Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ta książka to przede wszystkim niezwykły klimat, dialog. To jakie tu są dialogi! Gdzie można tak rozmawiać jak Remarque pisze. Refleksja i niedopowiedzenia. Autor pięknie maluje słowem, tylko podziwiać pejzaż ludzkiego umysłu.Bardzo obrazowa, żyjąca wręcz kreacja bohaterów, nic tu nie jest płaskie mimo monotonni wręcz przeciwnie, szerokość i głębia. Remargue wymyka się zręcznie i nie daje się ostatecznie zaszufladkować chyba, że w szufladkę: Wybitne.

Na początku książka uczuć nie wzbudzała tylko i wyłącznie intelektualne doznania. Może to celowy zabieg autora żebyśmy podczas czytania czuli to co główny bohater czuje. Jeśli tak to autor idealnie oddał stan mentalny człowieka który przeżył piekło a opowiada o tym jakby to nie było jego życie. Początek przepełnia jakiś życiowy zastój, niepokój może niemoc. Można powiedzieć, że J. to poryw uczuć, głębia odczuwania, sinusoida stanów emocjonalnych a R. to na początku zaprzeczenie, intelektualizm, racjonalizacja swoich stanów emocjonalnych trochę cynizm trochę szczypta realności w patrzeniu na świat a w obu ból i smutek.

Mam wrażeniem że przez pewien czas głównym bohaterem tej książki staje się na chwilę tylko i wyłącznie miłości. Bohaterowie stają się figurami, metaforami. Żyją od spotkania do spotkania. Wszystko skupia się na uczuciu, na ich (bohaterów) uczucia i na uczuciu ogólnie. Jakby ścierały się ze sobą i łączyły dwa sposoby pojmowania nie pojmowanego.

Z każdą stroną coraz lepiej. Ta książka jest jak uchylone drzwi ani otwarte ani zamknięte. Angażuje się więc.... Nieubłaganie.

Nawet nie zauważa się kiedy powieść przestała być tylko (a może aż) o miłości, a zaczęła o życiu.... Choć może miłość też jest o życiu. Historia o rozpadzie nieuniknionym o ziemi która usuwa się bohaterom spod nóg. Wydarzenia się dzieją niewiadomo dlaczego. Słowo podsumowania.Byłoby to: nieuniknione.
Zdecydowanie. Wspaniała literatura.

Książka się kończy. Historia nie. Może dobre książki nie moja zakończenia tylko urywają się nie spodziewanie, a w poszukiwaniu puenty jak w mitach nie należy oglądać się za siebie.

Jedna z ostatnich scen o sile języka. Języka Ojczystego i języka, słów ogólnie. Bardzo mnie poruszyła. Kto czytał będzie wiedział o którą scenę chodzi. Kiedy mówili do siebie każdy w swoim języku a nie jak to było napisane "zapożyczonymi językami".

Zastanawiam się też, kto po przeczytaniu nie chciał chociaż przez chwilę spróbować Calvados?

Choć odnoszę wrażenie że lepiej Remarque opisuję, niż Calvados rzeczywiście smakuje.

Ta książka to przede wszystkim niezwykły klimat, dialog. To jakie tu są dialogi! Gdzie można tak rozmawiać jak Remarque pisze. Refleksja i niedopowiedzenia. Autor pięknie maluje słowem, tylko podziwiać pejzaż ludzkiego umysłu.Bardzo obrazowa, żyjąca wręcz kreacja bohaterów, nic tu nie jest płaskie mimo monotonni wręcz przeciwnie, szerokość i głębia. Remargue wymyka się...

Książkę czyta się miło, lekko i przyjemnie momentami nawet zabawnie, aczkolwiek do dawanych rad myślę, że jednak należy podejść z dystansem. Autorka podaje nam na tacy rady w stylu "rób to" "tego nie rób" a za dowód podaje wypowiedzi mężczyzn i anegdotyczne przykłady. Nie ma odwołań do mechanizmów kierujących ludzkimi zachowaniami, autorka nie buduje w czytelniku świadomości, że owszem takie zachowanie mogą działać ale tylko na określony typ osób. Może warto się zastanowić czy to "typ" wartościowy dla Ciebie? Czy swoim zachowaniem chcesz przyciągnąć mężczyzn na których do dzieła? Zamiast tego tylko anegdotyczne opowieści. Żeby nie zrobić sobie krzywdy warto podejść do rad z książki tak jak do rad koleżanki warto je znać przemyśleć i zrobić i tak po swojemu.
Pierwszy poradnik tej autorki był jednak dla mnie bardziej wartościowy.

Książkę czyta się miło, lekko i przyjemnie momentami nawet zabawnie, aczkolwiek do dawanych rad myślę, że jednak należy podejść z dystansem. Autorka podaje nam na tacy rady w stylu "rób to" "tego nie rób" a za dowód podaje wypowiedzi mężczyzn i anegdotyczne przykłady. Nie ma odwołań do mechanizmów kierujących ludzkimi zachowaniami, autorka nie buduje w czytelniku...

Książka bardziej intrygująca przed przeczytaniem niż po. Niestety .To jedna z tych owianych tajemnicą. Tajemnicą która okazuje się nie tak niezwykła po odkryciu. Niestety. Mimo to nie chce aby opinia miały tylko wydźwięk negatywny bo „Lolita” Owiana skandalem, temat który wywołuje sprzecieciw i dreszcz obrzydzenia do głównego bohatera jest niewątpliwie interesującą tak jak interesujące są niemoralne czyny których nie da się zrozumieć wytłumaczyć zracjonalizować umysłowi nie pochłoniętego przez dewiacje . Najpierw otwierasz książkę i czytasz strona po stronie zachwycając się stylem autora. Pochłaniasz tą niezwykłą historie... Ale czy napewno taką niezwykłą jak zwykło się uważać? Myślę ze i tak i nie. Sama nie wiem jak ocenić to dzieło literatury wybitnej. Bo po pewnym czasie czytania można mieć dość Humberta Humberta, jego obrzydliwości i znow z drugiej strony Fntastyczne gry słowne. Ilość nawiązań i odniesień. Duże pole do popisu mają tu czytelnicy lubiący nad książka pomyśleć zarówno podczas jak i po przeczytaniu. Za to Ci nie lubiący dużej ilości opisów mimo ich piękna mogą się trochę wynudzić. Mam nadzieje na ta książkę będzie dla mnie początkiem do twórczości Nabokova. Doznania estetyczne smakowanie słowa to pozytywy tej pozycji. Jedyne bez wątpliwości warte uwagi. Portret psychologiczny? Ciekawy ale są lepsze. Sama historia ? No cóż.... Każdy oceni sam.

Książka bardziej intrygująca przed przeczytaniem niż po. Niestety .To jedna z tych owianych tajemnicą. Tajemnicą która okazuje się nie tak niezwykła po odkryciu. Niestety. Mimo to nie chce aby opinia miały tylko wydźwięk negatywny bo „Lolita” Owiana skandalem, temat który wywołuje sprzecieciw i dreszcz obrzydzenia do głównego bohatera jest niewątpliwie interesującą tak jak...

Dużą zaletą Szklanego tronu jest kreacja bohaterów tych głównych jak i epizodycznych .Celaena Sardothien już od pierwszych stron stała się jedną z moich ulubionych książkowych bohaterek.Jednak nie tylko postacie z książki są genialne bo genialne jest w tej ksiązce wszystko. Sam przebieg fabuły cała ta historia i niezwykle wykreowany świat urzekł mnie. Wszystko w tej książce dzieje się po coś i nie ma ani jednej strony ani jednego zdania na którym bym się nudzila. Przy tej książce nie da się nudzić i nie sposób ją odłożyć.

Dużą zaletą Szklanego tronu jest kreacja bohaterów tych głównych jak i epizodycznych .Celaena Sardothien już od pierwszych stron stała się jedną z moich ulubionych książkowych bohaterek.Jednak nie tylko postacie z książki są genialne bo genialne jest w tej ksiązce wszystko. Sam przebieg fabuły cała ta historia i niezwykle wykreowany świat urzekł mnie. Wszystko w tej...