Ogniem i mieczem

Zdecydowanie najlepsza część z trylogii. Czytałam ją w młodości i chętnie jeszcze raz do niej wrócę.

Zdecydowanie najlepsza część z trylogii. Czytałam ją w młodości i chętnie jeszcze raz do niej wrócę.

Pokaż mimo to

Czasy powstania kozackiego. Kiedyś bestseller nr 1. Dziś ciężko zmusić młodzież do przeczytania tej grubej księgi. Znacznie przewyższa materiał filmowy.

Czasy powstania kozackiego. Kiedyś bestseller nr 1. Dziś ciężko zmusić młodzież do przeczytania tej grubej księgi. Znacznie przewyższa materiał filmowy.

Pokaż mimo to

Wspaniała powieść osadzona w czasach powstania Chmielnickiego, które było początkiem schyłku wielkiej potęgi Rzeczypospolitej. Choć wątek miłosny, który jest bardzo istotnym elementem pierwszej części Trylogii Sienkiewicza może wydawać się nieco tani, to losy wspaniale wykreowanych bohaterów potrafią zatracić czytelnika do reszty.

Wspaniała powieść osadzona w czasach powstania Chmielnickiego, które było początkiem schyłku wielkiej potęgi Rzeczypospolitej. Choć wątek miłosny, który jest bardzo istotnym elementem pierwszej części Trylogii Sienkiewicza może wydawać się nieco tani, to losy wspaniale wykreowanych bohaterów potrafią zatracić czytelnika do reszty.

Pokaż mimo to

Rozumiem osoby, którym Sienkiewicz nie leży. Można by mu zarzucać zbytnią idealizację polskiej szlachty, a także motyw instant love ;)
Według mnie trzeba się pogodzić z tym, że autor opowiada nam bajkę, snuje opowieść o dawnych czasach, tak jakbyśmy siedzieli z nim przy ognisku. Po prostu nam czaruje i trzeba dać się oczarować. Po ponownej lekturze "Ogniem i mieczem" przyznaję, że jestem niezwykle oczarowana.
Historia jest przepięknie napisana; uwielbiam sam początek, który wprowadza nas w całą fabułę, sposób opisania stepów.
Podziw należy się autorowi również za to, że stworzył kultowych bohaterów: Zagłobę - piekielnie przebiegłego i zawsze trafiającego w punkt, sympatycznego pana Michała no i oczywiście Bohuna ... Jak się w nim zakochałam w wieku tych 13 lat, tak do dzisiaj mi nie przeszło, a to nieczęsty przypadek wśród bohaterów książek. Mam wrażenie, że Sienkiewicz mimo całego swojego oddania polskiej szlachcie, żywił do niego ogromną sympatię, często podkreślając jego męstwo. Stworzył cudowną postać, która nie waha się przed niczym, dla której nie istnieją żadne granice, a kiedy "stanie czort w poprzek, to go za rogi weźmie". Co tu dużo mówić, ten bohater to HIT, a Skrzetuski przy nim niestety blednie.
W moim sercu ma też osobne miejsce ekranizacja - Domogarova w roli Bohuna mogę oglądać bez przerwy, no i ta muzyka!!! Aż ciary przechodzą.
Humor Zagłoby, miłość, wielka wojna, dzielni rycerze, buntownicy, stepy i czarownice - czego chcieć więcej! Polecam, bo rozrywka jest przednia!

Rozumiem osoby, którym Sienkiewicz nie leży. Można by mu zarzucać zbytnią idealizację polskiej szlachty, a także motyw instant love ;)
Według mnie trzeba się pogodzić z tym, że autor opowiada nam bajkę, snuje opowieść o dawnych czasach, tak jakbyśmy siedzieli z nim przy ognisku. Po prostu nam czaruje i trzeba dać się oczarować. Po ponownej lekturze "Ogniem i mieczem"...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Chyba każdy słyszał o trylogii Sienkiewicza, więc i sama fabuła nie mogła być zaskoczeniem. Natomiast czyta się to bardzo przyjemnie, a to ze względu na opisy, których we współczesnych książkach brakuje, a jak są to często są oceniane negatywnie. Zdecydowanie polecam i zabieram się za Potop ;)

Chyba każdy słyszał o trylogii Sienkiewicza, więc i sama fabuła nie mogła być zaskoczeniem. Natomiast czyta się to bardzo przyjemnie, a to ze względu na opisy, których we współczesnych książkach brakuje, a jak są to często są oceniane negatywnie. Zdecydowanie polecam i zabieram się za Potop ;)

Pokaż mimo to

W porównaniu do "Potopu" oceniam "Ogniem i Mieczem" o poziom niżej. W zasadzie w głowie została mi tylko postać Bohuna. Film widziałem tylko raz, w kinie, ale do tej pory nie mogę pojąć, jakim fantastycznym zamysłem było powierzenie roli temu człowiekowi. W książce budzi on postrach, jest przebiegły jak wilk, ale teraz po latach uważam, że jego miłość jest bardziej mi bliższa, aniżeli wspaniałego Skrzetuskiego. W "Ogniem i Mieczem" spotkasz trochę przesady, czy to w mocy Podbipięty, czy w finałowej akcji. Ale Bohun i jego złamane serce, to coś wspaniałego! Nawet czytając "Cichego Dona", w mojej wyobraźni Grigorij miał twarz tego Bohuna. Kozak malowany!

W porównaniu do "Potopu" oceniam "Ogniem i Mieczem" o poziom niżej. W zasadzie w głowie została mi tylko postać Bohuna. Film widziałem tylko raz, w kinie, ale do tej pory nie mogę pojąć, jakim fantastycznym zamysłem było powierzenie roli temu człowiekowi. W książce budzi on postrach, jest przebiegły jak wilk, ale teraz po latach uważam, że jego miłość jest bardziej mi...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Miło do tego klasyka wracać.

Miło do tego klasyka wracać.

Pokaż mimo to

Historia znana, język archaiczny, a nie można się oderwać.

Historia znana, język archaiczny, a nie można się oderwać.

Pokaż mimo to

Niestety, pomimo mankamentów Sienkiewicza i jego powieści, muszę skonkludować, że czytanie powieści o Powstaniu Chmielnickiego oraz wielkiej miłości Jana i Heleny, żeby nie napisać z angielska, było dla mnie grzeszną przyjemnością.

Niestety, pomimo mankamentów Sienkiewicza i jego powieści, muszę skonkludować, że czytanie powieści o Powstaniu Chmielnickiego oraz wielkiej miłości Jana i Heleny, żeby nie napisać z angielska, było dla mnie grzeszną przyjemnością.

Pokaż mimo to

Niegdyś potężna Rzeczpospolita Obojga Narodów przechodzi trudne chwile dziejowe - nękana przez Rosję, pustoszona przez Tatarów, rozdzierana sporami magnatów, dodatkowo musi zmierzyć się z konfliktem z Siczą zaporoską i wybuchem powstania Chmielnickiego. W tych okolicznościach poznajemy Jana Skrzetuskiego, żołnierza pod rozkazami słynnego księcia Jeremiego Wiśniowieckiego, który z oddaniem służy ojczyźnie. Przypadkowo spotyka piękną Helenę Kurcewiczównę, w której zakochuje się od pierwszego wejrzenia z wzajemnością. Panna została jednak już przyrzeczona Kozakowi Bohunowi, który, dowiedziawszy się, że został odrzucony na rzecz wroga, planuje upomnieć się o swoje.

Nie ukrywam, że byłam dość nietypowym dzieckiem, a Trylogię Sienkiewicza przeczytałam po raz pierwszy w późnej szkole podstawowej i wtedy mi się podobała, co oczywiście nie przysporzyło mi zrozumienia u rówieśników. Obecnie sięgnęłam po nią kolejny raz i mogę nawet powiedzieć, że doceniam ją jeszcze bardziej. Bardziej rozumiem i szanuję rzeczy, które kiedyś mnie nudziły, chociażby długie opisy miejsc, bitew czy sytuacji politycznej. Owszem, bywają nużące i odrywają od głównego wątku, ale jednocześnie trudno nie docenić dokładności autora w oddaniu świata i jego przygotowań. Sama historia jest tu przedstawiona oczywiście bardzo subiektywnie, z podkreśleniem zasług Polaków, a umniejszeniem racji drugiej strony, ale trzeba pamiętać, że była pisana dla ludności pod zaborami, jako przypomnienie świetlanej przyszłości i dodanie otuchy. Spotkałam się z opinią, że Sienkiewicz tak naprawdę niespecjalnie się znał na problemach kresowych i bardzo uprościł sytuację Kozaków, ale myślę, że pod tym względem dla współczesnego czytelnika ,,Ogniem i mieczem" może być nawet ciekawsze i bardziej wielowymiarowe, ponieważ my czytając wypowiedzi Chmielnickiego i jego Kozaków, łatwiej wczuwamy się w ich położenie i rozumiemy motywacje. Nie jest to też powieść tylko i wyłącznie gloryfikująca Rzeczpospolitą Szlachecką, pojawia się tu krytyka kumoterstwa, sporów między stronnictwami, wolnej elekcji i liberum vetto.

Jeśli chodzi o parę głównych bohaterów, ,,Ogniem i Mieczem" wypada chyba najsłabiej z całej Trylogii - Skrzetuski to idealny rycerz i patriota, który nawet w momencie konieczności wyboru między ratowaniem ukochanej a służbą ojczyźnie nie ma żadnych wątpliwości i wahań, a Helena typowa niewinna panienka, u której teoretycznie widać przebłyski odwagi czy dumy rodowej, ale przez większość czasu jest piękna, dobra i nic poza tym. Ma się zresztą wrażenie, że dla samego Sienkiewicza ci bohaterowie nie są specjalnie ciekawi i o wiele większą ,,iskrę" widać przy drugoplanowych scenach z Zagłobą czy Wołodyjowskim, którzy też są patriotami w służbie ojczyzny, ale przez swoje śmiesznostki i słabości, wydają się znacznie bliżsi i bardziej ludzcy. Nic dziwnego więc, że największe zainteresowanie budzi nie para cnotliwych zakochanych, ale szaleńczo kochający Helenę Bohun, który ma idealne cechy bohatera romansu. Można powiedzieć, że chwilami jest za bardzo idealizowany zarówno przez czytelników, jak i autora pilnującego cnoty Heleny, ale nie da się ukryć, że to on ze swoją zaborczą, ale zdecydowanie szczerą miłością, kozacką dumą i świadomością krzywd swojego narodu, a zarazem niejakim wychodzeniem spoza szeregu (zarówno porywczością, odwagą, jak i szacunkiem do swojego obiektu westchnień), budzi współczucie, zrozumienie i sympatię, i to jego cierpienia sprawiają, że czytelnicze serca pękają.

Oczywiście nie jest to pozycja dla każdego. Ma cechy, które współczesnego odbiorcę mogą nudzić czy irytować, jednak myślę, że warto pamiętać, że powieści Sienkiewicza nie były pisane jako jakieś dzieła elitarne, których nikt nie powinien zrozumieć, tylko jako literatura przygotowa, mająca wciągać i wzbudzić zainteresowanie, i tak polecam do niej podchodzić, a wtedy te mniej ciekawe fragmenty jakoś bledną.


,,Żeby ja ciebie nie pokochał, byłby ja wolny jak wiatr w polu i na sercu swobodny, i na duszy swobodny, a sławny jak sam Konasewicz Sahajdaczny. Twoje to liczko mnie nieszczęście, twoje to oczy mnie nieszczęście; ni mnie wola miła, ni sława kozacza!"

Niegdyś potężna Rzeczpospolita Obojga Narodów przechodzi trudne chwile dziejowe - nękana przez Rosję, pustoszona przez Tatarów, rozdzierana sporami magnatów, dodatkowo musi zmierzyć się z konfliktem z Siczą zaporoską i wybuchem powstania Chmielnickiego. W tych okolicznościach poznajemy Jana Skrzetuskiego, żołnierza pod rozkazami słynnego księcia Jeremiego Wiśniowieckiego,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to