Dwie wieże

Eh.
Jest dużo lepiej niż w "Drużynie Pierścienia", ale nadal wieje nudą. Postaci kompletnie mnie do siebie nie przekonują, sam do końca nie wiem dlaczego, być może miałem za duże wymagania. W dialogach często ktoś włącza tryb encyklopedii co jest niezmiernie irytujące, ale zdecydowana większość jest w porządku. Ogólnie rzecz biorąc, tak jak w przypadku poprzedniej części, nie mam pojęcia dlaczego ludzie widzą w tej trylogii arcydzieło. Być może Tolkien po prostu nie jest dla mnie.

Eh.
Jest dużo lepiej niż w "Drużynie Pierścienia", ale nadal wieje nudą. Postaci kompletnie mnie do siebie nie przekonują, sam do końca nie wiem dlaczego, być może miałem za duże wymagania. W dialogach często ktoś włącza tryb encyklopedii co jest niezmiernie irytujące, ale zdecydowana większość jest w porządku. Ogólnie rzecz biorąc, tak jak w przypadku poprzedniej części,...

"(...) nie kocham lśniącego miecza za ostrość jego stali, nie kocham strzały za jej chyżość ani żołnierza za wojenną sławę. Kocham tylko to, czego bronią miecze, strzały i żołnierze."

Opowieść drogi znana z "Drużyny pierścienia w "Dwóch Wieżach" przeistacza się w fascynującą historię pełną zakrętów, doniosłych zdarzeń i najróżniejszych splotów, które doprowadzają bohaterów do momentów kulminacyjnych. Jesteśmy świadkami ważnych decyzji; świadkami wirażu emocji zupełnie skrajnych: od porywów odwagi po najprostszy, najbardziej naturalny lęk przed złem, które poszerza swój obszar. Członkowie Drużyny rozdzielają się, podążając różnymi drogami, powodując tym samym zmiany narracyjne, które wedle mojego uznania są absolutnie na plus. Część dotycząca wędrówki Froda i Sama pojawia się wyjątkowo późno, co pozwala wszystkim fanom Aragorna i innych postaci cieszyć się ich obecnością na kartach powieści w znacznie większej mierze. Do gry wchodzą nowi bohaterowie: harda i intrygująca Eowina; zaślepiony radami złego doradcy Theoden czy niezwykle majestatyczny Ent, który snuje przepiękną historię o Drzewcach i ich smutnym losie. Gdzie nie nadstawimy ucha tam płyną słowa niesamowitych legend o dawnych dniach; tam unosi się w powietrzu widmo przyszłych zdarzeń, do których bohaterowie próbują jak najlepiej się przygotować.

"Dwie wieże" wedle mojego uznania są póki co sercem całej opowieści Tolkiena. "Drużyna Pierścienia" to niejakie wprowadzanie; to początki formowania się grupy śmiałków, którzy zdecydowali się służyć dobrej sprawie. Można więc odnaleźć w tym wstępie fragmenty przydługie; może momentami monotonne. "Dwie Wieże" zaś to już opowieść innego kalibru; to mocne akcenty; to doniosłe chwile i ważne historycznie momenty. To przede wszystkim kultowa już Bitwa o Helmowy Jar; to istotne spotkanie ze Sługą Zła Sarumanem; to wzięcie do niewoli przez odrażających Orków. A w tle, wspomniane, legendy, które pozwalają choć trochę zrozumieć obecny świat.

Siłą oczywiście pozostaje doskonała ekranizacja, która, choć niektóre wątki pomija a inne przedstawia nieco inaczej, daje maksimum rozrywki, pozwalając niektórym zdarzeniom wybrzmieć znacznie mocniej. Przykładowo, Bitwa o Helmowy Jar na ekranie wypada fenomenalnie; choć Tolkien zadbał o jej szczegółowy i emocjonujący opis, nie da się ukryć, że tutaj możliwości kina pozwalają na jeszcze głębsze odczucia. Gdy weźmiemy więc pod uwagę lekturę plus ekranizację, dostaniemy obraz tak pełny i tak bogaty we wrażenia, że chyba już zawsze będziemy myśleć o tych dwóch źródłach jak o jednej historii; kompletnej i niedoścignionej całości. Nieczęsto zdarza się by pierwowzór oraz ekranizacja tak pięknie się uzupełniały; by stanowiły razem tak zgodny, mimo różnic, twór. To czego nie ofiarowuje film, znajdziemy w dziele Tolkiena; to czego Tolkien nie umieścił w swej historii w sposób niezwykle umiejętny wprowadził reżyser. Idealny przykład stanowi tutaj wątek romantyczny Aragorna i Arweny; ich losy zupełnie inaczej się splatają; inny jest wydźwięk tej historii. Na ekranie ta relacja została zdecydowanie bardziej rozwinięta; podkoloryzowana ale w dobrym tego słowa znaczeniu.

Przede mną ostania część, która mam nadzieję poziomem będzie bliższa "Dwóm Wieżom". Nie myślałam, że tolkienowski świat tak bardzo mnie pochłonie.

"(...) nie kocham lśniącego miecza za ostrość jego stali, nie kocham strzały za jej chyżość ani żołnierza za wojenną sławę. Kocham tylko to, czego bronią miecze, strzały i żołnierze."

Opowieść drogi znana z "Drużyny pierścienia w "Dwóch Wieżach" przeistacza się w fascynującą historię pełną zakrętów, doniosłych zdarzeń i najróżniejszych splotów, które doprowadzają...

Kolejna część fascynującej trylogii. Ciąg dalszy przygód Drużyny Pierścienia która po ciężkiej przeprawie przez Śródziemie, rozdzieliła się na dwie grupy by zmierzyć się z siłami zła, zmierzając w dwóch różnych kierunkach. Jedni kierują się do góry przeznaczenia by cisnąć pierścień w jej czeluść, inni w głąb Śródziemia z pomocą której potrzebują ich towarzysze porwani przez orków. Dwie wierze, podzielono na dwie części, jedna opowiada o Aragornie i reszcie drużyny a druga o Frodzie i jego drodze do Mordoru, osobiście podoba mi się takie rozwiązanie, można skupić się na danej grupie i dać wciągnąć się przygodzie, zamiast przeskakiwać co chwilę z miejsca na miejsce, jak było to na przykład w filmie. Mój podziw nad wspaniale wykreowanym światem przez Tolkiena bynajmniej nie zmalał, a wręcz przeciwnie. Im dalej zagłębiamy się w Śródziemiu tym więcej poznajemy niesamowitych ludów i istot ją zamieszkujących, oczywiście znam to wszystko z filmów, ale dzięki książce odkrywam to na nowo.

Kolejna część fascynującej trylogii. Ciąg dalszy przygód Drużyny Pierścienia która po ciężkiej przeprawie przez Śródziemie, rozdzieliła się na dwie grupy by zmierzyć się z siłami zła, zmierzając w dwóch różnych kierunkach. Jedni kierują się do góry przeznaczenia by cisnąć pierścień w jej czeluść, inni w głąb Śródziemia z pomocą której potrzebują ich towarzysze porwani przez...

Po śmierci Boromira i pojmaniu dwóch hobbitów - Merry’ego i Pippina, rozbite bractwo Pierścienia podąża ku swemu przeznaczeniu, choć żaden z nich nie ma pojęcia, co stało się z Frodo i Samem. Powiernik Pierścienia tropiony przez Nazgule z uporem idzie dalej. Razem z Gollumem, dwóch hobbitów przemierza Martwe Bagna, by dotrzec do prawie końca swojej podróży - Minas Morgul, przerażającej fortecy strzegącej drogi do Krainy Cienia.

Druga część tomu “Władca Pierścieni” bardziej spodobała mi się, niż pierwsza. W pierwszej części irytował mnie trochę styl pisania autora, tutaj tego nie było. Przez ten tom przeszłam lekko, świetnie i szybko mi się go czytało.

Podoba mi się to, jak Tolkien tworzy postacie. Nie są bezbarwne i flegmatyczne, wręcz przeciwnie, bardzo ekspresyjne. Cała fabuła była niesamowicie wciągająca, wszystkie przygody Drużyny Pierścienia były nietuzinkowe i opisane genialnym stylem. “Dwie wieże” to mój faworyt jeśli chodzi o cały tom stworzony przez Tolkiena.

Po śmierci Boromira i pojmaniu dwóch hobbitów - Merry’ego i Pippina, rozbite bractwo Pierścienia podąża ku swemu przeznaczeniu, choć żaden z nich nie ma pojęcia, co stało się z Frodo i Samem. Powiernik Pierścienia tropiony przez Nazgule z uporem idzie dalej. Razem z Gollumem, dwóch hobbitów przemierza Martwe Bagna, by dotrzec do prawie końca swojej podróży - Minas Morgul,...

„Można być sprawcą zła albo też przyjacielem, który w szczęściu opuszcza, lecz w potrzebie zjawia się z pomocą.”

Z nie do końca zrozumiałych dla mnie powodów zawsze uważałam „Dwie wieże” za najsłabszą część trylogii, przy czym określenie „najsłabsza” nie miało w tym przypadku pejoratywnego zabarwienia. Każda kolejna lektura utwierdzała mnie jednak w przekonaniu, że ten tom nie odstaje w rzeczywistości od pozostałych. Wciąż dużo bardziej wciąga mnie Księga Trzecia, niemniej jednak niezwykła jest siła oddania i przyjaźni zaprezentowana w Księdze Czwartej i to właśnie ten czynnik ostatecznie przekonuje mnie, że całość jest absolutnie doskonała i kompletna.

„Można być sprawcą zła albo też przyjacielem, który w szczęściu opuszcza, lecz w potrzebie zjawia się z pomocą.”

Z nie do końca zrozumiałych dla mnie powodów zawsze uważałam „Dwie wieże” za najsłabszą część trylogii, przy czym określenie „najsłabsza” nie miało w tym przypadku pejoratywnego zabarwienia. Każda kolejna lektura utwierdzała mnie jednak w przekonaniu, że ten tom...

Geniusz Tolkiena w drugiej odsłonie cyklu - jestem zachwycony tą trylogią. TOP!

Geniusz Tolkiena w drugiej odsłonie cyklu - jestem zachwycony tą trylogią. TOP!

top

top

Uwielbiam.

Uwielbiam.

Magiczne Śródziemie wciąż swym pięknem czaruje, a bohaterska wyprawa Froda do Mordoru nadal mnie inspiruje! (Do mimowolnego rymowania, ale i nie tylko).

Magiczne Śródziemie wciąż swym pięknem czaruje, a bohaterska wyprawa Froda do Mordoru nadal mnie inspiruje! (Do mimowolnego rymowania, ale i nie tylko).

Po kolejnej lekturze "Dwóch wież" nie mogę się nadziwić, o ile dojrzalszą i szlachetniejszą postacią jest Frodo w książce w porównaniu z filmem. To samo zresztą dotyczy Faramira.

Przepiękna historia o wytrwałości mimo przeszkód i pozornej beznadziei, smakowity język (zwłaszcza kontrast między hobbitami a podniosłością wszystkich innych), niezrównana szczegółowość i plastyczność opisów każąca wierzyć w realność Śródziemia, cóż tu mówić więcej. Cieszę się, że dojrzałam do tej książki.

Po kolejnej lekturze "Dwóch wież" nie mogę się nadziwić, o ile dojrzalszą i szlachetniejszą postacią jest Frodo w książce w porównaniu z filmem. To samo zresztą dotyczy Faramira.

Przepiękna historia o wytrwałości mimo przeszkód i pozornej beznadziei, smakowity język (zwłaszcza kontrast między hobbitami a podniosłością wszystkich innych), niezrównana szczegółowość i...