Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nigdy nie miałam do czynienia z książkami Leonie Swann, nie licząc okazjonalnego napotykania się w Empiku na tę właśnie (kwestia okładki znając życie).
Samo "Krocząc w Ciemności" wydaje się dość nietypowe, samo przedstawienia głównego bohaterka jako byłego złodzieja, obecnie jubilera i dyrektora pchlego (?) cyrku, zapowiadało coś co raczej chce przełamywać schematy. Jego działania w poszukiwaniu tajemniczej rusałki a potem współpraca z innym bohaterami oraz główna intryga, sprawiały że ciężko mi było przewidzieć co się stanie później. Postacie okazały się ciekawe, nieważne czy główny bohater czy detektyw Hank Green który podaje się sesjom powodującym amnezje czy tajemnicza Elizabeth. Jest w nich coś intrygującego, czy pod względem osobowości czy małych ciekawostek które dopełniają ich obraz. Trochę miałam wrażenie że książka idzie w stronę, "zwalczenie głównego czarnego charakteru i unikanie pobocznych czarnych charakterów" ale na szczęście przeciwnicy nie wydawali się jednowymiarowym "jestem zły bo tak" więc to nawet nie raziło. Czy sięgnę po te książkę ponownie? Pewnie odświeżę ją sobie co jakiś czas, choć nie jest to coś co nazwałabym moją ukochaną książką. To po prostu pozycja dobra, dla kogoś kto chce sobie rozpieścić wyobraźnie, a na to wiadomo trzeba mieć nastrój.

Nigdy nie miałam do czynienia z książkami Leonie Swann, nie licząc okazjonalnego napotykania się w Empiku na tę właśnie (kwestia okładki znając życie).
Samo "Krocząc w Ciemności" wydaje się dość nietypowe, samo przedstawienia głównego bohaterka jako byłego złodzieja, obecnie jubilera i dyrektora pchlego (?) cyrku, zapowiadało coś co raczej chce przełamywać schematy. Jego...

Ta książka przyciągnęła mnie do siebie głównie pomysłem na tematykę. Życie gazowe zwierząt? Coś nowego i możliwie ciekawego do dowiedzenia się. I nie było zawodu. Sama forma jest dość przystępna, jedna kartka na jedno zwierze, potrafi dobrze wyczerpać temat w krótkiej formie, a sam styl pisania jest przyjemny, bez przesadnego silenia się na mocny naukowy język. W dodatku jest w "Czy To Pierdzi" coś humorystycznego, czy to opisy czasem (jednorożec <3) a czasami obrazki, które dodają fajnego charakteru.

Ta książka przyciągnęła mnie do siebie głównie pomysłem na tematykę. Życie gazowe zwierząt? Coś nowego i możliwie ciekawego do dowiedzenia się. I nie było zawodu. Sama forma jest dość przystępna, jedna kartka na jedno zwierze, potrafi dobrze wyczerpać temat w krótkiej formie, a sam styl pisania jest przyjemny, bez przesadnego silenia się na mocny naukowy język. W dodatku...