„Zenith” to tytuł, który nie mówi nic – trzeba wsiąść na statek kosmiczny i przeczytać dobrych kilka stron, żeby wszystko zaczynało się z sobą składać i łączyć. Jak to z wieloma powieściami bywa, zanim zrobi się ciekawie, najpierw musi być trochę nudno, i tak jest również w przypadku tej książki.

Główną bohaterką powieści jest Andi, czyli Androma Racelli, zwana Krwawą Baronową – no brzmi trochę infantylnie, ale nie drążmy dalej. Andi posiada statek kosmiczny i załogę składającą się z samych dziewczyn. Na swój krwawy tytuł zapracowała sobie licznymi kosmicznymi przemytami i morderstwami, które nawinęły się przy okazji. Wszystkie swoje ofiary skrzętnie zaznacza na swoich mieczach.

Główny wątek opowieści rozpoczyna się w momencie, kiedy dziewczyny otrzymują bardzo intratne zlecenie, podszyte szantażem i skrajnym niebezpieczeństwem, a wiąże się ono z odbiciem z więziennych lochów ważnego syna jeszcze ważniejszego ojca. Robi się ciekawie, bo ja wiem, dlaczego Krwawa Baronowa nie może odmówić samobójczej misji, a wy dowiecie się, kiedy złapiecie za książkę.

Jest to zawiła powieść o kosmicznym imperium, władzy, zawiści, samotności, no i oczywiście o miłości. Wszystko się pięknie składa, splata i łączy, ale zanim to nastąpi, na czytelnika czeka wiele różnych potyczek, historii i wątków pobocznych. Bo tutaj hula kosmiczny wiatr, wprowadzając sporo chaosu w fabułę, która skacze z planety na planetę, z bohaterki na bohatera, i czasami przez to można się zgubić w kosmicznej próżni.

Czytając książkę, wkraczamy w zawiłe życie głównej bohaterki, która nie może rozstać się z tragiczną przeszłością i licznymi błędami, które doprowadziły ją do obecnego miejsca. Z czasem ciągłe marudzenie i zakotwiczenie w przeszłości stają się trochę irytujące, a z twardej baronowej wychodzi mała, smutna i biedna dziewczynka z wielkimi mieczami.

To powieść cienia i mroku, powieść, która z jednej strony jest pełna humorystycznych tekstów i scen, ale z drugiej, jest tu tylko śmierć i żądza władzy. A bohaterowie to postacie tragiczne, żyjące w ciągłym mroku. I tu po przeczytaniu powieści nasuwa się podsumowujące pytanie: czy bohater tragiczny, okaleczony przez „gwiazdy losu”, może znaleźć równowagę, balans między tym, co piękne i dobre, a tym, co mroczne i złe? Androma Racelli otrzymuje szansę, która daje możliwość kontynuacji galaktycznej przygody.

Powieść nie wnosi do gatunku nic nowego, jest powielaniem schematów, tematów i struktur, napisana jest przeciętnym językiem, który ani nie urzeka, ani nie odstrasza. Każda recenzja przechodzi przez pryzmat i drzwi subiektywnej oceny i własnych odniesień i upodobań, a u mnie, po przeczytaniu kosmicznego cyklu Dana Simmonsa, poprzeczka jest zawieszona wysoko. „Zenith” jest na pierwszym szczebelku, ale dla rozrywki, można ją sobie poczytać.

Grzegorz Śmiałek