Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Graficzna podróż" to wyjątkowa autobiografia Eda Sheerana. Książka jest przepięknie wydana, zawiera cudowne ilustracje Philipa Butaha. Ładnie pachnie (potwierdzone).

Opowiada o życiu Eda, jego zmaganiach przy tworzeniu piosenek, jego drodze na szczyt. Mocno inspiruje. Ed jest naprawdę niezwykłym artystą i to widać, kiedy przeczyta się zaledwie kilka stron. Pisze szczerze, bez ogródek, przyznaje się do swoich porażek, ale także chwali się swoimi sukcesami. Mam wrażenie, że on sam wciąż nie może uwierzyć w sukces jaki odniósł. Uwielbiam mądrości jego taty (również dają niezłego kopa do działania).

Czego mi zabrakło... Teledyski. Bardzo chciałam się dowiedzieć czegoś od kulis, a tutaj nic takiego. Kilka wzmianek. Jednak tak musiało być. Tak sobie autor postanowił.

"Graficzna podróż" to wyjątkowa autobiografia Eda Sheerana. Książka jest przepięknie wydana, zawiera cudowne ilustracje Philipa Butaha. Ładnie pachnie (potwierdzone).

Opowiada o życiu Eda, jego zmaganiach przy tworzeniu piosenek, jego drodze na szczyt. Mocno inspiruje. Ed jest naprawdę niezwykłym artystą i to widać, kiedy przeczyta się zaledwie kilka stron. Pisze...

Do pewnych serii ma się określony sentyment. Zwłaszcza wtedy kiedy bohaterów felixowej historii poznało się w szóstej klasie podstawówki, a najnowszą część czyta się będąc już w liceum. Czasem potrzebna do szczęścia jest spora dawka śmiechu, a tego dostarczyła mi lektura "nie(Bezpiecznego) Dorastania".

Z tyłu okładki książki jest napisane, że można czytać tę część niezależnie od poprzednich epizodów. Miałabym co do tego zastrzeżenia, bo pojawiają się tu spojlery co do pierwszej części, dosyć znaczące. Poza tym po tylu tomach czuje się o wiele większą więź z postaciami: z żartami Neta, technicznym umysłem Felixa czy wyjątkowością Niki.

Laura. Nareszcie został rozwinięty ten temat, bo czerwonowłosa od Trzeciej Kuzynki schodziła zawsze na dalszy plan. Mnie od razu do siebie przekonała i zachwyciła w tej części.

Kwestia techniczna. Okładka. Przez te kilka lat zdążyłam przywiązać się do poprzedniego stylu narysowanych postaci, to teraz ta dobra passa została przerwana i kreska nowej części nijak się ma do pozostałych. Taki mały zgrzyt.

"Net odprowadził Pedro groźnym spojrzeniem. Co on sobie myśli?! Że Nika poleci na jakiegoś informatyka?"

Do pewnych serii ma się określony sentyment. Zwłaszcza wtedy kiedy bohaterów felixowej historii poznało się w szóstej klasie podstawówki, a najnowszą część czyta się będąc już w liceum. Czasem potrzebna do szczęścia jest spora dawka śmiechu, a tego dostarczyła mi lektura "nie(Bezpiecznego) Dorastania".

Z tyłu okładki książki jest napisane, że można czytać tę część...

Julio.

Nowy Wspaniały Świat, gdzie rządzi dyktatura, brakuje jedzenia, ludzie żyją na skraju nędzy. Miejsce, w którym rodzice pozbywają się swojego dziecka, nie ze względu na trudności w wychowaniu, ale zwyczajny strach. Julia, jest siedemnastoletnią dziewczyną, której dotyk zabija.

Pomysł na fabułę brzmi bardzo intrygująco. Z wykonaniem poszło już trochę gorzej.

Julio.

Książka jest trochę chaotycznie napisana. Niektóre myśli bohaterki są niezrozumiałe. Kiedy w jej otoczeniu pojawia się jeszcze Adam, wszystko się komplikuje. Absolutnie perfekcyjny, z doskonałym, wyrzeźbionym ciałem, zdrową, piękną skórą i pogodną twarzą. Zaradny, zakochany, inteligentny, buntowniczy. Ideał po prostu.

Julio.

Nic dziwnego, że główna bohaterka, przebywając w jego towarzystwie ma problemy z oddychaniem, liże ją tysiąc płomieni pożądania lub liczy swoje palce u rąk (tak na wszelki wypadek, żeby się upewnić czy na pewno wszystkie są), a skóra Adama ma raz 100 albo 1000 stopni. W każdym razie jest zawsze ciepła. Ba, gorąca.

Julio.

Pojawia się jeszcze jeden... Zdecydowanie czarny bohater od pierwszego wejrzenia. Niejaki Warner (który moim skromnym zdaniem jest skrzyżowaniem Hitlera i Stalina). Dyktator, doskonały mówca, pragnący wykorzystać główną bohaterkę w bardzo złych celach. Wypada przerażająco dobrze.

Julio.

Dialogi w tej książce są dosyć nieciekawe. Wydaje mi się, że zabieg ciągłego zwracania się do głównej bohaterki per Julio został nadużyty. Nie brzmi to dostojnie ani jakoś bardziej poważnie czy naturalnie. Po n-tym razie zaczyna przeszkadzać. Niektóre kwestie można by sobie podarować. Przekomarzanie się Adama-Julii-Kenjego to część, która irytowała mnie chyba najbardziej. Miało być śmiesznie i ironicznie, a wyszło dosyć sztucznie. Humor w tej książce (choć nie ma go za wiele) zdecydowanie obniża jej wartość.

Julio.

Myślę, że świetna reklama sprawiła, że ta książka ma tak dobre opinie. Mnie nie zachwyciła. Raczej jestem osobą, która nie może zrozumieć fenomenu tej powieści. Jest średnia. Szybko się ją czyta, ze względu na specyficzny styl autorki. Jeżeli ktoś na własnej skórze, chce poczuć śmiercionośny dotyk, to niech zajrzy, ale poza tym nie powinien spodziewać się niczego nadzwyczajnego.

Julio.

Julio.

Nowy Wspaniały Świat, gdzie rządzi dyktatura, brakuje jedzenia, ludzie żyją na skraju nędzy. Miejsce, w którym rodzice pozbywają się swojego dziecka, nie ze względu na trudności w wychowaniu, ale zwyczajny strach. Julia, jest siedemnastoletnią dziewczyną, której dotyk zabija.

Pomysł na fabułę brzmi bardzo intrygująco. Z wykonaniem poszło już trochę gorzej....