Czy miłość rodzicielska, to miłość ponad prawem?

Myślę, że na to pytanie doskonale odpowiada treść książki "Milczenie lasu". Choć jej tytuł, okładka, opis od wydawcy czy kategoria w serwisie zdawałyby się sugerować czytelnikowi thriller, to osobiście tak bym tej książki nie nazwała. Moim zdaniem mamy tu do czynienia z dramatem (choć oczywiście nie chodzi mi tu o formę tekstu, a o treść). Główni bohaterowie to ojciec i córka mieszkający głęboko w lesie, odizolowani od świata. Powodem ich samotnego trybu życia są wybory jakich dokonał ojciec by móc być z własnym dzieckiem. Patrzeć jak wzrasta, uczy się. Choć żyją w głębi lasu, daleko od ludzi i dobrodziejstw cywilizacji, każda jakakolwiek możliwość pojawienia się drugiego człowiek wzbudza strach. Kenny żyje w ciągłym napięciu i lęku. Po mimo upływu lat w leśnej chatce boi się, że ktoś ich znajdzie i zobaczy. Ktoś skojarzy fakty. Znów będzie musiał zrobić wszystko by nie odebrano mu córki. Do tego dochodzą jego traumy związane z misją wojskową jaką odbył w Afganistanie. Takie życie ma również wpływ na Elizabeth Grace. Mała dziewczynka, która dorasta tylko przy ojcu. Brakuje jej rówieśników, innych ludzi, szkoły. Jest niezwykle bystra, inteligentna. Nie rozumie jednak dlaczego nie może pojechać do zwykłej osady ludzkiej. Dlaczego nie może opuścić lasu i oddalać się zbytnio od chaty?

Jeżeli ktoś liczy na dreszcz emocji czy zwalającą z nóg tajemnicę, to w tej książce tego nie znajdzie. "Milczenie lasu" to opowieść o sile ojcowskiej miłości i o tym jakie krytyczne decyzje jest w stanie podjąć rodzic byle by móc być ze swoim dzieckiem.

Czy miłość rodzicielska, to miłość ponad prawem?

Myślę, że na to pytanie doskonale odpowiada treść książki "Milczenie lasu". Choć jej tytuł, okładka, opis od wydawcy czy kategoria w serwisie zdawałyby się sugerować czytelnikowi thriller, to osobiście tak bym tej książki nie nazwała. Moim zdaniem mamy tu do czynienia z dramatem (choć oczywiście nie chodzi mi tu o formę...

Przez 8 lat Cooper i jego córka ukrywają się w leśnym domku. Nie wychodzą dalej niż ich kawałek ziemi. Jedyną osobą z którą mają kontakt jest ich sąsiad Szkot, który od początku wie kim są. Raz w roku przed Bożym Narodzeniem odwiedza ich również przyjaciel Coopera z wojska, który dostarcza im żywność i najpotrzebniejsze rzeczy. Ich życie jest nudne, ale również bezpieczne. Do momentu aż podczas polowania zauważają młodą dziewczynę z aparatem. Wtedy ich bezpieczeństwo zostaje zagrożone…

Jestem typowym introwertykiem. Nie lubię wychodzić z domu do ludzi i przebywać za długo z nimi. Jak zaczęłam chodzić na crossfit to trzymałam się tylko z jedną osobą. Pamiętam, że na jednym treningu podeszły do mnie dwie dziewczyny i zaczęły gadać… moja myśl była jedna: Yyy po co one ze mną rozmawiają, czego chcą ode mnie… przyjaźnimy się do dziś. Więc gdy czytałam książkę myślałam jak fantastycznie byłoby przeprowadzić się do takiej ciszy i spokoju. Mogłabym czytać całymi dniami, chodzić do lasu po jagody a później piec z nimi drożdżówki 😅 Jednak życie bohaterów nie jest takie szczęśliwe jak sobie wyobrażam. Żyją w ciągłym niepokoju, że ktoś ich odnajdzie, że dziecko zostanie oddzielone od ojca… To piękna historia pokazująca jak wiele rodzic może poświęcić dla swojego dziecka.
W tej książce nie ma nagłych zwrotów akcji. Jest cisza i spokój jak na las przystało.

Przez 8 lat Cooper i jego córka ukrywają się w leśnym domku. Nie wychodzą dalej niż ich kawałek ziemi. Jedyną osobą z którą mają kontakt jest ich sąsiad Szkot, który od początku wie kim są. Raz w roku przed Bożym Narodzeniem odwiedza ich również przyjaciel Coopera z wojska, który dostarcza im żywność i najpotrzebniejsze rzeczy. Ich życie jest nudne, ale również bezpieczne....

Książka przepełniona smutkiem i miłością. Przeszłość Coopera daje o sobie znać w każdym aspekcie jego życia, tak samo jak jego wielka miłość i poświęcenie dla córki. Przez całą książkę mierzymy się z dylematem moralnym - czy można zrobić coś złego w imię czegoś dobrego? Mimo dość ciężkiego tematu, przez książkę się płynie, zakończenie wzruszające.

Książka przepełniona smutkiem i miłością. Przeszłość Coopera daje o sobie znać w każdym aspekcie jego życia, tak samo jak jego wielka miłość i poświęcenie dla córki. Przez całą książkę mierzymy się z dylematem moralnym - czy można zrobić coś złego w imię czegoś dobrego? Mimo dość ciężkiego tematu, przez książkę się płynie, zakończenie wzruszające.

Po przeczytaniu całości zrozumiałam jak bardzo ta historia byłą smutna. Samotny ojciec wychowujący córeczkę i ukrywający się przed całym światem w środku lasu w zapomnianej chacie. Główny bohater za sobą ma wiele traumatycznych przeżyć - mimo wszystko musiał się "jako-tako" ogarnąć by móc walczyć o życie swojej rodziny.

Po przeczytaniu całości zrozumiałam jak bardzo ta historia byłą smutna. Samotny ojciec wychowujący córeczkę i ukrywający się przed całym światem w środku lasu w zapomnianej chacie. Główny bohater za sobą ma wiele traumatycznych przeżyć - mimo wszystko musiał się "jako-tako" ogarnąć by móc walczyć o życie swojej rodziny.

Książka w znacznej większości nie posiada rwącej akcji, a jednak nie można się doczekać co będzie na kolejnej stronie. Każdy rozdział zaskakuje. Napisana prostym językiem, a tak przyciąga i wzbudza wiele emocji.
Niesamowicie opisana historia ojca i córki przepleciona opisami natury.
Polecam każdemu komu spodobała się książka "Gdzie śpiewają raki".

Książka w znacznej większości nie posiada rwącej akcji, a jednak nie można się doczekać co będzie na kolejnej stronie. Każdy rozdział zaskakuje. Napisana prostym językiem, a tak przyciąga i wzbudza wiele emocji.
Niesamowicie opisana historia ojca i córki przepleciona opisami natury.
Polecam każdemu komu spodobała się książka "Gdzie śpiewają raki".

Książka niezwykle klimatyczna przesycona smutkiem .Od samego początku czuć jakiś niepokój, który Autorka umiejętnie dozuje, by na końcu napięcie sięgnęło zenitu. Przepięknie pokazane relacje ojca z córka, niezwykła opowieść o miłości i przyjaźni i te niesamowite opisy przyrody. Podoba mi się tu wszystko. Na pewno już jest to jedna z moich ulubionych książek. Gorąco polecam.

Książka niezwykle klimatyczna przesycona smutkiem .Od samego początku czuć jakiś niepokój, który Autorka umiejętnie dozuje, by na końcu napięcie sięgnęło zenitu. Przepięknie pokazane relacje ojca z córka, niezwykła opowieść o miłości i przyjaźni i te niesamowite opisy przyrody. Podoba mi się tu wszystko. Na pewno już jest to jedna z moich ulubionych książek. Gorąco polecam.

Ta powieść to ostoja spokoju i oczekiwania na coś, co ma się wydarzać, a kiedy nareszcie się wydarza, robi to prawie niezauważalnie.

Nie ma tu zawrotnej akcji - jest spokój i cisza, jaka panuje także w otoczeniu, w jakim przyszło żyć głównym bohaterom, co jest palsterkiem miodu na pędzące życie w realu.

Mnie zatrzymała na moment i choć w założeniu miał to być chyba thriller, to dość nietypowy.

Jeśli ktoś pragnie spokojnej lektury, kojącej nerwy, polecam. Nic tam nie trzyma w napięciu, chyba że oczekiwanie na to napięcie właśnie - ale to dla mnie jest na plus.

Ta powieść to ostoja spokoju i oczekiwania na coś, co ma się wydarzać, a kiedy nareszcie się wydarza, robi to prawie niezauważalnie.

Nie ma tu zawrotnej akcji - jest spokój i cisza, jaka panuje także w otoczeniu, w jakim przyszło żyć głównym bohaterom, co jest palsterkiem miodu na pędzące życie w realu.

Mnie zatrzymała na moment i choć w założeniu miał to być chyba...

Książka "Milczenie lasu" ma coś w sobie intrygującego, tajemniczego opowiada ona o wypadku samochodowym, pobytu w wojsku, mieszkaniu w lesie, samotności, dorastaniu, ma w sobie niesamowite zwroty akcji.
Polecam!

Książka "Milczenie lasu" ma coś w sobie intrygującego, tajemniczego opowiada ona o wypadku samochodowym, pobytu w wojsku, mieszkaniu w lesie, samotności, dorastaniu, ma w sobie niesamowite zwroty akcji.
Polecam!

Tak, polecam gdyż z tego typu książek ta jest jedną z lepszych.

Tak, polecam gdyż z tego typu książek ta jest jedną z lepszych.

Świetna historia i super szybko się czyta

Świetna historia i super szybko się czyta