Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Niby reportaż o Podhalu z podtytułem "wszystko na sprzedaż", a poza architekturą zakopiańską ginącą pod ciężarem patodeweloperki, zakopiańskimi marszrutkarzami i katorgą koni na drodze do Morskiego Oka, to problemy w książce poruszane mają charakter ogólnopolski - smog, biznesowe januszerstwo, samowole budowlane. Autor napoczyna wiele wątków, nie pogłębiając ich jednak, nie przeprowadzając żadnej analizy.
No i nie jest to niestety obiektywne dziennikarstwo, lecz zaangażowane politycznie po jednej stronie (autor powiązany z Gazownią). Czuć tutaj fundamenty lewicowych poglądów autora i te złe nawyki lewackości - poczucie wyższości racji i abonamentu na słuszność. Stąd zupełnie z czapy w całym, jednym obszernym rozdziale pojawia się bieżączka polityczna, pisy, lemparty, ziobry, błyskawice na Giewoncie i inne irrelewantności, których nie oczekiwałem w reportażu mającym w założeniu przeanalizować zaproponowaną przez siebie problematykę społeczną. Upadek nadziei nastąpił, kiedy przeczytałem prześmiewcze zdanie o antyszczepionkowcach - serio, panie Autor, ile ma pan lat, że proponuje pan rynsztokowy intelektualizm, zwłaszcza że stać pana na znacznie więcej?
Ten cykl felietonów o górach i góralach przemieszany z polityką nie tworzy spójnej całości, niemniej znajdują się tutaj naprawdę dobre fragmenty, a za samo poruszenie problemu masowej wycinki drzew w Dolinie Chochołowskiej (spacer tą doliną od kilku lat przypomina zwiedzanie tartaku), która niedługo będzie gołym deptakiem, duuuży plus.
Sumarycznie, mieszane uczucia.

Niby reportaż o Podhalu z podtytułem "wszystko na sprzedaż", a poza architekturą zakopiańską ginącą pod ciężarem patodeweloperki, zakopiańskimi marszrutkarzami i katorgą koni na drodze do Morskiego Oka, to problemy w książce poruszane mają charakter ogólnopolski - smog, biznesowe...

Rozwiń Zwiń

Nie winą tej świetnej książki, że polski patowydawca okroił i zdewaluował jej świetny tytuł angielski "Where the mountains casts its shadow: the dark side of extreme adventure", oddający w pełni, o czym faktycznie pisze Maria Coffey. Autorka analizując różne aspekty sportu ekstremalnego, jakim jest wspinaczka, stara się przedstawić różnorakie, przede wszystkim emocjonalne punkty widzenia "uczestników procesu" - bliskich, publiki, samych wspinaczy. Zasadniczo, to właśnie książka o uczuciach, miłości, przywiązaniu wspinaczy, żon, dzieci, rodziców, przyjaciół, o tym, co ludzi przyciąga do wspinaczki (głównie profesjonalnej, nastawionej na bicie rozmaitych rekordów), z czym się ją je w prozie życia.
Książka podzielona jest na jedenaście powiązanych ze sobą, ale wyraźnie wyodrębnionych rozdziałów tematycznych. Mają one różne, niedookreślone tytuły, traktujące po kolei o sensie wspinaczki (czym jest dla ludzi), dalej atrakcyjności osoby wspinacza dla bliskich, społeczeństwa, życiu codziennym bliskich ze wspinaczem, metafizyce gór (rozdział "strefa transcendencji"), czy okaleczeniach ekstremalnej wspinaczki (np. obrazowo przedstawiane skutki odmrożeń w rozdziale o sarkastycznym tytule "Honorowe odznaki"), a następnie już skutkach emocjonalnych śmierci wspinacza dla partnera (małżonek, konkubent), radzeniu sobie partnera, rodziny ogólnie, rodziców i dzieci z żałobą.
Świetna, bardzo wartościowa pozycja, pokazująca to, o czym w pędzie życia zawsze zapominamy - o drugiej stronie każdego medalu. Nie należy zrażać się zbyt marketingowym, polskim tytułem.
Pozycja czytana podczas trekkingu po Dolomitach Brenta, w bivaccach i schroniskach górskich.

Nie winą tej świetnej książki, że polski patowydawca okroił i zdewaluował jej świetny tytuł angielski "Where the mountains casts its shadow: the dark side of extreme adventure", oddający w pełni, o czym faktycznie pisze Maria Coffey. Autorka analizując różne aspekty sportu ekstremalnego, j...

Rozwiń Zwiń

Dosyć przeciętny kryminał, jak na dzieło ze złotej ery. Intryga pokręcona i wydumana, motywacja protagonisty do prowadzenia prywatnego śledztwa niewiarygodna, relacje małomiasteczkowe jak z parodii Lyncha, portret psychologiczny mordercy jak chorągiewka na wietrze fabuły. Przeczytane na tylnym siedzeniu samochodu w drodze do Włoch.

Dosyć przeciętny kryminał, jak na dzieło ze złotej ery. Intryga pokręcona i wydumana, motywacja protagonisty do prowadzenia prywatnego śledztwa niewiarygodna, relacje małomiasteczkowe jak z parodii Lyncha, portret psychologiczny mordercy jak chorągiewka na wietrze fabuły. Przeczytane na ty...

Rozwiń Zwiń

Pseudoartystyczny, męczący mózg bełkot w formie strumienia świadomości trojga protagonistów, członków rodziny jakby żywcem wyjętych z parodii życia mieszczańskiego. Rozumiem zamysł, dostrzegam problemy społeczno-rodzinne, pustkę życia bohaterów, tylko zostaje to podane w wybitnie nieatrakcyjnej formie, przez co np. ekspozycje wybrzmiewają sztucznie. Całościowo produkt męczliwy, niestrawny.

Pseudoartystyczny, męczący mózg bełkot w formie strumienia świadomości trojga protagonistów, członków rodziny jakby żywcem wyjętych z parodii życia mieszczańskiego. Rozumiem zamysł, dostrzegam problemy społeczno-rodzinne, pustkę życia bohaterów, tylko zostaje to podane w wybitnie nieatrakc...

Rozwiń Zwiń

Debiutancka powieść Smitha, chociaż wedle wewnętrznej chronologii cyklu nie jest to pierwsza z powieści o nieco patologicznym rodzie Courtneyów.
Jak to u Smitha, są plusy dodatnie i plusy ujemne. Plusem dodatnim jest westernowy klimat przygody, czasy odkrywców, eksploratorów i niszczycieli natury dla materialnych zysków, rywalizacji na śmierć i życie o zasoby naturalne, kobiety, pozycję w stadzie. Czytając niemalże czułem klimat i zapach południowoafrykańskich wzgórz i sawanny.
Plusy ujemne, czyli statyczność charakterologiczna bohaterów, zaskakująco niewielkie, Smithowi udało się tutaj zminimalizować czarnobiałość postaci do niezbędnego minimum, jako czytelnik byłem w stanie uwierzyć w naciągane poniekąd motywacje bohaterów, co więcej Smith nawet zahacza o wielowymiarowość (np. postać Duffa), niemniej nie pociąga tego jakoś dalej.
Sumarycznie, bawiłem się dobrze, optymalny Smith na letnie wieczory, środkowa część o gorączce złota najlepsza w dotychczasowym pisarstwie Smitha. Czuć, że do "Gdy poluje lew" autor się przyłożył, starał się nie iść na łatwiznę.
Historia Seana Courtneya oczywiście nie kończy się na tej powieści, jest to jakby początek wewnętrznej trylogii sagi, wkrótce sięgnę po kolejne tytuły.

Debiutancka powieść Smitha, chociaż wedle wewnętrznej chronologii cyklu nie jest to pierwsza z powieści o nieco patologicznym rodzie Courtneyów.
Jak to u Smitha, są plusy dodatnie i plusy ujemne. Plusem dodatnim jest westernowy klimat przygody, czasy odkrywców, eksploratorów i niszczycie...

Rozwiń Zwiń

Znakomity dramat biznesowo-obyczajowy z tłem procesu sądowego, inteligentna rozrywka dla dorosłego czytelnika, trzyma w napięciu od początku do końca, a przy tym autorowi nie były do tego potrzebne żadne rekwizyty kryminalne. Wielowymiarowe postaci, intryga, opowieść, świat przedstawiony wiarygodne i wciągające, wszystko razem świetnie zagrało, jest podane subtelnie, z szacunkiem dla inteligencji czytelnika, nie dostrzegłem żadnych słabych punktów, poza całkowicie zbędnym prologiem będącym niestety spojlerem części rozwiązań fabularnych (za to karniak w ocenie).
Niezrozumiałe jest dla mnie zupełnie dlaczego polski wydawca zrezygnował z oryginalnego tytułu "Serce sprawiedliwości", który świetnie oddaje clou powieści, jest niejednoznaczny z punktu widzenia biznesowego, etycznego, a ten cały "klucz do", to nie wiem, co ma oznaczać.
Czuję czytelniczą satysfakcję, wyławiając z morza szmatławej rozrywki perełki, jak niniejsza powieść. Ocena sumaryczna 5,1/10 na LC niesprawiedliwa i świadczyć może raczej o czytelnikach, którzy oczekiwali może raczej czegoś na poziomie Trudnych Spraw, a dostali dojrzałą, wysublimowaną rozrywkę.

Znakomity dramat biznesowo-obyczajowy z tłem procesu sądowego, inteligentna rozrywka dla dorosłego czytelnika, trzyma w napięciu od początku do końca, a przy tym autorowi nie były do tego potrzebne żadne rekwizyty kryminalne. Wielowymiarowe postaci, intryga, opowieść, świat przedstawiony w...

Rozwiń Zwiń

Trochę beztroska, bardziej metafizyczna wizja żegnania się młodego i ambitnego protagonisty ("Jemu zawsze było mało, nie znał swojej miary i swojego miejsca") i jego towarzyszy z dziecięcymi marzeniami, fantazjami i innymi bieżącymi ważnościami, w zderzeniu z realnością świata przedstawionego, zastałymi podziałami, rolami społecznymi, czy egoizmem poszczególnych jednostek.
Za tło służy panorama wiejska późnego lata gdzieś na Wileńszczyźnie, w bliżej nieokreślonym przedziale czasowym. Piękna, klasyczna polszczyzna Konwickiego dostosowana do realiów opowiadanej historii, dialogi naturalne, postaci żywe, choć nieco zbyt teatralnie zmanierowane, nie przeszkadzało to jednak specjalnie. W pewnych detalach "Dziura w niebie" wykazuje podobieństwo do "Chłopięcych lat", mniej tu jednak nostalgii, dominuje raczej fatalizm, pogodzenie się z nieuchronnym losem, utratą dzieciństwa i beztroski.
Czytało się świetnie, azaliż można było z tej historii wycisnąć trochę więcej. Po książkę sięgnąłem losowo, nie wiedząc z czym będę miał do czynienia, przypadkowo zatem idealnie trafiłem z tematyką lektury na upalne dni przesilenia letniego.

Trochę beztroska, bardziej metafizyczna wizja żegnania się młodego i ambitnego protagonisty ("Jemu zawsze było mało, nie znał swojej miary i swojego miejsca") i jego towarzyszy z dziecięcymi marzeniami, fantazjami i innymi bieżącymi ważnościami, w zderzeniu z realnością świata przedstawion...

Rozwiń Zwiń