Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Skandynawskie kryminały cieszą się ostatnimi laty dużą popularnością. Nie znam się zbytnio na tym gatunku, ale wydaje mi się, że książki autorstwa Jo Nesbo zaczęły tę modę. Dlatego też niedawno postanowiłam zapoznać się na początek z pierwszą, podobno bestsellerową powieścią, czyli „Człowiekiem nietoperzem”. Głównym bohaterem całej serii jest niejaki Harry Hole – norweski śledczy, który w służbowej sprawie wyrusza do Sydney. Jak się okazuje, na miejscu nikt nie podejrzewa, że zwłoki zabitej Inger Holter mogą być początkiem zabójstw z rąk seryjnego mordercy. Nasz policjant nie daje za wygraną i często na własną rękę przemierza nieznaną mu Australię, by poznać prawdę. Jak się okazuje faktów jest aż nadto, a nasz detektyw nie umie znaleźć w nich wspólnego mianownika. Czy kiedy w końcu się zorientuje, o co chodzi, nie będzie za późno?

Zapowiadało się zwyczajnie. Nic nie wskazywało na to, że ta książka mnie porwie, ani poruszy. Czasami mam ochotę na jakiś kryminał i wtedy lubię sięgnąć po coś, co naprawdę wiele osób poleca. „Człowiek nietoperz” nie fascynował mnie i nie czekałam z utęsknieniem na chwilę, aż w końcu go poznam. Nie. Był pod ręką, więc go wzięłam. Po prostu bez żadnych większych emocji. Podobnie zaczęłam go czytać. Śledziłam kolejne rozdziały bez większych emocji, bez żadnego dreszczyku emocji. Jo Nesbo owszem potrafi stworzyć naprawdę dobrą powieść, okraszoną ciekawą aurą, ale ja tego nie kupuję. To wszystko było zbyt… poprawne. Każdy szczegół wyważony i przemyślany. Zabrakło tej odrobiny chaosu, która by mnie zaciekawiło.

Pan Harry Hole to podręcznikowy przykład śledczego. Czujny, mający oczy z tyłu głowy, rozpatrujący każdy, nawet najmniejszy szczegół. Nic nie umknie jego uważnemu wzroku. Dlatego wydaje mi się nudny. Nie ma jakiegoś dziwnego hobby, mrocznej przeszłości. Facet idealny. Czy ktoś taki mógłby mnie zafascynować? Nie. Ten bohater nie zapada w pamięć. Owszem. Czyta się o nim z przyjemnością, ale nie przejmujemy się zbytnio jego losem. Obserwujemy jego poczynania z dystansem. Nie potrafił mnie do siebie przekonać i cały czas pozostawał dla mnie obcy. Jo Nesbo świetnie wykreował całą zbrodnię, ale zabrakło mu chyba wigoru na stworzenie niebanalnego i nietuzinkowego bohatera.

O ile nie lubię wyuczonych bohaterów, to muszę przyznać, że zaskakiwały mnie kolejne detale, którymi mnie zachwycił. Każda poszczególna poszlaka miała zawiłe powiązanie z inną, prowadząca z nów do kolejnej itd. O dziwo ten zabieg mnie nie znudził, tylko zafascynował. Jestem naprawdę pod wrażeniem logicznego myślenia Jo Nesbo. Nie należy do Sherlocków i nie potrafię wydedukować najprostszej rzeczy, więc nawet nie próbowałam odgadnąć, co też stanie się w następnym rozdziale. Zakończenie było zaskakujące i naprawdę wbiło mnie w fotel. Zaskoczyło mnie to, że końcówka okazała się tak bardzo nieadekwatna do całej opowiedzianej nam historii. Wielki, wielki plus.

Jo Nesbo pokazał innym jak pisać dobry kryminał i zgodzę się z tym, że jego powieść jest poprawna. Ale nie nazwałabym jej idealną. Bo co ze świetnego zakończenia, gdy przez całą książkę się nudziłam? Dla mnie w tej historii nie było nic oryginalnego, ani świeżego. Nie rozumiem też, czemu ta pozycja stała się bestsellerem i polecają ją nawet w telewizji. „Człowiek Nietoperz” przez wielu ludzi okrzyknięta fenomenem, dla mnie to po prostu kolejny tytuł na półce, na którego za jakiś miesiąc popatrzę i nie będę temu towarzyszyły żadne uczucia i pewnie za rok całkowicie o nim zapomnę.

Wszystko sprowadza się do tego, czy polecam tę książkę. I tak i nie. Na pewno koneserzy gatunku znajdą w niej więcej zalet niż ja, a osoby, które są raczej amatorami kryminałów mogą się szybko znudzić. „Człowiek Nietoperz” to powieść na dwa wieczory. Czyta się ją szybko, ale nie do końca lekko. Ja jej mówię: nie, ale pewnie niektórzy z was wykrzykną: tak, kiedy się z nią zapoznają i będą chcieli poznać kolejne przygody Harrego Hola. Ja odpuszczam.

Skandynawskie kryminały cieszą się ostatnimi laty dużą popularnością. Nie znam się zbytnio na tym gatunku, ale wydaje mi się, że książki autorstwa Jo Nesbo zaczęły tę modę. Dlatego też niedawno postanowiłam zapoznać się na początek z pierwszą, podobno bestsellerową powieścią, czyli „Człowiekiem nietoperzem”. Głównym bohaterem całej serii jest niejaki Harry Hole – norweski...

http://force-books.blogspot.com/2013/05/kiersten-white-normalne-marzenia.html

http://force-books.blogspot.com/2013/05/kiersten-white-normalne-marzenia.html

http://force-books.blogspot.com/2013/05/colleen-houck-klatwa-tygrysa.html

http://force-books.blogspot.com/2013/05/colleen-houck-klatwa-tygrysa.html

Młodzieżówki charakteryzują się prostotą. W fabule, opisach i wykonaniu. Ogólnie we wszystkim. Dla jednych jest to plus, dla innych minus. Niestety, pomimo faktu, że dalej mam te naście lat, to ostatnio jakoś takie powieści po prostu przestały mi się podobać. Od tak, po prostu. Nie wiem, dlaczego tak się stało, lecz nie zmienia to faktu, że coraz bardziej oddalam się od tego typu książek. Seria „Maximum Ride”, a dokładniej je pierwszy tom „Eksperyment ” skutecznie przypomniał mi, czego nie znoszę w takich pozycjach. A myślałam, że to będzie naprawdę dobra historia, bo Jamesa Pattersona kojarzę z nienajgorszymi thrillerami podbieranymi przeze mnie z półki mojej mamy. Dlatego po tej pozycji spodziewałam się czegoś wartościowego i wciągającego. Niestety tego nie dostałam.

W książce została przedstawiona historia Max i piątką jej „rodzeństwem”. Jest za nich odpowiedzialna i bardzo mocno z nimi związana. Pewnego dnia najmłodsza z nich – Angela zostaje porwana przez Likwidatorów. To nie są normalni ludzie, ale w sumie nasi główni bohaterowie też do takich nienależną. Bowiem jeszcze przed ich narodzinami doktorzy wszczepili im ptasia geny. Teraz mają skrzydła i od niedawna umieją na nich latać. Dzieci podążają tropem swojej siostry, aby ją odnaleźć i zabrać. Jak szybko się okazuje zmierzają w kierunku Szkoły, do której nie mają ochoty wracać. Szkoda, że to tylko dopiero początek…

Jak zwykle nienajgorszy opis w praktyce wypada raczej słabo. Książka… krótko mówiąc była nudna i trochę bezsensowna. Jak wiele młodzieżówek z resztą. Ostatnio coraz częściej zauważam, że powieści skierowana dla młodzieży są nielogiczne i po prostu nieudane. Niestety, pierwszy tom „Maximum Ride” również niezbyt dobrze wygląda na tle innych i niewątpliwie lepszych pozycji skierowanych do młodego czytelnika. James Patterson podobnie jak wielu innych autorów poszedł na łatwiznę i uprościł wszystko do znanych nam już dobrze schematów, jak na przykład: ratowanie najsłabszego ogniwa, prawdopodobna porażka, przeszkody pojawiające się na drodze omijane bez trudów itd. To już kiedyś było, tylko w lepszej wersji i o wiele porządniejszym wykonaniu. Dla mnie ta seria już została spisana na straty, ale cóż… pewnie chcecie się dowiedzieć o kolejnych minusach tej historii. No to zapraszam.

Bohaterowie w tej książce są niezbyt udani. Najwięcej minusów widzę w Max. Dobra rozumiem, że ma czternaście lat itd., ale naprawdę zachowuje się jak nieświadome niczego dziecko. Zamiast ratować swoją siostrę ona rozgląda się na każdą stronę, by pomóc innym. Chwilę wcześniej była tak bardzo zdesperowana by ją odzyskać, że leciałaby przez całą noc, teraz zajada się ciasteczkami i nie przejmuje się niczym. Wam też się wydaje, że to trochę nielogiczne? W „Maximum Ride” występuje jeszcze wiele podobnych sprzeczności, ale nie będę ich zdradzała, bo niestety pomimo faktu, że powieść jest „denna”, to spojlerowanie z a w s z e jest zabronione. O reszcie postaci nie mam w sumie, co pisać, bo pisarz jakoś nie przywiązał do nich uwagi. Owszem, prowadzili tam jakieś dialogi, ale były one raczej puste i nie wnosiły niczego nowego do tej historii. Naprawdę.

Ogólnie cała książka została przegadana. Opisów było tu mało. W dodatku autor próbował zainteresować nas tą historią zwracając się bezpośrednio do czytelnika, ale w gruncie rzeczy wyszło to raczej sztucznie i wybijało nas z rytmu. Mi osobiście kompletnie ten zabieg się nie spodobał, ponieważ pisarz w ten sposób chciał dać do zrozumienia, jak bardzo rozumie współczesną młodzież, a suma sumarum wyszedł raczej jak nudnawy belfer. Jak już wspomniałam zabrakło mi tekstu, bo rozmowy bohaterów są bardziej „scenkami”. Powieść opierała się na gadaninie, przez co nieraz gubiłam się w tym wszystkim. I według mnie na nic zdaje się tu tłumaczenie, że to seria dla nastolatków, bo to nie daje automatycznie autorowi prawa na pisanie każdej bzdury, która się nawinie.

Dla mnie „Maximum Ride” jest skazane na porażkę. To nie będzie przyjemna lektura, tylko podróż przez mękę. Ta książka raczej ogłupia niżeli bawi. Mnie nudzą pseudo-zabawne sytuacje, wymuszone historia i banalne dialogi. Jeśli jednak ktoś gustuje w takich powieściach, to droga wolna. Ja nie zabraniam nikomu czytania tej pozycji, ja tylko o d r a d z a m.

Młodzieżówki charakteryzują się prostotą. W fabule, opisach i wykonaniu. Ogólnie we wszystkim. Dla jednych jest to plus, dla innych minus. Niestety, pomimo faktu, że dalej mam te naście lat, to ostatnio jakoś takie powieści po prostu przestały mi się podobać. Od tak, po prostu. Nie wiem, dlaczego tak się stało, lecz nie zmienia to faktu, że coraz bardziej oddalam się od...

Lubię książki z ciężkim i niepowtarzalnym klimatem, który tworzy wokół nich niesamowitą aurę. Lubię historie o miejscach na pozór normalnych, w których grupka osób skrywa pewną tajemnicę. Lubię fantastykę. Dlatego strasznie spodobała mi się seria „Kroniki Obardzonych” Kami Garci i Margaret Stohl, która podbiła moje serce. Jednak na naszym rynku trudno o podobne powieści, jednak czasami da się odnaleźć takie perełki. Ja od dziś za taką będę uważała „Krąg” autorstwa szwedzkiego duetu Matsa Strandberga i Sary Bergmark Elfgren. Nic nie wskazywało na to, że ta historia mnie uwiedzie, ale również nie było powodu by myśleć, że 6 całkiem różnych dziewczyn połączy śmierć jednego chłopaka – a dokładniej jego samobójstwo. To wydarzenie początkuje serie dziwnych wydarzeń w Engelsfors. Nastolatki odkrywają, że mają do odegrania bardzo ważną rolę i jeżeli zawiodą mogą się pożegnać ze znanym sobie światem, lecz by tego dokonać nie mogą ufać nikomu z zewnątrz. Szkoda tylko, że nie wierzą sobie samym. Wszystko jeszcze bardziej komplikuje sprawa, że zaczynają odkrywać moce i magię wewnątrz siebie. Wszystkie z wyjątkiem Minoo.

Dobra, po opisie możecie pomyśleć, że to trochę banalne. Wiecie ratowanie świata, stara przepowiednia. Gdzieś to kiedyś było, co nie? I to chyba nie raz. Ani nie dwa. Ani nie dziesięć. Kumacie? Ale to nie jest ważne. Jest wiele świetnych książek, które pomimo faktu mało oryginalnej fabuły wyróżniają się na tle innych. „Krąg” bezsprzecznie należy do takich powieści i to właśnie sprawia, że nie przyciągnął do siebie od razu czytelników, tylko dopiero później młodzież (bo to jest pozycja skierowana stricte do nich) zaczęła się do niej przekonywać. Ja też trochę czekałam, bo ten tytuł został wydany w połowie października, czyli praktycznie pół roku temu. Z jednej strony żałuję, że dopiero niedawno ją odkryłam, ale z drugiej teraz będę czekała krócej na kolejny tom. Jednak już dość rozwodzenia się nad tym, że ta historia jest genialna. Teraz się dowiecie, dlaczego taka jest.

Pierwsza sprawa – język. Książka jest skierowana, jak już wspomniałam, do młodzieży i spodziewałam się, że słownictwo w „Kręgu” będzie raczej ubogie. Tutaj zdziwiłam się pozytywnie. Pod tym względem powieść stała na naprawdę wysokim poziomie. Dodatkowe uznanie należy się tłumaczce, która niczego nie uprościła i nie spłyciła. Dzięki temu wszystkiemu tę pozycję czyta się niezwykle przyjemnie. Opisy są naprawdę bardzo plastyczne, przez co nie mamy żadnych problemów z wyobrażeniem sobie Engelsfors. Co więcej, wszystko zostało opisane tak sugestywnie, że możemy odnieść wrażenie, że to się dzieje naprawdę. Ta powieść wciąga. I to bardzo mocno. Trudno się od niej oderwać i nie mamy ochoty jej kończyć, ale z drugiej strony cały czas myślimy o tym co się stanie na następnej stronie.

Zwykle nie lubię książek, w których jest kilku głównych bohaterów, bo to mnie rozprasza, jednak tutaj to zaakceptowałam. Może dlatego, że każda z dziewczyn jest inna. Każda ma inne cele, perspektywy. Są nietuzinkowe, ale również uniwersalne. Dzięki temu, można spróbować odnaleźć siebie w tej historii, bo został nam tu przedstawiony cały wachlarz osobowości: imprezowiczkę, kujonkę, punkową dziewczynę, wyrzutka itd. Przez to powieść stała się bardziej złożona. Bo pomimo faktu, że wszystkie bohaterki łączy wspólny główny wątek, to każda z nich ma do powiedzenia własną opowieść o swoich problemach. Mogło wyjść banalnie i sztampowo, ale na szczęście bardziej skłaniałabym się do takich określeń jak oryginalnie i pomysłowo.

Wiecie, co jest świetne w tej książce? Że główne bohaterki pomimo faktu, że są czarownicami nie posiadają jakiś super mocy. Muszą trenować, szlifować je, bo inaczej prawdopodobnie nic by im nie wyszło. Dlatego „Krąg” mimo magiczności występującej na każdym kroku był normalny (jak bardzo fantastyka może być normalna). W dodatku wszystko mamy klarownie wyjaśnione i powstają białe plamy podczas czytanie, a kiedy już są, to celowo, aby zaostrzyć nasz apetyt, który rośnie w miarę jedzenia.

„Krąg” mnie oczarował. Dalej jestem pod jego urokiem i naprawdę, naprawdę, bardzo, ogromnie, przeogromnie żałuję, że kolejny tom jeszcze nie został wydany. Z utęsknieniem będę czekała na „Ogień”, aby powrócić do tej świetnej historii, która zachwyciła nie tylko mnie. Uważam tę książkę, za jedną z najlepszych powieści młodzieżowych ostatniego roku. Pokazuje, że można napisać coś sensownego dla nastolatków. Zdecydowanie polecam.

Lubię książki z ciężkim i niepowtarzalnym klimatem, który tworzy wokół nich niesamowitą aurę. Lubię historie o miejscach na pozór normalnych, w których grupka osób skrywa pewną tajemnicę. Lubię fantastykę. Dlatego strasznie spodobała mi się seria „Kroniki Obardzonych” Kami Garci i Margaret Stohl, która podbiła moje serce. Jednak na naszym rynku trudno o podobne powieści,...

Lubię młodzieżówki, naprawdę. Można się przy nich odprężyć w przerwie między cięższymi lekturami. Przynajmniej przy większości, bo niektóre sprawiają, że człowiek po przeczytaniu ich ma ochotę podrzeć ową książkę, albo zabić autora. Ale to drugie podobno jest zabronione, czy coś. Tak miałam w przypadku „Time Ridersów (zabijcie mnie, ale nie mam pojęcia, czy to się odmienia). Jeźdźców w czasie”. Spodziewałam się czegoś al’a „Maximum Ride” (które stoi na mojej półce, pierwszy tom prawie skończony od miesiąca, ale ciii). Coś w ten deseń. Wydawało mi się, że książka Alexa Scarrowa zapowiada się znośnie. Nie oczekiwałam po niej dużo, niestety nie dostałam nawet tyle.

Książka opowiada… dobra dla mnie o niczym, ale podobno w tym miejscu wypada napisać parę zdań o pfe… fabule. Także ten… Mamy w sumie kilku bohaterów, na których można zawiesić oko. Jest to Liam – chłopak uratowany z tonącego Titanica, Maddy – dziewczyna wyciągnięta ze spadającego samolotu (czy coś takiego) i Sal – jej losów nie poznajemy, ale było tam coś o tym, że miała spłonąć w pożarze. Powinni zginąć, ale w ostatniej chwili ratuje ich tajemniczy mężczyzna – Foster. W zamian za to teraz stają się jeźdźcami w czasie. Będą musieli pilnować, by czas nie zszedł z dobrej osi. Jest wiele osób, które chcą zmienić historie dla własnych celów, a oni muszą im to uniemożliwić. Niestety już na początku zaliczają porażkę. Otóż pewien geniusz wpadł na pomysł, by Niemcy wygrali II wojnę światową. Jak można się spodziewać okazuje się to fatalne w skutkach…

Dobra, wiem, że opis może was trochę skołować i teraz pewnie myślicie: Czego się czepiam, przecież brzmi nieźle. No dobra fakt. Mi też wydawało się, że będzie fajnie, ale nie było. Pomysł owszem jest dobry, ale wykonanie to już tragedia. Alex Scarrow stwierdził, że skoro pisze dla młodzieży, to nie musi się zastanawiać nad czymś w stylu ciekawej fabuły, budowania napięcia, czy tworzeniem sensownych opisów. To takie mainstreamowe, prawda? „Time Riders” to tak beznadziejnie napisana książka, że zakrawa już to o nieprzyzwoitość, że nie wspomnę o rozdziałach na kilka akapitów. Naprawdę nie oczekiwałam tu twórczych wywodów i nieziemskiego pióra. Miałam po prostu nadzieję, że to będzie strawne. Czy proszę o tak dużo?

Najwyraźniej tak, bowiem bohaterowie są… krótko mówiąc papierowi. Nie zastanawiali się długo nad tym, czy jest możliwe podróżowanie w czasie, czy to ma sens. Nawet przez chwilę nie myśleli o ludziach, którzy zginęli, kiedy oni się uratowali. Ogólnie odnosiłam wrażenie, że oni w ogóle nie myśleli. Może Liam czasami. Reszta zachowywała się, jak roboty… I o ile Bob jest z tego usprawiedliwiony (wszakże zamiast mózgu ma przewody i dysk twardy), to reszta niestety przez ten błąd wyszła sztucznie i szablonowo. Nie odznaczają się niczym szczególnym, nie zapadają w pamięć. Po prostu jedno wielki zero. Pewnie nie kułoby to aż tak bardzo w oczy, gdyby nie fakt, że sama książka była tak nudna, że czytając ją staraliśmy się skupić chociażby na personach tam występujących. To też się nie udało. W gruncie rzeczy podczas lektury rozpraszała mnie nawet ściana.

W tej książce NIC oprócz pomysłu nie jest dobre. A nawet to później okazało się trochę bardzo niemrawe i niewyraźne. „Time Riders” zostało napisane „po łebkach”. Nic w tej książce nie zostało dopracowane, ani szczegółowo przemyślane. To nudna historia, nieokraszona żadnymi ciekawymi elementami. Słowem, nie ma w niej kompletnie żadnego pozytywu, który skusiłby was do sięgnięcia po nią. Jest to ten rodzaj powieści, który powinno, a nawet n a l e ż y omijać szerokim łukiem. Naprawdę nie warto sięgnąć po dzieło (a pfe) Alexa Scarrowa i poszukać czegoś ciekawszego. Według mnie nie warto sięgać po tę książkę i żadna siła na zmusi mnie do czytania kolejnych tomów tej serii. Znakomity przykład przerostu formy nad treścią.

Książka opowiada… dobra dla mnie o niczym, ale podobno w tym miejscu wypada napisać parę zdań o pfe… fabule. Także ten… Mamy w sumie kilku bohaterów, na których można zawiesić oko. Jest to Liam – chłopak uratowany z tonącego Titanica, Maddy – dziewczyna wyciągnięta ze spadającego samolotu (czy coś takiego) i Sal – jej losów nie poznajemy, ale było tam coś o tym, że miała spłonąć w pożarze. Powinni zginąć, ale w ostatniej chwili ratuje ich tajemniczy mężczyzna – Foster. W zamian za to teraz stają się Jeźdźcami w czasie. Będą musieli pilnować, by czas nie zszedł z dobrej osi. Jest wiele osób, które chcą zmienić historie dla własnych celów, a oni muszą im to uniemożliwić. Niestety już na początku zaliczają porażkę. Otóż pewien geniusz wpadł na pomysł, by Niemcy wygrali II wojnę światową. Jak można się spodziewać okazuje się to fatalne w skutkach…

Dobra, wiem, że opis może was trochę skołować i teraz pewnie myślicie: Czego się czepiam, przecież brzmi nieźle. No dobra fakt. Mi też wydawało się, że będzie fajnie, ale nie było. Pomysł owszem jest dobry, ale wykonanie to już tragedia. Alex Scarrow stwierdził, że skoro pisze dla młodzieży, to nie musi się zastanawiać nad czymś w stylu ciekawej fabuły, budowania napięcia, czy tworzeniem sensownych opisów. To takie mainstreamowe, prawda? „Time Riders” to tak beznadziejnie napisana książka, że zakrawa już to o nieprzyzwoitość, że nie wspomnę o rozdziałach na kilka akapitów. Naprawdę nie oczekiwałam tu twórczych wywodów i nieziemskiego pióra. Miałam po prostu nadzieję, że to będzie strawne. Czy proszę o tak dużo?

Najwyraźniej tak, bowiem bohaterowie są… krótko mówiąc papierowi. Nie zastanawiali się długo nad tym, czy jest możliwe podróżowanie w czasie, czy to ma sens. Na chwilę nie zastanowili się, co się stało z ludźmi, którzy zginęli, kiedy oni się uratowali. Ogólnie odnosiłam wrażenie, że oni w ogóle nie myśleli. Może Liam czasami. Reszta zachowywała się, jak roboty… I o ile Bob jest z tego usprawiedliwiony (wszakże zamiast mózgu ma przewody i dysk twardy), to reszta niestety przez ten błąd wyszła sztucznie i szablonowo. Nie odznaczają się niczym szczególnym, nie zapadają w pamięć. Po prostu jedno wielki zero. Pewnie nie kłułoby to aż tak bardzo w oczy, gdyby nie fakt, że sama książka była tak nudna, że czytając ją staraliśmy się skupić chociażby na personach tam występujących. To też się nie udało. W gruncie rzeczy podczas lektury rozpraszała mnie nawet ściana.

W tej książce NIC oprócz pomysłu nie jest dobre. A nawet to później okazało się trochę bardzo niemrawe i niewyraźne. „Time Riders” zostało napisane „po łebkach”. Nic w tej książce nie zostało dopracowane, ani szczegółowo przemyślane. To nudna historia, nieokraszona żadnymi ciekawymi elementami. Słowem, nie ma w niej kompletnie żadnego pozytywu, który skusiłby was do sięgnięcia po nią. Jest to ten rodzaj powieści, który powinno się, a nawet n a l e ż y omijać szerokim łukiem. Naprawdę nie warto sięgnąć po dzieło (a pfe) Alexa Scarrowa i lepiej poszukać czegoś ciekawszego. Według mnie nie warto sięgać po tę książkę i żadna siła na zmusi mnie do czytania kolejnych tomów tej serii. Znakomity przykład przerostu formy nad treścią.

Lubię młodzieżówki, naprawdę. Można się przy nich odprężyć w przerwie między cięższymi lekturami. Przynajmniej przy większości, bo niektóre sprawiają, że człowiek po przeczytaniu ich ma ochotę podrzeć ową książkę, albo zabić autora. Ale to drugie podobno jest zabronione, czy coś. Tak miałam w przypadku „Time Ridersów (zabijcie mnie, ale nie mam pojęcia, czy to się...

Smoki. Pomimo tego, że je uwielbiam, to rzadko znajduję książkę z dragońskim motywem, która by mi przypadła do gustu. Jednak lubię ryzykować (prawdziwy ze mnie hardkor, ryzykować przeczytanie książki) i czasami bardzo pozytywnie się zadziwiam. Lecz często zdarza się również tak, że taka powieść okazuje się kompletną klapą. Dla mnie te mityczne stworzenia są naprawdę fascynujące i niezwykłe. Dlatego bardzo dobrze wspominam serię "Eon", gdzie te potwory zostały ukazane w naprawdę dumnym światłem (wiem, że nie można pokazać kogoś w dumnym świetle, ale to dobrze brzmi). Miały tam swoją rolę do odegrania i naprawdę dobrze autorce to wyszło. W tym roku jakoś nie mam szczęścia do powieści z takim motywem, bo jakoś nie mogę znaleźć niczego, co by mnie zainteresowało. Ostatnio postanowiłam, że muszę w końcu przeczytać coś o tych ognistych istotach i mój wybór padł na "Ognistą", która w sumie zapowiadała się nieźle. Dość dobre noty, ciekawy opis i okładka. Why not? Spróbowałam i nie żałuję.

"Ognista" Sophie Jordan opowiada o dragonce Jacindzie, która jest pierwszą ognioziejką od wielu pokoleń. Dlatego stado postanawia ją sparować z Cassianem, czyli przyszłym przywódcą. Dziewczynie niezbyt to na rękę, ale cała sytuacja bardziej nie podoba się jej matce... Pewnego dnia gdy dziewczyna ucieka, aby w świetle dnia zmienić się w smoka, co jest surowo zabronione, prawie zostaje porwana przez myśliwych, jednak jeden z nich lituje się nad nią i puszcza ją wolno. Tego samego wieczoru nastolatka wraz z siostrą i rodzicielką ucieka wbrew własnej woli. Jej matka chce, aby tak samo jak ona kiedyś, zabiła swoją smoczą część. Nasza główna bohaterka nie potrafi wyobrazić sobie życia bez latania, więc ciągle próbuje się przemieniać, pomimo tego, że z dnia na dzień robi się to coraz trudniejsze. Już prawie traci nadzieję, aż podczas pierwszego dnia szkoły trafia na Willa. Okazuje się to być ten sam chłopak, który kiedyś ją uratował. Wtedy była jednak pod swoją ognistą postacią, więc nastolatek oczywiście jej nie rozpoznaje, jednak od razu budzi się w niej smok. Wkrótce zbliżają się do siebie. Oboje skrywają pewien sekret przed drugą osobą, lecz to nie przeszkadza im w zakochaniu się w sobie nawzajem.

Dobra po opisie można stwierdzić, że to trochę banalne i w sumie mogę się z tym nawet zgodzić, ale... poczekajcie jeszcze chwilę. W tej książce fabuła nie jest największym plusem i mimo, że pod tym względem książka nie zachwyca, to uwierzcie mi posiada plusy, które mogą was przekonać do sięgnięcia po nią.. Nie wiem jeszcze jak je przedstawię, ale to się wymyśli. W każdym razie chodzi mi o to, że "Ognista" to świetny przykład powieści, w której nie pomysł, a wykonanie stanowi największy atut. Jacinda to jedna z tych dziewczyn, o których naprawdę przyjemnie się czyta. Ma wady, lecz nie potrafi ich niekiedy zaakceptować. Na swój sposób jest arogancka i to mi się w niej podoba. Owszem zakochuje się w chłopaku, ale cały czas patrzy na bezpieczeństwo swojego stada zdając sobie doskonale sprawę z tego, że jedno słowo za dużo i wszystko może się posypać. Dlatego kłamie. Kłamie dużo i nie czuje się z tym specjalnie źle - kolejny objaw człowieczeństwa. To naprawdę... fajne. Nie lubię tego słowa, ale wydaje mi się, że najlepiej oddaje sytuację, która właśnie taka jest. Fajna.

Strasznie spodobał mi się pomysł z ludźmi, którzy przemieniają się w smoki. Dzięki temu te stworzenia stały się bardziej ludzkiej i zdobyły trochę naszych cech. Sophie Jordan wszystko dobrze zaplanowała, dzięki czemu nie mamy białych plam podczas lektury. Wszystko zostało nam wyjaśnione, znamy hierarchię w stadzie, historię smoków. Jednak nie zostało to opowiedziane w biegu, tylko przy pewnych wydarzeniach, dzięki czemu pisarka nie stworzyła sztucznej aury. Może nie miała jakieś super-oryginalnego pomysłu, ale według mnie potrafiła to sprzedać. Zaprezentowała ten prosty motyw w dobrym świetle i może nie wyszło z tego nic wybitnego, ale strawne to było z pewnością. Przez to wszystko "Ognista" pozostawiła po sobie bardzo pozytywne uczucia. To taka trochę nieśmiała powiastka niewyróżniająca się niczym. Ja lubię takie historie, niepozorne, ale zapadające w pamięć.

Już wiecie, że darzę sympatią Jacindę, ale nie tylko ją. Do gustu, o dziwo, przypadła mi również postać Cassiana. Może to niezbyt dobrze o mnie świadczy, ale trochę mnie przypomina. Zawsze musi postawić na swoim, jest pewny siebie i trochę, a nawet bardzo zarozumiały. Kłamie, by zyskać przewagę nad przeciwnikiem itd. Nie jest idealny, ale, no właśnie, dzięki temu bije z niego prawdziwość. Dobra, chcecie mi zarzucić, że zmienianie się w smoka do zbyt prawdziwych nie należy, ale ostatnio próbowałam przekonać moją historyczkę, że skora nie ma dowodów na to, że centaury nie wyginęły (na ich istnienie też nie ma, ale to temat na osobną dyskusję), to znaczy, ze mogą istnieć. Ale dobra znowu schodzę z tematu (czy kiedykolwiek tego nie robię?). Chodzi mi o to, że pisarka opisała to na tyle sugestywnie, by obudziły się we mnie moje ukryte i skazane na dożywocie myślenie pseudo-filozoficzne, a to się rzadko zdarza. Chwytacie?

Jak już wspomniałam, fabuła nie należy do oryginalnych. Jest trochę mdła, nieraz nudna i po prostu nie najlepsza. Jednak to da się czytać. To nie będzie kolejna książka, jaką będziecie mieli ochotę rzucić o ścianę. "Ognista" należy do historii, które nie są od końca dobre, ale są trafione. Ostatnio naprawdę brakuje mi młodzieżówek pokazujących coś lepszego niż powieloną historię miłosną. Powieść Sophie Jordan, o dziwo, nie skupia się tylko na wątku miłosnym, ale bardziej na różnych aspektach kłamstwa i prawdy. Pokazuje w pewien sposób, jak inni mają podejście do naszych niedopowiedzeń, i jak my sami się do nich odnosimy. Dzięki temu wszystkiemu autorka naprawdę przypadła mi do gustu i w sumie jedyne czego żałuję, to fakt, że w tym tomie nie skupiła się za bardzo na samych smokach. Jednak z relacji znajomych blogerów, wiem, że w kolejnym tomie dowiemy się więcej o dragonach, więc z pewnością zapoznam się z drugą częścią, czyli "Niewidzialną".

"Ognista" przypadła mi do gustu. Nie jest to może bardzo ambitna lektura, która stawia naprawdę wysoką poprzeczkę. Nie. Ta książka... uznam ją za normalną. Sophie Jordan po prostu ją napisała. Bez żadnych udziwnień, komplikacji. To prosta historia, przedstawiona w równie prosty sposób. Na swój sposób wydaje mi się być dobra. Sądzę, że wśród kolejnych (a pffee) genialnych młodzieżówek, ta wyróżnia się swoim mało skomplikowanym charakterem i zapadającymi w pamięć bohaterami. Posiada również błędy i to dość sporo, lecz jestem święcie przekonana, że większość z was ich nie zauważy. Najwyżej po zakończeniu lektury. Do tego czasu będziecie trwać w błogiej nieświadomości, dzięki czemu przy pierwszym tomie nieźle zapowiadającej się trylogii spędzicie miło kilka godzin.

Smoki. Pomimo tego, że je uwielbiam, to rzadko znajduję książkę z dragońskim motywem, która by mi przypadła do gustu. Jednak lubię ryzykować (prawdziwy ze mnie hardkor, ryzykować przeczytanie książki) i czasami bardzo pozytywnie się zadziwiam. Lecz często zdarza się również tak, że taka powieść okazuje się kompletną klapą. Dla mnie te mityczne stworzenia są naprawdę...

74 Głodowe Igrzyska rozpoczną się za tydzień. Teraz czas na wybranie trybutów – 24 uczestników z 12 dystryktów. Dziewczyna i chłopak w wieku od 12 do 18 lat zostaną wytypowani poprzez losowanie. W tej „zabawie” bierze również udział Prim startująca w zawodach po raz pierwszy i z miejsca zostaje wylosowana. Jednak z pomocą przychodzi jej starsza siostra – Katniss, która zgłasza się zamiast niej. Oprócz nazwiska Everdeen, zostało wyłonione również imię Peety Mellarka. – Nastolatka w jej wieku, który kiedyś uratował życie całej jej rodzinie dając im chleb ze swojej piekarni. Teraz staną naprzeciwko siebie na arenie, gdzie przeżyć może tylko jeden zawodnik. Chcąc nie chcąc czują się ze sobą związani przez to wydarzenie, a jednocześnie starają się pamiętać, że wkrótce któreś z nich zginie krwawą śmiercią…

Nie lubię książkowych mód. Na „Igrzyska Śmierci” był szał jakiś rok temu, kiedy ukazała się w kinach ich ekranizacja. Patrzyłam na te wszystkie pozytywne oceny i nadziwić się nie mogłam, że tylu osobom ta powieść aż tak bardzo się spodobała. Po prostu nie da się tego zrozumieć. Dlatego przeczekałam tę burzę i wzięłam się za tę pozycję dopiero niedawno, gdy prawie wszyscy o niej zapomnieli. Nie liczyłam na coś wystrzałowego, ale myślałam, że coś w tej historii będzie, że tyle blogerów mi ją polecało. Niestety okazało się, że albo to ze mną jest coś nie tak, albo z innymi, bo Suzanne Collins ze swoim dziełem pozostawiła u mnie tylko zniesmaczenie.

W tej recenzji obalę wszelkie mity dotyczące tej książki. Zacznijmy, więc od zachwalania jej za oryginalność. Pierwsza bzdura. Już sam pomysł kojarzy się z średniowiecznymi gladiatorami, a upchać to w science-fiction to nie sztuka, tylko łut szczęścia. Nikt mi nie powie, że takich powieści wcześniej nie było, bo one istniały. Po prostu Suzanne Collins trafiła na czas, kiedy był przestój w tej tematyce i udało jej się wybić. I nieprawdą okazuje się również fakt, że od niej zaczął się ten bum na takie historie. Po prostu po jej sukcesie wydawcy zaczęli patrzyć na takie lektury przychylniejszym okiem. To tak samo, jak ze „Zmierzchem”. Stephanie Meyer również wpadła z tym na rynek, gdy nie miała praktycznie żadnej konkurencji. – Według mnie tylko fart sprawił, że tym dwóm autorką udało się wybić.

Nie rozumiem też zachwytów nad samą historią. Fabuła jest tak banalnie skonstruowana, że wiemy, kto ma szansę wygrać już na samym początku. W dodatku autorka zamiast utrudniać naszym bohaterom grę, tylko im pomaga. Tu jakiś prezent od sponsora, tu zmiana zasad (pierwszy raz od 74 lat!), tam brak zainteresowania jedyną uczestniczką, która dostała 11 punktów w klasyfikacji. The fuck? Serio, co to ma być. To wszystko zakrawa o czystą głupotę. Nie przemówi do mnie fakt, że ta książka została skierowana do młodzieży, bo ja też jestem nastolatką, ale umiem dostrzec tak duże błędy. Autorka przyjęła pozycję, jak wielu innych pisarzy, którzy swoje powieści kierują do młodszych czytelników (nie mylić z najmłodszymi). Postanowiła, że skoro mamy te naście lat, to i tak nie potrafimy odróżnić gniota, od dobrej lektury. I o ile w wielu przypadkach takie postępowanie uszło jej na sucho, to ja nie dałam się na to nabrać i jestem zawiedziona „Igrzyskami Śmierci”.

Bohaterowie też nie należą do szczególnie udanych. Zresztą jak wszystko w tej książce. Katniss to kolejna inteligenta nastolatka niezdająca sobie sprawy z własnej urody i uroku. Do tego odważna, waleczna i mało dziewczęca. Znajome? Ten schemat powtarza się w naprawdę wielu powieściach i kompletnie nie rozumiem zachwytów nad tą dziewczyną. Może jest sprytna i bystra, ale te same cechy posiada 98% obecnych postaci młodzieżówek. Peeta do moich ulubieńców tez nie należy. Jest taki rozlazły i nudny. Jeśli mam być szczera to bardziej do gustu przypadł mi Gale, który wydawał się dla mnie ciekawszy i po prostu lepiej wykreowany. Inne postacie zostały tylko ledwo nakreślone. Nie poznajemy bardziej szczegółowo ich dziejów, bo albo pierwszoplanowe persony muszą się z nimi rozstać, albo umierają. Szczerze mówiąc wolałam momenty z tą drugą wersją.

„Igrzyska Śmierci” to książka całkowicie nie dla mnie. Nie posiada w sobie żadnych walorów wymienianych przez tyle osób. Nie widzę w niej ani krzty oryginalności, zero prawdziwych uczuć i nic, co mogłoby mnie w jakikolwiek sposób spodobać. Owszem, czytało się to szybko i to jest chyba jedyny plus, jaki udało mi się znaleźć w c a ł e j powieści. Nie wróży to jej zbyt dobrze, ale wiecie co? Zapoznam się z kolejnym tomem i zobaczę, czy Suzanne Collins miała u mnie tylko jednorazowy poślizg, czy po prostu nie pasuje mi ona w całości.

74 Głodowe Igrzyska rozpoczną się za tydzień. Teraz czas na wybranie trybutów – 24 uczestników z 12 dystryktów. Dziewczyna i chłopak w wieku od 12 do 18 lat zostaną wytypowani poprzez losowanie. W tej „zabawie” bierze również udział Prim startująca w zawodach po raz pierwszy i z miejsca zostaje wylosowana. Jednak z pomocą przychodzi jej starsza siostra – Katniss, która...