże i zrozumie ją na czas?

Niemieccy autorzy niejednokrotnie mnie zaskakują, a moje uwielbienie co do nich rośnie z każdą przeczytaną książką. W przypadku Brigitte miałam pewne obawy, gdyż początek nie zapowiadał się zachęcająco, a im dalej w głąb szłam, tym bardziej byłam nastawiona negatywnie. Zaczęło się kruszyć moje przekonanie, co do wspaniałości niemieckich tworów, co było dla mnie maksymalnie szokująca myślą. Jasne- nie każdy pisze dobrze i nawet narodowość tego nie uratuje, ale mimo wszystko miałam nadzieję, że będzie lepiej. I powiem Wam, że naprawdę zaczęło być ciekawiej.

Od momentu ucieczki Elyrii z więzienia, prawie cały czas towarzyszy jej Ardan, który prawdę mówiąc, źle o niej myśli, nie wiedząc o niej praktycznie nic. Po prostu ocenia ją przez pryzmat wcześniejszych doświadczeń, które nie okazały się zbyt miłe. Z biegiem czasu jest skłonny przyznać sam przed sobą, że jego nastawienie do dziewczyny zaczyna się zmieniać. Pojawia się zrozumienie, szacunek, na końcu miłość. Ich relacja nie jest łatwa, jak każda inna napotyka przeszkody, ale młodzi pokonują je z wytrwałością.

Po raz pierwszy od bardzo dawna, miałam też okazję zmierzyć się z powieścią fantasy. Trudne do przeczytania imiona, magiczne moce, zamierzchłe czasy- nie do końca gustuję w takich klimatach, zdecydowanie wolę wątki romantyczne czy kryminalne... ale mimo wszystko nie czuję się tym przytłoczona. Gdyby zabrakło romantyzmu, nawet tak lekkiego jak w przypadku tej powieści- mogłabym się trochę pomęczyć.

Tak naprawdę nie mam większych zastrzeżeń co do tej książki. Podział na wiele narracji, dzięki czemu poznajemy więcej zainteresowanych, ciekawy klimat. Bardzo ciężko było mi się jedynie wbić w tę historię, język Brigitte jest dość ociężały, a nasza czcionka wcale nie ułatwia czytania. Ale myślę, że te minusy chociaż dość ciężkie nie zniechęcą potencjalnego czytelnika, jeśli takowy bardzo chce poznać tę opowieść :)

Początkowo miałam wystawić książce nieco niższą ocenę niż jest obecnie, ale to było zanim przeczytałam zakończenie. Uwierzcie mi- zakończenie to bardzo mocny filar książki, lekko wzruszające, brutalne i do dyskusji... ale przede wszystkim szokujące i niespodziewane. Nie mówię, że warto czytać dla samego zakończenia, bo to byłaby bzdura, ale jeśli już zaczęliście lekturę to wytrwajcie do końca i przekonajcie się sami.

Zauważyliście pewną zależność? Im bardziej wyczekujemy przeczytania jakiejś książki, niejednokrotnie okazuje się ona bublem, a jeśli jesteśmy co do niej negatywnie nastawieni- możemy dać się pozytywnie zaskoczyć. Na ogół staram się unikać takiego myślenia, ale okazało się ono prawdziwe już tyle razy, że momentami wydaje się to trudne.

Do "Elyrii" robiłam wcześniej już...

Ciężko mi ocenić tę książkę. Z jednej strony tematyka, którą lubię - fantasy, a z drugiej ta której unikam - romans. Efektem tej mieszanki jest właśnie ta pozycja, w moim odczuciu mieszanki 50%/50%. Historia ciekawa, pozwalała wczuć się w klimat i sytuację świata wywołaną przez czystkę magii po wojnie mocy lecz... Wg. mnie za dużo miłosnych uniesień, ochów i achów, może za bardzo ukierunkowanych formą dla nastoletnich dziewczyn szukających zapomnienia i zrozumienia swego bólu i nieszczęścia związanego z miłością życia właśnie w tej książce.
Oceniając książkę:
fabuła - 7/10
chwile uniesień i przemyśleń bohaterki - 3/10
Całokształtu 5/10

Nie zachęcam jak i nie odradzam czytania tej pozycji, gdyż nie był to czas stracony, aczkolwiek w moim odczuciu mógł być wykorzystany lepiej ;)

Ciężko mi ocenić tę książkę. Z jednej strony tematyka, którą lubię - fantasy, a z drugiej ta której unikam - romans. Efektem tej mieszanki jest właśnie ta pozycja, w moim odczuciu mieszanki 50%/50%. Historia ciekawa, pozwalała wczuć się w klimat i sytuację świata wywołaną przez czystkę magii po wojnie mocy lecz... Wg. mnie za dużo miłosnych uniesień, ochów i achów, może za...

Podobała mi się ta książka.
Chociaż początek mnie odrzucił, a przy końcu się irytowałam, to na samym końcu płakałam jak dziecko.
Przeczytałam w 2 dni.

Podobała mi się ta książka.
Chociaż początek mnie odrzucił, a przy końcu się irytowałam, to na samym końcu płakałam jak dziecko.
Przeczytałam w 2 dni.

No nie, błagam, jak ja nienawidzę tego typu zakończeń...
Spokojnie byłaby gwiazdka więcej, gdyby tylko nie zakończenie :/

No nie, błagam, jak ja nienawidzę tego typu zakończeń...
Spokojnie byłaby gwiazdka więcej, gdyby tylko nie zakończenie :/

Książka czekała na mnie przez ponad dwa lata, cichutko leżąc na półce i ani trochę się nie narzucając. Dopiero, kiedy przeorganizowałam biblioteczkę, rzuciła mi się w oczy. Dziś żałuję, że Elyria czekała na mnie tak długo. Już po kilku stronach wiedziałam, że pokocham tę historię. Jest magiczna, niezwykła i tak smutna, że niemal złamała mi serce. Nigdy nie sądziłam, że można kochać i jednocześnie nienawidzić pewną książkę, ale tak jest w tym wypadku. To, co dzieje się na jej stronach doprowadziło mnie do szewskiej pasji, ale niech mnie diabli, podobało mi się.
To jedna z tych książek, które wlazły do mojej głowy i nie chciały odejść, wszystkie myśli ciągle wracały do powieści, która wywołała we mnie tak silne emocje. I choć myśli było tak wiele, by ją opisać, brakuje mi słów. Powiem więc, że jest niezwykła. Kocham tę książkę i z pewnością do niej wrócę. Teraz ma na półce swoje własne, wyjątkowe miejsce.

Książka czekała na mnie przez ponad dwa lata, cichutko leżąc na półce i ani trochę się nie narzucając. Dopiero, kiedy przeorganizowałam biblioteczkę, rzuciła mi się w oczy. Dziś żałuję, że Elyria czekała na mnie tak długo. Już po kilku stronach wiedziałam, że pokocham tę historię. Jest magiczna, niezwykła i tak smutna, że niemal złamała mi serce. Nigdy nie sądziłam, że...

słaba

słaba