Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Żulczyka "Ślepnąć od świateł" pojawiło się w mojej biblioteczce dzięki transakcji bezgotówkowej. Dzięki fejsbukowej grupie doszło do małej wymiany. Od kiedy zobaczyłam, że ktoś chce się jej pozbyć wiedziałam, że będzie moja. Nie ukrywam, że zafascynowała mnie okładka. Naprawdę ładna.

Żulczyk pisze dobrze, językiem odpowiednim do charakteru powieści. Ciekawa, lekko przewidywalna momentami fabuła, wprowadza nas w brudny świat nocnej Warszawy. Naszym przewodnikiem po tym świecie, będzie proszę Państwa nie byle kto, ale Jacek, diler kokainy. Jacek nie jest stereotypowym dilerem w dresie, z łańcuchami i w beemie pamiętającej lepsze czasy. Jest używając potocznego słownictwa słoikiem po ASP.

Nocna Warszawa pędzi, po zapomnienie, zabawę, porannego kaca. Ćpają wszyscy. Studenci, dziennikarze, klasa średnia i biznesmeni. Wszyscy na równi stoją w kolejce do dilera. Nie lubię nocnej Warszawy, nie jarają mnie kluby i niu ałtfity na weekendowy wieczór. Ale lubię tą powieść. Wciąga nas w lepkie od potu, narkotyków, alkoholu i seksu miasto, gdzie wszystko jest na sprzedaż.

Panie Żulczyk, jeśli Pan to przeczyta to zastanawiam się, czy inspiracje osobami publicznymi były z życia wzięte, czy fikcją literacką.

Żulczyka "Ślepnąć od świateł" pojawiło się w mojej biblioteczce dzięki transakcji bezgotówkowej. Dzięki fejsbukowej grupie doszło do małej wymiany. Od kiedy zobaczyłam, że ktoś chce się jej pozbyć wiedziałam, że będzie moja. Nie ukrywam, że zafascynowała mnie okładka. Naprawdę ładna.

Żulczyk pisze dobrze, językiem odpowiednim do charakteru powieści. Ciekawa, lekko...

Urodziłam się w Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej. Co prawda w PRL-u żyłam krótko - jedynie 7 dni (zgodnie ze słynnym zdaniem wypowiedzianym przez Joannę Szczepkowską: „Proszę państwa, 4 czerwca 1989 roku skończył się w Polsce komunizm”). Śpieszyło mi się na świat i chciałam na własne oczy ujrzeć zmieniający się system polityczny i społeczny w Polsce. Co prawda moja obserwacja tych przemian była dosyć nieświadoma, a ważniejsze było jeść i mama (oznajmiane światu ogromnym wrzaskiem, który lubiłam z siebie wydawać w najmniej oczekiwanych momentach).

Książka „Ćwiartka raz” to książka o czasach w jakich moją ćwiartkę przeżyłam. Muszę przyznać, że na początku lat dziewięćdziesiątych z kosmetycznych nowości zbytnio nie korzystałam, nie licząc podkradanej szminki mamie (prezentowała się pięknie na nowo pomalowanej, białej ścianie, ale niestety nikt mojego talentu nie docenił), a nowoczesne czasopisma dla kobiet stanowiły dla mnie idealną okazję do domalowania wąsów, okularów i czarnego zęba. Czytając jednak dalej odkrywałam piosenki, w których wszyscy się zasłuchiwali, filmy, które wszyscy oglądali i później już afery, o których wszyscy mówili. I co milsze dla mnie, ja też. Fajnie jest powspominać, przypomnieć sobie rzeczy, które wypadły z głowy i uśmiać się przy tym konkretnie.

Ta książka to inteligentna podróż przez ćwierćwiecze wolnej Polski. Ciekawie napisana, wciągająca (ponad 100 stron przeczytałam w wkdce ze Śródmieścia do Grodziska) i przede wszystkim DOBRA. Doceniam również nakład pracy, który Autorka włożyła w wyszukanie materiałów.

Miałam przyjemność posłuchać pani Karoliny na spotkaniu autorskim w Grodzisku Mazowieckim. Fajna babka. Książka fajna. Musiało być fajnie!

Pani Karolino, czekam na więcej ;)

Urodziłam się w Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej. Co prawda w PRL-u żyłam krótko - jedynie 7 dni (zgodnie ze słynnym zdaniem wypowiedzianym przez Joannę Szczepkowską: „Proszę państwa, 4 czerwca 1989 roku skończył się w Polsce komunizm”). Śpieszyło mi się na świat i chciałam na własne oczy ujrzeć zmieniający się system polityczny i społeczny w Polsce. Co prawda moja...

Długo próbowałam ją skończyć, oj długo. Kupiłam ją w lipcu tego roku, w taniej księgarni, tuż przed wyjazdem nad morze. Nadzieje pokładałam w niej ogromne. I na nadziejach właściwie się skończyło, niestety. Szczęściem nie zabrałam jej ze sobą w podróż i zaczęłam czytać dopiero w sierpniu. Interesuje mnie Czarnobyl, przyznaję. Oglądam, czytam i kiedyś tam pojadę z aparatem. Serio. Ale książki doczytać nie mogłam. Zebrałam się dopiero teraz, pomimo tego, że zostało mi jedynie kilka stron. W ramach grudniowych porządków. Aby nie zostawiać książek niedoczytanych.

Merle Hilbk jest niemiecką dziennikarką, która w latach 2009-2010 podróżowała po zamkniętej strefie. "Czarnobyl Baby" ma przedstawiać losy osób wysiedlonych z Czarnobyla, ich bliskich, a także osób, które do strefy przeniosły się później. Ma pokazywać co się stało z zoną, jak w niej jest teraz. Niestety, pomimo tego, że autorka była korespondentką w Europie Wschodniej, mam wrażenie, że cały czas nie potrafi spojrzeć na katastrofę oczami ludzi, którzy byli związani ze strefą, a jedynie poprzez swoje wspomnienia z Niemiec. Niemcy według Hilbkl to kraina mlekiem i miodem płynąca. A Ukraina i Białoruś to świat zacofany, zapomniany przez Boga. Szkoda, że za dużo w książce Niemiec, za mało strefy. Fajna książka wspominkowa dla osób, które w trakcie katastrofy były w Niemczech. Dla reszty zainteresowanych tematyką - mało istotny reportaż, który nic nowego nie wniesie, a momentami przynudza. W razie bezsenności można zastosować jako leki nasenne.

Długo próbowałam ją skończyć, oj długo. Kupiłam ją w lipcu tego roku, w taniej księgarni, tuż przed wyjazdem nad morze. Nadzieje pokładałam w niej ogromne. I na nadziejach właściwie się skończyło, niestety. Szczęściem nie zabrałam jej ze sobą w podróż i zaczęłam czytać dopiero w sierpniu. Interesuje mnie Czarnobyl, przyznaję. Oglądam, czytam i kiedyś tam pojadę z aparatem....