Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Do wydawnictwa Millenium przychodzi Dag Svensson i proponuje wydanie książki o traffickingu. Ma informacje o policjantach i innych szanowanych osobach, wmieszanych w prostytucję nieletnich i podobne przestępstwa. Mikael Blomkvist zgadza się na publikację, jednak niedługo potem Dag i jego narzeczona zostają zamordowani. Ginie również opiekun prawny Liesbeth Salander - Nils Bjurman. Wszystkie ślady wskazują właśnie na dziewczynę, której nigdzie nie można znaleźć. Policja rozsyła list gończy, a cała Szwecja poznaje trudną przeszłość Liesbeth. Mikael jednak nie wierzy w winę przyjaciółki i rozpoczyna własne śledztwo.

Drugi już tom serii ,,Millenium'' sprostał moim oczekiwaniom. Jest dużo akcji, bohaterowie, z którymi zdążyłam się już dawno zaprzyjaźnić i tajemnice, tajemnice, tajemnice. Co wiąże Salander i niejakiego Zalę, którym wszyscy tak się interesują? Czym jest Całe Zło? To dopiero było zaskoczenie! ,,Dziewczyna, która igrała z ogniem'' to świetna powieść i znakomita kontynuacja. Zakończenie urywa się w środku akcji i nie mogę się doczekać, co takiego wydarzy się w kolejnym tomie.

Do wydawnictwa Millenium przychodzi Dag Svensson i proponuje wydanie książki o traffickingu. Ma informacje o policjantach i innych szanowanych osobach, wmieszanych w prostytucję nieletnich i podobne przestępstwa. Mikael Blomkvist zgadza się na publikację, jednak niedługo potem Dag i jego narzeczona zostają zamordowani. Ginie również opiekun prawny Liesbeth Salander - Nils...

Nie wiedziałam, czego się spodziewać po tej książce. Podeszłam bez większych nadziei, bo spotkałam się z różnymi, sprzecznymi opiniami na jej temat. Colleen Hoover jak zwykle mnie nie zawiodła.
Wciągnęłam się w historię dosłownie od pierwszej strony i nie mogłam się oderwać. Każdy wolny moment przeznaczałam na czytanie. Często też myślałam o tej książce robiąc inne rzeczy, a to dobrze świadczy na jej korzyść.
Jest to chyba najbardziej brutalna i pokręcona książka Hoover. Autorka wykreowała bardzo ciekawych bohaterów. Poznawanie ich sposobu myślenia, tego jak zostali skrzywieni, ukształtowani przez życie i ludzi w swoim otoczeniu oraz to jakie decyzje podejmują przez to, było świetnym doświadczeniem w trakcie lektury. Mam nadzieję, że Hoover napisze jeszcze kiedyś coś w takich klimatach, bo ewidentnie jej to wychodzi. Tutaj jest dużo akcji, można powiedzieć, że jest to romans pomieszany z thrillerem. Również ,,Coraz większy mrok'', który można by podobnie zaklasyfikować, udał się autorce wspaniale. Oby tak dalej.

Nie wiedziałam, czego się spodziewać po tej książce. Podeszłam bez większych nadziei, bo spotkałam się z różnymi, sprzecznymi opiniami na jej temat. Colleen Hoover jak zwykle mnie nie zawiodła.
Wciągnęłam się w historię dosłownie od pierwszej strony i nie mogłam się oderwać. Każdy wolny moment przeznaczałam na czytanie. Często też myślałam o tej książce robiąc inne rzeczy,...

Daję 7,5/10. Mogło być znacznie lepiej, i tak też się zapowiadało. Niestety z tego co zauważyłam, JP Delaney ma skłonność do zakończeń, które mi nie przypadają do gustu. Podobny schemat zastosował w swojej książce ,,W żywe oczy''. Przez większość książki budował napięcie, tworzył świetną atmosferę, dawał czytelnikowi kolejne informacje. Czytelnik wprost nie mógł się oderwać, czekał na rozwiązanie akcji. Wiedział, że i tak będzie zaskoczony na końcu. Jednak na finishu autor tak bardzo chce zadziwić czytelnika, skołować go jeszcze bardziej. Daje zakończenie nagłe, intensywne, w którym dzieje się dużo powariowanych rzeczy. I przez to historia traci wiarygodność, traci moc. Moim zdaniem autor przedobrza.
To, co jednak lubię w JP Delaney, i co dobrze widać w ,,Perfekcyjnej żonie'' jest jego styl oraz wybór bohaterów. Książka jest dosyć futurystyczna, bo pojawia się motyw sztucznej inteligencji, do tego jak zwykle mamy bardzo bogatego bohatera. I jego kobietę, a między nimi bardzo ciekawą relację. Ze strony na stronę na jaw wychodzą kolejne sekrety z życia małżeństwa, a czytelnik ciągle się waha i nie wie kto jest dobry, a kto zły.
Książka ta zdecydowanie wyróżnia się z tłumu, pochłonęłam ją jednego dnia, nie mogłam się oderwać. Bardzo mi się podobała, ale przez zakończenie czuję lekki niedosyt..

Daję 7,5/10. Mogło być znacznie lepiej, i tak też się zapowiadało. Niestety z tego co zauważyłam, JP Delaney ma skłonność do zakończeń, które mi nie przypadają do gustu. Podobny schemat zastosował w swojej książce ,,W żywe oczy''. Przez większość książki budował napięcie, tworzył świetną atmosferę, dawał czytelnikowi kolejne informacje. Czytelnik wprost nie mógł się...

Czytałam jakiś czas temu ,,Lokatorkę'' i bardzo mi się podobała. Postanowiłam sięgnąć po inne książki tego autora. ,,W żywe oczy'' to pozycja, po którą sięgnęłam w pierwszej kolejności. I muszę przyznać, że nie zawiodłam się.
Książkę rzeczywiście można określić mianem thrillera psychologicznego, gdyż czytelnik z każdą stroną powątpiewa w to, co już wie. Nie wiadomo do samego końca, kto ma ,,równo pod sufitem'', a kto nie. Rozwinięte jest także pojęcie zaburzenia osobowości typu borderline, co moim zdaniem jest świetnym zabiegiem, gdyż można się z książki dowiedzieć sporo o tym zaburzeniu. Podoba mi się także, że główna bohaterka postrzega wszystko przez pryzmat aktorstwa, stąd wiele dialogów jest przedstawionych jak w skrypcie teatralnym bądź filmowym.
Natomiast obsesja jednego z głównych bohaterów - Patrica, na temat pewnego dekadenckiego poety i jego twórczości dodaje powieści klasycznego, mrocznego klimatu. Jego wiersze są wielokrotnie przytaczane, i stanowią inspirację do morderstw.
Całość fabuły obraca się wokół głównej tajemnicy, czyli kto zabił kobietę w pokoju hotelowym i dlaczego?
To, jak autor poprowadził wątki, oceniam na kawał dobrej roboty. Na pewno przeczytam inne jego książki.

Czytałam jakiś czas temu ,,Lokatorkę'' i bardzo mi się podobała. Postanowiłam sięgnąć po inne książki tego autora. ,,W żywe oczy'' to pozycja, po którą sięgnęłam w pierwszej kolejności. I muszę przyznać, że nie zawiodłam się.
Książkę rzeczywiście można określić mianem thrillera psychologicznego, gdyż czytelnik z każdą stroną powątpiewa w to, co już wie. Nie wiadomo do...

Uwielbiam książki, które tworzy Hoover. Jej powieści young adult i romanse są na prawdę świetne, co do jednej. Nie spodziewałam się, że autorka poradzi sobie tak dobrze w thrillerze.
Czytam grozę, horror ekstremalny, czasem thrillery i kryminały. I to, co tutaj Pani Hoover stworzyła, jest lepsze niż niejedna książka wydana z pod pióra autorów specjalizujących się w gatunku.
Czyta się z zapartym tchem, do końca czytelnik ma wątpliwości, jak naprawdę wyglądała historia rodziny Crawford. Klimat jest świetnie budowany, nie brak napięcia, podczas czytania. Sama nerwowo podnosiłam wzrok kilka razy, w trakcie lektury, bo czułam się nieswojo.
Można się zaskoczyć, i to bardzo pozytywnie. Polecam gorącą tę książkę!

Uwielbiam książki, które tworzy Hoover. Jej powieści young adult i romanse są na prawdę świetne, co do jednej. Nie spodziewałam się, że autorka poradzi sobie tak dobrze w thrillerze.
Czytam grozę, horror ekstremalny, czasem thrillery i kryminały. I to, co tutaj Pani Hoover stworzyła, jest lepsze niż niejedna książka wydana z pod pióra autorów specjalizujących się w...

Jakim cudem Graham Masterton jest tak znanym i lubianym twórcą kryminałów, tego nie wiem.
Opis z tyłu książki bardzo mnie zachęcił do lektury. Jednak okazał się najlepszą częścią całej książki.
Akcja rozwija się dosyć powoli, ale czyta się dobrze. Do 3/4 książki mniej więcej. Jednak nie ma tu zaskoczeń, a jeżeli już to czytelnik ma ochotę krzyknąć: ,,Dlaczego bohaterowie robią to, co robią?''
Ich działania często zwyczajnie nie mają sensu, pomimo, że są uargumentowane.
Ostatnia scena książki to gwóźdź do jej trumny, że się tak wyrażę. To było coś, co autor wcisnął ewidentnie na siłę i zupełnie, ale to zupełnie niepotrzebnie.

Dawno nie byłam tak rozczarowana żadną książką. Spodziewałam się przynajmniej poprawnego kryminału, z brutalnymi opisami morderstw, bo tak właśnie traktował opis z tyłu książki. Dostałam miałką, naciąganą historię, wszystkie wątki poprowadzone przez autora są zbyt oczywiste i szyte grubymi nićmi. Widoczny jest brak pomysłu na rozwój fabuły. Książka jest napisana tylko po to, aby zapełnić kolejny tom serii o Katie Maguire. Nie czytałam poprzednich tomów i nie zamierzam.

Jakim cudem Graham Masterton jest tak znanym i lubianym twórcą kryminałów, tego nie wiem.
Opis z tyłu książki bardzo mnie zachęcił do lektury. Jednak okazał się najlepszą częścią całej książki.
Akcja rozwija się dosyć powoli, ale czyta się dobrze. Do 3/4 książki mniej więcej. Jednak nie ma tu zaskoczeń, a jeżeli już to czytelnik ma ochotę krzyknąć: ,,Dlaczego bohaterowie...

Od początku się wciągnęłam. Kolejne strony przewracałam z rosnącym zainteresowaniem. Zagadka kryminalna w tej powieści została świetnie wymyślona. Za tło robią Polacy, możemy zobaczyć prawdziwą mentalność ludzi z polskiego miasta, w którym wszyscy się znają. Poruszony zostaje temat antysemityzmu i ksenofobi - przewija się przez całą książkę, non stop powraca.
Główny bohater Teodor Szacki jest barwną postacią, świetnie wykreowaną.
Ogólnie rzecz biorąc jestem pd wrażeniem. Polecam powieść ,,Ziarno prawdy'' a także jej ekranizację.

Od początku się wciągnęłam. Kolejne strony przewracałam z rosnącym zainteresowaniem. Zagadka kryminalna w tej powieści została świetnie wymyślona. Za tło robią Polacy, możemy zobaczyć prawdziwą mentalność ludzi z polskiego miasta, w którym wszyscy się znają. Poruszony zostaje temat antysemityzmu i ksenofobi - przewija się przez całą książkę, non stop powraca.
Główny bohater...