Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przy całej erudycyjności Dukaja, jestem tą książką śmiertelnie, niemożebnie, całkowicie wynudzony. Jest w niej coś z obiadu, który wprawdzie zjadłem, ale mi nie smakował. Został jedynie brak satysfakcji z jedzenia.

Przy całej erudycyjności Dukaja, jestem tą książką śmiertelnie, niemożebnie, całkowicie wynudzony. Jest w niej coś z obiadu, który wprawdzie zjadłem, ale mi nie smakował. Został jedynie brak satysfakcji z jedzenia.

Powieść krótka, dobra i wymagająca. Idealna na kilka wieczorów albo podróż komunikacją miejską. Takiego SF mi brakowało. Prawdziwego. Ciekawego. Ściśle naukowego. I to dostałem.

Po jednej stronie szorstki kapitan próbujący odzyskać porwanego załoganta. Po drugiej pyszałkowaci reżyserzy chcący na porwaniu ubić interes i wykorzystać statek do nakręcenia swojego filmu. Pomiędzy nimi portal, który pomału się zamyka, a porozumienia jak nie było tak nie ma. Mnóstwo technikaliów, pełno błyskotliwych dialogów. Do tego te ilustracje! Miazga!

Fabuła utrzymana jest w klimacie retrofuturystycznego PRL-u. Podobało mi się, jak dojrzale i kompleksowo podchodzi do zagadnień fizycznych, również kontaktu z obcą cywilizacją, opisując różne technologiczno-badawcze etapy takiego dialogu.

Słowem solidnie napisana i pięknie zilustrowana opowieść prowadzona w duchu klastycznej SF, do tego z zaskakującym zakończeniem.

Powieść krótka, dobra i wymagająca. Idealna na kilka wieczorów albo podróż komunikacją miejską. Takiego SF mi brakowało. Prawdziwego. Ciekawego. Ściśle naukowego. I to dostałem.

Po jednej stronie szorstki kapitan próbujący odzyskać porwanego załoganta. Po drugiej pyszałkowaci reżyserzy chcący na porwaniu ubić interes i wykorzystać statek do nakręcenia swojego filmu....

Moim zdaniem książka nie zestarzała się zbyt dobrze. Można dopatrzeć się w niej ostrzeżenia z przeszłości, a dziś już metafory codzienności, z naszymi odurzającymi mediami, łatwymi rozrywkami i pustynnieniem emocjonalnym. I to trochę w stylu, w jakim dziś napisałby to fan teorii spiskowych.

Jasne, to generalnie porządna, oszczędna w słowach antyutopia, która potrafi naprawdę przerazić, jeśli człowiek przez chwilę pokontempluje znaczenie opisanych zdarzeń i losy bohaterów. Nie mogę się jednak oprzeć wrażeniu, że antyutopia byłaby z tego żadna dla postaci samych w sobie, gdyby ich system kastowej produkcji klonów nie był wadliwy, czyli nie powstawałyby jednostki zdolne do przemyślenia tego co robią i jak żyją, ani żadne ułomne alfy, z których inne alfy mogą się śmiać. Tylko niedoskonałości stanowią rysę na szkle dla niektórych mieszkańców Republiki Świata.

Moim zdaniem książka nie zestarzała się zbyt dobrze. Można dopatrzeć się w niej ostrzeżenia z przeszłości, a dziś już metafory codzienności, z naszymi odurzającymi mediami, łatwymi rozrywkami i pustynnieniem emocjonalnym. I to trochę w stylu, w jakim dziś napisałby to fan teorii spiskowych.

Jasne, to generalnie porządna, oszczędna w słowach antyutopia, która potrafi...