Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie potrafię. Na jednym wdechu to "nie tak, nie róbmy tego". W końcu mam ochotę porządnie się schlać, żeby zapomnieć.

Nie potrafię. Na jednym wdechu to "nie tak, nie róbmy tego". W końcu mam ochotę porządnie się schlać, żeby zapomnieć.

Jak to Żeromski, nawet jeżeli dzieło nie jest wzniosłe i cudownie rozpościerające się w chmurach, zatapiam się w tragedii, humoresce, dialogach, byciu i nie byciu, w pozornym, ostatecznym ocaleniu i zwielokrotnionej rozpaczy w połowie niedopowiedzianej. Rozsmakowuję się w uczuciach pięknych i prawdziwych, po to, by finalnie kubeł zimnej wody okazał się znośniejszy od tego, co dane było poczuć w ostatnich wersach.

Jak to Żeromski, nawet jeżeli dzieło nie jest wzniosłe i cudownie rozpościerające się w chmurach, zatapiam się w tragedii, humoresce, dialogach, byciu i nie byciu, w pozornym, ostatecznym ocaleniu i zwielokrotnionej rozpaczy w połowie niedopowiedzianej. Rozsmakowuję się w uczuciach pięknych i prawdziwych, po to, by finalnie kubeł zimnej wody okazał się znośniejszy od tego,...

Czytam i kocham, Żeromski wielopłaszczyznowo manipuluje mną jak chce, stosując przy tym pewną podstawową strukturę. Najpierw barwnie, ironicznie, wesoło i gorzko, a głęboko opisuje środowisko, obyczaje, życiorys Cezarego i osób znaczących w danej przestrzeni. Gdy już oswajam się z tą przestrzenią, gładko wysuwa na pierwszy bieg i uplastycznia sytuację, której głównym motywem jest oczekiwanie na jakiś finał. Jest inny w zależności od sytuacji, a jednocześnie jak w typowej konstrukcji kryminału, staje się cegiełką przy rozwiązywaniu kolejnej sfery głównego bohatera. Sfery to te przestrzenie, tkanki, z których ukształtowany jest Cezary. Ironiczna jest tutaj sama myśl o tym, że często tkanki te kształtują się w nim przypadkowo i zupełnie nad nimi nie panuje. Mowa tu o przestrzeni duchowej (formowania poglądów), rodzinnej (relacje z matką i ojcem), wojskowej (stosunek do armii polskich i bolszewickich), romantycznej (jego relacji z kobietami) i pewnie jeszcze kilku, do których po przepłynięciu 142 stron nie dotarłam.

Na tym etapie: Aaaa kocham, nie wiem jak mogłam wcześniej nie dostrzec tego geniuszu! :D

Czytam i kocham, Żeromski wielopłaszczyznowo manipuluje mną jak chce, stosując przy tym pewną podstawową strukturę. Najpierw barwnie, ironicznie, wesoło i gorzko, a głęboko opisuje środowisko, obyczaje, życiorys Cezarego i osób znaczących w danej przestrzeni. Gdy już oswajam się z tą przestrzenią, gładko wysuwa na pierwszy bieg i uplastycznia sytuację, której głównym...

Na raz. Odpowiadać może za to chwiejny zdrowotnie czas, kiedy z braku chęci do działań twórczych wybiera się książkę czy dobitniej, a leniwiej - film. Może odpowiadać za to także łatwość przyswajania prostych, nieskomplikowanych ani złożonych zadań na kolejnych stronach, co w literaturze naukowej, od dobrej chwili przeze mnie analizowanej, uchodzi za niecodzienne. By dodać komentarzowi nieco pozytywnego wydźwięku, warto nadmienić, że pomimo prostoty, wzruszeń było co niemiara. A może to ja staję się wrażliwsza na słowo, w jakiejkolwiek postaci by ono nie było?

Na raz. Odpowiadać może za to chwiejny zdrowotnie czas, kiedy z braku chęci do działań twórczych wybiera się książkę czy dobitniej, a leniwiej - film. Może odpowiadać za to także łatwość przyswajania prostych, nieskomplikowanych ani złożonych zadań na kolejnych stronach, co w literaturze naukowej, od dobrej chwili przeze mnie analizowanej, uchodzi za niecodzienne. By dodać...