Ziarno prawdy

Dobra lektura,. Lubię to, że autor umieszcza akcję swoich powieści w konkretnych miejscach, w konkretnym czasie, na konkretnym tle historyczno-politycznym. Sandomierz opisuje tak, że zapragnęłam go odwiedzić.

Dobra lektura,. Lubię to, że autor umieszcza akcję swoich powieści w konkretnych miejscach, w konkretnym czasie, na konkretnym tle historyczno-politycznym. Sandomierz opisuje tak, że zapragnęłam go odwiedzić.

Pokaż mimo to

Książek Miłoszewskiego do tej pory nie znałam. Przypadkowo trafiłam na jego książkę i z opisu wydała mi się interesująca i nie rozczarowałam się. Główny bohater książki prokurator Szacki, który przyjechał ze stolicy do małego miasteczka - Sandomierza, poniekąd znanego z serialu o ojcu Mateuszu nie spodziewał się, że akurat tutaj trafi na tak makabryczne morderstwa. Tym bardziej , że w krótkim czasie zamordowano aż trzy osoby. Spodobał mi się styl autora, wartkość akcji, gdzie do końca w zasadzie nie wiemy, kto jest mordercą. Jest wiele poszlak wskazujących różne motywy morderstw, wskazujących typy mordercy jednego, może dwóch, współpracujących ze sobą. Miłoszewski barwnie przedstawił w tej książce uroki Sandomierza, starego historycznego miasta i historie związane z mieszkającymi tutaj Żydami.

Książek Miłoszewskiego do tej pory nie znałam. Przypadkowo trafiłam na jego książkę i z opisu wydała mi się interesująca i nie rozczarowałam się. Główny bohater książki prokurator Szacki, który przyjechał ze stolicy do małego miasteczka - Sandomierza, poniekąd znanego z serialu o ojcu Mateuszu nie spodziewał się, że akurat tutaj trafi na tak makabryczne morderstwa....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Tak, cóż...

Dostałam tą książkę na urodziny od chłopaka. Kryminał, podobno bardzo popularnego autora (akurat o nim do tej pory nie słyszałam). No faktycznie, jest napisane, że jakiś bestseller...

Natomiast moja opinia jest taka...
Jakoś ciężko było mi przebrnąć już przez pierwsze strony powieści. Dalej było nie do końca lepiej. Sporo tu historii, antysemityzm, sporo opisów Sandomierza i jego mieszkańców (rozumiem, że mogło to być potrzebne, aby nakreślić czytelnikowi, jak ogromnie ci ludzie uprzedzeni są do Żydów). Pod tym względem autor wykonał kawał dobrej roboty, co nie zmienia faktu, że mnie osobiście ciężko było przez to przebrnąć.

Zresztą kij z historią (wybaczcie mój słabo wyszukany język). Książka jako całość również nie zrobiła na mnie jakiegoś monstrualnego wrażenia. Sam Teodor Szacki nie ujął mnie za serce. Mam wrażenie, że za mało tu było samego śledztwa, a za dużo skupiania się na relacjach między mieszkańcami oraz na temat samego miasta. Żaden inny policjant nic nie robił? Nie rozpytywał mieszkańców? Tylko Wilczur i Szacki? I Sobieraj, która... no w zasadzie też jakoś niespecjalnie się tu wykazała, mam wrażenie.

Pod koniec zaczęło się coś wreszcie dziać, na tyle, że nie oderwałam się od książki dopóki jej nie skończyłam. Lecz mimo to... czegoś mi tu zabrakło. Więcej śledztwa, a mniej Sandomierza poproszę. Bo coś tam Szacki z ludźmi pogadał, coś tam o śledztwie pomyślał... i nagle zagadka rozwiązana.
Sama końcówka również mną nie wstrząsnęła. Natomiast chyba mnie trochę rozczarował romans Szackiego z Basią. Zapachniało mi tu nieco banałem, no i jakoś tak bez większych emocji to przyjęłam.

Generalnie po dalsze książki z serii już nie sięgnę. Wracam za to do sprawdzonego już Maxa Czornyja, który również pisze kryminały, ale jakoś zdecydowanie lepiej przyswajalne i konkretne.

Tak, cóż...

Dostałam tą książkę na urodziny od chłopaka. Kryminał, podobno bardzo popularnego autora (akurat o nim do tej pory nie słyszałam). No faktycznie, jest napisane, że jakiś bestseller...

Natomiast moja opinia jest taka...
Jakoś ciężko było mi przebrnąć już przez pierwsze strony powieści. Dalej było nie do końca lepiej. Sporo tu historii, antysemityzm, sporo...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo dobra seria.

Bardzo dobra seria.

Pokaż mimo to

Nawet niezła, ale bez szału. Jak to zwykle w polskim kryminale, dużo tła obyczajowego, akcja powoli sunie do przodu, bluzgający, zadufany w sobie bohater i kwieciste opisy.

Nawet niezła, ale bez szału. Jak to zwykle w polskim kryminale, dużo tła obyczajowego, akcja powoli sunie do przodu, bluzgający, zadufany w sobie bohater i kwieciste opisy.

Pokaż mimo to

Mam swoje podejrzenia, z czym wiąże się przekonanie o Miłoszewskim jako mistrzu polskiego kryminału, ale sama nie jestem w stanie dołączyć do grona piewców. W moim odczuciu "Uwikłanie" było lepszym tomem cyklu i nawet traktowanie poważnie metody ustawień rodzinnych Hellingera (co uważam za zwyczajnie szkodliwe) i opieranie na tym clou całej historii tego nie zmienia. Czyżby wystarczyło zapodać bardziej ambitny i dzielący społecznie temat, by awansować na gwiazdę zaangażowanej literatury środka?

Tymczasem, "Ziarno prawdy" okazało się w moim odczuciu napisane raczej leniwie niż ambitnie, mimo swojej tematyki. Z każdym kolejnym razem, kiedy Szackiego coś "zaswędziało", zasępiło bądź tknęło, byłam coraz bardziej rozczarowana tym jakże wygodnym środkiem-wytrychem. Postaci można tu podzielić na z grubsza dwie kategorie: te, w które włożono serce, czyniąc je elementem życia emocjonalno-obyczajowego głównego bohatera i te, w które przeinwestowano rozum: chodzące placeholdery możliwych podejść do antysemityzmu i holocaustu. Widać było dla mnie zbyt wyraźnie, jak bardzo autor starał się balansować między odniesieniami do mniej i bardziej chwalebnych momentów z polskich dziejów, aby gorączkowo wysupłać się z etykietek: tępego prawicowca, ojkofobicznego lewaka, czy nawet konformistycznego centrysty. Problem w tym, że to fabuła ma być pretekstem do ukazania głębszej prawdy o życiu, nie na odwrót, a tego mi tu zabrakło.

Osobną podkategorią postaci są te, które nasz prokurator ma ochotę, pardon, wyr***ać. Jest ich dość sporo i nie do końca byłam w stanie to kupić. No dobrze, podobni mężczyźni w jego wieku jak najbardziej istnieją, zatem była to zapewne kwestia podania tej wiekopomnej cechy bez głębszego psychologicznego kontekstu. Chociaż muszę przyznać, że sam obraz sytuacji rodzinnej Szackiego skutecznie utrzymywał mnie przy lekturze. Było w tym tyle poczucia straty, tęsknoty i nostalgii, że nawet bez satysfakcjonującej mnie intrygi byłabym w stanie sięgnąć po więcej niż trzy tomy.

Za świetny pomysł uważam też umiejscowienie akcji w nowym mieście, kilka lat po wydarzeniach z pierwszego tomu. Odmalowanie lokalnego kolorytu i kontrastu stolica vs malownicze zabytkowe miasteczko udało się w mojej ocenie Miłoszewskiemu całkiem celnie, a do tego sama przeprowadzka miała solidne uzasadnienie fabularne. Tak samo na plus odbieram odmalowanie historycznego tła. Tutaj akurat leniwie nie było, ale właściwie w sam raz, ciekawie, aczkolwiek bez przeładowania faktografią. Miłym zaskoczeniem była też igrająca z oczekiwaniami czytelnika pointa.

Nie jest to cykl kryminalny mojego życia i poziomem rozprawiania się z historią narodową bliżej mu do Pokłosia Pasikowskiego niż np. do Róży Smarzowskiego. Niemniej daje całkiem sporą satysfakcję czytelniczą bez natrętnego wrażenia, że obcuje się z guilty pleasure, a to już sporo. Wierzę, że Miłoszewski swoje największe sukcesy artystyczne ma jeszcze przed sobą i w końcu wyzwoli się z okowów dosłowności i przejrzystości swoich literackich chwytów. Zwłaszcza że już teraz udało mu się stworzyć postać, która bywa antypatyczna, ale której życie wewnętrzne śledzimy z uwagą. I dlatego żałuję, że tak trudnej i ważnej tematyki nie zostawił sobie na później.

Mam swoje podejrzenia, z czym wiąże się przekonanie o Miłoszewskim jako mistrzu polskiego kryminału, ale sama nie jestem w stanie dołączyć do grona piewców. W moim odczuciu "Uwikłanie" było lepszym tomem cyklu i nawet traktowanie poważnie metody ustawień rodzinnych Hellingera (co uważam za zwyczajnie szkodliwe) i opieranie na tym clou całej historii tego nie zmienia. Czyżby...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Autor po raz kolejny prezentuje świetne pióro! Książka różni się znacznie od pierwszej części - jest dużo większa koncentracja na postaciach bohaterów, do tego dochodzą przeurocze opisy Sandomierza. Ale czyta się tak samo rewelacyjnie i nie można doczekać się ostatniej strony.

Autor po raz kolejny prezentuje świetne pióro! Książka różni się znacznie od pierwszej części - jest dużo większa koncentracja na postaciach bohaterów, do tego dochodzą przeurocze opisy Sandomierza. Ale czyta się tak samo rewelacyjnie i nie można doczekać się ostatniej strony.

Pokaż mimo to

Najwyższa (ode mnie) ocena w kategorii książek, do których już nie wracam ( bo są to np. kryminały, sensacje, w których cały sens czytania sprowadza się do rozwikłania zagadki- znamy rozwiązanie, a zatem powroty nie mają sensu)-7 gwiazdek.
Osobiście uwielbiam lekko "brytolskie", zgryźliwo-złośliwe piczucie humoru Pana Miłoszewskiego. Cała trylogia godna polecenia-to będą niezwykle przyjemne godziny spędzone z książką!

Najwyższa (ode mnie) ocena w kategorii książek, do których już nie wracam ( bo są to np. kryminały, sensacje, w których cały sens czytania sprowadza się do rozwikłania zagadki- znamy rozwiązanie, a zatem powroty nie mają sensu)-7 gwiazdek.
Osobiście uwielbiam lekko "brytolskie", zgryźliwo-złośliwe piczucie humoru Pana Miłoszewskiego. Cała trylogia godna polecenia-to będą...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Rewelacyjna kontynuacja życiowo-zawodowych perypetii prokuratora Szackiego. Dodatkowa gwiazdka ląduje w ocenie z dwóch powodów. Po pierwsze, znam już postać Teodora Szackiego z Uwikłania i zdążyłem się z nim 'zaprzyjaźnić'. Po drugie, historia i śledztwo w sprawie zabójstwa mają w sobie więcej tajemniczości, a znalezienie rozwiązania oraz zabójcy jest dużo trudniejsze 👤

Po rozwodzie i wyprowadzce z Warszawy Szacki przenosi się do Sandomierza, gdzie liczy na… No właśnie, sam nie wie, na co liczy. Nie znalazł tutaj wielkiej miłości, a sandomierski świat przestępczy kończy się na złodziejach telefonów komórkowych. Oczywiście do czasu, gdy któregoś dnia zostają znalezione zwłoki powszechnie szanowanej i lubianej w Sandomierz działaczki społecznej. Szacki rozpoczyna nierówną grę z szaleńcem, który posługuje się symboliką wskazującą na dawno zapomniane legendy o mordach popełnianych przez Żydów 💀

Na uwagę zasługuje obraz, który znajduje się w sandomierskiej katedrze. Przedstawia on Żydów, jako bestie, które handlują katolickimi dziećmi, zabijają je dla krwi na macę, a szczątki rzucają psom. Cała książka jest przesiąknięta pytaniem o relacje polsko-żydowskie oraz wskazuje, że czas już skończyć z uprzedzeniami, które pomimo upływu czasu, są nadal w Polsce obecne 💢

Gorąco polecam!

Rewelacyjna kontynuacja życiowo-zawodowych perypetii prokuratora Szackiego. Dodatkowa gwiazdka ląduje w ocenie z dwóch powodów. Po pierwsze, znam już postać Teodora Szackiego z Uwikłania i zdążyłem się z nim 'zaprzyjaźnić'. Po drugie, historia i śledztwo w sprawie zabójstwa mają w sobie więcej tajemniczości, a znalezienie rozwiązania oraz zabójcy jest dużo trudniejsze 👤

Po...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Najlepsza część trylogii o Szackim i najlepsza powieść Miłoszewskiego. Warto przeczytać, bo to kryminał na najwyższym światowym poziomie.

Najlepsza część trylogii o Szackim i najlepsza powieść Miłoszewskiego. Warto przeczytać, bo to kryminał na najwyższym światowym poziomie.

Pokaż mimo to