Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka opowiada o losie afrykańskich kobiet. Czytam już powieści o podobnej tematyce, co nie zmienia faktu że opowieść Khady również wiele mnie nauczyła.

Porusza ona temat obrzezania kobiet, podkreślając, jak potworne jest to okaleczenie i że należy z nim za wszelką cenę walczyć. Mamy też okazje przyjrzeć się środowisku imigrantów w Paryżu. Ludzie ci ślepo zapatrzeni w swoją tradycje nie podejmują najmniejszego wysiłku by zdobyć wykształcenie czy zintegrować się z rodzimymi Francuzami.

Swoistym novum jest też rodzina autorki, stosunkowo nowoczesna i bardzo wyrozumiała. Ufali swojej córce do końca, nie zważając na oszczerstwa męża, zawsze gotowi jej pomóc. Obala to stereotyp okrutnej muzułmańskiej rodziny i pokazuje że na świecie pełno jest dobrych ludzi. Oczywiście jest też masa zwyrodnialców... I to niezależnie od współrzędnych geograficznych czy wyznawanej religii. Przemoc domowa jakiej doznawała Khady nie różniła się wiele od tego z czym codziennie zmaga się wiele europejek, w praktykujących chrześcijańskich rodzinach. To przecież dzięki francuskiemu filmowi dokumentalnemu, bohaterka zdała sobie sprawę w jak wielkim stopniu, nie tylko fizycznie, ale przede wszystkim psychicznie stałą się ofiarą. Podziwiam jej determinacje, przeżyła więcej niż niejeden byłby w stanie unieść. Jednak podniosła się i zdołała uczynić tyle dobra.

Zdecydowanie polecam tę książkę, nie mogę w prawdzie powiedzieć, że otworzyła mi oczy, ale i tak wywarła na mnie duże wrażenie. Jestem pewna że długo o niej nie zapomnę.

Książka opowiada o losie afrykańskich kobiet. Czytam już powieści o podobnej tematyce, co nie zmienia faktu że opowieść Khady również wiele mnie nauczyła.

Porusza ona temat obrzezania kobiet, podkreślając, jak potworne jest to okaleczenie i że należy z nim za wszelką cenę walczyć. Mamy też okazje przyjrzeć się środowisku imigrantów w Paryżu. Ludzie ci ślepo zapatrzeni w...

Ciężko jest zrecenzować ten tytuł. Kunszt literacki, język, styl owszem pozostawia wiele do życzenia, ale to nie ma znaczenia. Myślę ze to nawet dodaje wartości temu wyjątkowemu dziennikowi, napisanemu nie zapominajmy przez małą dziewczynkę. Nie jest to książka którą czyta się łatwo i szybko, ale jak książka opowiadająca o Holokauście może być łatwa?

Jest ona absolutnie wyjątkowa, nie pokazuje cierpienia Żydów w tak drastyczny sposób jak np. "Opowiadania" Borowskiego. Mimo to chwyta za serce równie mocno, a może nawet i bardziej. Wynika to z faktu ze w epoce wszechobecnej wygody i bezpieczeństwa nie jesteśmy w stanie do końca pojąć wydarzeń jakie miały miejsce w Obozach zagłady, często wydają nam się one wręcz nierealne. Natomiast każdy jest w stanie postawić się na miejscu nastolatki, która kłóci się z rodzicami czy przeżywa swoje pierwsze miłości. I to właśnie ten osobisty stosunek do głównej bohaterki sprawia że tak dotkliwie odczuwamy jej cierpienie. Uświadamiamy sobie bowiem, że ludzie zabijani w obozach wcale się od nas tak bardzo nie różnili, mieli takie same problemy i radości. To mogliśmy być my, nasze dzieci, nasi rodzice czy rodzeństwo. To BYŁY czyjeś dzieci, czyiś rodzice i rodzeństwo.

Kiedy sobie uświadomimy to wszystko naprawdę boli serce, ale ma boleć! Żebyśmy już nigdy nie dopuścili do czegoś podobnego.
To książka, którą trzeba przeczytać aby w pełni zrozumieć tragedie II wojny światowej.

Ciężko jest zrecenzować ten tytuł. Kunszt literacki, język, styl owszem pozostawia wiele do życzenia, ale to nie ma znaczenia. Myślę ze to nawet dodaje wartości temu wyjątkowemu dziennikowi, napisanemu nie zapominajmy przez małą dziewczynkę. Nie jest to książka którą czyta się łatwo i szybko, ale jak książka opowiadająca o Holokauście może być łatwa?

Jest ona absolutnie...