Dwie wieże

Bardzo ciekawa książka!
Dużo się w niej dzieje!
Uwielbiam twórczość Tolkiena!

Bardzo ciekawa książka!
Dużo się w niej dzieje!
Uwielbiam twórczość Tolkiena!

Pokaż mimo to

Moja ulubiona filmowa część i również powieść wydaje się najlepsza. Zdecydowanie najwięcej się dzieje, ale autor nie przeskakuje dynamicznie z jednego wątku do innego, tylko przez pół książki czytelnik śledzi losy Aragorna i jego części Drużyny, natomiast gdy już rozegrają się najważniejsze wydarzenia po ich stronie, Tolkien przenosi nas do Froda, Sama i Golluma i do końca już pozostajemy z nim podczas wędrówki do Mordoru. Ten sposób na opowiedzenie tej historii bardzo mi odpowiada, można dzięki temu skupić się na konkretnej linii fabularnej i wsiąknąć w nią bez reszty.

Moja ulubiona filmowa część i również powieść wydaje się najlepsza. Zdecydowanie najwięcej się dzieje, ale autor nie przeskakuje dynamicznie z jednego wątku do innego, tylko przez pół książki czytelnik śledzi losy Aragorna i jego części Drużyny, natomiast gdy już rozegrają się najważniejsze wydarzenia po ich stronie, Tolkien przenosi nas do Froda, Sama i Golluma i do końca...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ten tom czytało mi się zdecydowanie szybciej niż pierwsza część. Aczkolwiek historia skończyła się w takim momencie, że muszę od razu sięgnąć po kolejny tom. :)

Ten tom czytało mi się zdecydowanie szybciej niż pierwsza część. Aczkolwiek historia skończyła się w takim momencie, że muszę od razu sięgnąć po kolejny tom. :)

Pokaż mimo to

Kolejny już raz podążam z drużyną pierścienia. Ta książka nigdy się nie znudzi.

Kolejny już raz podążam z drużyną pierścienia. Ta książka nigdy się nie znudzi.

Pokaż mimo to

Wspaniała pozycja. Chyba moja ulubiona część. Podział fabularny na dwie (a czasem i trzy) części Drużyna sprawdza się znakomicie i poszerza nam Śródziemie.

Odwiedzone miejsca (m. in. Fangorn czy Rohan), napotkanie postacie (chociażby Drzewiec, Rohirrimowie i Faramir) dodają głębi, swego rodzaju piękna i złożoności całej historii. Narracja wspaniale nas prowadzi przez konflikty mniejsze i większe, gdzie sprzymierzeńcy potrafią zaskoczyć negatywnie, a wrogowie czasem przypadkowo (lub nie) pomogą.

Świat pełen pieśni i ich mocy, złożonych postaci, odmiennych plemion. Opowieść pełna emocji, ważkich zagadnień i wspaniałych metafor czy opowieści wewnątrz opowieści. Nie chce się opuszczać Śródziemia - a głód wiedzy rośnie - o tym, co było, jest i będzie.

Wspaniała pozycja. Chyba moja ulubiona część. Podział fabularny na dwie (a czasem i trzy) części Drużyna sprawdza się znakomicie i poszerza nam Śródziemie.

Odwiedzone miejsca (m. in. Fangorn czy Rohan), napotkanie postacie (chociażby Drzewiec, Rohirrimowie i Faramir) dodają głębi, swego rodzaju piękna i złożoności całej historii. Narracja wspaniale nas prowadzi przez...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Mimo, że samą historię bardzo lubię. Głównie przez filmy. Tak tłumaczenie, a przynajmniej to które ja czytałam jest tragiczne. To powinno być karalne -_-

Mimo, że samą historię bardzo lubię. Głównie przez filmy. Tak tłumaczenie, a przynajmniej to które ja czytałam jest tragiczne. To powinno być karalne -_-

Pokaż mimo to

Lisioł Pierścieni część 2 - Lisiołowe Wieże

Po tym, jak drużyna Lisiołów rozpadła się i zaczęła z piskiem biegać w kółko, kłopoty same jęły się mnożyć. Pierwsza grupa wciąż zdążała do celu. Nie było to trudne. Wystarczyło iść w stronę krzyków, smrodu i plującej ogniem góry – nic trudnego! Gorzej, że po drodze przyczepił się jakiś tyfus, gadający ciągle coś o swoim skarbie. Lisioł musiał schować pierścień głęboko w futro, żeby mieć nieco świętego spokoju. Dopiero potrawka z królika nieco poprawiła mu humor – Lisioł wolałby gulasz z Olifanta, ale niestety, słoń bojowy do gara się nie zmieścił. Mrucząc pod nosem najgorsze z możliwych przekleństw, Lisioł pokłócił się energicznie z Faramirem o korzystanie z łuku i strzał, o pierścień też – ale to tak na marginesie. Po długim przebieraniu łapkami Lisioł dotarł do Cirith Ungol, siedziby najgroźniejszego z poborców podatkowych – Zmorawieckiego. Zaniepokojony jego obecnością, Lisioł zdecydował się na użycie tajnego przejścia. Na nieszczęście było one pełne pająków. Szczególnie jeden spasł się na podatku cukrowym.
Gdy Lisioł, oględnie mówiąc, bardzo szybko oddalał się od miejsca problemu, pozostałe Lisioły ruszyły w pogoń za Uruk-Hai, które ukradły im zapas truskawek. Zapał futrzaków był taki wielki, że trafiły do Rohanu. Niestety za późno. Truskawki poszły już z dymem razem z Uruk-Hai. To była zbrodnia tak wielka, że drużyna Lisiołków podzieliła się raz jeszcze, aby zwiększyć szanse na potencjalne zniszczenia. Część drużyny ruszyła do Edoras, gdzie od razu dokonały eksmisji Grimy, przy czym futrzaki złapały tak bojowy nastrój, że poszły jeszcze dalej. Ubrały się w zbroje, hełmy i z włóczniami w łapkach obroniły Helmowy Jar, dźgając wrogów po łydkach oraz tyłkach.
Druga część drugiej drużyny – to wcale nie stanie się nieprzejrzyste – poszła powiedzieć czarodziejowi Sarumanowi, co myśli o kradzieży truskawek. Magik nie potraktował lisiej delegacji poważnie – nie było to wyjście godne mędrca. Futrzaki zawarły więc sojusz z entami i postanowiły utopić Isengard w ramach mokrej zemsty. Ot co!
Tym sposobem drużyna Lisiołów, choć podzielona, zakończyła drugi tom przygód w klasycznej powieści "Dwie Wieże" J.R.R. Tolkiena.

Lisioł Pierścieni część 2 - Lisiołowe Wieże

Po tym, jak drużyna Lisiołów rozpadła się i zaczęła z piskiem biegać w kółko, kłopoty same jęły się mnożyć. Pierwsza grupa wciąż zdążała do celu. Nie było to trudne. Wystarczyło iść w stronę krzyków, smrodu i plującej ogniem góry – nic trudnego! Gorzej, że po drodze przyczepił się jakiś tyfus, gadający ciągle coś o swoim skarbie....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"-Ej, ty... Czego tu szukasz?[...] tylko się wymykasz i cichcem zakradasz z powrotem, stary łajdaku!"

Ja chcę tylko chłonąć kolejne kartki Władcy Pierścieni... "a imć Samwise, hobbit, co pojadł wszystkie rozumy, mówi, że on się szwenda jak łajdak i zakrada."
A jak tu się nie wkradać między strony, mając niepohamowaną ochotę na przeniesienie się do magicznego Śródziemia...

"-Ej, ty... Czego tu szukasz?[...] tylko się wymykasz i cichcem zakradasz z powrotem, stary łajdaku!"

Ja chcę tylko chłonąć kolejne kartki Władcy Pierścieni... "a imć Samwise, hobbit, co pojadł wszystkie rozumy, mówi, że on się szwenda jak łajdak i zakrada."
A jak tu się nie wkradać między strony, mając niepohamowaną ochotę na przeniesienie się do magicznego...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

No dobra, "spacer" Froda i Sama trochę nudzi, ale nie zmienia to faktu, że czytając "Władcę..." jesteśmy świadkami tego jak rodziły się klasyczne motywy w fantastyce.

No dobra, "spacer" Froda i Sama trochę nudzi, ale nie zmienia to faktu, że czytając "Władcę..." jesteśmy świadkami tego jak rodziły się klasyczne motywy w fantastyce.

Pokaż mimo to

Trylogia jest dla mnie kultowa. Tak kultowa, że nigdy nie odważyłam się obejrzeć filmowych adaptacji, bo obawiam się, że zburzą moje wyobrażenia o tym świecie i o tych bohaterach, którzy żyją w mojej głowie przeszło ponad 20 lat, i do których wracam regularnie.

Trylogia jest dla mnie kultowa. Tak kultowa, że nigdy nie odważyłam się obejrzeć filmowych adaptacji, bo obawiam się, że zburzą moje wyobrażenia o tym świecie i o tych bohaterach, którzy żyją w mojej głowie przeszło ponad 20 lat, i do których wracam regularnie.

Pokaż mimo to