Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Coś może być klasyką, ale niekoniecznie być arcydziełem. Co jest niewątpliwie świetne, to czyta się wybornie, fabuła, dialogi, relacje pomiędzy postaciami, wszystko jest naturalne, płynne, akcja dynamiczna i wciągająca, wspaniałe czytadło, do tego klasyczne.
Gorzej jest z samą intrygą, wydumaną, pokręconą i jak się tak nad tym chwilę zastanowić, niezbyt wiarygodną w swej konstrukcji. Co za tym idzie motywacje bohaterów, a zwłaszcza protagonisty, czytelnik przyjmuje na słowo honoru.
Postaci niestety dosyć papierowe, sztampowe, zastanawiałem się na koniec, co było finalnie motywacją protagonisty i wychodzi mi na to, że pójście do łóżka z femme fatale. Tu jest w mojej ocenie największa słabość intrygi.
Sumarycznie, wyłączając mózg na kilka godzin i dając się porwać wydumanej intrydze, dobrze się bawiłem.

Coś może być klasyką, ale niekoniecznie być arcydziełem. Co jest niewątpliwie świetne, to czyta się wybornie, fabuła, dialogi, relacje pomiędzy postaciami, wszystko jest naturalne, płynne, akcja dynamiczna i wciągająca, wspaniałe czytadło, do tego klasyczne.
Gorzej jest z samą intrygą, wydumaną, pokręconą i jak się tak nad tym chwilę zastanowić, niezbyt wiarygodną w swej...

Powieść jest z 1963 roku, a już wtedy alarmujące były sygnały o nadmiernym konsumpcjonizmie i związanym z tym życiem na kredyt klasy biednej i średniej. Autor w tym zakresie dostrzega bolączki kredytów konsumenckich (okazuje się, że taka instytucja pojawiła się dopiero po wojnie), kumulacji kapitału, a przede wszystkim oderwaniu wartości pieniądza od dóbr naturalnych i produkcyjnych, których miała dotyczyć transakcja pożyczkowa. Czytając to z perspektywy 60 lat i odnosząc do tego, co jest teraz, włos się jeży na głowie.
To jest jedna strona medalu (ta lepsza). Druga jest taka, że powieść nie dostarcza fabularnie. Jest nudna, protagonista jest nieciekawy, jego losy czytelnika w ogóle nie interesują, jest fatalnie poprowadzony, fabuła ciągnie się jak flaki z olejem, przez połowę powieści (jakieś 300 stron) nie wiadomo, co jest główną linią fabularną, ekspozycja fatalna.
Jako rozrywka zbyt nudne, jako obraz świata finansjery, zbyt naiwne w szczegółach.

Powieść jest z 1963 roku, a już wtedy alarmujące były sygnały o nadmiernym konsumpcjonizmie i związanym z tym życiem na kredyt klasy biednej i średniej. Autor w tym zakresie dostrzega bolączki kredytów konsumenckich (okazuje się, że taka instytucja pojawiła się dopiero po wojnie), kumulacji kapitału, a przede wszystkim oderwaniu wartości pieniądza od dóbr naturalnych i...

Zaskoczenie - Zelazny, którego dało się przeczytać bez bólu głowy i konieczności zgrzytania zębami. Koncepcyjnie coś analogicznego do "Tufa wędrowca" trzy niezależne fabularnie historie połączone jednym światem przedstawionym, protagonistą i wiodącą idee fixe - wolność i anonimowość jednostki w zatomizowanym społeczeństwie. Problem zaiste ważki, w wykonaniu Zelaznego zaledwie polizany.
Świat przedstawiony nie za bardzo przekonuje, fabuły opowiadań mocno przeciętne i proste (o ile nie prostackie), niemniej odczuwałem pewną przyjemność z lektury, czego wcześniej przy tym autorze nie doświadczyłem. Doceniam.

Zaskoczenie - Zelazny, którego dało się przeczytać bez bólu głowy i konieczności zgrzytania zębami. Koncepcyjnie coś analogicznego do "Tufa wędrowca" trzy niezależne fabularnie historie połączone jednym światem przedstawionym, protagonistą i wiodącą idee fixe - wolność i anonimowość jednostki w zatomizowanym społeczeństwie. Problem zaiste ważki, w wykonaniu Zelaznego...

Arcydzieło. To powinna być lektura szkolna w liceum, ile tu jest prawdy o życiu, która przydałaby się młodzieży przy wchodzeniu w dorosłość.
Nie jestem zaskoczony, że w swoich czasach Tyrmand uchodził za pisarza kontrowersyjnego, potrafił odzierać normy i relacje społeczne z wszelkich złudzeń. Cynizm podszyty nieukojoną tęsknotą za niewinnością, niewinną, prawdziwą miłością, urojoną. Tęsknota za czymś prawdziwym, metafizycznie pięknym w świecie odartym z wszelkich złudzeń.
Fabuła pozornie wydaje się być banalna i przyziemna, punkt widzenia Filipa ciągle skupiony na kobietach i ich zaliczaniu, a tak naprawdę protagonisty i innych bohaterów pogoń za sukienkami wyraża rozpaczliwa potrzeba normalnego życia, trosk, nadziei.
Autor w "Filipie" rozlicza życie wewnętrzne protagonisty, który cynizmem przykrywa młodzieńcze pragnienie niewinnej miłości, toczącego jednocześnie swoiste, dekadenckie boje o przetrwanie ciała i duszy w pożodze wojennej. Tyrmand znakomicie portretuje niuanse życia społecznego i intymnego swoich bohaterów.
Forma dialogów pisanych w formie strumienia świadomości początkowo męczy, z czasem czytelnik się do tego przyzwyczaja.

Arcydzieło. To powinna być lektura szkolna w liceum, ile tu jest prawdy o życiu, która przydałaby się młodzieży przy wchodzeniu w dorosłość.
Nie jestem zaskoczony, że w swoich czasach Tyrmand uchodził za pisarza kontrowersyjnego, potrafił odzierać normy i relacje społeczne z wszelkich złudzeń. Cynizm podszyty nieukojoną tęsknotą za niewinnością, niewinną, prawdziwą...

Kryminał zapada w pamięć swą niecodzienną formułą, uzupełnioną świetnym stylem pisarza, szkoda tylko że pod tą warstwą lukru kryje się intryga cienka jak sik węża. Ilość nieprawdopodobnych splotów okoliczności przerasta wszelkie wyobrażenia, czytając łudziłem się, że autor zaproponuje jakieś wymyślne rozwiązanie, ale nie, same nieprawdopodobne przypadki. Od kompletnego zażenowania sytuację ratuje wyłącznie talent autora, który każdego bzdeta sprzeda w ładnym opakowaniu.

Kryminał zapada w pamięć swą niecodzienną formułą, uzupełnioną świetnym stylem pisarza, szkoda tylko że pod tą warstwą lukru kryje się intryga cienka jak sik węża. Ilość nieprawdopodobnych splotów okoliczności przerasta wszelkie wyobrażenia, czytając łudziłem się, że autor zaproponuje jakieś wymyślne rozwiązanie, ale nie, same nieprawdopodobne przypadki. Od kompletnego...

Pierwsza styczność z Moorcockiem, dosyć specyficzna. Opis okładkowy zawiązania intrygi "wielka królowa jest także kobietą, poszukującą mężczyzny zdolnego dać jej szczęście", jest niczym innym jak eufemistycznym opisem zagramanicznej wersji poszukiwań orgazmu przez księżniczkę P. z "Księgi XIII Pana Tadeusza". Przyznam szczerze, że byłem tym faktem zdegustowany i przez co najmniej 200 stron z 500-stronicowej powieści zastanawiałem się, czy to jest jakiś chory żart pisarza, który z braku pomysłów wymyśla zboczone farmazony, zwłaszcza, że opis erotycznych poszukiwań (bądź co bądź) tytułowej protagonistki, to podróż przez wszelkie możliwe fetysze i skrzywienia seksualne (pedofilia to jedno z łagodniejszych). Dopiero około dwusetnej strony zawiązuje się jakaś intryga, która jednak totalnie nie wciąga, bo nie sposób przejmować się losami zboczonej protagonistki i równie zboczonego dworu królewskiego. Tutaj w ogóle wszelkie postaci zdawały się być wyzute z jakiejkolwiek moralności, taka cecha świata przedstawionego....
.... ale po raz kolejny sprawdziła się moja żelazna zasada, że staram się czytać do końca, boć dzieło całościowo jest ciężkostrawne moralnie, to w ramach konwencji świata przedstawionego wszelkie dewiacje znajdują swoje uzasadnienie w świetnym zakończeniu. Można by rzec, że ostatnie pięćdziesiąt stron winduje powieść z kategorii żenująca marność, do "to nawet było nieźle pomyślane". Warto było mimo wszystko przebrnąć przez całość, końcowa ekspiacja wyjaśnia wiele męczących moralność aspektów fabularnych.
Na plus także drugoplanowy wątek potężnego mocarstwa polskiego, ważnego gracza geopolitycznego rządzącego centralną Europą od Bałtyku po Morze Śródziemne.
Świat przedstawiony to miszmasz średniowiecznego fantasy, koncepcji wieloświatów i steampunku, bywały już lepsze kombinaty gatunkowe.
Chciałem dać ocenę 3/10, ale z uwagi na zakończenie i wątek polski, ocena zwyżkuje do 6/10.

Pierwsza styczność z Moorcockiem, dosyć specyficzna. Opis okładkowy zawiązania intrygi "wielka królowa jest także kobietą, poszukującą mężczyzny zdolnego dać jej szczęście", jest niczym innym jak eufemistycznym opisem zagramanicznej wersji poszukiwań orgazmu przez księżniczkę P. z "Księgi XIII Pana Tadeusza". Przyznam szczerze, że byłem tym faktem zdegustowany i przez co...

Miałem ochotę na powieść historyczną osadzoną w burzliwych czasach zanikania potęgi polskiej szlachty i to rękoma obywatelki tej mniej znaczącej części Rzeczpospolitej Obojga Narodów, dostałem męczące swoją formą czytadło o nie wiadomo czym, ni to biografia rodziny Narwojszów, ni to romans, o wszystkim i o niczym.
Co do formy - pisanie w stylu bełkotliwego strumienia świadomości na pograniczu świadomej grafomanii, zdaniami wielokrotnie przełożonymi i przemielonymi przez mózg ADHD zabiera całą przyjemność z lektury, zwłaszcza że dosyć banalna fabuła tego nie usprawiedliwia. Tego typu forma sprawdzała się przy ambitnych dziełach typu "Eksplozja w Katedrze", czy "Plugawym ptaku nocy", ale nie w standardowej opowieści o dojrzewaniu, miłości, namiętnościach, rodzinie i religii.
Co do powieści historycznej - XVII wiek służy tylko jako sztafaż niestety, autorka umiejętnie wplata w treść fakty historyczne, ale nie ma się poczucia, że wnosi to coś więcej niż niezbędną scenografię. Fabuła niestety jest typową bolączką powieści historycznych, bohaterowie i wydarzenia rozgrywane są przez autorkę ze współczesnego punktu widzenia (emancypacja kobiet, szlachetny cuckold-mąż, wątek homoseksualny), co ma się nijak do bolączek społecznych połowy XVII wieku.
Co do treści, no to jest zwykłe czytadełko.
Odczuwam przede wszystkim zmęczenie lekturą, zachwyty przesadzone.

Miałem ochotę na powieść historyczną osadzoną w burzliwych czasach zanikania potęgi polskiej szlachty i to rękoma obywatelki tej mniej znaczącej części Rzeczpospolitej Obojga Narodów, dostałem męczące swoją formą czytadło o nie wiadomo czym, ni to biografia rodziny Narwojszów, ni to romans, o wszystkim i o niczym.
Co do formy - pisanie w stylu bełkotliwego strumienia...

Wbrew okładkowemu marketingowi jest to powieść z kategorii kryminał polityczny. Fabuła składa się z klisz typowych dla tego typu literatury, lecz są to klisze umiejętnie przez autora wykorzystane, że czytelnik nie ma poczucia odgrzewanego kotleta. Tak więc jest obowiązkowo przetrącony przez życie protagonista - błędny rycerz ważnych spraw odnajdujący swoją drogę na kartach powieści, są wraży politycy i biznesmeni taplający się w swoich bagienkach, są zdrady i zdradzani, apoteoza prawdziwych wartości typu sprawiedliwość i uczciwość, jest nawet tajemnica historyczna godna Dana Browna. Autor nie ustrzegł się pewnych słabości, zwłaszcza zakończenie pozostawia trochę do życzenia swoją pospiesznością, co do tożsamości antagonisty, to można było się bez problemu domyślić, niemniej niezgorsze czytadełko, odświeżające po męczącej "Silva rerum".

Wbrew okładkowemu marketingowi jest to powieść z kategorii kryminał polityczny. Fabuła składa się z klisz typowych dla tego typu literatury, lecz są to klisze umiejętnie przez autora wykorzystane, że czytelnik nie ma poczucia odgrzewanego kotleta. Tak więc jest obowiązkowo przetrącony przez życie protagonista - błędny rycerz ważnych spraw odnajdujący swoją drogę na kartach...

Niezłe studium psychologiczne przejmowania kontroli nad życiem i umysłem jednostki. Autor ma niezłe pomysły i stara się je dobrze zrealizować, na pewno wyszło to lepiej niż w rozczarowującej "Grze w życzenia". Największy problem jest tutaj w nieco zbyt małej wiarygodności pary protagonistów (tytuł polski jak zwykle wprowadza w błąd, bo nie chodzi o jedną, ludzką marionetkę, lecz pewne społeczne uwarunkowania grupy osób od jednej, psychopatycznej jednostki), którzy nie do końca przekonują jako żywe postaci. Może się jednak za bardzo czepiam. Antagonista jest świetny, chciałbym kiedyś obejrzeć film z dobrym aktorem (np. Mikkelsen) grającym postać Maxa. Plus dla autora za trzymanie się przyjętych założeń fabularnych i w konsekwencji brak pozytywnego zakończenia, które dzięki temu jest mocne i zapada w pamięć.

Niezłe studium psychologiczne przejmowania kontroli nad życiem i umysłem jednostki. Autor ma niezłe pomysły i stara się je dobrze zrealizować, na pewno wyszło to lepiej niż w rozczarowującej "Grze w życzenia". Największy problem jest tutaj w nieco zbyt małej wiarygodności pary protagonistów (tytuł polski jak zwykle wprowadza w błąd, bo nie chodzi o jedną, ludzką marionetkę,...

Fatalna ekspozycja przez pierwsze trzy rozdziały rzutuje na odbiór całości tej króciutkiej powieści, sprawiającej wrażenie streszczenia. Kryminał pisany jakby na kolanie, na rympał, bez zaangażowania autora w swoje dzieło, byle szybko odrobić pańszczyznę.

Fatalna ekspozycja przez pierwsze trzy rozdziały rzutuje na odbiór całości tej króciutkiej powieści, sprawiającej wrażenie streszczenia. Kryminał pisany jakby na kolanie, na rympał, bez zaangażowania autora w swoje dzieło, byle szybko odrobić pańszczyznę.

Dawno nie było powieści, która pozostawiła mnie w takim wrażeniowym rozkroku. Z jednej strony bardzo doceniam podjętą tematykę, oryginalne, religijne dark fantasy obejmujące przenikanie się świata realnego i duchowego oraz dużo niepokojących, trafnych obserwacji dotyczących otaczającej nas rzeczywistości (imperium zła Kaspetha i to w jaki sposób rozszerza swą potęgę niebezpiecznie przypomina macki NWO), z drugiej strony wykonanie pozostawia wiele do życzenia. Postaci są dwuwymiarowe, dialogi fatalne, wizualizacja wyjściowego pomysłu mocno po łebkach. Nieźle spisuje się sama akcja, przebieg opowieści, tylko są momenty, gdzie zwyczajnie nie idzie tego czytać. Nie wiem, ile w tym udziału drewnianego, bełkotliwego tłumaczenia i kiepskiej korekty w redakcji, ale lektura męczyła strasznie, czytana w dłuższych fragmentach, musiałem co jakieś 50-100 stron odstawiać na kilka dni, bo groziło to rozstrojem mózgu.
No i tytuł angielski dosłownie to "Ta współczesna ciemność", co bardziej odpowiada treści powieści, bo skupia się na wymiarze duchowym, a nie fizycznym.
Pomimo wspomnianych wad, godna uwagi pozycja, tylko trzeba podejść do tego z odpowiednim nastawieniem, albo też sięgnąć po oryginał.

Dawno nie było powieści, która pozostawiła mnie w takim wrażeniowym rozkroku. Z jednej strony bardzo doceniam podjętą tematykę, oryginalne, religijne dark fantasy obejmujące przenikanie się świata realnego i duchowego oraz dużo niepokojących, trafnych obserwacji dotyczących otaczającej nas rzeczywistości (imperium zła Kaspetha i to w jaki sposób rozszerza swą potęgę...

Męcząca pozycja. Cykl do tej pory lekki i przyjemny zamienił się w generyczną wojenkę kosmiczną, z wszelkimi wojennymi okrucieństwami i powojennymi bliznami. Do tego autorzy nie znają umiaru i wielu miejscach przesadzają z okrucieństwem, a do tej pory powieści cyklu miały klimat podwieczorkowy. Skończyłem siłą woli i bólem głowy.

Męcząca pozycja. Cykl do tej pory lekki i przyjemny zamienił się w generyczną wojenkę kosmiczną, z wszelkimi wojennymi okrucieństwami i powojennymi bliznami. Do tego autorzy nie znają umiaru i wielu miejscach przesadzają z okrucieństwem, a do tej pory powieści cyklu miały klimat podwieczorkowy. Skończyłem siłą woli i bólem głowy.

Odświeżająca lektura, autoironiczna baśń, traktująca samą siebie z ogromnym dystansem, a zarazem nadal pozostająca klasyczną fantasy. Rzecz działa skojarzeniowo na styku Świata Dysku i montypythonowskiego Świętego Graala, protagonista czarodziej Szmendryk jest w swoich czynach tak cudacznie nieudaczny, że niemalże kopiuj-wklej Pratchettowego Rincewinda.
Bawiłem się przednio, Beagle to mistrz słowa i parafrazy, dla takich dzieł człowiek jest zapalonym czytelnikiem.
Jest to niby baśń dla dorosłych, ale nie stałaby się krzywda młodzieży szkolnej, gdyby "Ostatni jednorożec" był lekturą szkolną gdzieś na styku okresu dzieciństwa i dojrzewania

Odświeżająca lektura, autoironiczna baśń, traktująca samą siebie z ogromnym dystansem, a zarazem nadal pozostająca klasyczną fantasy. Rzecz działa skojarzeniowo na styku Świata Dysku i montypythonowskiego Świętego Graala, protagonista czarodziej Szmendryk jest w swoich czynach tak cudacznie nieudaczny, że niemalże kopiuj-wklej Pratchettowego Rincewinda.
Bawiłem się...

Niezły dramat sądowy, choć autor nie ustrzegł się pewnych klisz. Na plus:
- niezły protagonista, czytelnik autentycznie jest skory mu kibicować, jak na tego typu czytelniczą rozrywką, bohater przebywa świetną drogę od a do z,
- fabuła jest dobrze pomyślana, trzyma w napięciu, autor panuje nad jej rozwojem, a co najważniejsze, niepotrzebne do tego było żadne morderstwo, wystarczyła zwykła batalia testamentowa,
- postaci może nie są jakoś szczególnie rozbudowane, ale sprawiają wrażenie żywych, autentycznych,
Na minus: - kiepska ekspozycja w początkowych dialogach, bohaterowie rozmawiają ze sobą nienaturalnie, wyjaśniają sobie rzeczy, które doskonale wiedzą,
- autor długo i subtelnie rozwija nici swojej intrygi, zabiera mu to ponad połowę powieści, potem wszystko bardzo szybko się toczy, przez co czytelnik pozostaje z pewnym niedosytem,
- niektóre wątki poboczne zostały porzucone niewyjaśnione.
Sumarycznie, dobrze się bawiłem.

Niezły dramat sądowy, choć autor nie ustrzegł się pewnych klisz. Na plus:
- niezły protagonista, czytelnik autentycznie jest skory mu kibicować, jak na tego typu czytelniczą rozrywką, bohater przebywa świetną drogę od a do z,
- fabuła jest dobrze pomyślana, trzyma w napięciu, autor panuje nad jej rozwojem, a co najważniejsze, niepotrzebne do tego było żadne morderstwo,...

Zadziwia wysoka, łączna ocena tej powieści. Autor miał niezły pomysł, na pomyśle się skończyło. Całość jest popisem autorskiej nieporadności w umiejętnym, wiarygodnym, trzymającym się kupy sprzedaniu swojego konceptu. Dawno nie widziałem takiej indolencji twórczej.
Osnowa fabularna (internat i szkoła gimnazjalno-licealna dla chłopców) analogiczna jak w "Mieście i psach" Llosy, Redmond poszedł jednak innym tropem, starając się (no właśnie) zaprezentować czytelnikowi studium psychologicznej władzy psychopatycznej osobowości nad innymi jednostkami. No ok, nic nadzwyczajnego, temat chwytliwy, wiek młodzieńczy wrażliwy i podatny, tylko że wykonanie fatalne. Nic tu nie jest autentyczne, dialogi, postaci, sceny, relacje, wszystko wymuszone, wysilone, do tego głębia charakterologiczna bohaterów w skali przydrożnej kałuży. Mam wrażenie, że autor cały wysiłek twórczy włożył w stworzenie konspektu, którego następnie nie potrafił ożywić.
Szkoda czasu.

Zadziwia wysoka, łączna ocena tej powieści. Autor miał niezły pomysł, na pomyśle się skończyło. Całość jest popisem autorskiej nieporadności w umiejętnym, wiarygodnym, trzymającym się kupy sprzedaniu swojego konceptu. Dawno nie widziałem takiej indolencji twórczej.
Osnowa fabularna (internat i szkoła gimnazjalno-licealna dla chłopców) analogiczna jak w "Mieście i psach"...

Dosyć nietypowa powieść Dicka, prezentująca typowe dla jego pisarstwa szaleństwo świata, ale tym razem wewnętrznego kilkorga protagonistów. Autor jak krowa na rowie i zupełnie niepotrzebnie tłumaczy takie założenie fabularne w ostatnim rozdziale, tak aby żaden czytelnik nie pogubił się w zbędnych interpretacjach.
Oprócz tego powieść jest wyśmienita, perypetie dwojga rodzeństwa, męża i kochanka śledzi się jak z montypythonowskiej greckiej tragedii, a jednocześnie bardzo to życiowe, Dick był świetnym obserwatorem swojej rzeczywistości. Jestem przekonany, że hipergamiczna i solipsystyczno-psychopatyczna postać Fay (matki, siostry, żony i kochanki), to obraz i podobieństwo jednej z żon Dicka, na bank.
Są tutaj sceny perełki, typowe dla Dicka, jak seans hipnotyczny, którego skutkiem jest przewidzenie dnia końca świata, czy absurdalny proces sądowy, w którym można sobie załatwić rozwód jednostronnie.
Pomimo tego że fabuła jest po Dickowemu poprowadzona, to świetnie się spina jako powieść obyczajowa, szkoda że Dick ma przypiętą łatkę s-f, bo mógłby iść w szranki z takim np. Shawem, którego czytana niedawno "Lucy Shaw" jawi się mi teraz jako pretensjonalnie melodramatyczna w porównaniu z bezpardonową bezpośredniością Dicka.

Dosyć nietypowa powieść Dicka, prezentująca typowe dla jego pisarstwa szaleństwo świata, ale tym razem wewnętrznego kilkorga protagonistów. Autor jak krowa na rowie i zupełnie niepotrzebnie tłumaczy takie założenie fabularne w ostatnim rozdziale, tak aby żaden czytelnik nie pogubił się w zbędnych interpretacjach.
Oprócz tego powieść jest wyśmienita, perypetie dwojga...

Arcydzieło powieści sensacyjnej, czy może thrillera politycznego. Realistyczna, uwzględniająca głębokie tło polityczne, punkt widzenia każdej strony konfliktu, nawet deep state. Postaci są niesamowicie autentyczne, jakby żywcem wyjęte z rzeczywistości, wielowymiarowe (każdy plan!, nawet bohaterowie epizodyczni wypadają wiarygodnie), relacje między nimi spontaniczne i niejednoznaczne. Fabuła, jej rozwój, poszczególne rozwiązania fabularne także bardzo wiarygodne, wręcz namacalne, wszystko zagrało, autor pisze z dużą swobodą i z pełnym panowaniem nad całością, a jednocześnie całość jest bardzo świeża, czyta się świetnie, czytelnik angażuje się w wydarzenia. Można ująć, że są tu nawet całkiem udane elementy greckiej tragedii.
"Katedra" Nelsona Demille'a to w mojej ocenie gatunkowo literacki odpowiednik filmowej "Gorączki" Michaela Manna.

Arcydzieło powieści sensacyjnej, czy może thrillera politycznego. Realistyczna, uwzględniająca głębokie tło polityczne, punkt widzenia każdej strony konfliktu, nawet deep state. Postaci są niesamowicie autentyczne, jakby żywcem wyjęte z rzeczywistości, wielowymiarowe (każdy plan!, nawet bohaterowie epizodyczni wypadają wiarygodnie), relacje między nimi spontaniczne i...

Co za niedorzeczność. Infantylny gniot, byle głośniej, byle szybciej, agresywniej i szokująco, pal licho logikę i wiarygodność. Poziom serii o Jacku Reacherze, z tą różnicą, że Child traktuje swojego bohatera z przymrużeniem oka, tutaj autor poważnie sprzedaje swoją bajeczkę dla widowni od Jerry'ego Springera. Powieść prawnicza ni z gruchy zamienia się w "Ściganego", protagonista chciałby się w szaleństwie fabularnym odnaleźć, ale autor nie daje mu tej szansy.
Amberowska Srebrna Seria kojarzyła się zawsze z pewnym poziomem wiarygodności świata przedstawionego i przyzwoitym warsztatem pisarskim, "Podwójne ryzyko" to kaplica tej serii.

Co za niedorzeczność. Infantylny gniot, byle głośniej, byle szybciej, agresywniej i szokująco, pal licho logikę i wiarygodność. Poziom serii o Jacku Reacherze, z tą różnicą, że Child traktuje swojego bohatera z przymrużeniem oka, tutaj autor poważnie sprzedaje swoją bajeczkę dla widowni od Jerry'ego Springera. Powieść prawnicza ni z gruchy zamienia się w "Ściganego",...

Raczej dramat obyczajowy, aniżeli dreszczowiec. Oczywiście wątek kryminalny jest wiodący, tylko służy zasadniczo jako pretekst do poruszenia ważkich i trudnych tematów kazirodztwa, jego utajonej skali w społeczeństwie, wpływu na psychikę dziecka, a przede wszystkim na jego orientację seksualną, pojmowanie roli seksu w relacjach międzyludzkich, potrzebach seksualnych. Autor poświęca temu mnóstwo czasu, do tego stopnia, że beletrystyka zamienia się momentami w literaturę problemową z pogranicza psychiatrii.
Całościowo, jako rozrywka, powieść się nie klei. Długie dysputy problemowe pomiędzy bohaterami nużą czytelnika szukającego rozrywki. Suspens kuleje od pierwszych stron, powieść początkowo wciąga i intryguje, potem robi się nudnawo, bohaterowie (zwłaszcza antagoniści) w swych skrzywieniach seksualnych średnio przekonują, a do tego autor mocno na siłę i nieudolnie próbuje budować napięcie w oparciu o twist przewidywalny najpóźniej w połowie opowieści.
Duży plus za podjęcie i niezłe pociągnięcie trudnych tematów społecznych, za wykonanie trzy na szynach.

Raczej dramat obyczajowy, aniżeli dreszczowiec. Oczywiście wątek kryminalny jest wiodący, tylko służy zasadniczo jako pretekst do poruszenia ważkich i trudnych tematów kazirodztwa, jego utajonej skali w społeczeństwie, wpływu na psychikę dziecka, a przede wszystkim na jego orientację seksualną, pojmowanie roli seksu w relacjach międzyludzkich, potrzebach seksualnych. Autor...

Studium przypadków relacji wewnątrz pewnej amerykańskiej rodziny z klasy średniej z punktu widzenia społeczeństwa lat 50-tych, czyli jeszcze przed rewolucją lat 60-tych. Nic odkrywczego. W tego typu opowieściach kluczowe są portrety psychologiczne protagonistów, które w "Lucy Crown" nie wybrzmiewają jakoś przekonywująco. W rysie postaci, ich działaniach odznaczają się umiejętnie ukryte przez autora deus ex machiny. Całość czyta się jak udany i wciągający po uszy melodramat, tylko po lekturze zaczyna się refleksja nad przeczytanym dziełem i zaczynają sią wątpliwości, czy aby zachowania bohaterów faktycznie są na tyle wiarygodne, na ile przedstawił je czytelnikowi utalentowany autor.
Jeżeli pozostaje mi jakaś refleksja, to ta, do której zmierzał autor - życie to zbiór kluczowych momentów, zdarzeń, definiujących, formujących relacje pomiędzy ludźmi i tylko od mądrości jednostek zależy, jak te ulotne, relewantne chwile wpłyną na wzajemne relacje.
Sumarycznie, czytadełko z wyższej półki od klasowego pisarza.

Studium przypadków relacji wewnątrz pewnej amerykańskiej rodziny z klasy średniej z punktu widzenia społeczeństwa lat 50-tych, czyli jeszcze przed rewolucją lat 60-tych. Nic odkrywczego. W tego typu opowieściach kluczowe są portrety psychologiczne protagonistów, które w "Lucy Crown" nie wybrzmiewają jakoś przekonywująco. W rysie postaci, ich działaniach odznaczają się...