Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Kojarzymy się z ludźmi, którym zawsze trzeba pomagać, nigdy w drugą stronę. Bierze się to oczywiście z tego, że zbyt wiele razy tej pomocy się domagaliśmy. Dlatego mówię zdecydowane „nie” roszczeniowej postawie. I jednocześnie zdecydowane „tak” wyrównywaniu szans."

Każdy rozdział wspólnej książki Kuby Białka i Marcina Ryszki ma formę pytania. Pytania, którego osobie niewidomej jaką jest Marcin większość z nas chciałaby zadać, a z różnych powodów tego nie zrobiła. W "Nie widzę przeszkód" Marcin Ryszka opowiada o swoim życiu, które od piątego roku życia zmieniło się o 180 stopni z powodu utraty wzroku.

Czy niewidomy widzi podwójnie po alkoholu? Czy taksówkarze próbują wykorzystać jego niepełnosprawność robiąc kółka wokół celu podróży? Jak znaleźć siły i chęci, by mimo przeszkód skończyć kilka fakultetów, być zawodnikiem drużyny blind footballowej i robić wiele innych rzeczy? Odpowiedzi na te pytania znajdziecie podczas lektury. Oprócz historii Marcina, książka zawiera też obszerny wywiad z jego żoną Magdą.

Książce daję solidne 7/10. Jest wiele zabawnych anegdot ale także smutnych historii. Lekkie pióro Kuby Białka i ciekawa historia Marcina sprawiają, że lektura zajęła mi jedno popołudnie.

"Kojarzymy się z ludźmi, którym zawsze trzeba pomagać, nigdy w drugą stronę. Bierze się to oczywiście z tego, że zbyt wiele razy tej pomocy się domagaliśmy. Dlatego mówię zdecydowane „nie” roszczeniowej postawie. I jednocześnie zdecydowane „tak” wyrównywaniu szans."

Każdy rozdział wspólnej książki Kuby Białka i Marcina Ryszki ma formę pytania. Pytania, którego osobie...

"Greenpoint. Kroniki małej Polski" to historia "Przylądka Dobrej Nadziei" do którego Polacy przybywali już od końca XIX wieku. "Sabłeje" z karaluchami i spaniem po piwnicach, ciężka praca bez ubezpieczenia, szukające choćby najmniejszej zaczepki grupki Portorykańczyków, bliscy którzy zostali za oceanem - to tylko niektóre z problemów z którymi musieli zmierzyć się szukający lepszego życia Polacy. Niektórym się to udało - spełnili swój "amerykański sen" zakładając prężnie działające domy pogrzebowe, gazety, polskie sklepy, ale wielu też Ameryka przeżuła i wypluła.

W swojej strukturze rozdziały książki przeplatane są rozmowami z konkretnymi bohaterami a kronikarską historią Greenpointu - od czasów kolonialnych do współczesności.

"Greenpoint. Kroniki małej Polski" to historia "Przylądka Dobrej Nadziei" do którego Polacy przybywali już od końca XIX wieku. "Sabłeje" z karaluchami i spaniem po piwnicach, ciężka praca bez ubezpieczenia, szukające choćby najmniejszej zaczepki grupki Portorykańczyków, bliscy którzy zostali za oceanem - to tylko niektóre z problemów z którymi musieli zmierzyć się szukający...

Nie jestem fanem boksu. Jestem za młody żeby pamiętać wstawanie na walki Andrzeja Gołoty z np. Grantem, bliżej mi do czasów Tomasza Adamka. Jednak książka Fury'ego, jego walka z depresją, nałogami, relacja z Bogiem, sposób w jaki prowadzona jest narracja sprawiły że polubiłem tego Króla Cyganów.
Pozycja przede wszystkim dla fanów dyscypliny choć myślę że "zwykli śmiertelnicy" nie powinni się nudzić podczas lektury.

Nie jestem fanem boksu. Jestem za młody żeby pamiętać wstawanie na walki Andrzeja Gołoty z np. Grantem, bliżej mi do czasów Tomasza Adamka. Jednak książka Fury'ego, jego walka z depresją, nałogami, relacja z Bogiem, sposób w jaki prowadzona jest narracja sprawiły że polubiłem tego Króla Cyganów.
Pozycja przede wszystkim dla fanów dyscypliny choć myślę że "zwykli...

Książka Jakuba Małeckiego "Ślady" to seria opowiadań, w których każde kolejne nosi ślad poprzedniego. W samej ich treści można dostrzec ślady, jakie na ich bohaterach zostawiają bliscy którzy już odeszli, wspomnienia z młodości, zdarzenia.
Opowiadania są na tyle krótkie że nie nudzą, a wątki z poprzednich historii autor wplata nienachalnie, gdzieś po przecinku.

Książka Jakuba Małeckiego "Ślady" to seria opowiadań, w których każde kolejne nosi ślad poprzedniego. W samej ich treści można dostrzec ślady, jakie na ich bohaterach zostawiają bliscy którzy już odeszli, wspomnienia z młodości, zdarzenia.
Opowiadania są na tyle krótkie że nie nudzą, a wątki z poprzednich historii autor wplata nienachalnie, gdzieś po przecinku.

Reportaż Olgi Gitkiewicz "Nie zdążę" traktuje o tym jak działa (chociaż bardziej pasuje określenie "nie działa") transport publiczny w Polsce. Autorka przemierza wiele zakątków Polski różnymi środkami transportu publicznego i w podróży rozmawia z przypadkowymi współpasażerami kolejowej czy autobusowej niedoli, samorządowcami, lokalnymi pasjonatami transportu kołowego bądź szynowego.
Z książki wyłania się dość ponury obraz: zniszczone dworce tętniące kilkadziesiąt lat temu życiem, wsie odcięte od jakiekolwiek komunikacji, przepychanki samorządowców między sobą bo jakaś wieś leży na granicy województw i jednym i drugim nie opłaca się tam "dociągnąć" szynobusu czy pekaesu (o ile jeszcze tam istnieją).
Znałem mityczne historie rodziców czy dziadków pt. "kiedyś to się szło 15 km do szkoły pod górę, z powrotem też było pod górę!", natomiast jako człowiek wychowany w mieście nigdy osobiście nie zetknąłem się z tym problemem. Reportaż Olgi Gitkiewicz zdecydowanie przybliżył i unaocznił mi skalę wykluczenia komunikacyjnego.

Reportaż Olgi Gitkiewicz "Nie zdążę" traktuje o tym jak działa (chociaż bardziej pasuje określenie "nie działa") transport publiczny w Polsce. Autorka przemierza wiele zakątków Polski różnymi środkami transportu publicznego i w podróży rozmawia z przypadkowymi współpasażerami kolejowej czy autobusowej niedoli, samorządowcami, lokalnymi pasjonatami transportu kołowego bądź...

Przeczytałem dość dużo książek o tematyce obozowej. Bezapelacyjnym liderem w tym gatunku jest moim zdaniem Stanisław Grzesiuk - jego "Pięć lat kacetu" przeczytałem chyba z kilka, jak nie kilkanaście razy. Viktor E. Frankl, z zawodu psychiatra i neurolog, również był więźniem obozów koncentracyjnych. Twórca logoterapii przez swoje obozowe doświadczenia jak i przez przykłady swoich pacjentów pokazuje że sens życia można odnaleźć nawet w piekle na ziemi, jakimi bez wątpienia były obozy śmierci. Książka pokazuje że nie ma sytuacji w których nie ma wyboru swojego postępowania, nawet jeśli myślimy że nic już nie ma sensu. Sam sens można znaleźć nawet w cierpieniu i może to uratować życie.
Polecam tę książkę tym którzy gdzieś w swoim życiu stanęli i nie bardzo wiedzą co dalej zrobić. Na pewno nieraz do niej wrócę.

Przeczytałem dość dużo książek o tematyce obozowej. Bezapelacyjnym liderem w tym gatunku jest moim zdaniem Stanisław Grzesiuk - jego "Pięć lat kacetu" przeczytałem chyba z kilka, jak nie kilkanaście razy. Viktor E. Frankl, z zawodu psychiatra i neurolog, również był więźniem obozów koncentracyjnych. Twórca logoterapii przez swoje obozowe doświadczenia jak i przez przykłady...

Książka napisana przez Marca Priestleya, mechanika Formuły 1 w zespole McLaren. "Elvis", bo tak ze względu na podobieństwo nazwiska do słynnego kolesia z Memphis był nazywany Marc, przez ponad 10 lat był mechanikiem wyścigowym F1. Opisuje on całą swoją drogę - od momentu nielegalnego przemknięcia na tor będąc dzieckiem, przez praktykowanie w mniej znaczących seriach wyścigów aż do momentu uczestniczenia w życiu jednego z najlepszych zespołów królowej motorsportu.

Autor ciekawie przedstawia życie tych którzy stoją za sukcesami kierowców - od zwykłych mechaników pitstopowych, przez inżynierów wyścigowych po menedżerów najwyższego szczebla. Ówczesne życie teamu Formuły 1 to nie była tylko ciężka praca w garażu ale też liczne imprezy, kawały które robili sobie nawzajem, co moim zdaniem świetnie oddano w książce.

Lekturę polecam szczególnie tym, którzy tak jak ja dopiero zagłębiają się w świat F1.

Książka napisana przez Marca Priestleya, mechanika Formuły 1 w zespole McLaren. "Elvis", bo tak ze względu na podobieństwo nazwiska do słynnego kolesia z Memphis był nazywany Marc, przez ponad 10 lat był mechanikiem wyścigowym F1. Opisuje on całą swoją drogę - od momentu nielegalnego przemknięcia na tor będąc dzieckiem, przez praktykowanie w mniej znaczących seriach...

Setki godzin rozmów Leszka Milewskiego z Sebastianem Milą zaowocowały wydaniem tej właśnie książki. Po piłkarskich biografiach które przeczytałem wcześniej, przesiąkniętych goryczą i rozczarowaniem to wydanie jest miłą odskocznią. Czytając książkę momentami można poczuć że razem z Sebastianem unosimy się kilka centymetrów nad murawą w meczu z Niemcami na Narodowym czy pokonujemy Davida Seamana w niebieskiej części Manchesteru. Nie zawsze jednak było tak kolorowo - rozłąka młodego chłopaka z rodziną w obcym państwie, "grzanie ławy" i myśli o zakończeniu kariery - to też tu jest. Wzloty i upadki - nieodłączna część życia każdego człowieka, a w szczególności sportowca.

Setki godzin rozmów Leszka Milewskiego z Sebastianem Milą zaowocowały wydaniem tej właśnie książki. Po piłkarskich biografiach które przeczytałem wcześniej, przesiąkniętych goryczą i rozczarowaniem to wydanie jest miłą odskocznią. Czytając książkę momentami można poczuć że razem z Sebastianem unosimy się kilka centymetrów nad murawą w meczu z Niemcami na Narodowym czy...

Jeżeli ktoś kto myślał żeby zostać strażnikiem więziennym po tej lekturze nadal chce nim naprawdę być - pełne uznanie.

Jeżeli ktoś kto myślał żeby zostać strażnikiem więziennym po tej lekturze nadal chce nim naprawdę być - pełne uznanie.

Ciekawa pozycja dla tych którzy lubią nowinki techniczne oraz zdają sobie sprawę z tego że w Internecie dawno przestaliśmy być anonimowi. Autor "przemycił" sporo rozwiązań dbających o naszą prywatność w sieci z których zwykły użytkownik sieci może, oczywiście tylko w prawnie dozwolonym celu, korzystać.

Ciekawa pozycja dla tych którzy lubią nowinki techniczne oraz zdają sobie sprawę z tego że w Internecie dawno przestaliśmy być anonimowi. Autor "przemycił" sporo rozwiązań dbających o naszą prywatność w sieci z których zwykły użytkownik sieci może, oczywiście tylko w prawnie dozwolonym celu, korzystać.

Przeczytałem w życiu kilka książek o tematyce obozowej z "Pięć lat kacetu" na czele, do której lubię wracać. "Tatuażysta z Auschwitz" to historia słowackiego Żyda, który trafia do obozu w Oświęcimiu i jego pracą jest tatuowanie numerów nowoprzybyłym więźniom. Z czasem poznaje Gitę, 18-letnią dziewczynę w której momentalnie się zakochuje. Od tamtej pory "dzieli" swoje życie z nią i robi wszystko aby razem wydostać się z tego piekła.

Na podstawie mojej - przyznaję się - skromnej wiedzy o życiu obozowym, kilka wydarzeń opisanych w tej książce poddałbym w pewną wątpliwość. Jednakże odrzucając pryzmat trzymania się stricte myślenia "czy mogło faktycznie tak być czy nie" i mając na uwadze że to jest jednak powieść, muszę przyznać że czytało mi się ją całkiem dobrze.

Przeczytałem w życiu kilka książek o tematyce obozowej z "Pięć lat kacetu" na czele, do której lubię wracać. "Tatuażysta z Auschwitz" to historia słowackiego Żyda, który trafia do obozu w Oświęcimiu i jego pracą jest tatuowanie numerów nowoprzybyłym więźniom. Z czasem poznaje Gitę, 18-letnią dziewczynę w której momentalnie się zakochuje. Od tamtej pory "dzieli"...

Książkę czyta się bardzo szybko. Skromność i pokora Pana Piotra momentami mnie przytłaczała i moim zdaniem zamknęła kilka ciekawych wątków. Jednakże barwne anegdoty z drugiej strony sceny rekompensują takie podejście.

Książkę czyta się bardzo szybko. Skromność i pokora Pana Piotra momentami mnie przytłaczała i moim zdaniem zamknęła kilka ciekawych wątków. Jednakże barwne anegdoty z drugiej strony sceny rekompensują takie podejście.

Po raz kolejny Zygmunt Miłoszewski opiera akcję książki o temat będący jeszcze w Polsce tematem tabu, na szczęście coraz bardziej naświetlanym - przemoc domową. I radzi sobie z tym doskonale.
Z jednej strony żałuję że to ostatnia część przygód prokuratora Szackiego. Z drugiej czasami miałem dość tego siwego, przenikliwego do bólu i momentami ordynarnego prokuratora. Ale będę tęsknić. Może nie jak córka tęskni za ojcem leżąc w rurze wypełnionej styropianem, ale będę.

Po raz kolejny Zygmunt Miłoszewski opiera akcję książki o temat będący jeszcze w Polsce tematem tabu, na szczęście coraz bardziej naświetlanym - przemoc domową. I radzi sobie z tym doskonale.
Z jednej strony żałuję że to ostatnia część przygód prokuratora Szackiego. Z drugiej czasami miałem dość tego siwego, przenikliwego do bólu i momentami ordynarnego prokuratora. Ale...

Byłem znużony pseudo-kryminałami gdzie najcięższym słowem było 'cholera'. "Uwikłanie" okazało się świetnym lekarstwem.

Byłem znużony pseudo-kryminałami gdzie najcięższym słowem było 'cholera'. "Uwikłanie" okazało się świetnym lekarstwem.

Na początku lektury myślałem że nie będzie mnie fascynować historia obleśnego dziadka ruchającego małolaty i chlejącego na potęgę, ale jednak się myliłem. Zabawne historie z kobietami + klimat Ameryki tamtych czasów sprawiają że książkę czyta się jednym tchem.

Na początku lektury myślałem że nie będzie mnie fascynować historia obleśnego dziadka ruchającego małolaty i chlejącego na potęgę, ale jednak się myliłem. Zabawne historie z kobietami + klimat Ameryki tamtych czasów sprawiają że książkę czyta się jednym tchem.

Ciekawie napisana historia, może parę wątków naciąganych ale daję 6.

Ciekawie napisana historia, może parę wątków naciąganych ale daję 6.

Jest to moja pierwsza przeczytana książka Bukowskiego i sądzę że nie ostatnia. Pochłonąłem ją w dwa sierpniowe, deszczowe dni i sięgam po więcej tego autora.

Jest to moja pierwsza przeczytana książka Bukowskiego i sądzę że nie ostatnia. Pochłonąłem ją w dwa sierpniowe, deszczowe dni i sięgam po więcej tego autora.

Po kilku stronach lektury nie by?em specjalnie do tej ksi??ki jak i ca?ej serii przekonany. Jednak ksi??ka wch?on??a mnie na tyle, ?e od razu zaczynam kolejn? cz???.

Po kilku stronach lektury nie by?em specjalnie do tej ksi??ki jak i ca?ej serii przekonany. Jednak ksi??ka wch?on??a mnie na tyle, ?e od razu zaczynam kolejn? cz???.

Jedna z najlepszych książek, jakie kiedykolwiek miałem okazję przeczytać. Wielki podziw dla Stanisława Grzesiuka za wierność w odtworzeniu realiów obozów zagłady. Barwna postać, która dzięki sprytowi i warszawskiemu 'cwaniactwu' można powiedzieć wygrywa najcenniejszą nagrodę w tamtych czasach - życie.

Jedna z najlepszych książek, jakie kiedykolwiek miałem okazję przeczytać. Wielki podziw dla Stanisława Grzesiuka za wierność w odtworzeniu realiów obozów zagłady. Barwna postać, która dzięki sprytowi i warszawskiemu 'cwaniactwu' można powiedzieć wygrywa najcenniejszą nagrodę w tamtych czasach - życie.

Autor w sposób przerażająco dokładny opisuje realia obozu w Auschwitz, czasem aż zbyt dokładny (opisy sekcji zwłok). Sądzę, że dla osoby pasjonującej się tą tematyką książka ta jest bardzo interesująca.

Autor w sposób przerażająco dokładny opisuje realia obozu w Auschwitz, czasem aż zbyt dokładny (opisy sekcji zwłok). Sądzę, że dla osoby pasjonującej się tą tematyką książka ta jest bardzo interesująca.