Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka lekka i przyjemna. Historia i postaci opisane w przerysowany sposób. Zakładam, że był to celowy zabieg.

Książka lekka i przyjemna. Historia i postaci opisane w przerysowany sposób. Zakładam, że był to celowy zabieg.

Ciekawa książka. Zachowanie otoczenia dziewczynek było dla mnie zaskakujące. Książka pokazuje też jak nasze przeżycia wpływają na osobowość i postrzeganie siebie.

Ciekawa książka. Zachowanie otoczenia dziewczynek było dla mnie zaskakujące. Książka pokazuje też jak nasze przeżycia wpływają na osobowość i postrzeganie siebie.

Książka napisana lekkim, zrozumiałym językiem. Pokazuje piękny obraz chrześcijaństwa i Bożej miłości.

Książka napisana lekkim, zrozumiałym językiem. Pokazuje piękny obraz chrześcijaństwa i Bożej miłości.

Lekka, łatwa i przyjemna. Dość naiwna.

Lekka, łatwa i przyjemna. Dość naiwna.

Obok przyjemnych rymowanek są i nieprzyjemne, które na pewno nie trafiają do dzieci i raczej do dorosłych też nie.

Obok przyjemnych rymowanek są i nieprzyjemne, które na pewno nie trafiają do dzieci i raczej do dorosłych też nie.

Opisy pobudzają wyobraźnię. Postacie nie są czarno-białe, co jest ogromnym plusem. Bardzo przyjemnie się czyta.

Opisy pobudzają wyobraźnię. Postacie nie są czarno-białe, co jest ogromnym plusem. Bardzo przyjemnie się czyta.

Pomimo słabej "Niezgodnej" postanowiłam dać trylogii drugą szansę. Bardzo się zawiodłam. "Zbuntowana" jest napisana infantylnym językiem, tak jak "Niezgodna" jest bardzo przegadana. Lektura kompletnie nie wciąga. Przeciwnie, chciałam mieć to już za sobą. Nie ma co porównywać książek Veronici Roth do trylogii "Igrzysk Śmierci". Jedynym mocnym punktem "Niezgodnej" i "Zbuntowanej" jest pewien obiektywizm co do bohaterów. Nie są oni czarno-biali. Przeciwnie, mamy okazje zobaczyć wszystkie odcienie szarości.

Pomimo słabej "Niezgodnej" postanowiłam dać trylogii drugą szansę. Bardzo się zawiodłam. "Zbuntowana" jest napisana infantylnym językiem, tak jak "Niezgodna" jest bardzo przegadana. Lektura kompletnie nie wciąga. Przeciwnie, chciałam mieć to już za sobą. Nie ma co porównywać książek Veronici Roth do trylogii "Igrzysk Śmierci". Jedynym mocnym punktem "Niezgodnej" i...

Zapowiadała się świetnie. Motyw frakcji jest bardzo interesujący i gdyby dobrze ją napisano - mogłaby być wciągająca. Nie, nie była. Duża część książki jest "przegadana" i napisana bardzo infantylnym językiem. Szczególnie relacje Tris - Tobias są opisane jak w słabym harlequinie.

Zapowiadała się świetnie. Motyw frakcji jest bardzo interesujący i gdyby dobrze ją napisano - mogłaby być wciągająca. Nie, nie była. Duża część książki jest "przegadana" i napisana bardzo infantylnym językiem. Szczególnie relacje Tris - Tobias są opisane jak w słabym harlequinie.

Bardzo przyjemna. Świetnie nakreślone charaktery (szczególnie Mary) poza może kapitanem Wentworth'em. Gdy oczami wyobraźmi widzę przechadzających się państwo Croft'ów czuję wzruszenie. Zakończenie nie zaskakuje, ale nie tego oczekuje się po J. Austen.

Bardzo przyjemna. Świetnie nakreślone charaktery (szczególnie Mary) poza może kapitanem Wentworth'em. Gdy oczami wyobraźmi widzę przechadzających się państwo Croft'ów czuję wzruszenie. Zakończenie nie zaskakuje, ale nie tego oczekuje się po J. Austen.

Idealne zwieńczenie serii, wciąga jak pozostałe. Pokazuje, że nic nie jest czarno-białe. Kwestia Insygniów i horkruksów dopracowana w najmniejszym szczególe. Śmierć Zgredka i historia Snape'a poruszyły mnnie do głębi. Jedyny minus jest taki, że po zakończeniu dotknął mnie "poPotterowy" kac i nie wiedziałam co mam ze sobą zrobić. Na szczęście, zawsze można przeczytac jeszcze raz. :)

Idealne zwieńczenie serii, wciąga jak pozostałe. Pokazuje, że nic nie jest czarno-białe. Kwestia Insygniów i horkruksów dopracowana w najmniejszym szczególe. Śmierć Zgredka i historia Snape'a poruszyły mnnie do głębi. Jedyny minus jest taki, że po zakończeniu dotknął mnie "poPotterowy" kac i nie wiedziałam co mam ze sobą zrobić. Na szczęście, zawsze można przeczytac jeszcze...

Wyjątkowo przyjemna. Jak to wspaniale, że akurat za obecności Harry'ego odbył się w Hogwarcie Turniej Trójmagiczny. ;) Dużo zagadek, a odpowiedzi zaskakują.

Wyjątkowo przyjemna. Jak to wspaniale, że akurat za obecności Harry'ego odbył się w Hogwarcie Turniej Trójmagiczny. ;) Dużo zagadek, a odpowiedzi zaskakują.

"Najcięższa" z serii o Harry'm. Obok zalet ukazuje Nam wady głównych bohaterów. Sprawia, że Harry'emu bliżej do prawdziwego chłopca niż postaci fikcyjnej.

"Najcięższa" z serii o Harry'm. Obok zalet ukazuje Nam wady głównych bohaterów. Sprawia, że Harry'emu bliżej do prawdziwego chłopca niż postaci fikcyjnej.

Harry stawia przed Nami mnóstwo pytań, mniej odpowiedzi. Wyjaśnia się wiele kwestii z poprzednich części. W "Księciu Półkrwi" mamy kilka mrocznych momentów, ale książkę czyta się tak jak poprzednie - zachłannie. Zakończenie mną wstrząsnęło.

Harry stawia przed Nami mnóstwo pytań, mniej odpowiedzi. Wyjaśnia się wiele kwestii z poprzednich części. W "Księciu Półkrwi" mamy kilka mrocznych momentów, ale książkę czyta się tak jak poprzednie - zachłannie. Zakończenie mną wstrząsnęło.

Obiektywnie: wielopłaszczyznowa i barwna. Czyta się szybko i wciąga. Subiektywnie: Harry forever!

Obiektywnie: wielopłaszczyznowa i barwna. Czyta się szybko i wciąga. Subiektywnie: Harry forever!

Świat magii jest dopracowany w najdrobniejszych szczegółach. Język przystępny, lekki. Fabuła wciągająca. Jednak ta książka jest genialna, bo pozwala Nam marzyć, że dostaniemy list z Hogwartu. Może gdzieś niedaleko ktoś znika w jakiejś magicznej szafie? Może jakiś czarodziej na miotle ominął Nasz samolot? O ile świat wydaje się ciekawszy, gdy wiemy, że nie wiemy o Nim wszystkiego.

Świat magii jest dopracowany w najdrobniejszych szczegółach. Język przystępny, lekki. Fabuła wciągająca. Jednak ta książka jest genialna, bo pozwala Nam marzyć, że dostaniemy list z Hogwartu. Może gdzieś niedaleko ktoś znika w jakiejś magicznej szafie? Może jakiś czarodziej na miotle ominął Nasz samolot? O ile świat wydaje się ciekawszy, gdy wiemy, że nie wiemy o Nim...

Lektura tak samo jak główna bohaterka - jest nudziarą.

Lektura tak samo jak główna bohaterka - jest nudziarą.

Przyjemna, zabawna i lekka książka, którą czytałam jako dziewczynka, a gdy do Niej wróciłam okazało się, że nie straciła uroku.

Przyjemna, zabawna i lekka książka, którą czytałam jako dziewczynka, a gdy do Niej wróciłam okazało się, że nie straciła uroku.

Jedyny żal co do tych trzech pozycji mam taki, że nie zostały skończone. Są napisane z właściwą J. Austen lekkością, a Lady Susan dodatkowo w ciekawej formie.

Jedyny żal co do tych trzech pozycji mam taki, że nie zostały skończone. Są napisane z właściwą J. Austen lekkością, a Lady Susan dodatkowo w ciekawej formie.

Książka jest napisana tak, że czyta się ją bardzo lekko. Tak wysoka ocena wynika nie tylko z osobistych odczuć, ale też z faktu, że J. Austen wykreowała postacie, które do dziś inspirują artystów.

Książka jest napisana tak, że czyta się ją bardzo lekko. Tak wysoka ocena wynika nie tylko z osobistych odczuć, ale też z faktu, że J. Austen wykreowała postacie, które do dziś inspirują artystów.

Książka napisana z innym duchem niż dwie poprzednie. Jest bardziej rzeczywista, brutalna i napawa lękiem. Pomimo to świetne uzupełnie pozostałe części trylogii. Jedyną częścią, która pozostawia coś do życzenia jest zakończenie. Sprawia wrażenie niedopracowanego.

Książka napisana z innym duchem niż dwie poprzednie. Jest bardziej rzeczywista, brutalna i napawa lękiem. Pomimo to świetne uzupełnie pozostałe części trylogii. Jedyną częścią, która pozostawia coś do życzenia jest zakończenie. Sprawia wrażenie niedopracowanego.