Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Setki ludzi przechodzą obok nas. Mijamy przeróżne twarze, zapamiętujemy je nawet nieświadomie i gdzieś w naszej głowie te obrazy zostają. Rozmawiamy z przechodniami. Gdy zobaczymy uśmiech, odwdzięczamy się tym samym. Jednak nigdy nikt nie wgłębia się w przelotną osobę. Jaka jest jej historia? Co kryje się za tymi krzywo uniesionymi kącikami ust? Zastanawialiście się?

Rok 1991. Rodzina Carrol żyła na pozór spokojnie, jak każdy inny obywatel. Kłótnia sióstr, problemy jednej czy drugiej, pierwszy chłopak. To wszystko było normalne.
Jednak pewnego dnia, najstarsza z córek Sama Carrola znika bez śladu. To wydarzenie na zawsze odcisnęło piętno w ich życiu. Matka odeszła od ojca, on zaś popełnił samobójstwo a pozostałe siostry, Claire i Lydia zerwały ze sobą kontakt. Po niespełna dwudziestu latach Claire dotyka kolejna tragedia. Jej mąż, niezwykle inteligentny milioner, zostaje zamordowany. W trakcie śledztwa wdowa odkrywa przerażające filmy, na których ktoś w sposób brutalny morduje i gwałci młode dziewczyny. Zaraz potem godzi się z Lydia, wraz z którą rozpoczyna własne dochodzenie na temat przeszłości jej męża. Czy miał on z tym coś wspólnego? Czy prawda okaże się bardziej bolesna niż przeszłość? Jakie sekrety wyjdą na jaw?


Rzadko sięgam po kryminały czy thrillery. Nigdy nie mogłam się do nich przekonać, być może nie byłam jeszcze tak dojrzała, by dostrzec najlepsze cechy tego gatunku? Nie znam się, dopiero zaczynam poznawać te tematy, dopiero zaczynam błądzić po płyciźnie kryminalnych, gęsich skórek. A jednak jestem w szoku. Pamiętajcie, że tę recenzję pisze osoba, która przyzwyczajona jest do płakania i rozpływania się nad książkami. Zdecydowanie nie do tego, by w nocy gapić się w sufit z przerażeniem.

Pierwsze co przychodzi mi na myśl to słowo; genialna. Od samego początku Karin wprowadza nas w historię, która dopracowana jest na każdym kroku. W powieści, sekwencyjnie pojawiają się rozdziały. Jeden zawierający listy Sama do zaginionej Julii, drugi z perspektywy Claire, zaś trzeci z Lydii. W ten sposób możemy poznać i zagłębić się w życie oraz myśli każdej z tych osobowości. Poznajemy przeszłość, teraźniejszość a nawet ewentualną przyszłość. Aż do pogodzenia się sióstr, po którym zaczyna się prawdziwy rollercoaster. I ostrzegam, niełatwo jest się oderwać od lektury.

Autorka wciąga w świat, który wykreowała. W świat brutalny, obnażony i dosadny. Co jeszcze uderza w czytelnika? Fakt, że wydarzenia przedstawione w powieści mogły w jakikolwiek sposób dziać się w realnym świecie. Oglądacie czasami programy na temat osób zaginionych, morderstw czy seryjnych brutalnych psychopatów? Ja to zawsze lubiłam. I przyznam, że historia opowiedziana przez Slaughter niczym nie odbiega od prawdziwych wydarzeń przedstawionych na ekranie telewizora.

Moje śliczne nie pozostawia na czytelniku suchej nitki. Intryguje, sprawia, że każdą kolejną stronę wręcz się połyka. I mimo uśmiechu, który chwilami wywoływała, szczególnie dzięki charakterowi Lydii, to potrafi zaskoczyć faktami, które nie są owijane w bawełnę. Uderzają i to z taką mocą, aż musiałam odłożyć na chwilę książkę by odetchnąć. W jednej chwili czułam ciekawość, zirytowanie, poczucie bezsilności, a za chwilę chciałam wdrążyć się w świat sióstr Carrol, by odkrywać z nimi tajemnice, a zaraz potem uciec w ciemny róg i nie doświadczać tego wszystkiego, kiedy dochodził szok, niedowierzanie i przerażenie. Tak, zdecydowanie czytanie w nocy nie idzie w parze z spokojnym i słodkim wejściem w krainy Morfeusza.

Historia stworzona przez Karin Slaugter szczególnie zasługuje na uwagę, którą nie sposób jej poświęcić już po pierwszych kilku stronach. Jednak zapamiętajcie, nie jest to zdecydowanie lektura, przez którą przejdzie się lekko, szybko (niedosłownie) i przyjemnie. Zdecydowanie polecam. I już wiem, że to nie będzie jedyna książka autorki, jaka wpadnie mi w ręce.

http://getatimewithbooks.blogspot.com/

Setki ludzi przechodzą obok nas. Mijamy przeróżne twarze, zapamiętujemy je nawet nieświadomie i gdzieś w naszej głowie te obrazy zostają. Rozmawiamy z przechodniami. Gdy zobaczymy uśmiech, odwdzięczamy się tym samym. Jednak nigdy nikt nie wgłębia się w przelotną osobę. Jaka jest jej historia? Co kryje się za tymi krzywo uniesionymi kącikami ust? Zastanawialiście się?

Rok...

Zastanawialiście się kiedyś, jak cenne, a zarazem jak kruche jest ludzkie życie? Wielu z nas, wraz ze mną, na co dzień nie docenia tak niby banalnych, a wielkich rzeczy i umiejętności, jakie zostały nam dane. Jestem wdzięczna, że mogę mówić, że widzę, że słyszę, chodzę. Funkcjonuję i jestem zdrowa. Życie trzeba traktować, jak największy skarb, bo mamy je tylko jedno. A jak do niego podchodzi Doktor, główny bohater powieści francuskiego pisarza?
Doktor ma czterdzieści lat i zdecydowanie nie chce mieć więcej wiosenek na karku. Dlaczego? Umarła jego ukochana żona, dzięki której każdy dzień wstawał na nowo. Miał sens, był pełen uśmiechu i miłości. Prostej radości z życia i wykonywanego zawodu, jakim jest ratowanie życia. Ale gdy Anastazja zniknęła z życia Doktora, co mu pozostało? Jego zdaniem: nic. Jednakże pewnego dnia spotyka na swojej drodze pewną kobietę. Starszą damę w sukni wieczorowej, której nieodłącznym elementem wizerunku jest papieros. Staruszka ma jeden cel: odwieźć Doktora od decyzji o pozbawieniu swojego życia. Czy jej się to uda?

Szczerze? Nie wiem co mam napisać. Jak ci, którzy z Was śledzą mój fanpage na facebooku, wiedzą, że od początku czułam, że to będzie udana lektura. I wiecie co? Nie myliłam się, moja intuicja książkowa nie zawiodła mnie, ba... Nawet nie przeczuła tak świetnej powieści. I mój kolejny cel czytelniczy? Przeczytać poprzednią powieść pana Beaulieu.

Zacznijmy od początku. Ci, którzy spodziewają się jakiejś nieprzemijającej aury samobójczych i depresyjnych myśli - nie, to nie jest ta powieść. Historia czyta się szybko, podzielona jest na kilka części i rozdziałów - krótkich i tematycznych.

"Świetnie, ale to wszystko na nic: zajeżdża od pana trumną, Misiaczku."

Doktor aka Mark, bo tak "ochrzciła" go Dama-w-wieczorowej-sukni jest postacią tajemniczą i bardzo smutną, jednakże to właśnie Sara (wciąż dama) sprawia, że zaczyna się uśmiechać. W jaki sposób? Chwilami bardzo absurdalny i banalny, ale to jak używa perswazji i jak skłania Marka do tego? Brawa. Czytelnik przez całą drogę, przez cały długi tydzień przechodzi przez dni obok Doktora i Starszej damy. Kibicuje kobiecie w sukniach i liczy na zmianę zdania ze strony zrozpaczonego mężczyzny. Ale nie sposób go nie polubić. Tak też jest w przypadku Sary. Tej kobiety nie da się nie darzyć wielką, wręcz ogromną sympatią. Chwilami, jak patrzyłam na nią, to widziałam siebie. Taką staruszkę, no może bez tuzina ciotek i nadprzyrodzonych mocy, ale z ogromną dozą dystansu do siebie, ironii i poczucia humoru. A jak już jesteśmy przy humorze...

"-Co to za pomysł żebym biegał?
-Bo ja, stara Sara, uważam, że to panu dobrze zrobi.[...]
Poza tym ciotka Róża szepce mi na ucho, że zanim pan się upasł, lubił pan biegać.
-Upasł? Bo według pani jestem gruby?
- Ujmijmy to tak: jeśli jutro wybuchnie trzecia wojna światowa, przeżyje pan dłużej od innych."

Mimo że ogólna tematyka powieści nie jest zbyt radosna, autor zręcznie sprawia, że czytelnik nie czuje smutku bohatera. Po prostu podejmuje wyzwanie tych siedmiu dni, aby przeżyć. A towarzyszą temu spore dawki humoru. Nawet nie wiem kiedy pochłonęłam całą książkę, to chyba przez tak płynne pióro autora. A pomyśleć, że byłam uprzedzona do francuskich pisarzy, aj nigdy więcej!

"- Ile pan mi daje lat?
-Nie odpowiem, to pułapka.
-Mam dwadzieścia sześć lat. Ale dużo palę.
Roześmiał się.
-Dwadzieścia sześć lat przed czy po Chrystusie?"

Jednak muszę to napisać. Jak cała powieść była owiana tajemnicą, nie było wiadomo skąd, po co i jak Sara stanęła na drodze Doktora, tak na koniec... Istna kolejka górska zawarta na kilkudziesięciu ostatnich stronach powieści. Zdążyłam się zirytować, odłożyć książkę na bok, niemalże krzyczeć do siebie z emocji, wzruszyć się, poczuć smutek a na końcu nostalgię i refleksje dotyczące mojego własnego życia.

Nie wiem co mogę Wam jeszcze napisać. Po prostu powieść jest cudowna i wiem, że zapamiętam ją na bardzo długo. Pozostaje mi tylko Wam zalecić przeczytanie, bo warto. Nic więcej nie powiem.

Zastanawialiście się kiedyś, jak cenne, a zarazem jak kruche jest ludzkie życie? Wielu z nas, wraz ze mną, na co dzień nie docenia tak niby banalnych, a wielkich rzeczy i umiejętności, jakie zostały nam dane. Jestem wdzięczna, że mogę mówić, że widzę, że słyszę, chodzę. Funkcjonuję i jestem zdrowa. Życie trzeba traktować, jak największy skarb, bo mamy je tylko jedno. A jak...

Chorobliwa zazdrość, nagminne i wyimaginowane dowody zdrady... Cóż, są takie osoby, których ulubionym właśnie zajęciem w związku jest wymyślanie problemów. Ale czasami bywa tak, że przyciągamy właśnie te "zło", o którym bez kresu myślimy. Czy tak było w przypadku Anity?

Krzysztof i Anita są małżeństwem z niemałym stażem, bo aż męczą się ze sobą dziesięć lat. No kto się męczy ten się męczy, bo Anita zdaje się nigdy nie wypuścić swego męża z objęć. Mają sławę, mają prestiż, mają pieniądze, mają podejrzenia Anity, mają Krzysztofa, który coraz więcej nocy spędza w pracy. A z drugiej strony mamy rudowłosą Agatę, która ma Krzysztofa. Pomieszane, prawda? Prawda. Co z tego wyniknie i kto okaże się "czarną owcą" tej powieści?

Co sprawiło, że miałam chęć przeczytać tę powieść? Okładka? Nie do końca. Debiut? No już lepiej. Pierwsza polska autorka wydawnictwa Amber? Zdecydowanie. Byłam zaintrygowana co na tyle wzbudziło ich ciekawość, aby wydać Plan Be jako pierwszą powieść polską w swoim dorobku.

Po samym opisie można by stwierdzić, że...No właśnie. Nie można stwierdzić kto będzie głównym bohaterem, bo jest ich aż trzech. Mamy Anitę Winnicką, człowieka, który mógłby być usposobieniem wszystkich (ogólnikowo) grzechów głównych, na czele z zazdrością. Agatę, która cierpi na syndrom jako takiej samotności a jej jedynym powiernikiem w dotychczasowym życiu jest przyjaciółka, bo nie policzymy mateczki czy cioteczki, których jedynym celem życiowym jest wydanie córki za mąż, prawda? No i Krzysiu. Krzysiu co jest człowiekiem, który ma w sobie aż nadzwyczajne pokłady miłości do ludzi. Aż podziw mnie bierze, bo z taką Anitą za plecami, to ja sama bałabym się w ogóle ruszyć do łazienki.

Nie, nie jest to historia z księżniczką, złą czarodziejką i księciu na białym rumaku. Jest to powieść bardzo realna, ukazująca postępowania bohaterów w taki sposób, że niektóre z nich zyskują aprobatę czytelnika, a niektóre wołają o pomstę do nieba, ale czyż nie jest tak w prawdziwym życiu? I żeby kogokolwiek oceniać, to trzeba znać historie z każdego źródła, nie tylko z jednego. Dlatego ja nie potrafię wybrać jednej, po prostu tej złej i winnej postaci w tej książce. I za to brawa autorce, bo zręcznie wykreowała motywy i działania bohaterów, choć nie ukrywam, chwilami chciałam nieco bardziej sielankowego zachowania, ale bez tego powieść jest jaka jest i powinna taka zostać.

Jednak mimo tego realizmu, powieść wciąż jest lekka. Na jeden wieczór, góra dwa. Bo szybko się czyta, akcja leci po kartach książki, historia się kończy i to na tyle by było.

Jednak jestem zdania, że gdy przychodzi jesień, robi się chłodnawo a za oknem już się ściemnia, warto wziąć sobie w rękę koc, herbatę i powieść Plan Be, aby się odstresować i odpocząć.

Chorobliwa zazdrość, nagminne i wyimaginowane dowody zdrady... Cóż, są takie osoby, których ulubionym właśnie zajęciem w związku jest wymyślanie problemów. Ale czasami bywa tak, że przyciągamy właśnie te "zło", o którym bez kresu myślimy. Czy tak było w przypadku Anity?

Krzysztof i Anita są małżeństwem z niemałym stażem, bo aż męczą się ze sobą dziesięć lat. No kto się...

Ludziom przeciętnym, nie śpiącym na dolarach, wydaje się, że bogaci mają szczęście. Bo podobno pieniędzmi szczęścia nie kupisz, ale nowe Ferrari czy wielką posesję już tak. Jednak równocześnie za fortuną kryją się tajemnice oraz wszechobecna arogancja...

...od której to właśnie uciekła Rosemaria A. Jenkins. Piękna, dwudziestoparoletnia blondynka z wielkim bagażem doświadczeń i rodzicami, którzy zdecydowanie na te miano nie zasługują. Owa niebieskooka piękność odcięła się od snobistycznej rodziny i żyje na własny rachunek, mieszkając wraz ze swoją przyjaciółką Holiday. Pewnego dnia z przyczyn wyższych (nie mylić z chęciami, o nie!) Rosemaria jest zmuszona odwiedzić rodzime strony, ale jak się okazuje, nie tylko ona wróciła na stare śmieci. Powrócił również Taylor Hart, wysoki, przystojny...no ogólnie taki typ, o którym każda marzy. Czy powiedzenie „stara miłość nie rdzewieje” sprawdzi się w przypadku tej dwójki?

Od samego początku, od kilku pierwszych stron...Kurczę, wiedziałam, że już lubię Rose. Jej indywidualny sposób myślenia i bycia był mi bardzo znajomy. Bo odnalezienie bohaterki, u której znajduje się wiele własnych cech, to jak wisienka na torcie. No wracając do tematu, troszkę obawiałam się, że przy debiucie autorka postawi na taką kreację, jak większość. Naiwna, nieco infantylna młoda dziewczyna, zagryzająca co chwilę wargę i wzdychająca pięćdziesiąt razy na minutę. O nie, nie, nie! Rosemaria to naprawdę złota dziewczyna z genialnym charakterem, niesamowicie samodzielna i doświadczona przez los. Oczywiście tego bagażu było sporo, ale nie miało to ogólnego wydźwięku zrzucenia wszelakich plag egipskich na bohaterkę, jak to czasami da się zauważyć w powieściach Katarzyny Michalak. To, że N. Coori zdecydowała się na na taki zabieg, dodało powieści nutki tajemnicy i zaskoczenia. Również pan Hart nie okazał się kolejnym Szarym (bohaterem powieści „Pięćdziesiąt twarzy Greya”), pan Hart okazał się jednym, chodzącym misterium. Jedyne co wiedziałam o nim to to, że jest wielce zakochany w Rose i będzie walczył ze wszystkich sił o jej miłość. Dlatego przez całą powieść kibicowałam Taylorowi. Tym bardziej, że Rose zasługiwała na to, co chciał jej podarować. Oczywiście nie licząc scen łóżkowych, które były... zadziwiająco dobre. Och, zaraz ktoś pomyśli, że słodzę, ale nie! Autorka nie owijała w bawełnę pakując Jenkins i Harta do łóżka, ani też nie plagiatowała innych erotyków. I głównie dlatego ta powieść nie jest dla osób pruderyjnych.

Oczywiście wzajemna chemia bohaterów nie stanowi wątku głównego. Bo ma się ochotę wręcz krzyczeć, kiedy podczas czytania dzieje się coś zaskakującego, kilka stron dalej wychodzi na jaw jakaś tajemnica, ale nie! Autora nie wyjaśni od razu wszystkiego, a podtrzyma jeszcze czytelnika w niepewności...A potem kiedy ten biedak ma nadzieję, że kolejne stronice będą typowo sielankowe, nadchodzi bum! Nie ma tak dobrze, pomęczmy mola książkowego dalej, a co tam! Dlatego wciągu lektury aż musiałam brać oddech i odrywać się od czytania, bo moje emocje buzowały. I nie, nie narzekam. To działa zdecydowanie na plus dla całej powieści.

Tajemnice intrygowały, bohaterowie nie irytowali, sceny łóżkowe przyprawiały o wypieki...ale troszkę ponarzekać muszę. Jedyne czego mi brakowało, to większego opisu, jakiegoś doinformowania, na temat relacji Rosemarii z rodzicami. Skąd to się wzięło? W którym momencie życia się zakorzeniło? I zbyt mało było o pewnym wątku, który nie pozwala mi dalej niemalże spać, ale mam nadzieję, że w kolejnych tomach (tak Kochani, to seria!) wszystko się wyjaśni i moja ciekawość zostaje zaspokojona. Bo gdyby nie to, to pisałabym jakąś petycję do autorki o przedłużenie historii!

Jeżeli chodzi o szatę graficzną, to naprawdę jest udana. Ciekawi spojrzenie i aż człowiek ma ochotę podejść bliżej, zapoznać się jako tako z fabułą. Język, jakim posługiwała się autorka w pełni mi pasował, choć osobom nieco wrażliwszym pewne przekleństwa (Nie stanowią przecinków w zdaniu, tego się nie bójcie. Moim zdaniem podkreślają emocjonalność pewnych wypowiedzi czy zdarzeń.) i śmiałość opisów mogłaby przeszkadzać.


Zaryzykuję dla Ciebie to historia o miłości. Namiętnej i żarliwej, pełnej melancholii oraz tajemnic. Wzruszająca i buzująca emocje, niczym wulkan. Jeżeli się zaryzykuje, to rollercoaster gwarantowany. Polecam.

Ludziom przeciętnym, nie śpiącym na dolarach, wydaje się, że bogaci mają szczęście. Bo podobno pieniędzmi szczęścia nie kupisz, ale nowe Ferrari czy wielką posesję już tak. Jednak równocześnie za fortuną kryją się tajemnice oraz wszechobecna arogancja...

...od której to właśnie uciekła Rosemaria A. Jenkins. Piękna, dwudziestoparoletnia blondynka z wielkim bagażem...

Przeszłość kształtuje naszą osobowość, to jest pewne. Jednakże ona z biegiem czasu zmienia swoją postać, odkrywając przed nami tajemnice, które nieraz rujnują wyobrażenie o wszystkim co było. Dawny bieg czasu również zmienił wówczas Kyle'a, jesteście ciekawi w jaki sposób?
Kyle Byrne jest przedstawicielem pokolenia młodych, które robi...niezbyt wiele, jak na swoje możliwości. Czasami uderzy sobie kijem w piłkę, poderwie jakąś dziewczynę, raz na ruski rok pojawi się w pracy, ale zdecydowanie częściej można go spotkać z kuflem w ręku. Niby jest okej, ale w momencie kiedy ginie wspólnik jego ojca, do młodego Byrne'a wracają wspomnienia, kiedy to w wieku dwunastu lat stracił ojca, a ten fakt wrył mu się głęboko w pamięć. I to głównie dlatego sprawa morderstwa Laszla wydaje mu się bardzo podejrzana i na własną rękę zaczyna badać ten przypadek.

Powiem Wam, że ciężko jest mi pisać recenzję thrillera podchodzącego pod kryminał. Jak dobrze wiecie, górują u mnie książki typowo kobiecie, ale na tym polega rozwój i radość z czytania, aby próbować czegoś nowego. Potem można żałować, prawda? Otóż nie jestem żadnym ekspertem, więc oceniać szczegółowo nie będę.

Moje pierwsze spotkanie z autorem wypadło bardzo interesująco. Zacznijmy od okładki, która intryguje i zapowiada interesującą treść. Wiem, że nie powinno się oceniać książki po szacie graficznej, ale kogo ja próbuję oszukać? Dla mnie to bardzo ważny element.
Lashner od razu wprowadza czytelnika w sprawy z przeszłości, a mianowicie moment w życiu Kyle'a, który zmienia jego postać o sto osiemdziesiąt stopni. Moim zdaniem to dobry zabieg, bo autor w ten sposób daje nam szansę poznania lepiej głównego bohatera.

Co do bohaterów... Było ich sporo. Każdy miał niby coś w sobie, ale jednak nie w tak silnym stopniu, aby pałać do nich jakąś sympatią. Po prostu byli. No może nie licząc Kyle'a, bo jego sposób bycia polubiłam (tak i tutaj natura mola obyczajowo-romantycznego się odzywa) i taka osobowość mogłaby porwać serca czytelniczek. I za mało było Kyle'a, zdecydowanie. Ale zdaję sobie sprawę, że w tym gatunku nie na tym rzecz polega.

Autor od razu zdradza nam mordercę, ale żyjemy oczami Byrne'a, więc brniemy razem z nim w te śledztwo, aby wreszcie dojść do mety i wyjaśnienia tego wszystkiego, co miało miejsce w przeszłości. I przyszło mi to z łatwością, a to wszystko dzięki opisom autora, który zręcznie kreował rzeczywistość i przedstawiał dawne wydarzenia, aby czytelnik zrozumiał wszystko i poukładał sobie w głowie fakty, które łączą się z każdą stroną w niebywałą całość.

Nie będę ukrywać, że lektura szła mi opornie, jednak gdzieś w połowie książki czytanie nabrało tempa. Była zaintrygowana, zaciekawiona, czasami zirytowana i zawiedziona, ale podsumowując było warto.

Z krwi i kości to ciekawie skonstruowana powieść, dzięki której poznajemy inną stronę porachunków ludzi władzy, ich bezkompromisowości i dochodzenia do celu po trupach, ale i również mamy świadomość, że nic co działo się w poprzednich latach, nigdy nie wygląda tak, jak nam się zdaje.

getatimewithbooks.blogspot.com

Przeszłość kształtuje naszą osobowość, to jest pewne. Jednakże ona z biegiem czasu zmienia swoją postać, odkrywając przed nami tajemnice, które nieraz rujnują wyobrażenie o wszystkim co było. Dawny bieg czasu również zmienił wówczas Kyle'a, jesteście ciekawi w jaki sposób?
Kyle Byrne jest przedstawicielem pokolenia młodych, które robi...niezbyt wiele, jak na swoje...

Przeważnie kobiety w Polsce rzadko kiedy mają możliwość własnego rozwoju, a już w szczególności kariery. Dlaczego? Bo powinna być typową matką Polką, tak zwaną kurą domową, no bo przecież jak może nie być na stole schabowego, kiedy to mężuś wraca z pracy, no jak? A nie daj Boże w zlewie znajdzie się widelec, to jesteś skazana na wieczne potępienie. Tak, ten problem poruszyła p. Natasza Socha w swojej najnowszej powieści.

Wiktoria, choć jej imię powinno być bardziej zbliżone do słowa encyklopedia, jest okazem idealnym- oczywiście okazem kury domowej, żeby nie było- i każdy by potwierdził, że panią Rozenek w Perfekcyjnej Pani Domu zastąpiłaby szybciej, niż jedno mrugnięcie powieką... Tak ukurzona Wiktoria zostaje zastąpiona w swoim idealnym domu przez niejaką kobietę, podobno inteligentną, ale do kury jej daleko. Więc przeklinająca (tylko w myślach!) kura przenosi się na.... niemiecką ( nasza wspólna "miłość" do tego kraju i języka, no punkt dla Wiki) wieś i tak poznaje kolejne trzy gatunki kur, które jak się okazuje, znajdują wiele wspólnego w sobie. Kiedy więzi się zaciskają, wszystkie cztery próbują zmienić coś w swoim życiu... I zaczynają profesjonalny, nieco kontrowersyjny, ale jakże skuteczny proces odkurzania (nie mylić z odkurzaczem). Jesteście ciekawi jak im poszło?

To moje pierwsze spotkanie z autorką. I jakże udane! W pociągu, a jechałam godzin piętnaście, pochłonęłam na raz tę powieść, przez co nudziłam się przez kolejne około dwanaście godzin. Ale i tak dziękuję autorce za miło spędzony czas, to nic, że siedzący ze mną ludzie w przedziale, pomyśleli, że jestem jakaś lewa, bo wybuchłam śmiechem, ale żeby to raz. Warto było!

Na początek powiem jedno: do tej powieści trzeba podejść z dystansem, bo autorka bawi się językiem w sposób oryginalny (może nie dla każdego do polubienia), ale z kreatywnością i realnością, jaką ukazała w swojej powieści, zdobywa nowe rzesza czytelników.

I to nie tylko stylem, czy nietuzinkowym poczuciem humoru oraz wyczuciem... Ale również kreacją bohaterów, która jest tak realistyczna, że czytelnik w różnych osobowościach potrafi porównać swoich bliskich czy znajomych.

Może być zabawnie, może być sarkastycznie i ironicznie, ale będzie też poważnie. I to aż w takim stopniu, że zatrzymujesz się na chwilę i zaczynasz myśleć, zdając sobie sprawę, jak wielu kobiet dotyczy te zjawisko. I nie, nie jest to feministyczne zagranie, tylko problem wreszcie przedstawiony, o którym głośno się nie mówi, bo zaraz będzie się oskarżonym o propagandę równouprawnienia, wyolbrzymianie i histerię populacji płci pięknej.

Ach, no i nie sposób wspomnieć o okładce, która jest oryginalna i brawa za nią!

Sporo wspominałam o realizmie, ale nie dziwcie się, bo nic a nic nie wyolbrzymiam. Przykład? Czytając Rosół z kury domowej, widziałam sytuacje z życia wzięte, kiedy moja rodzicielka była taką dosadnie typową kurą domową. Nie przesadzam! No i co? Postanowiła coś zmienić, nowe życie, nowa miłość i mi rozkwitła kobietka! Dlatego warto walczyć o swoje szczęście, nie patrząc na to, czy opinia publiczna się na to zgadza. I mogę Wam obiecać, że jeszcze nie raz powrócę do twórczości autorki!


Dlatego też polecam powieść p. Nataszy Sochy wszystkim kobietom, niezależnie czy są ukurzone, czy też nie. Singielkom, rozwódkom, wdówkom, matkom, żonom, koleżankom, siostrom i przyjaciółkom. Bo rosół jest potrawą dobrą i smaczną, ale ten z kury domowej...Hm, cóż. Sami zasmakujcie, a zakończenie...może lepiej nawet uwieńczenie tego dania jest wprost...zaskakujące.

Przeważnie kobiety w Polsce rzadko kiedy mają możliwość własnego rozwoju, a już w szczególności kariery. Dlaczego? Bo powinna być typową matką Polką, tak zwaną kurą domową, no bo przecież jak może nie być na stole schabowego, kiedy to mężuś wraca z pracy, no jak? A nie daj Boże w zlewie znajdzie się widelec, to jesteś skazana na wieczne potępienie. Tak, ten problem...

Gabriela Skotnicka to młodsza, szalona siostra ognistowłosych bliźniaczek. Mimo że różnią je trzy lata, blondynka z rudowłosymi trzyma się tak, jakby była trzecią bliźniaczką. Blondwłosa piękność była związana z chorwacką pięknością płci męskiej. Z ich miłości powstał owoc o imieniu Dario. Jednak Gabi z Ivem nie są już razem. Dlaczego? Tego postanawiają się dowiedzieć jej dwie siostry, dlaczego pomimo miłości, jaka wciąż bucha między Skotnicką a przystojnym Chorwatem, Gabriela nie jest panią Rossa?

Spodziewałam się, że ostatnia część tej trylogii będzie najlepsza. W głównej mierze myślałam, że to stanie się za sprawą Gabi, która jest takim troszkę książkowym uosobieniem mnie. A jednak nie chodziło tylko o nią, bo tutaj autorka postawiła w szczególności na emocje.

Tak, przeżywanie losów Gabrysi, słuchanie jej opowieści, przyglądanie się codzienności pozostałych Skotnickich...To była czysta przyjemność! I szkoda, że taka krótka, bo tom III pochłonęłam na raz, gorączkowo przewracając stronice, jedna za drugą.

Nie wiem co napisać, więc recenzja pewnie będzie krótka, bo o stylu i twórczości pani Agnieszki niemalże w każdej recenzji powtarzam to samo...Ale nie wincie mnie za to! Zagorzałe członkinie "SektyAgnes" na pewno mnie zrozumieją. ;)

W ciągu lektury się nadenerwowałam, zirytowałam, skakałam z radości, wzruszałam się....i doszłam jeszcze do jednego wniosku, a mianowicie- muszę odwiedzić Chorwację! Koniecznie, koniecznie! I umrę, jak nie spojrzę na te miejsca, które p. Lingas-Łoniewska umieściła w powieści. Tak przedstawiła ten magiczny kraj, że aż tutaj, na Mazurach czułam chorwacki powiew wiatru i zapach lawendy. Czyżbym oszalała? Nie, to tylko moja wyobraźnia poruszona barwnymi opisami, jakie tworzy autorka.

Kocham Ivo, uwielbiam Roberta i Maksa, od Skotnickich się uzależniłam...Co tu mówić! Szkoda, że moja wyobraźnia tak łaknęła chorwackich klimatów, bo mogłabym jeszcze przenieść się w tamte rejony- jak nie na żywo, to chociaż w wyobraźni...Ale gdybym zwlekała z lekturą, nie przeżyłabym takich emocji, jakie zapewniła mi autorka. Zżyłam się. Zżyłam się z Zuzą, Zosią i szaloną Gabrysią. Przeżywałam na nowo rozterki z ich pierwszych miłości, ze swojej osobistej też, śmiałam się w głos podczas słownych przepychanek, chciałam potrząsnąć za ramiona, gdy ich wybory nie zlewały się z moimi spostrzeżeniami, wzruszałam się, kiedy ich serca ściskał ból...Ale powiem Wam jedno.

Ja jestem prze, przeszczęśliwa, że udałam się w podróż do chorwackiego kraju i zdradzę, że i Ty możesz go zwiedzić...Ba! Za darmo, na łamach lawendowych pół, w swojej wyobraźni możesz przeżyć pierwszą miłość na nowo. Gotowi? To zapraszam do własnego maratonu z lawendą u boku!

getatimewithbooks.blogspot.com

Gabriela Skotnicka to młodsza, szalona siostra ognistowłosych bliźniaczek. Mimo że różnią je trzy lata, blondynka z rudowłosymi trzyma się tak, jakby była trzecią bliźniaczką. Blondwłosa piękność była związana z chorwacką pięknością płci męskiej. Z ich miłości powstał owoc o imieniu Dario. Jednak Gabi z Ivem nie są już razem. Dlaczego? Tego postanawiają się dowiedzieć jej...

Czasami to co wydaje się nam najbardziej oczywiste, pewne i zaufane, w rzeczywistości naprawdę takie nie jest. Co zrobić, kiedy okazuje się, że wszystko co było naszym fundamentem, nagle legło w gruzach? W zrozumieniu takiej sytuacji pomaga nam autorka, pani Agnieszka Lingas-Łoniewska, która w kontynuacji lawendowej serii ukazuje nam losy Zofii Faber.

Tak, jak sprawy Zuzanny Skotnickiej zostały wyłożone na ławę, niczym karty , tak i przyszedł czas na Zofię. Młodsza o zaledwie kilka minut druga bliźniaczka nie ma łatwo. Wróć. Zdawałoby się, że ma łatwo, ale jednak w jej małżeństwie dzieje się coś niedobrego a zwiastun niespodzianek, które ześle los, aż wisi w powietrzu. Niespodziewanie wraca Maks Krall. Gracz. I to seksowny, pierwsza miłość Zosi. I nie tylko jej. Po co wrócił? Czy małżeństwo Zofii Faber przetrwa, a może skończy jako dawna Skotnicka?

Powiem Wam tyle. Jak tylko skończyłam tom pierwszy, wiedziałam, że nie wytrzymam ani chwili dłużej i naprawdę się cieszę, że udało mi się wygrać ten egzemplarz w konkursie u Angeliki z bloga Lustro Rzeczywistości. A jak skończyłam Zofię, to wzięłam się za Gabi, której premierowa recenzja ukaże się już jutro na blogu!

Tak, jak cała trylogia miała być inna, tak słyszałam pogłoski, że historia Zofii będzie kontrowersyjna. I była Kochani, była! Ale w jakim stopniu, to już Wam nie zdradzę. Tego musicie doszukać się sami.

"Nigdy nie poznasz drugiego człowieka, jeśli on sam nie będzie tego chciał."


Tom drugi, jak to zazwyczaj w moim przypadku bywa, okazał się lepszy od pierwszego. Nie to, że poprzedni był zły, po prostu chyba tak jest, że początki są najtrudniejsze. Chociaż obie bliźniaczki Skotnickie uwielbiam.

Jak zwykle nie zabrakło emocji, tych opisów, które wzbudzają w czytelniku te wszystkie uczucia, przez które czujemy ból, żal, rozdrażnienie, szczęście, smutek i miłość. I ta niepewność oraz uzależnienie, ciekawość co będzie dalej. I takie uczucia, taki trans i uzależnienie kocham w czytaniu.

"To była miłość, do diabła. Taka na wieczność, o jakiej się czyta w książkach, zupełnie nierealna, a jednak prawdziwa. Tylko człowiek, który przeżywał każdy kolejny dzień, dusząc się z tęsknoty, czując fantomowy ból w sercu, marząc nocami o tej drugiej, utraconej osobie, może to zrozumieć. Dla reszty będą to tylko puste słowa, niczego niewnoszące,pozbawione głębi."

Miłość jest domeną Lingas-Łoniewskiej. Owszem, myślę, że dałaby sobie radę i w innych gatunkach, bo zauważyć nie trudno, że autora lubi zrobić taki troszkę miszmasz, czego przykładem jest Szósty, W szpilkach od Manolo albo Obrońca nocy. Ale jednak to właśnie wątek miłosny jest jej znakiem rozpoznawczym. Wizytówką. Nie każdy potrafi wzbudzić w czytelniku takie odczucia, jakie we mnie wywołuje p. Agnieszka niemalże z każdą swoją książką.

Mimo że o Zuzce już się naczytałam, to cieszę się, że autorka wciąż pozwala mi ją odwiedzić i sprawdzić, co u szalonookiej bliźniaczki słychać.O najmłodszej Skotnickiej też nie zapomina. A jak już o bohaterach mowa, to wykreowani są, z resztą jak zwykle, barwnie. Poznajemy różne osobowości, jednych kochamy, innych oceniamy a jeszcze innych mamy ochotę uderzyć po twarzy. Ale mimo wszystko bez nich nie byłoby tych wszystkich emocji, jakich dostarcza dana powieść, dlatego też ten aspekt jest dla mnie nawet ważniejszy niż język, styl czy opisy. Ja po prostu muszę utożsamić się z jakimś bohaterem, polubić go, drugiego znienawidzić a innemu mieć chęć dania jakiejś życiowej lekcji. Zdradzę Wam, że najbardziej utożsamiam się z Gabi, no może jedyne co nas różni, to kolor włosów. ;)

"Życie bez ludzi, których się kocha, jest samotnością."

O fabule nie mam co się rozpisywać, ale dodam jedynie to, że autorka lubi i umiejętnie plącze losy bohaterów. Zrzuca na nich uczuciowe bomby, pozwala na chwilę wytchnienia by za chwilę wrzucić na głęboką wodę, narażając tym samym na szok nie termiczny, a emocjonalny. I do tego robi to w taki sposób, że nie mamy wrażenia katastrofizmu, a raczej realizmu życiowego. Bo takie sytuacje się zdarzają i mogą spotkać każdego. I to właśnie jest na plus, bo wraz z główną bohaterką zarówno w tym tomie, poprzednim i następnym, przeżywam rozterki związane z pierwszą miłością. I chyba każda Czytelniczka miała bądź będzie miała podobnie. Liczę na to! :)

Brakowało mi tego. Tego pędzenia wraz ze stronami w stylu autorki. Pochłaniania lektury na raz, bez wytchnienia, z zapominaniem o całym Bożym świecie. Tak, miałam przestój czytelniczy. Ale Pani Agnieszka skutecznie wzbudziła mój łakomy zapęd na zdania i słowa złożone z pojedynczych liter i znaków. Dziękuję.

Szukaj mnie wśród lawendy, tom II Zofia polecam dla wszystkich. Wciąga, intryguje, irytuje, ale wprowadza w kompletnie inny świat. W świat miłości, rozterek, niedopowiedzeń i chorwackiego wiatru.

Recenzja pochodzi z bloga: http://getatimewithbooks.blogspot.com/

Czasami to co wydaje się nam najbardziej oczywiste, pewne i zaufane, w rzeczywistości naprawdę takie nie jest. Co zrobić, kiedy okazuje się, że wszystko co było naszym fundamentem, nagle legło w gruzach? W zrozumieniu takiej sytuacji pomaga nam autorka, pani Agnieszka Lingas-Łoniewska, która w kontynuacji lawendowej serii ukazuje nam losy Zofii Faber.

Tak, jak sprawy...

Błędy z przeszłości bolą. Śledzą nas, nurtują nocami, nie pozwalają o sobie zapomnieć. Co zrobić, jeżeli coś się stało i nie ma ani krzty nadziei, że się odstanie? Czy warto pogodzić się z demonami przeszłości, a może ugiąć swą dumę i ukazać uczucie, jakim jest wybaczenie?


Zuzanna Skotnicka. Ognistowłosa, o pięknych kształtach, zielono-brązowooka i ponętna kobieta. Żyleta. Korposzczur. A jednak ma słabość do dwóch innych kobiet. Do swojej siostry bliźniaczki Zosi oraz do trzy lata młodszej, szalonej i pięknej blondynki, Gabrysi. Ach, no i ma słabość również do tego, przez którego cierpi. Przez którego nie mogła pozbierać się przez lata, budując mur w okół swojego serca, a zarazem poświęcając wiele lat ze swojego życia tylko i wyłącznie pracy w firmie. Jednak przychodzi taki czas, kiedy trzeba się odciąć. Od pracy, od codziennego życia. I Zuza robi to niechętnie, ale robi. I jak się okazuje, wyjazd do Gabi wywraca jej życie do góry nogami....A serce? Serce wbrew woli właścicielki, zaczyna bić w szalonym rytmie.

Powiem tak. Jeżeli widzę nazwisko Lingas-Łoniewska biorę w ciemno. Nie zastanawiam się, nie czytam opisów, czy recenzji. Po prostu biorę. Podobnie, jak w drogerii kupuję znany flakon perfum z pewnością, że to jest coś mojego, mój zapach, coś w czym dobrze się czuję, tak samo sięgam po książki pani Agnieszki. Są jak miodzik dla mojego książkoholikowego ja. Tak, bez słodzenia.

Słyszałam, że to miało być coś innego. Cała seria lawendowa miała chyba być łagodniejsza, bez mocniejszego akcentu dramatyzmu czy akcji podziemnego życia. I tak też się stało. Ale jak już wspominałam, wiecie, że zmiany nie są złe? Bo na tej książce się nie zawiodłam.

Widząc nazwisko autorki powinniśmy wiedzieć, że cała lektura będzie poświęcona emocjom bliskoznacznym do słowa "miłość". I to jest jej domena, jej wizytówka. Coś, co nie każdy ma w sobie. Nie każdy potrafi przelać uczucia na papier w taki sposób, by czytelnik miał ochotę rzucić wszystko, wyrwać bohaterów z papierowych stronic i rzucić się w wir zakochania oraz miłości. Nawet nie będąc w jakimś związku, wieczór, ranek albo popołudnie mi wystarczy. Byleby przy towarzystwie wyobraźni pani Lingas-Łoniewskiej.

"Szukałem cię, Mała Zu. Szukałem cię wśród lawendy. I znalazłem."

Ja chyba napiszę jakąś petycję do autorki. Taką skargę-nieskargę. Bo jakim prawem tworzy mi takich bohaterów, że jedyną moją myślą jest chęć posiadania nadprzyrodzonej mocy, dzięki której ożywiałabym postacie literackie. Ach, no i chyba wtedy zmuszona byłabym zakorzenić się w poligamię.
Ale żeby nie było, że Wasza Ana tak tutaj tylko wychwala facetów, nie, nie. Jako, że istnieje coś takiego, jak solidarność jajników (chociaż i bez tego bym ogłosiła wszem i wobec), to chcę być jedną ze Skotnickich. A tak od teraz. Bycie jedynakiem ma swoje uroki, to nic, że całe życie chciałam mieć starszego brata....No i bliźniaczkę. To teraz chcę mieć dwie bliźniaczki i jedną blondynkę, akurat pasowałabym do nich, jako czarnula.

Ci, którzy znają twórczość pani Agnieszki, wiedzą, że to jest taki pewniak. A ci, którzy zrobili taki błąd i jeszcze nie poznali magii pióra autorki, mogą być pewni, że nie ma się o co martwić. Styl? Jest i to na poziomie. Forma graficzna, czyli małe co nieco dla wzrokowców? Owszem! Bohaterzy, tak barwni, że chce się ich mieć na co dzień? Głupie pytanie! Nietuzinkowa, wciągająca fabuła oraz samo czytające się strony? Jakżeby inaczej!

"Zrozumiała, że czasami miłość nie wystarcza.
Trzeba jeszcze zrozumienia, dojrzałości i wybaczenia."


Szukaj mnie wśród lawendy, tom I Zuzanna jest to powieść wzruszająca, przyjemna, lekka, ale ucząca i ukazująca czytelnikom fakt, że mimo błędów popełnionych w przeszłości, każdy jest w stanie zrobić progres, ruszyć do przodu i zasługuje na kolejną szansę.

getatimewithbooks.blogspot.com

Błędy z przeszłości bolą. Śledzą nas, nurtują nocami, nie pozwalają o sobie zapomnieć. Co zrobić, jeżeli coś się stało i nie ma ani krzty nadziei, że się odstanie? Czy warto pogodzić się z demonami przeszłości, a może ugiąć swą dumę i ukazać uczucie, jakim jest wybaczenie?


Zuzanna Skotnicka. Ognistowłosa, o pięknych kształtach, zielono-brązowooka i ponętna kobieta....

W życiu przeważnie bywa tak, że chcemy zmian. Pragniemy ich i robimy wszystko, aby one nastąpiły, kiedy to za rogiem pojawia się monotonia. To się sprawdza, znam to z własnego doświadczenia...Ale jest jeden problem. Odcięcie się od wszystkiego, zaczęcie w kompletnie nowym miejscu, zazwyczaj nie wygląda tak, jakbyśmy tego chcieli. Tak też było w przypadku Liliany...

Niespełna dwudziestoparoletnia Liliana dopiero co zaczyna studia w kompletnie obcym dla siebie mieście. Można by rzec, że nowe życie otwiera się przed nią szeroko. Nowi znajomi, nowe miejsca, wymarzona szkoła tańca...Czego chcieć więcej? Jednak los bywa przewrotny, o czym Liliana dowiedziała się po czasie, bo prócz idealnej przyjaciółki, którą z czystym sumieniem może nazwać siostrą, napotkała także Janka...Czy czeka ich szczęśliwe zakończenie?

Liliana jest bohaterką, którą muszę przyznać, polubiłam. Mimo że niektórych jej zachowań nie potrafiłam zrozumieć...Nie. Może wyrażę się inaczej. Mimo że w niektórych sytuacjach zachowałabym się inaczej, zdaję sobie sprawę z tego co czuła. Żadna kobieta, dziewczyna czy nawet nastolatka nie chciałaby być "tą drugą". Tą, która darzy uczuciem kogoś, kto ma drugą osobę. Świadomość, że ktoś zawsze będzie ważniejszy...Tak, to potrafi dobić człowieka. Więc przypominając sytuacje, która miała miejsce w moim życiu, jak i w życiu bliskiej mi osoby, potrafię doskonale, aczkolwiek po głębszym zastanowieniu, całkowicie zrozumieć główną bohaterkę.

"Czasami odchodzimy tylko po to, żeby sprawdzić, czy ktoś za nami pójdzie...
Najgorsze jest rozczarowanie, kiedy odwracasz się, a za tobą nikogo nie ma."

Poukładaj mi życie mówi nam o sytuacji, która bardzo często ma miejsce w życiu codziennym. Jednak zastanawia mnie jedno. Dlaczego jeżeli kocha się tą pierwszą osobę, to po co kolejna? Po co ranić, po co mieszkać i żyć w kłamstwie. Słyszałam kiedyś taką sentencję "Jeśli kochasz dwie osoby, to wybierz tę drugą, bo gdybyś naprawdę kochał tą pierwszą to nie zakochałbyś się w drugiej." i zgadzam się z nią w stu procentach. Dlatego właśnie w tej powieści zabrakło mi wyjaśnienia. Czego? Tego, dlaczego Janek zachowywał się tak a nie inaczej, dlaczego Lili postanowiła podjąć takie, a nie inne decyzje. Moim zdaniem autorka nie wykorzystała do końca potencjału swojej historii. Dla mnie brakowało czegoś, co mogłaby opisać stronach powieści, co sprawiłoby, że historia Janka i Liliany chwytałaby mocniej za serce (bo chwyta, ale to chwytanie jest przygaszone). Naprawdę uważam, że niespełna dwieście stron to było zdecydowanie za mało.

Nawet kreacja głównej bohaterki nie okazała się tak barwna, jak na przykład jakiś poboczny bohater, taki bardzo poboczny u Twojego ulubionego autora. Tak, to ten typ. O Janku, czy Karolinie ala Klusce też nie wspomnę. Chciałabym ich poznać bliżej, niestety nie było mi to dane. A szkoda.

No, ale nie będę okropna, bo i tak rzadko krytykuję... To i były plusy. No wiadomo, tak, tak...Było troszkę przewidywalnie, choć nie taki rozwój akcji bym obstawiała na sto procent. Podobała mi się narracja pierwszoosobowa, dzięki której mogliśmy poznać spostrzeżenia i myśli głównej bohaterki. Lubię taką formę, bo idąc wraz ze stronami książki, jadę np. pociągiem, jako Liliana. Moja wyobraźnia wtedy jest rozpieszczona i zadowolona przez jakiś czas. (jakiś, mam na myśli, do sięgnięcia po kolejną powieść )

"[...] Dziękuję, że nauczyłeś mnie kochać i pokazałeś mi,
czym jest miłość."

Spodziewałam się po tej powieści czegoś innego, głębszego, może bardziej chwytającego za serce. Nawet zakończenie, które powinno być zaskakujące i zdecydowanie inaczej przedstawione, nie jest w pełni wykorzystane. Naprawdę szkoda. Na takiej powieści powinnam, przysłowiowo wyć, jak to na płaczkę przystało, a tu tylko oczka mi się zaszkliły. I to tylko tak ociupinkę.

Poukładaj mi życie to ciepła powieść, ukazująca nam realia plątaniny uczuć. Bo nie zawsze wychodzi tak, jakbyśmy chcieli.

W życiu przeważnie bywa tak, że chcemy zmian. Pragniemy ich i robimy wszystko, aby one nastąpiły, kiedy to za rogiem pojawia się monotonia. To się sprawdza, znam to z własnego doświadczenia...Ale jest jeden problem. Odcięcie się od wszystkiego, zaczęcie w kompletnie nowym miejscu, zazwyczaj nie wygląda tak, jakbyśmy tego chcieli. Tak też było w przypadku...

Żyjemy w takich czasach, gdzie zwykła, ludzka pomoc, bezinteresowność czy altruizm są niemalże zjawiskami zaskakującymi. Teraz przeważnie widząc poszkodowanego, obcy człowiek prędzej przebiegnie obok, aniżeli pomoże czy się zainteresuje sytuacją. A więc czy wato być optymistą, pomagać i wierzyć w lepsze jutro?



W sytuacji Jessiki Thomas mógłby się postawić każdy. Beznadziejna praca, jeszcze gorsza płaca, miliony obowiązków na głowie, zapotrzebowanie na umiejętność "jak zdobyć wiele za minimalną cenę", dwójka dzieci, w tym trudny nastolatek, psia mordka do wykarmienia (choć w przypadku Normana, to mogłabym napisać określenie nieco mniej pieszczotliwe), a w skrzynce listy tylko rachunkowe. Jednak z tego złego, zawsze znajdzie się coś dobrego, a tym okazał się matematyczny talent jej córki, Constanzy. A za tym idzie olimpiada matematyczna, w której kusząca jest nagroda pieniężna. I to właśnie ona staje się celem rodziny Thomasów, jednak po drodze spotykają Eda, którego realia życia codziennego kompletnie różnią się od ich własnych. I jak się okazuje, nieznany mężczyzna, przeżywający własne perypetie życiowe, staje się kołem ratunkowym tej zwariowanej rodzinki.

Nazwisko autorki obiło mi się o uszy nie raz, nie dwa. Jednak jakoś nigdy nie mogłam się przekonać, nie mogłam sięgnąć po jej twórczość, zawsze znalazło się coś ważniejszego. Ale jak to bywa ze mną, prędzej czy później biorę się za coś nowego. I wiecie co Wam powiem? Panią Moyes chyba pokochałam całym sercem.

Moyes pisze lekko, Moyes pisze bajecznie, Moyes tworzy prawdziwe i piękne historie, a zarazem straszne. Straszne, dlaczego? Dlatego, że uzależniają, wciągają i pożerają czytelnika, aż ten nie jest w stanie myśleć o czym innym, niż opowieść, w którą się wgłębił.

Uwielbiam Jess. Optymistka-realistka, nieco szalona, zabawna i szczera. Kompletnie nieirytująca, a właśnie taka, z którą z chęcią byś się wybrała na jakiegoś drinka czy kawkę.
Ed, no muszę przyznać, że polubiłam tego faceta. Z resztą, jakich ja bohaterów płci męskiej nie darzę sympatią? Ale Edzio jest świetny, ma swoje chimerki, ale w sumie za to idzie go pokochać.
Co do dzieci Jessiki, dwa przeciwieństwa, ale jakże sympatyczne. Nie da się ich nie lubić, po prostu.
Brawa, jeszcze raz brawa dla Jojo Moyes za wykreowanie tak różnych, prawdziwych i sympatycznych bohaterów, z którymi przeżywanie codzienności jest wielką przyjemnością!

Powieść czyta się sama, zaskakuje, wzrusza, śmieszy, a chwilami sprawia, że czytelnik ma ochotę wejść w świat wykreowany przez autorkę i palnąć przysłowiowo w "łeb" niektórych!

Razem będzie lepiej to historia zwykłych ludzi, którzy oczarowali mnie i oczarują Ciebie! Pokażą, że cokolwiek by się nie działo, zawsze znajdzie się wyjście.

Żyjemy w takich czasach, gdzie zwykła, ludzka pomoc, bezinteresowność czy altruizm są niemalże zjawiskami zaskakującymi. Teraz przeważnie widząc poszkodowanego, obcy człowiek prędzej przebiegnie obok, aniżeli pomoże czy się zainteresuje sytuacją. A więc czy wato być optymistą, pomagać i wierzyć w lepsze jutro?



W sytuacji Jessiki Thomas mógłby się postawić każdy....

Relacje międzyludzkie są dosyć skomplikowaną sprawą, szczególnie jeśli chodzi o związki. Nieważne, czy chodzi o małżeństwo, długoletni związek albo o pierwsze młodzieńcze amory. Schemat przeważnie jest taki sam. Sielanka, motylki, wielka miłość i plany. Przyzwyczajenie, otwartość, brak kompromisu, szczerość zanika, coś się kruszy, coś się psuje...Bach! Rozstajemy się na zawsze. Jednak Lauren wraz z Ryanem postanowili rozstać się tylko na rok. Czy to poskutkowało?

Lauren pokochała Ryana jedenaście lat temu, kiedy to była jeszcze studentką i miała całe życie przed sobą, którego drogę obrała właśnie z tym mężczyzną, który porwał jej serce. A następnie dziewięć lat temu stał się jej mężem i uwielbianym członkiem jej rodziny. Jednak czas robi swoje, a para zakochanych w sobie gołąbków, stała się walecznymi orłami. Działają sobie na nerwy, dokuczają na każdym kroku, oskarżają się nawzajem i kłócą o to, kto nie zadzwonił dziś po mechanika. Zamiast bliskości i porozumiewania się bez słów, nastała osobność i dalekość. Postanawiają rozstać się na rok, gdzie przez dwanaście miesięcy nie mają prawa się ze sobą kontaktować, ale za to...mogą robić wszystko, czego ich dusza zapragnie.

Na wstępie wspomnę, że pani Taylor Jenkins Reid tą jedną książką wkradła się do mojego serca i z utęsknieniem będę poszukiwać jej innych perełek. Autorka napisała świetną powieść o życiu małżeńskim i nie jest to coś, w stylu poradnika. Jest to powieść prawdziwa i szczera do bólu. Może dla niektórych czytelników działania bohaterów w stylu swingersów, aczkolwiek nie do końca za aprobatą drugiej połówki, mogą wydać się absurdalne. Ale takie jest życie i mnie to osobiście nie przeszkadzało w lekturze, a tym bardziej- dodało jej realizmu.

Jeżeli chodzi o bohaterów, to skradli oni moje serce. Dlaczego skradli? Bo Reid nie wykreowała barwnie tylko Ryana i Lauren, ale obok nich przedstawiła nam również Rachel, Charliego, babcię Lois i Leslie. I z ręką na sercu, bez słodzenia(!)...każdy z nich mógłby być moim przyjacielem i był nim w trakcie lektury. Naprawdę. Uwielbiam, gdy w książkach odnajduję takie postacie, jakie z wielką chęcią powołałabym do życia w naszym codziennym świecie i spędzałabym z nimi czas. I nie wiem dlaczego, ale takim moim ulubieńcem stał się Charlie. To taka męska wersja mnie, tak troszkę ;)

Tej książki się nie czyta. Ją pochłania się niemalże w całości, strona za stroną i nie ma się dosyć. I to wszystko dzięki lekkości, z jaką Taylor Jenkins Reid buduje powieść, rozdział za rozdziałem, zdanie za zdaniem, słowo za słowem, aż do samej kropki. Ach, no i pochwalę (a co!) wydawnictwo Amber, bo nie wiem dlaczego tak do końca, ale okładki, jakie ostatnio wprowadzili, bardzo mi się podobają. Bije od nich takie ciepełko.

Rozstańmy się na rok jest opowieścią o życiu. O mnie i o Tobie. O nas. Sprawia, że się w niej zakochujemy, a dlaczego? Bo jest tak bliska i szczera, ale i podnosząca na duchu. Naprawdę polecam.

Relacje międzyludzkie są dosyć skomplikowaną sprawą, szczególnie jeśli chodzi o związki. Nieważne, czy chodzi o małżeństwo, długoletni związek albo o pierwsze młodzieńcze amory. Schemat przeważnie jest taki sam. Sielanka, motylki, wielka miłość i plany. Przyzwyczajenie, otwartość, brak kompromisu, szczerość zanika, coś się kruszy, coś się psuje...Bach! Rozstajemy się na...

Każda z nas jest kobietą. Jesteśmy wyjątkowe, niezastąpione, identyczne, a zarazem niezwykle unikalne. Mamy swoje paranoje, przyzwyczajenia, szaleństwa, poglądy na świat. Kochamy Rocky'ego, Titanica, Szybkich i wściekłych, Pamiętnik, Harry'ego Pottera, Pearl Harbor, Bridget Jones oraz Seks w wielkim mieście. I założę się, że Valerię i jej przyjaciółki też pokochacie, bo ja przepadłam!

Hiszpańskie słońce za oknem, a w mieszkaniu siedząca przy komputerze, dwudziestoośmioletnia Valeria, mężatka od sześciu lat, pisząca kolejną powieść, cenzuralnie nazywaną gniotem, odziana w stylizację, którą z pewnością każda z nas zna, a mianowicie pt."domowa". I jakby tego wszystkiego było mało, bo nie dość, że brakuje jej ciepła w łóżku, powieść z każdym słowem nie nadaje się do niczego, to i doskwiera brak uśmiechu, podczas spoglądania w lustro; to nasza Valeria poznaje Victoria, ucieleśnienie hiszpańskiego amanta ze snów. Jednak Val ma tyle szczęścia, że w każdej chwili może usłyszeć słowa otuchy od trzy osobowego kółka wsparcia ratowniczego.

Nie wiem dlaczego, ale od pierwszych stron pokochałam tę historię. Poczułam, że nie będę się nudzić w trakcie lektury, mimo wolnego rozpędu akcji z samego początku. Potem poszło, jak z górki. Kompletnie nie przeszkadzało mi porównywanie powieści Elisabet do słynnego Seksu w wielkim mieście. Dlaczego? Bo nie ma co narzekać, pełno jest powieści unikalnych, jak i podobnych do siebie, jednak nie oszukujmy się- wyjątkowych, tych zabawnych i szczerych do bólu, sprawiających, że czytelniczka czuje się, jakby wszystkie bohaterki znała od dawna- jest mało. Bridget Jones i bohaterki Seksu są przeze mnie znane i lubiane. Jednak po raz setny wracanie do nich może stać się, no nie wiem, delikatnie mówiąc, nieco nudne. A tutaj? Świeży powiew słów, chociaż koncepcja zbliżona. Ale ja to lubię i w pełni akceptuję!

Mimo że główną bohaterką jest Valeria i to z jej perspektywy poznajemy szczegóły wydarzeń, opowiada ona również o swoich trzech przyjaciółkach. Nie przywykłam do takiej pierwszoosobowej narracji, ale dzięki temu odniosłam wrażenie, że Valeria jest naprawdę blisko z przyjaciółkami, tak jak być powinno. Ale nie są one tylko pobocznymi bohaterkami, bo miałam nierozłączne wrażenie, że są one tak, jak Val- głównymi, ważnymi elementami książki. A nie dość, że są tak istotne, to jeszcze świetnie wkreowane.

Każda z nich jest inna, a zarazem taka sama. I co lepsze, w każdej z nich znalazłam coś z siebie. Jednak moimi faworytkami były Valeria i Lola. Nie będę się rozwodzić o ich wadach albo o negatywach Carmen i Nerei, bo moim zdaniem to ważne, aby książka nie była zbyt wyidealizowana, podobnie jak bohaterki. Każda z nas ma wady i cieszę się, że te hiszpanki też je miały. Potrafiły wrazić swoje zdanie, posprzeczać się, a potem dobrze się pogodzić. Bo tak powinna wyglądać przyjaźń prawdziwa, nie ta udawana.

Język, jakim posługiwała się autora był lekki i tak smaczny, że połykałam go w całości. To lubię w tym niewymagającym zbyt wiele stylu. A mianowicie chodzi mi o ten haczyk. Bo każdy potrafi pisać lekko, ale nie każdy ma takiego asa w rękawie, aby skonstruować niepozornie zdania tak, aby czytelnik nie potrafił się odciągnąć od lektury. I nieważne, czy tekst teraz mówi wulgaryzmami, problematyką ubioru bohaterki albo o łóżkowych fantazjach podczas snu.


Dobra, pogadałam o babkach, ale gdybym nie wspomniała o męskiej części historii, to nie byłabym sobą. ;)
Otóż Adrian...Mąż naszej głównej bohaterki, no irytował mnie strasznie. No rozumiem, ona go kocha i jest mu wierna, a on zachowuje się jak taka...cizia misia! Podziwiam Val, bo ja na jej miejscu już dawno powiedziałabym swoje do niego (niestety, taki wybuchowy charakter). Ale teraz zwrócę uwagę na tę ładniejszą stronę medalu, czyli na Victoria. Mimo że imieniem seksownym autorka go nie poczęstowała, to i tak przymknęłam na to oko. Bo lubię takich niegrzecznych i pewnych siebie bohaterów, którzy mają to "coś" w sobie. Victorek to miał. Ale zdenerwować, też mnie zdenerwował. Ale czym? A! Nie zdradzę, teraz się główkujcie co ten perfekciak zarobił!

W butach Valerii to powieść dla każdej kobiety, która odnajdzie przyjaciółki we wszystkich bohaterkach. To one sprawiają, że lektura bawi, podnieca, irytuje i przenosi do gorącej Hiszpanii. To tam spędziłam ostatnie wieczory i nie żałuję.

getatimewithbooks.blogspot.com

Każda z nas jest kobietą. Jesteśmy wyjątkowe, niezastąpione, identyczne, a zarazem niezwykle unikalne. Mamy swoje paranoje, przyzwyczajenia, szaleństwa, poglądy na świat. Kochamy Rocky'ego, Titanica, Szybkich i wściekłych, Pamiętnik, Harry'ego Pottera, Pearl Harbor, Bridget Jones oraz Seks w wielkim mieście. I założę się, że Valerię i jej przyjaciółki też pokochacie, bo ja...

Powiem Wam szczerze, że ta książka była dla mnie niespodzianką. Rzadko czytam takie pozycje, aczkolwiek od czasu do czasu różnego typu poradniki trafiają w moje ręce, jako taka odskocznia w formie ciekawostki. Tym razem też tak było. Czy wystawiłam swój tok myślenia na detoks?
Autor praktykuje jako psycholog w Barcelonie. Karierę zaczął jako wykładowca na uniwersytecie, a potem współpracował i kształcił się u boku słynnego w tamtejszym regionie terapeuty Giorgio Nardone. W swojej książce przedstawia nam sposoby do zmiany myślenia i ukazuje, że problemy, które zazwyczaj utrudniają nam życie, a po czasie okazują, że nie taki straszny diabeł jak go malują.

W sumie nie wiem jak podejść do pisania tej recenzji, bo do lektury się czaiłam i bawiłam się w podchody z wielkim przymrużeniem oka. Nie miałam zielonego pojęcia czego tak naprawdę się spodziewać, więc wybaczcie za chaotyczny tekst, ale wplączę w niego jedynie moje zapiski i wrażenia, które notowałam podczas czytania.

Głównym tematem książki jest "terapia poznawcza". W ten sposób autor analizuje problem, przedstawia za i przeciw, no i z sukcesem uświadamia nam, że tak naprawdę nasz dylemat nie był tak wielki, jakby się wydawało.

Tekst nie jest złożony tylko i wyłącznie z suchych, naukowych wyrażeń. Dla mnie pozytywnym posunięciem ze strony autora, było wplątanie rzeczywistych wydarzeń z życia jego klientów (Rafael prowadzi również bloga, na którym jego pacjenci piszą o sobie oraz o sukcesach, jakie odnieśli dzięki terapii.) Po każdym rozdziale mamy takie informacje w pigułce, do których z chęcią będę powracać.

"Mit pierwszy: Dobrze jest się przejmować."

Oprócz naszych "pigułek" na stronach znajdziemy ciekawe schematy i metryczki, które mogą nam pomóc w codziennym życiu. Po co się denerwować, kiedy jest korek a my się spieszmy? (W szczególności jeżeli chodzi o takie osoby, jak ja...które niestety nie posiadają takiej cennej zalety, jaką jest cierpliwość.) Lepiej wziąć wdech, zastanowić się trochę i obędzie się bez nerwobólów. ;)

Troszkę zraził mnie fakt, gdzie autor krytykował Sekret. Książkę podobnego typu, którą również trzeba traktować z przymrużeniem oka. Ja bardzo polubiłam tę pozycję, bo dzięki niej całkiem wiele rzeczy osiągnęłam i myślenie, jakie autorka w Sekrecie ukazuje, wcale nie jest toksyczne, oczywiście moim zdaniem.

Ogólnikowo pozycja nie do przełknięcia na jeden raz, ale pozostawia w czytelniku osłonkę pozytywnego myślenia. W trakcie czytania pozwala czytelnikowi spojrzeć na własne życie z innej perspektywy, dzięki czemu ten zdaje sobie sprawę, że niektóre jego zachowania są wręcz śmiesznie niedorzeczne. Np. ja złapałam się nad tym, że mam awersję do lekarzy i ogarnia mnie panika, kiedy muszę odwiedzić przychodnię...a to siedzi tylko w mojej głowie. Ponadto Twój umysł na detoksie ułatwia nam zrozumienie pułapki, jaką jest sieć negatywnych myśli. Muszę przyznać, że po spotkaniu z terapią poznawczą, udaje mi się zatrzymać ciąg czarnych scenariuszy w odpowiednim momencie.

Dlatego polecam książkę wszystkim, niezależnie od tego czy zmagają się z własnymi perypetiami, czy nie. Warto wysłać swój umysł na detoks, bo tak naprawdę w większości przypadków wprowadzamy w nasze życie absurdalne problemiki, których by nie było, gdyby nie my sami.

Powiem Wam szczerze, że ta książka była dla mnie niespodzianką. Rzadko czytam takie pozycje, aczkolwiek od czasu do czasu różnego typu poradniki trafiają w moje ręce, jako taka odskocznia w formie ciekawostki. Tym razem też tak było. Czy wystawiłam swój tok myślenia na detoks?
Autor praktykuje jako psycholog w Barcelonie. Karierę zaczął jako wykładowca na uniwersytecie, a...

Baśnie kojarzą się mi z dzieciństwem. Z tą magiczną tajemnicą, inną rzeczywistością, która pochłaniała mój dziecięcy umysł i sprawiała, że przewracałam kolorowe, pięknie ilustrowane stronice za stroną. Na chwilę obecną nie przeczytałabym sama z siebie baśni dla dzieci. O, mogłabym ją poczytać młodszym członkom rodziny. Ale tak samej sobie? Niee... Jednak jestem właśnie po lekturze przepięknej baśni, którą otrzymałam dzięki uprzejmości wydawnictwa Amber. Co mnie skusiło? Chyba „nieznane tereny”. Tak, z pewnością to. Bo ani okładka nie zafascynowała mnie jakoś szczególnie, ani wcześniej nazwisko autora nie obiło się o moje uszy. Teraz z pewnością je zapamiętam. Dlaczego? O tym przeczytajcie sami.


Dawno, dawno temu...w baśniowym królestwie....-początek pachnący dzieciństwem, prawda?- na króla w dniu jego urodzin została rzucona okrutna klątwa. Najgorszym co może być jest niemożność człowieka do miłości. Po prostu. Serce króla zostało pokryte zlodowaciałym kryształem. I nie był on zły, był bardzo dobry. Tylko nigdy nie zaznał uczucia litości, głębokiej radości, ciepła, bólu, smutku, a co najważniejsze kochania. Dowiedziawszy się o tym, że tylko jedna osoba na świecie jest w stanie zdjąć z niego klątwę, wyrusza w podróż. Czy król znajdzie to, czego szuka? Czy uda się mu poczuć te wspaniałe uczucie, jakim jest miłość?

„Miłość czyni nas bezbronnymi i zależnymi od innych. Ale to cudowna bezbronność, bez której prawdziwe szczęście nie byłoby możliwe”

Frédéric Lenoir jest francuskim pisarzem, a ponadto filozofem, religioznawcą i socjologiem. Jego książki w rodzimej Francji sprzedają się w niemalże milionowych nakładach, a tłumaczone są w ponad dwudziestu językach. I to wydawnictwo Amber postanowiło wprowadzić na rynek Serce z kryształu. I wiecie co? Chwała im za to.

„Nie daj nikomu władzy uszczęśliwiania ani unieszczęśliwiania cię.”

Zakochałam się w tej książce. Po prostu, jedną, jedyną pozycją autor wspiął się po szczeblach i ustatkował w czołówce moich ulubionych pisarzy. Czym porwał moje serce? Magią. Magią pióra i słów. Mądrością życiową, łechtającą serce i umysł z każdym przeczytanym słowem. Książka nie jest długa, jest o wiele za krótka, ale tylko dlatego, że w tej chwili oddałabym wiele, by móc przewracać kolejne stronice, usłane pięknymi wiązankami słów, pisanymi przez Lenoira. Mimo tych stu sześćdziesięciu stron, autor zawarł chyba w powieści wszystko co chciał.

To tylko moje subiektywne zdanie, ale nie mam po prostu do czego się przyczepić. Dawno nie czytałam tak krystalicznie czystej i prawdziwej powieści, która swoją magiczną aurą pochłonęłaby mnie całą, wciągnęła do tego królestwa, jednocześnie skłaniając ku temu, bym przemyślała wiele życiowych spraw. I tak też się stało.

Kreacja bohaterów? Tu również nie mam zarzutów, bo przeżywanie, tudzież czytanie przemyśleń króla było niczym jedzenie najdroższej, najdelikatniejszej czekolady, która subtelnie pieściłaby nasze zmysły.

„Miłość ma swoją cenę: zawsze kończy się rozłąką z tymi, których kochamy. Ale bez miłości Życie utraciłoby całą swoją wartość”

Oczywiście niektórym czytelnikom mogłaby przeszkadzać tak prosta filozofia zawarta w powieści. To powszechnie znane mądrości, a jednak ciężko je pojąć. Dla mnie nie było to żadnym mankamentem, a dodatkiem, który wręcz skłania czytelnika do przemyśleń i refleksji.
Owszem, mogą pojawić się zarzuty, że Serce z kryształu jest powieścią tylko i wyłącznie cukierkową, pozbawioną realizmu. Ale hola, hola! Czego spodziewać się od baśni, jak niemalże idealnego przedstawienia świata i szczęśliwego zakończenia? Ja nie zawiodłam się, po prostu podeszłam do lektury w sposób neutralny, wiedziałam jedynie, że po jako taką baśń sięgam i tak się nastawiłam.

Nie jest to z pewnością ostatnia powieść autora, po którą sięgam. Wręcz przeciwnie, nie mogę się doczekać, aż kolejne pozycje z jego dorobku trafią na moją półkę. Będzie to niemalże zaszczyt i cudowna uczta dla mojego umysłu i duszy.

„Kocham cię zbyt mocno, by chcieć ciebie tylko dla siebie, gdy jest na świecie inna, która mogłaby wypełnić twoje serce miłością”

Serce z kryształu jest powieścią bajeczną, ale i w stu procentach prawdziwą, dla każdego, niezależnie od wieku. W sposób tajemniczy porywa czytelnika, uzależnia swoją magiczną atmosferą i uczy tak trudnej sztuki, jaką jest życie. Serdecznie i z całego serca polecam!

Baśnie kojarzą się mi z dzieciństwem. Z tą magiczną tajemnicą, inną rzeczywistością, która pochłaniała mój dziecięcy umysł i sprawiała, że przewracałam kolorowe, pięknie ilustrowane stronice za stroną. Na chwilę obecną nie przeczytałabym sama z siebie baśni dla dzieci. O, mogłabym ją poczytać młodszym członkom rodziny. Ale tak samej sobie? Niee... Jednak jestem właśnie po...

Jak pewnie większość z Was wie, często czytam powieści erotyczne. Po prostu lubię ten gatunek, traktuję go z lekkim przymrużeniem oka i nie oczekuję w tych książkach poezji na miarę Mickiewicza. Jednak zawsze wracam do tego typu książek, wiem, że miło spędzę czas. Niezobowiązująco, nie wysilając się zbytnio, po prostu będę przewracać stronę za stroną. Jednak po słynnym Greyu na rynku literackim zrobiło się tych książek, jak grzybów po deszczu. I niestety, ale rzadko można znaleźć coś, co nie będzie jedynie odgrzewanym kotletem po Szarym czy Crossie. Jak było w tym przypadku?

Grace Lawson jest nietypową wersją amerykańskiej blond piękności, bo te jej złociste kosmyki nabrały barwy miedzianej, zamiast ponętnej brązowej opalenizny, na jej skórze pojawiają się czerwone placki. Może i jest na swój sposób charakterystyczna i roztrzepana, ale i dąży do celów. I jak to określa, niesamowitym szczęściem udaje się jej dostać na praktyki w dość znanej firmie w Londynie- "Huntigton Ventures". Oczywiście szefem i założycielem pnącej się w górę firmy jest niesamowicie przystojny Jonathan Huntington aka Hunter. Nie dość, że wodzi na pokuszenie kobietom swoją urodą, bogaty...to i arystokrata! Tak, tak. Bajeczny książę dwudziestego pierwszego wieku, prawda? Grace też tak uważa, ale kiedy po niemożliwej wpadce na lotnisku, poznaje swojego nowego szefa, wszystko zmienia się o sto osiemdziesiąt stopni.

Recenzje i opinie czytałam skrajnie różne. Dlatego stwierdziłam, że podejdę do tej książki po swojemu, czyli bez szczególnego nastawienia i na neutralnym gruncie. Na początku książki widziałam podobieństwo do słynnych Pięćdziesięciu twarzy Greya i wtedy pomyślałam "o nie!". Jednak spięłam się i z uporem przewracałam kolejne strony. Wraz z nimi rosła moja ciekawość i apetyt na to, co będzie działo się dalej. Bo po zaczęciu praktyk w firmie do Greya, a raczej Szaremu było daleko do Jona.

Wiadomo, schematy schematami. Młoda, niedoświadczona, może nieco naiwna dziewczyna, której urodę odkrywa i intryguję się nią bóg seksu, apodyktyczny, stanowczy, z niebezpiecznym błyskiem w oku, aczkolwiek z chłopięcym urokiem, owiany tajemnicą przystojny mężczyzna. I żadna fanka gatunku mi nie powie, że takich nie lubimy najbardziej, a co! Jednak cięty języczek Grace sprawiał, że ją polubiłam. Sama jestem młoda i wiele razy przyłapałam się na takiej lekkomyślności, jąkaninie i tak dalej. No kochane, same z pewnością wiele razy tak miałyśmy! Dlatego też wybaczyłam irytujące dukanie słów głównej bohaterce.

"Nie należę do ciebie ani nie chcę, żebyś była moja."

Ach, boski Jonathanie, dlaczego tak mówisz? Wiesz, że kobiety też lubią zdobywać, są uparte i kiedy mówisz "nie dotykaj, bo się poparzysz" to ta delikatna istotka wsadzi całą rękę w ognisko, aby Ci udowodnić, że i tak się myliłeś, że wyszło po jej myśli...
Tak, uwielbiam Jonathana. Nie, to nie jest drugi Grey. Jest lepszy, mimo że podobny, ale jednak moim zdaniem będę go lepiej wspominać niż Szarego. Autorka nie starała się na siłę stworzyć z niego małego chłopczyka skrzywdzonego przez życie w zbroi skurczybyka, żeby już brzydko nie napisać.

Nie było wewnętrznej bogini, nie było identycznego seksu na co drugiej stronie, nie było wzywania bóstw i drugiego ja, które uwalniało się w głównej bohaterce i sprawiało, że stawała się wyuzdaną boginią seksu. Było przyjemnie, ciekawie, intrygująco. I jest mi mało. Bo erotyk to nie tylko same sceny łóżkowe, ale i kreacja bohaterów, których życie nie toczy się w okół sypialni, postacie drugo i trzecioplanowe, opisy miejsc i sytuacji, które czytelnikowi wszystko ukażą na tacy. I to nie drewnianej, ale srebrnej z kolorową zawartością! I to wszystko tutaj znalazłam.

Ocena za wszystko, za naprawdę dobrej jakości styl (o co czasami ciężko w takim gatunku), za mało irytującą bohaterkę i moją sympatię, którą pałam do głównego bohatera, za okładkę i ogólne emocje, które lektura mi zafundowała.

Szczerze i z czystym sumieniem polecam czytelnikom lubującym się w takiej literaturze. Od dawna nie czytałam czegoś tak dobrego, więc moje Drogie, jeżeli chcecie poświęcić wieczór na świetne przygody z Hunterem? Zapraszam, nie krępujcie się!

getatimewithbooks.blogspot.com

Jak pewnie większość z Was wie, często czytam powieści erotyczne. Po prostu lubię ten gatunek, traktuję go z lekkim przymrużeniem oka i nie oczekuję w tych książkach poezji na miarę Mickiewicza. Jednak zawsze wracam do tego typu książek, wiem, że miło spędzę czas. Niezobowiązująco, nie wysilając się zbytnio, po prostu będę przewracać stronę za stroną. Jednak po słynnym...

Nie ma co się tutaj rozpisywać o fabule, bo pierwszy tom wyjaśnia wszystko...Ale ci, którzy chcieliby przeczytać Próbę uczuć, niekoniecznie mając pod ręką pierwszą część- bierzcie się śmiało! I bez tego będziecie na bieżąco i w temacie.
Życie Ryana toczy się jego codziennością, zaś to właśnie Taryn-jego narzeczona- próbuje się dostosować do życia w blasku fleszy. Para stara się i pielęgnuje ich wspólną miłość, wychodzą na przeciw całemu światu, bo która kobieta nie oglądała Seaside i nie pragnie boskiego Ryana Christensena? No właśnie, a ponadto wiadomo, że w show biznesie jest pełno szui i gadów, którzy tylko żerują na każdym potknięciu gwiazdy i jego nowej miłości...

Zakochałam się w pierwszej części, naprawdę się zakochałam. Liczyłam, że druga wzbudzi we mnie podobne uczucia, jak poprzednia...Ale czy tak było? Chyba nie, nie było takiego uderzenia, ogromnego zapału do przewracania stron-przynajmniej z początku. I to właśnie chyba ten początek zawadził na mojej ocenie. Czego mi brakowało? Chyba tych niekontrolowanych wybuchów śmiechu przy lekturze. Tak, tego zdecydowanie.

Taryn jako bohaterka niewiele się zmieniła. Dalej ją uwielbiam i gdyby tylko nadarzyła się odpowiednia okazja, poleciałabym z nią na jakiegoś drinka, ewentualnie dwa. Nie zaczęła mnie irytować, nie miałam ochoty skrzyczeć jej w trakcie lektury...Jej zachowania, no cóż-nie będę ukrywać- pewnie tak samo bym postąpiła, ba nawet gorzej! Bo ja lubię sobie dramatyzować czasami (niestety), pesymistką tak do końca nie jestem...Ale czarne scenariusze to zawsze pojawiają się w mojej głowie (niestetyx2).

Trochę cukierkowo i bajkowo było, to muszę przyznać. Bo kto normalny przy kłótni zaraz myśli, że życie mu się wali i umiera, a za chwilkę, dosłownie po kilku sekundach się godzi? No nie wiem, może Wy tak macie, ale jak ja zawojuje to przez kilka, jak nie kilkanaście dobrych godzin muszę pokazać, że jestem zła, nie odzywam się, nawet jeżeli chcę. No cóż zrobić, baby takie uparte! ;)

Sceny erotyczne są, a ja jako czytelniczka bardzo je lubię. Tylko, jak w pierwszej części czytałam je z wypiekami na twarzy, tak w drugiej miałam wrażenie, że nie są do końca...nie wiem? Jakby dopracowane? Tak, a co tam, będę się wypowiadać, jakbym była co najmniej seksuologiem.
Nie ukrywam, niektórych może drażnić częstotliwość harców łóżkowych Taryn i Ryana, ich sprośne żarciki niemalże na każdym kroku...Ale mi się to podobało, nie będę oszukiwać. Taki szczery i otwarty związek, gdzie nie ma jakiejś obawy przed tym, co powie druga osoba. Takie relacje to skarb.

No, ale koniec o ekscesach życia intymnego Tar i Christensena. Było cukierkowo, było erotycznie...to i będzie dramatycznie! Ale nie, nie w takim stopniu, jak to bywa u p. Michalak. Taryn nie tylko zmierza się z codziennością bycia z gwiazdą (a może gwiazdą?), ale również przez perypetie z jakimi wojują jej najbliżsi, plus tajemnice rodzinne, które moim zdaniem wyszły na plus dla tej całej historii.

Co do całości językowej- nie narzekam, poziom praktycznie taki sam jak przy pierwszym tomie. Jednak odniosłam dziwne wrażenie, że autorka jakby pod koniec książki się zagalopowała, bardzo szybko chciała skończyć lekturę, może nawet do końca nie wiedząc jak...No i w takim biegu wydarzeń czytelnikowi po prostu czegoś brakuje, a takie uczucie wywołuje, no niemały ból serca u mola książkowego. Bo, aż chciałoby się dopisać, cisnąć książką, pokrzyczeć, dodać coś- a tu nic nie można z tym zrobić! Ale dobra, już nie narzekam.

Jakość książki jest bardzo dobra, tusz się nie rozmazuje, piękna czcionka wstępów do rozdziałów, okładka jakby troszkę satynowa (tak, głaskałam ją milion razy, taki fetysz), a co do szaty graficznej? No mogłaby być lepsza.

Mimo wszystko Próba uczuć jest przyjemną kontynuacją Miłości bez scenariusza, więc jeżeli macie ochotę na miło spędzony czas w świetle jupiterów i fleszy- to lektura jak najbardziej dla Was.

http://getatimewithbooks.blogspot.com

Nie ma co się tutaj rozpisywać o fabule, bo pierwszy tom wyjaśnia wszystko...Ale ci, którzy chcieliby przeczytać Próbę uczuć, niekoniecznie mając pod ręką pierwszą część- bierzcie się śmiało! I bez tego będziecie na bieżąco i w temacie.
Życie Ryana toczy się jego codziennością, zaś to właśnie Taryn-jego narzeczona- próbuje się dostosować do życia w blasku fleszy. Para...

Często zdarza się tak, że los zamiast jednym nieszczęściem, po prostu bombarduje nas całą serią, niczym z karabinu maszynowego? Wtedy każdy ma dosyć, wtedy bardzo łatwo o emocjonalny dół, a po nadziei nie zostają nawet okruszki. Jeżeli macie tak, sięgnijcie po Rok w poziomce. Ja tak zrobiłam i nie żałuję!


Ewa jest trzydziestodwuletnią kobietą, typową szarą myszką, nieszczęśliwie zakochaną w swoim najlepszym przyjacielu- rozchwytywanym, lubianym i bogatym Andrzeju. Ma za sobą nieudany związek, beznadziejnego ojczyma, przez którego wciąż martwi się o swoją matkę i głowę pełną marzeń. A to o pięknej miłości, o macierzyństwie...No i przede wszystkim o swoim małym, białym. O czym mowa? O domku na wsi. Koniecznie białym! I jak się okazuje, Ewa znajduje swoje miejsce na ziemi, jednak ono, jak wszystko inne-ma swoją cenę. W ten sposób główna bohaterka zakłada wydawnictwo z pomocą swojego przyjaciela. I to właśnie dzięki tej decyzji w późniejszym czasie poznaje Karolinę, autorkę jej pierwszego bestsellera. Jak potoczą się losy Ewy, Andrzeja i Karoliny? Czy szara myszka stanie się łabędziem i odnajdzie miłość?

Ja twórczość pani Katarzyny Michalak bardzo lubię. Zdaję sobie sprawę, że ma ona swoje grono zwolenników, jak i przeciwników. Jej powieści napawają mnie swego rodzaju spokojem i emanują takim dziwnym dobrem, którego pochodzenia do końca nie potrafię zidentyfikować.

Jak to przystało ze mną i z Michalak, od początku mnie wciągnęła. Potem było nieco gorzej, miałam jakby wrażenie, że powieść staje się nudna? Pewnie dlatego tyle czasu zajęło mi jej czytanie, przez co się załamałam, ale warto było do niej wrócić, bo jak już się rozkręci to zaskakuje! I nawet rozbawia!
Ewę bardzo polubiłam, tak trochę mnie przypomina. Oczywiście mówię o milionie pomysłów i myśli na raz, a uwierzcie-jest to chwilami uciążliwe! Andrzej, jak na początku myślałam, że jest zwykłym playboyem, to potem uzyskał moją aprobatę. Reszta bohaterów okazała się również nieszkodliwa, tak jak to u autorki bywa. Co do fatum wielu nieszczęść w jednej książce- tutaj tego nie było! Mnie osobiście te nieszczęścia nie przeszkadzają, ale z tego co wiem, niektórym czytelnikom i owszem.
Styl taki typowo "michalakowy". Ciepły, miły i uroczy. Język przyjazny i łatwy w przyswojeniu, moim zdaniem lektura bez ograniczeń wiekowych, bo nie znajdziemy na stronicach wulgaryzmów czy jakiejkolwiek sceny łóżkowej. Dla jednych może być to plusem, dla innych nie. Jednak ja sobie nie wyobrażam w tej pozycji jakiegoś Greyowego wyskoku, no to by nie było na miejscu.
Wydawnictwo Literackie spisało się na medal, bowiem szata graficzna mnie osobiście zachwyca, a druk i czcionka, jak najbardziej na miejscu. A uwierzcie, potrafię być wybredna, jeżeli chodzi o format i styl czcionki, bo dla mnie to bardzo ważny aspekt w trakcie czytania.

Powieść ogólnie okazała się przyjemna, akurat na taką zimę, jaką mamy. Mimo wszystko wciąga i przenosi czytelnika, robiąc z niego nieodłącznego towarzysza Ewy Złotowskiej. Z każdą stroną pragniemy, by każde marzenie i cel Ewki się spełnił. I cieszymy się z sukcesów tak jak ona. Bowiem Poziomka napawa nas dobrą energią, wiarą i nadzieją w lepsze jutro. Daje pozytywnego kopa do dążenia w realizacji swoich marzeń. Tak było ze mną, a jak będzie z Wami?

Rok w poziomce urzeka swoją prostotą i szczerym, emanującym ciepłem, mimo zdarzeń, jakie posyłał na bohaterów kapryśny los. Polecam!

http://getatimewithbooks.blogspot.com/2015/02/po-burzy-zawsze-przyjdzie-sonce.html#more

Często zdarza się tak, że los zamiast jednym nieszczęściem, po prostu bombarduje nas całą serią, niczym z karabinu maszynowego? Wtedy każdy ma dosyć, wtedy bardzo łatwo o emocjonalny dół, a po nadziei nie zostają nawet okruszki. Jeżeli macie tak, sięgnijcie po Rok w poziomce. Ja tak zrobiłam i nie żałuję!


Ewa jest trzydziestodwuletnią kobietą, typową szarą myszką,...

Żyjemy w takim świecie, że nawet do osoby nie zainteresowanej kręgiem show biznesu, docierają informacje na temat przeróżnych skandali, rozwodów, związków oraz zdrad. Myślę również, że praktycznie każdy z nas chociaż raz w swoim życiu pomyślał o związku z jakimś celebrytą. Czy to muzykiem, aktorką nawet pisarzem, a co! Jednak to co widzimy na okładkach kolorowych pism, nie przedstawia nawet w połowie tego, jak wygląda życie osób usłanych sławą. O tym właśnie przekonała się Taryn Mitchell, bohaterka Miłości bez scenariusza.
Ryan Christensen jest pragnieniem każdej kobiety, która obejrzała Seaside- hit kinowy, który przyniósł młodemu aktorowi miliony na koncie, jak i wielbicieli płci pięknej oraz tej drugiej, ze szczególnym naciskiem na tą pierwszą. Jednak ten bożyszcze kobiet nie pragnął bycia na językach całego świata, pragnął jedynie zostać aktorem, by móc realizować swoją pasję.
Taryn Mitchell jest właścicielką pub'u, z grupką oddanych przyjaciół i nieudanym związkiem na koncie. Jej złamane serce jest główną przyczyną, powstania muru, jaki w okół siebie zbudowała. Muru, którego nie mogą przekroczyć mężczyźni. Jednakże pewnego dnia, całkiem nieoczekiwanie, w jej lokalu pojawia się Ryan Christensen...I nie, Taryn nie zaczyna piszczeć na jego widok. Postanawia pomóc roztrzęsionemu mężczyźnie, który wkrótce wywróci jej życie do góry nogami. Co z tego wyniknie? Czy Taryn podoła temu, czemu Ryan stawia czoła każdego dnia?

Odkąd zrobiło się głośno o Tinie Reber i jej powieści, wydanej przez wyd. Akurat , miałam przeogromną chęć się z nią zapoznać. A pochlebne recenzje jeszcze bardziej wzbudzały moją ciekawość. Jednak obfitość tego tomu przyprawiała mnie o wątpliwości. Bałam się, że sobie nie poradzę. No bo prawie siedemset stron, a co jeśli opowieść okaże się zwykłym gniotem?

Od pierwszych stron poczułam się pochłonięta. Główna bohaterka, którą jest Taryn po prostu mnie oczarowała! Jest takim typem kobiety, do którego próbuję doskonalić samą siebie. Mitchell jest inteligentna, świadoma własnej wartości i swojego ciała, pewna siebie, potrafi pogodzić swoje pasje z prowadzeniem pub'u, a dodatkowo pielęgnuje i dba o swoje grono najbliższych. Muszę tutaj przyznać brawa, bo rzadko kiedy kobiecie-autorce udaje się wykreować taką bohaterkę, która by w jakimś nawet najmniejszym stopniu nie drażniła czytelniczki-innej kobiety. Same wiemy, że bywamy trudne, prawda? Jednak myślę, że każda z nas pokochałaby Tar, jako przyjaciółkę! Jednak nie ma ludzi idealnych, ona również nie jest idealna. Ryan też nie jest, choć można by zapytać "czego mu brakuje?". Jednak Christensen skrywa głęboko w sobie, swoje własne obawy i strach, że mimo tak wielkiego sukcesu, nie będzie wiódł prawdziwego, szczęśliwego życia poza kamerami.
Można by pomyśleć, że książka jest banalna. Tak oklepany pomysł, zwykła miastowa dziewczyna i super gwiazda? Razem? Przeciwko całemu światu? Jednak proszę Was, kochani, o to aby pomysł na fabułę Was nie odstraszał! Powieść jest napisana tak plastycznym i przyjemnym językiem, że praktycznie czyta się sama. Klimat, jaki tworzy pani Reber jest wprost czarujący i ukazuje nam, choć odrobinkę hollywoodzkiego prestiżu. Oczywiście nie zabrakło momentów, w których śmiałam się sama do książki! A to jest bardzo wielki plus, bo ja lubię albo płakać, albo śmiać się przy lekturze. A tu się ukazuje, że moja natura "płaczki" mnie nie zawiodła i pewnym momencie uroniłam łezkę, ale tego, w którym to już nie zdradzę!

Muszę przyznać, że wahałam się nad oceną. Dać te 5+ czy jednak 6-...To był bardzo trudny wybór, jednak podsumowując całokształt, uważam, że Miłość bez scenariusza zasługuje na taką, a nie inną ocenę. Okładka jest niczego sobie, ale jej wnętrze skrywa małą niespodziankę. Ponadto czcionka i wyróżnienie poszczególnych rozdziałów, nie poszło na marne. Duży plus i przyjemność w czytaniu.

Miłość bez scenariusza jest naprawdę cudownym przeżyciem, zawartym na kartach zaledwie sześciuset stronicowej powieści. Dlaczego zaledwie? Bo lektura tak wciąga i oczarowuje swoją prostotą usłaną nutką idealizmu, że chce się krzyczeć "więcej, więcej!". Naprawdę polecam!

http://getatimewithbooks.blogspot.com/

Żyjemy w takim świecie, że nawet do osoby nie zainteresowanej kręgiem show biznesu, docierają informacje na temat przeróżnych skandali, rozwodów, związków oraz zdrad. Myślę również, że praktycznie każdy z nas chociaż raz w swoim życiu pomyślał o związku z jakimś celebrytą. Czy to muzykiem, aktorką nawet pisarzem, a co! Jednak to co widzimy na okładkach kolorowych pism, nie...