Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dukaj po raz kolejny pokazał, że ma ogromną wyobraźnię, a przy tym nie boi się eksperymentów formalnych. Szkoda, że ofiarą tych ostatnich jest widz, który bardziej męczy się nad tekstem, otrzymując mniejszą satysfakcję.

Zbiorowi brakuje spójności, czegoś, co by je w jakiś sposób połączyło. Autor przez lata bardzo się zmienił i niektóre teksty sąsiadując ze sobą sprawiają dziwne wrażenie.

Czy warto "nowego Dukaja" przeczytać? Oczywiście, mierząc miarą fantastyki jest to bardzo oryginalna książka, jednak jeżeli zmierzymy miarą Dukaja okaże się, że wszystkie tematy były już podjęte, a dawne eksperymenty bardziej się udały.

Dukaj po raz kolejny pokazał, że ma ogromną wyobraźnię, a przy tym nie boi się eksperymentów formalnych. Szkoda, że ofiarą tych ostatnich jest widz, który bardziej męczy się nad tekstem, otrzymując mniejszą satysfakcję.

Zbiorowi brakuje spójności, czegoś, co by je w jakiś sposób połączyło. Autor przez lata bardzo się zmienił i niektóre teksty sąsiadując ze sobą sprawiają...

Prawdziwy zwrot w twórczości Jacka Dukaja. W niezwykle lapidarnej formie dostajemy książkę niezwykłą. Najważniejsze, według autora (ale nie tylko), jest podporządkowanie fabuły światowi. Wynika ona z uniwersum, nie jest od niego oderwana jak np. "Szkoła", która w dużej mierze mogłaby być świetnym opowiadaniem realistycznym. Autor przechodzi w tej mikropowieści z fantastyki do literatury. Wiem, że to głupio brzmi, ale to poszerzenie horyzontów z książki na książkę widać coraz bardziej, a jej zwieńczeniem jest "Wroniec".
Warto, bo Dukaj wielkim pisarzem jest.

Prawdziwy zwrot w twórczości Jacka Dukaja. W niezwykle lapidarnej formie dostajemy książkę niezwykłą. Najważniejsze, według autora (ale nie tylko), jest podporządkowanie fabuły światowi. Wynika ona z uniwersum, nie jest od niego oderwana jak np. "Szkoła", która w dużej mierze mogłaby być świetnym opowiadaniem realistycznym. Autor przechodzi w tej mikropowieści z fantastyki...

Grzędowicz mnie zastanawia, mimo wtórności i komiksowego stylu fabuły udało mu się stworzyć bardzo dobrą powieść rozrywkową. Nie dorównuje co prawda otwierającemu opowiadaniu, ale nadal jest niezwykle dobrze. Kluczem jest dobrze napisany bohater, nie jakiś święto-męczeński wymoczek z papieru, ale facet z krwi i kości.

Grzędowicz mnie zastanawia, mimo wtórności i komiksowego stylu fabuły udało mu się stworzyć bardzo dobrą powieść rozrywkową. Nie dorównuje co prawda otwierającemu opowiadaniu, ale nadal jest niezwykle dobrze. Kluczem jest dobrze napisany bohater, nie jakiś święto-męczeński wymoczek z papieru, ale facet z krwi i kości.

Dobre, ale nieco za długie. Jestem pod ogromnym wrażeniem świata, ale w pewnym momencie akcja rozbija się w nim i nie ma harmonii między tymi elementami.
Wnosi powiew świeżości do fantastyki, co samo w sobie jest ogromnym atutem i zasługuje na uznanie.

Dobre, ale nieco za długie. Jestem pod ogromnym wrażeniem świata, ale w pewnym momencie akcja rozbija się w nim i nie ma harmonii między tymi elementami.
Wnosi powiew świeżości do fantastyki, co samo w sobie jest ogromnym atutem i zasługuje na uznanie.

Co tu dużo mówić, czytać i dziwić się, że można tak pisać. Dukaj jest swoistym fenomenem, pisze tak jak dzisiaj już nikt. Nawiązuje do złotego czasu literatury- XIX wieku, gdy była jedynym sposobem wymiany myśli i jedyną rozrywką. Autor próbuje ją podnieść, przynajmniej do tej pierwszej roli. Fantastyka nie jest tu celem sama w sobie, a narzędziem do pokazania problemu, zagadnienia filozoficznego. Zupełnie jak u Lema, a jakże inaczej. Zupełnie inny język, poziom rozbuchania wyobraźni. Dukaj tutaj nieco oszukuje, mami czytelnika słowami, a warstwa językowa, w której stara się uniknąć łaciny jest godna uwagi, by ukryć niezbyt odkrywczy sztafaż (przynajmniej w niektórych miejscach) steampunkowy. Mój ulubiony Arystoteles ubrany w te łaszki okazuje się jedną z najlepszych powieści fantastycznych ostatniej dekady, nie tylko w Polsce.

Co tu dużo mówić, czytać i dziwić się, że można tak pisać. Dukaj jest swoistym fenomenem, pisze tak jak dzisiaj już nikt. Nawiązuje do złotego czasu literatury- XIX wieku, gdy była jedynym sposobem wymiany myśli i jedyną rozrywką. Autor próbuje ją podnieść, przynajmniej do tej pierwszej roli. Fantastyka nie jest tu celem sama w sobie, a narzędziem do pokazania problemu,...