język, jak u Żulczyka, bardzo fajny; historia i sama fabuła średnia, choć czyta się całkiem dobrze; zakończenie niezwykle rozczarowujące - wyłącznie z jego powodu taka ocena

język, jak u Żulczyka, bardzo fajny; historia i sama fabuła średnia, choć czyta się całkiem dobrze; zakończenie niezwykle rozczarowujące - wyłącznie z jego powodu taka ocena

Proza na najwyższym poziome, ale fabuła niesamowice niska

Proza na najwyższym poziome, ale fabuła niesamowice niska

Mam z tą książką duży problem. Z jednej strony widać w niej kształtujący się styl Żulczyka, wyraźnie wyszlifowany w późniejszych dziełach. Nie sposób nie docenić potencjału w tworzeniu porównań i metafor.
Z drugiej strony jednak w wielu miejscach to czyste grafomaństwo a rozbudowane struktury słowne nie dość, że nic nie wnoszą do fabuły, to jeszcze brzmią szalenie sztucznie.
Sama historia też balansuje gdzieś między średnio udaną powieścią drogi a usprawiedliwianiem słabości dorosłych mężczyzn do młodych (za młodych) dziewczyn.
Brakuje tutaj albo polotu, żeby powstało wyciskające łzy love story, albo odwagi, żeby przekroczyć granicę tabu. W efekcie otrzymujemy średnio dynamiczną, mało romantyczną, zupełnie nie erotyczną a miejscami baaardzo męczącą i w gruncie rzeczy nijaką historyjkę. Ani to Kerouac, ani Nabokov, ani nawet nie Bahdaj.
A jednak czyta się to miło. Dlaczego? Myślę, że to nie zasługa Żulczyka, tylko wina mojego PESEL-u. Bo te młodzieżowe festiwale, kompakty, empetrójki, wieczny brak pieniędzy i studenckie imprezy, w pewnym wieku z założenia zaczynają brzmieć nostalgicznie.
Jeśli polecam, to tylko czytelnikom pamiętającym jeszcze 49 województw, premierę kinową "Jurassic Park" i gumy kulki po tysiąc złotych.

Mam z tą książką duży problem. Z jednej strony widać w niej kształtujący się styl Żulczyka, wyraźnie wyszlifowany w późniejszych dziełach. Nie sposób nie docenić potencjału w tworzeniu porównań i metafor.
Z drugiej strony jednak w wielu miejscach to czyste grafomaństwo a rozbudowane struktury słowne nie dość, że nic nie wnoszą do fabuły, to jeszcze brzmią szalenie...

Mokry sen o nimfetce, mocno inspirowany Masłowską. Bezpośredni, brutalny język i niekiedy interesujące porównania, choć mało uniwersalne. Raczej wpasowane w konkretne roczniki odbiorców. To chyba książka dla facetów 35+, chcących przypomnieć sobie młode lata.

Mokry sen o nimfetce, mocno inspirowany Masłowską. Bezpośredni, brutalny język i niekiedy interesujące porównania, choć mało uniwersalne. Raczej wpasowane w konkretne roczniki odbiorców. To chyba książka dla facetów 35+, chcących przypomnieć sobie młode lata.

bitch, i need an exorcism after that

bitch, i need an exorcism after that

Oszalałam!
Dałam się porwać językowi i głosowi Sokoła, który rewelacyjnie czytał - nie, on płynął! - po tej historii. Dla mnie to polski Trainspotting - ok, może nie ma tu za dużo dragów i przypałów po nich, ale jest niezła faza!
Uwielbiam zabawę słowem, te wszystkie nieoczywiste zestawienia, szokujące porównania, kapitalne inwektywy i inne fenomalne nagromadzenia głosek ze sobą sąsiadujących.
Fabularnie trochę się rozjechała, ale to język, JĘZYK jest ciastem, wnętrzem, nadzieniem tej powieści.
Mniam mniam! - tak określę moje pierwsze spotkanie z Żulczykiem.
I NA PEWNO nie ostatnie!
PS To kiedy ekranizacja??

Oszalałam!
Dałam się porwać językowi i głosowi Sokoła, który rewelacyjnie czytał - nie, on płynął! - po tej historii. Dla mnie to polski Trainspotting - ok, może nie ma tu za dużo dragów i przypałów po nich, ale jest niezła faza!
Uwielbiam zabawę słowem, te wszystkie nieoczywiste zestawienia, szokujące porównania, kapitalne inwektywy i inne fenomalne nagromadzenia głosek...

"Zrób mi jakąś krzywdę" to powieść Jakuba Żulczyka, która w sposób prowokacyjny i niezwykle sugestywny rzuca czytelnika w mroczne zakamarki ludzkiej psychiki. Żulczyk w swojej charakterystycznej manierze wplata w fabułę socjologiczne obserwacje i komentarze, ukazując nam mroczną stronę współczesnego społeczeństwa.

Głównym wątkiem powieści jest historia bohatera, który popada w spiralę autoagresji i auto-destrukcji. Autor śmiało porusza tematy trudne i kontrowersyjne, takie jak depresja, uzależnienia czy przemoc, nie unikając brutalnej szczerości w przedstawieniu tych problemów.

Narracja Żulczyka jest niezwykle sugestywna i wciągająca, co sprawia, że czytelnik nie może oderwać się od lektury. Autor zręcznie buduje napięcie, prowadząc czytelnika przez coraz bardziej mroczne i zaskakujące zakamarki psychiki głównego bohatera.

Warto również podkreślić, że "Zrób mi jakąś krzywdę" to nie tylko opowieść o osobistych demonach bohatera, ale także komentarz na temat współczesności i jej wpływu na jednostkę. Żulczyk nie boi się zadawać trudnych pytań o naturę człowieczeństwa i moralności, co sprawia, że ta książka jest nie tylko wciągającą lekturą, ale również inspirującym przemyśleniem nad kondycją współczesnego społeczeństwa.

"Zrób mi jakąś krzywdę" to powieść Jakuba Żulczyka, która w sposób prowokacyjny i niezwykle sugestywny rzuca czytelnika w mroczne zakamarki ludzkiej psychiki. Żulczyk w swojej charakterystycznej manierze wplata w fabułę socjologiczne obserwacje i komentarze, ukazując nam mroczną stronę współczesnego społeczeństwa.

Głównym wątkiem powieści jest historia bohatera, który...

Porzucona przeze mnie, gdyż jest bardzo nie dla mnie. Zbyt dramatyczna, przekombinowana, udziwniona - podobałaby mi się pewnie bardzo w czasach studenckich lub nastoletnich, lecz wyrosłam z tej książki, nim miałam okazję się z nią zapoznać.
Przebrnęłam przez połowę i starczy.

Porzucona przeze mnie, gdyż jest bardzo nie dla mnie. Zbyt dramatyczna, przekombinowana, udziwniona - podobałaby mi się pewnie bardzo w czasach studenckich lub nastoletnich, lecz wyrosłam z tej książki, nim miałam okazję się z nią zapoznać.
Przebrnęłam przez połowę i starczy.

Moja pierwsza książka tego autora, specjalnie wbrałem jego pierwszą powieść, chociaż tematyka taka, której w sumie nie czytam - nic z thillerów, kryminałów, fantastyki. Ale jestem zadowolony, czytało się fajnie. Jednak fabuła ciekawa i fajnie się rozwinęła. Jestem pod wrażeniem jak Żulczyk stosuje „skomplikowane” opisy, rozwodzi się nad porównaniami, metaforami. I nawiązania do popkultury, czy też bardziej do subkultuty metalu, punka, pod koniec trochę naciągane spotkanie anarchistycznych-wegan-feministek-narkomanów xD sam jestem wegetarianinem, fanem metalu, to trochę to na końcu naciągane mi się podobało. Trochę irytujące jak w książce jest opis jakiegoś wątku, a nagle, bez odstępu, dzieje się jakiś inny wątek. I takie za bardzo skakanie po nie chronologicznie, coś się dzieje, potem jest fragment tego co się działo wcześniej i potem powrót co ciągu dalszego.

Moja pierwsza książka tego autora, specjalnie wbrałem jego pierwszą powieść, chociaż tematyka taka, której w sumie nie czytam - nic z thillerów, kryminałów, fantastyki. Ale jestem zadowolony, czytało się fajnie. Jednak fabuła ciekawa i fajnie się rozwinęła. Jestem pod wrażeniem jak Żulczyk stosuje „skomplikowane” opisy, rozwodzi się nad porównaniami, metaforami. I...

Totalnie polska wersja Lolity dla nastolatek. Ciężko się to czytało...

Totalnie polska wersja Lolity dla nastolatek. Ciężko się to czytało...