Duma i uprzedzenie

Jest to moja pierwsza książka tej autorki, ale na pewno nie ostatnia. Od "Dumy i uprzedzenia" nie można się oderwać! Cudowny klimat, barwni bohaterowie i wciągająca fabuła to tylko jedne z wielu zalet tej książki. Zdecydowanie warto przeczytać.

Jest to moja pierwsza książka tej autorki, ale na pewno nie ostatnia. Od "Dumy i uprzedzenia" nie można się oderwać! Cudowny klimat, barwni bohaterowie i wciągająca fabuła to tylko jedne z wielu zalet tej książki. Zdecydowanie warto przeczytać.

Pokaż mimo to

Miano najromantyczniejszej historii miłosnej od wieków należy do “Romea i Julii” Williama Shakespeare’a. Jednak jest w literaturze para szczęśliwszych kochanków, wobec których los nie był aż tak okrutny, a których uczucie wciąż pobudza tęskną wzruszeń wyobraźnię czytelników wszystkich pokoleń. Elizabeth Bennet i Fitzwilliam Darcy.

“Duma i uprzedzenie” Jane Austen to zdecydowanie jedna z piękniejszych powieści miłosnych.

Fabuła książki koncentruje się wokół rodziny państwa Bennet. Pan domu to ekscentryczny jegomość. Na wszelkie sposoby stroniący od zobowiązań towarzyskich i powinności gentlemana. Inteligentny, ale zbyt obojętny, by przejmować się czymkolwiek. Jeśli chodzi o panią Bennet, to płytka kobieta zupełnie nieświadoma małości swego rozumu, której jedynym celem w życiu jest jak najszybciej wydać córki za mąż za wyśmienitych kawalerów. Aby cel ten osiągnąć nie zawaha się przed desperackimi intrygami, choćby nawet miała ośmieszyć siebie i całą rodzinę.

Główna bohaterka, Elizabeth, jest drugą z kolei spośród pięciu sióstr. Cechuje ją żywy umysł, pogodne usposobienie, silne poczucie własnej wartości i głęboka niechęć do podtrzymywania pozorów, udawanych przyjaźni i wszelkich innych przejawów nieszczerości, na które zdaje się cierpieć większość przedstawicieli tak zwanego “towarzystwa”. Wydaje się najrozsądniejszą osobą w rodzinie, lecz nawet to nie zawsze powstrzymuje ją przed zuchwałymi (jak na jej płeć i pozycję) sądami i na pewno nie chroni przed krzywymi spojrzeniami.

Choć Lizzy z całą pewnością jest urodziwą panną to nie ona, a jej starsza siostra, Jane, uchodzi za prawdziwą piękność. Z pierwszą córką zawsze wiązano największe nadzieje. Jej uroda, skromność, delikatne obycie, a także nienaganne (najwyraźniej wrodzone) maniery miały zapewnić najpierw jej, a później także siostrom, intratne zamążpójście. Młodsze panny Bennet nie mogłyby stanowić większego kontrastu względem starszych sióstr. Nie grzeszą ani urodą, ani tym bardziej ogładą, którą mogłyby zaskarbić sobie aprobatę otoczenia. Mary jest równie dziwaczna i aspołeczna co jej ojciec, zaś Kitty i Lidia to po prostu głupiutkie podlotki, które pewnego dnia wyrosną na wierne kopie swojej matki. Upojone opowieściami o romansach, głodne wystawnych balów, a nade wszystko atencji, nie ustaną w pogoni za mężczyznami, dopóki nie zbłaźnią się kompletnie lub nie usidlą któregoś z nich.

Jest coś, co spędza sen z powiek Bennetom. Rodzina nie należy do majętnych. Życie ponad stan i krótkowzroczność ojca sprawiły, że nie jest on zdolny zapewnić córkom odpowiednio atrakcyjnego posagu. Z drugiej strony prawo majoratu, wykluczające dziedziczenie przez kobiety, oznacza, że w razie jego śmierci sytuacja materialna matki i córek może okazać się co najmniej skomplikowana. Na szczęście w sąsiedztwie pojawia się pan Bingley - młodzieniec przystojny, szarmancki i zamożny, wzbudzający powszechną sympatię. Spełnienie marzeń każdej damy na wydaniu. Tego samego nie można jednak powiedzieć o jego towarzyszu i najlepszym przyjacielu. Pan Darcy od pierwszej chwili daje się poznać jako człowiek niedostępny, chłodny w osądzie, ponury, a co gorsza wyniosły. Pozycja społeczna, pokaźny dochód i godne pozazdroszczenia koligacje tylko zwiększają dystans między nim i miejscowym towarzystwem, które zdaje się uwierać go na wszelkie możliwe sposoby.

Nietrudno się domyślić, że panu Darcy’emu nie udaje się zjednać sobie przychylności ludzi, a trzeba mu oddać i to, że wcale się o nią nie stara.

Przybycie dżentelmenów wzbudza oczywiste nadzieje w domu państwa Bennet. Ku nieskrywanej uciesze matki, między Jane a Bingley’em niemal od razu rodzi się szczere zainteresowanie, w związku z czym ich drogi (bynajmniej nieprzypadkowo) raz po raz zbiegają się, dając szansę na zacieśnienie relacji. Niestety, podobnie rzecz ma się z Elizabeth i Darcym, którzy już zdążyli wyrobić sobie zdanie o sobie nawzajem, i krótko mówiąc nie jest ono najlepsze. W przypadku tych dwojga czas pokaże, na ile ich intuicje względem siebie były trafne.

Powieść “Duma i uprzedzenie” roztacza przed czytelnikami różne odcienie miłości - jedne bardziej, inne mniej szlachetne. Nie sposób uciec przed typowym dla tego gatunku książek “fatum szczęśliwego zakończenia” czy cudownym połączeniem tych, którzy od początku powinni być razem. Ale... taki już urok romansów!

Poza oczywistym wątkiem miłosnym (a właściwie kilkoma) w powieści poruszanych jest sporo kwestii społecznych i obyczajowych wyjętych wprost z życiorysu autorki. Obsesja matki pięciu córek na punkcie małżeństwa - oby rychłego, oby głośnego, byle by z kawalerem z dobrej rodziny - może wydawać się śmieszna, ale odzwierciedla ducha tamtych czasów i biorąc pod uwagę ówczesne realia nie jest zupełnie pozbawiona racji. Podobnie troski majątkowe, z którymi nieustannie zmagają się bohaterowie, ciągłe zabieganie o aprobatę świetniejszych od siebie - dziś mogą niebywale irytować czytelnika, nawet wydawać się błahe, ale na pewno nie wtedy, gdy pochodzenie i reputacja należały do odrębnej kategorii wartości, i jako takie często przesądzały o ludzkim losie.

Bohaterki austenowskich powieści to często kobiety wpisane w sam środek podobnych zawirowań. Nieprzystające do swych czasów są inteligentne, odważne, a przy tym tak dalece skrępowane obyczajami i zależne od mężczyzn. Podobnie jak Elizabeth, chcą decydować o swojej przyszłości, by żyć w zgodzie z samymi sobą, choćby w niesmak wszystkim. Pokorne dryfowanie z nurtem powinności nie leży w ich naturze. Nie godzą się na bycie nieistotnymi. Nie znajdują satysfakcji w byciu pionkiem w nierównej grze. Dlatego nie sposób ich nie dopingować, nie sposób nie współczuć. Austen przynajmniej w swoich powieściach starała się naprawić fundamenty współczesnego jej świata, przywracając mu właściwy porządek rzeczy. Widząc jak bezduszny potrafi być, własnym bohaterkom pozwalała odnaleźć szczęście, jednocześnie czyniąc zadość tym, którzy w realnym życiu nie mogli na tak wiele liczyć.

Dla mnie twórczość Jane Austen ma właśnie taki dychotomiczny wydźwięk: z jednej strony wyidealizowany, odurzająco romantyczny i bezpieczny w swojej przewidywalności, z drugiej zdecydowanie bardziej melancholijny. Po to sięgamy po powieści romantyczne, by zapomnieć o niesprawiedliwości życia, jak i o tym, że nie każdemu pisane jest szczęśliwe zakończenie (o ile w ogóle takowe istnieje). Wszyscy podświadomie pragniemy poczucia bezpieczeństwa, pewności, że wszystko będzie dobrze. Szczególnie jeśli w grę wchodzą uczucia. Tymczasem wielka miłość nie zdarza się każdemu kto tylko jej zapragnie; nie za każdą krzywdę czeka zadośćuczynienie.
Książki Jane Austen to kojący opatrunek na zbolałą lub tęskną duszę czytelnika, choć zastosowany nie w porę może zadać ból.

Tego typu literatura wymaga odpowiedniego nastroju. Ja od dawna zbierałam się do lektury “Dumy i uprzedzenia”. Często długie wyczekiwanie to przepis na gorzkie rozczarowanie - z biegiem czasu rosną oczekiwania względem książki, a jeśli do tego dochodzi znajomość ekranizacji (w tym przypadku bardzo dobrej ekranizacji), to naprawdę trudno wybaczyć powieści choćby najmniejsze wady i czuć pełnię satysfakcji z lektury. Takie też miałam obawy. Na szczęście okazały się bezpodstawne. Powieść nie zawiodła mnie. Z dotychczas przeczytanych dzieł autorki tę zdecydowanie uważam za najlepszą, najciekawszą, bogatą w wątki i wciągającą lekturę. Na tle pozostałych sprawia też wrażenie najdojrzalszej. Nie dziwi więc fakt, że przez rzesze czytelników uznawana jest za jeden z najlepszych romansów i co by dużo mówić, zdecydowanie ulubiony.

mealibri.blogspot.com

Miano najromantyczniejszej historii miłosnej od wieków należy do “Romea i Julii” Williama Shakespeare’a. Jednak jest w literaturze para szczęśliwszych kochanków, wobec których los nie był aż tak okrutny, a których uczucie wciąż pobudza tęskną wzruszeń wyobraźnię czytelników wszystkich pokoleń. Elizabeth Bennet i Fitzwilliam Darcy.

“Duma i uprzedzenie” Jane Austen to...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

To moja pierwsza książka tej autorki i od razu trafiła w moją duszę i moje serce ;-) rewelacyjna. Zdecydowanie klasyka.

To moja pierwsza książka tej autorki i od razu trafiła w moją duszę i moje serce ;-) rewelacyjna. Zdecydowanie klasyka.

Pokaż mimo to

Nie dokończyłam jej, może było to wynikiem tego, że musiałam szybko ten tytuł zwrócić do biblioteki. Wiem jednak, że moja dusza czytelnika nie pozwoli mi spać spokojnie bez dokończenia "Dumy i uprzedzenia".

Nie dokończyłam jej, może było to wynikiem tego, że musiałam szybko ten tytuł zwrócić do biblioteki. Wiem jednak, że moja dusza czytelnika nie pozwoli mi spać spokojnie bez dokończenia "Dumy i uprzedzenia".

Pokaż mimo to

Świetna książka! Czytałam lata temu, ale zupełnie zapomniałam fabułę i tym razem wciągnęła mnie na maksa. Normalnie nie czytam romansów, jak tylko widzę te tandetne okładki to się trzęsę, a tu proszę jak mnie zaskoczyło. Wątek romantyczny świetny, nie mogłam się doczekać sceny z udziałem głównych bohaterów. Pozostałe wątki też super, w ogóle jest dla mnie czymś niesamowitym że można sobie wziąć ot tak do ręki powieść sprzed 200 lat i poczytać. Taka kapsuła czasu.

Świetna książka! Czytałam lata temu, ale zupełnie zapomniałam fabułę i tym razem wciągnęła mnie na maksa. Normalnie nie czytam romansów, jak tylko widzę te tandetne okładki to się trzęsę, a tu proszę jak mnie zaskoczyło. Wątek romantyczny świetny, nie mogłam się doczekać sceny z udziałem głównych bohaterów. Pozostałe wątki też super, w ogóle jest dla mnie czymś niesamowitym...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jest to pierwsza książka Jane Austen z jaką miałam styczność, ale zapewne nie ostatnia. Styl autorki przypadł mi do gustu. "Duma i uprzedzenie" to klasyka. Uwielbiam film, a teraz także książkę.

Jest to pierwsza książka Jane Austen z jaką miałam styczność, ale zapewne nie ostatnia. Styl autorki przypadł mi do gustu. "Duma i uprzedzenie" to klasyka. Uwielbiam film, a teraz także książkę.

Pokaż mimo to

Ogólnie bardzo przyjemna książka, niemniej jednak do Austen trzeba się przyzwyczaić. Nie ma tutaj wartkiej akcji, więc ważne by się zrelaksować i czerpać radość z opisów prostego życia średniej klasy społecznej na wsi. Gdy to się zaakceptuje, jest naprawdę przyjemnie. Podobnie jak to było w kontekście "Emmy" (którą przeczytałam wcześniej) akcja zaczyna rozwijać się dopiero w drugiej połowie książki i wtedy już ciężko ją odłożyć. Zarówno Elżbieta jak i Darcy są niezwykle ciekawymi postaciami, wielowymiarowymi, które odkrywa się wraz z biegiem opowieści. Happy end poprawia humor. Jak tylko skończyłam książkę, pobiegłam włączyć na Netflixie film z Keirą Knightley, by cieszyć się obrazami.

Ogólnie bardzo przyjemna książka, niemniej jednak do Austen trzeba się przyzwyczaić. Nie ma tutaj wartkiej akcji, więc ważne by się zrelaksować i czerpać radość z opisów prostego życia średniej klasy społecznej na wsi. Gdy to się zaakceptuje, jest naprawdę przyjemnie. Podobnie jak to było w kontekście "Emmy" (którą przeczytałam wcześniej) akcja zaczyna rozwijać się dopiero...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Trochę oczywista i przewidywalna, ale to nie ujmuje przyjemności jej czytania.

Trochę oczywista i przewidywalna, ale to nie ujmuje przyjemności jej czytania.

Pokaż mimo to

8,5/10
Bardzo miła lektura, spodziewałam się większego romansu ale nie narzekam bo zamiast tego dostałam cały pakiet postaci tak różnorodnych i o tak odmiennym podejściu do życia że na prawdę miło się to czytało i analizowało. Ela i Darcy to był mój ship od początku więc cieszę się że książka się skończyła jak się skończyła. Tym bardziej że to były też moje ulubione postacie, Elżbieta bardzo inteligentna i błyskotliwa oraz Darcy czyli taki dzisiejszy bad boy który dopiero przy odpowiedniej osobie pokazuje swoją wrażliwsza i lepsza stronę. Myślę że Austen nie bez powodu tak różnorodnir pokazała podejście postaci do związków, bo w porównaniu z miłością Jane i Bingleya czy Lidii i Wickhamem powolne tworzenie się miłości między dwojgiem głównych bohaterów bardzo zyskiwało na tym tle.

8,5/10
Bardzo miła lektura, spodziewałam się większego romansu ale nie narzekam bo zamiast tego dostałam cały pakiet postaci tak różnorodnych i o tak odmiennym podejściu do życia że na prawdę miło się to czytało i analizowało. Ela i Darcy to był mój ship od początku więc cieszę się że książka się skończyła jak się skończyła. Tym bardziej że to były też moje ulubione...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo długo miałam zamiar przeczytać "Dumę i uprzedzenie". Jestem niezmiernie szczęśliwa, że wreszcie mogłam wreszcie poznać historię Darcy'ego i Elizabeth. Zdecydowanymi ulubieńcami zostali: Darcy (podbił również moje serce), Elizabeth jako kobieta bardzo inteligentna i bystra oraz świadoma, Pan Bennet (miał bardzo dobry kontakt z Elizabeth, jego odpowiedzi przeważnie dawały do myślenia), Georgiana jako siostra pana Darcy'ego i bardzo dobrze wychowana dama, mimo że jej postać była trzecioplanowa. Nierzadko dialogi sprawiały, że się uśmiechałam, a nawet śmiałam. Zdecydowanie godna polecenia. Miłego czytania :)

Bardzo długo miałam zamiar przeczytać "Dumę i uprzedzenie". Jestem niezmiernie szczęśliwa, że wreszcie mogłam wreszcie poznać historię Darcy'ego i Elizabeth. Zdecydowanymi ulubieńcami zostali: Darcy (podbił również moje serce), Elizabeth jako kobieta bardzo inteligentna i bystra oraz świadoma, Pan Bennet (miał bardzo dobry kontakt z Elizabeth, jego odpowiedzi przeważnie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to