Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Słowa pełne jadu toczy iście biblijna postać tytułowego kłamczucha, persona tyleż okropna, co dramatyczna. I tu następuje ciekawy zabieg od strony, by tak rzec, filozoficznej, a może etycznej. Po pierwsze, osoba kłamcy nie jest czarno-biała, ma swoje szarości. Po drugie, jak to w kryminałach bywa, kłamie znakomita większość, z tym że w przeciwieństwie do tytułowego kłamczucha lepiej trzyma fason; ergo: żmija sącząca jad wydaje się w tym kontekście wręcz poczciwa. Po trzecie, jest takie absurdalne, ale mocno wetknięte w naszą tradycję powiedzenie, że o zmarłych nie powinno się źle mówić…

No właśnie. Początek przywodzący na myśl „Kurtynę”, ostatnią powieść z Herkulesem Poirotem, w której zbrodniarz działał słowem, a nie rękoma czy bronią, zamienia się w kolejny, chcąc nie chcąc, ukłon w stronę kłamcy męczennika – bo najwyraźniej któraś z jego opowieści jednak kłamstwem nie była. Tylko która?

I to już jest zadanie dla komisarz Warwiłow, która straciwszy anonimowość (ach, te małe miejscowości!), poniekąd wyręcza w zawodowych obowiązkach lokalnego nadkomisarza Karpiuka, którego czytelnicy „Roztopów” mieli już okazję poznać, a którego Pasierski w „Kłamczuchu” niespodziewanie pogłębia psychologicznie.

Całość tekstu tutaj: https://www.zbrodniawbibliotece.pl/recenzja/klamczuch.

Słowa pełne jadu toczy iście biblijna postać tytułowego kłamczucha, persona tyleż okropna, co dramatyczna. I tu następuje ciekawy zabieg od strony, by tak rzec, filozoficznej, a może etycznej. Po pierwsze, osoba kłamcy nie jest czarno-biała, ma swoje szarości. Po drugie, jak to w kryminałach bywa, kłamie znakomita większość, z tym że w przeciwieństwie do tytułowego...