Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po raz pierwszy popłakałam się przy czytaniu.

Po raz pierwszy popłakałam się przy czytaniu.

Po dwóch tygodniach oczekiwania, aż ktoś łaskawie odda ją do biblioteki, w końcu mogłam zagłębić się w tej historii i, przyznam się bez bicia, warto było czekać!

Akcja książki zaczyna się parę miesięcy po zakończeniu wydarzeń z części pierwszej. I od razu wzbudza we mnie sprzeczne emocje. A to wszystko przez prezydenta Snowa (którego polubiłam, ha, ha, ha, jestem dziwna, serio) i Gale'a! Ale nie będę spoilerowała.

Tak samo jak poprzedniczka – zawładnęła moim sercem, duszą i umysłem. Przez kilka godzin byłam nieobecna.

Pokochałam bezwarunkową miłością Finnicka. O Boże! On jest fantastyczny, serio. Jednocześnie ironiczny, luzacki, a jednak ma serduszko.

I najbardziej zdziwiło mnie to, że oni wszyscy z powrotem trafili na arenę. Zastanawiałam się, jak pani Collins to rozegra, ale tego to się nie spodziewałam.

Polecam fanom antyutopii i pierwszej części.

Pat x

Po dwóch tygodniach oczekiwania, aż ktoś łaskawie odda ją do biblioteki, w końcu mogłam zagłębić się w tej historii i, przyznam się bez bicia, warto było czekać!

Akcja książki zaczyna się parę miesięcy po zakończeniu wydarzeń z części pierwszej. I od razu wzbudza we mnie sprzeczne emocje. A to wszystko przez prezydenta Snowa (którego polubiłam, ha, ha, ha, jestem dziwna,...

Byłam sceptycznie nastawiona do tego fenomenu. Film mi nie podszedł, mimo że starałam się obejrzeć go parę razy. Ale gdy byłam w bibliotece, od niechcenia ją zarezerwowałam, pod okiem niecierpliwiącej się bibliotekarki. Najwidoczniej nie przepada za niezdecydowanymi czytelnikami. Jej problem.

Pierwsze strony wcale mnie nie zachwyciły, ale też nie odrzuciły. Przez kilka z nich przebrnęłam w szkole, więc raczej niezbyt ich pamiętam, bo koleżanki paplały mi nad głową, jakie to kupiły sukienki na bal... Ale to nieistotne.

Przez resztę książki przebrnęłam *werbel, proszę* w wannie! Tak! Przysłuchując się wtórowi krzyków o tym, czy się przypadkiem nie utopiłam. Ech...

Podobała mi się narracja Katniss. A autorka nie pisała zbędnych opisów, byle by tylko książka była dłuższa. Czytało mi się to bardzo lekko. I przyjemnie, co od niedawna nieczęsto się zdarza.

Pokochałam Haymitcha! Tak, właśnie jego. Chyba dlatego, że po części się z nim utożsamiam. Ale nie, ja nie zatapiam smutków w alkoholu. Bo trochę nie wypada w tak młodym wieku.

Gdy Katniss w końcu znalazła się na arenie, oddałam się książce bez reszty. Wszystko mi się podobało, począwszy od opisów, zakończywszy na dialogach. Nie były one wymuszone i sztuczne, jak to, niestety, często w książkach bywa.

A końcówka pozostawiła sobie ogromną chęć, by sięgnąć po kolejne tomy. Co, oczywista oczywistość, zrobiłam. Jakby inaczej?

Jak najbardziej polecam tę książkę fanom antyutopii!

Byłam sceptycznie nastawiona do tego fenomenu. Film mi nie podszedł, mimo że starałam się obejrzeć go parę razy. Ale gdy byłam w bibliotece, od niechcenia ją zarezerwowałam, pod okiem niecierpliwiącej się bibliotekarki. Najwidoczniej nie przepada za niezdecydowanymi czytelnikami. Jej problem.

Pierwsze strony wcale mnie nie zachwyciły, ale też nie odrzuciły. Przez kilka...