Monika Michalik to jedno z moich ciekawszych odkryć ubiegłego roku. Ciekawszych? Co ja to... genialnych! Rodowita tarnogórzanka, której pierwszą książkę poznałam niejako przypadkiem. I wiecie co? Nie mogłam się doczekać kolejnej. I miałam w stu procentach rację - warto było. Amelia pracuje w pensjonacie w Dziwnowie. Praca jest dla niej odskocznią od czekającego w domu męża, który przecież już tyle razy obiecywał, że się zmieni, a jednak nic nie wskazuje na to, by rzeczywiście miał dotrzymać słowa. Kiedy w drzwiach pensjonatu staje Aleksander Domański, pisarz poczytnych książek obyczajowych, który właśnie w "Bryzie" postanowił odpocząć i znaleźć inspirację dla kolejnej powieści, dziewczyna stara się ze wszystkich sił, by nie ulec urokowi, roztaczanemu przez jednego z jej ulubionych pisarzy. Jej przyjaciółka Kasia wielokrotnie namawiała ją na odejście od męża, widziała, jak Amelia męczy się w tym związku, jak próbuje tłumaczyć sobie, że przecież Grzegorz był inny, więc na pewno znowu się zmieni... na lepsze... Tymczasem Aleksander, choć do tej pory nigdy nie przeżył prawdziwej miłości, choć tyle o niej pisał, zaczyna coraz baczniej przyglądać się Amelii, wręcz zauważa, że dziewczyna zaczyna w nim wzbudzać coraz silniejsze emocje. Zdaje sobie jednak sprawę, że jest ona mężatką, nie wie jednak, jak mroczne tajemnice skrywa jej związek. A w tle tajemnicza skrytka w banku, pozostawiona jej w spadku przez babcię... Jak się skończy ta historia? Czy dziewczyna w końcu odnajdzie szczęście?... Monika Michalik porusza w swoich książkach bardzo trudne tematy. Tym razem mamy opowieść o dziewczynie maltretowanej przez męża, która całą winą za jego zachowanie obarcza siebie. W tle zaskakująca historia właścicielki "Bryzy", która odbiła się echem na całym jej życiu, a przede wszystkim na relacjach z mężczyznami. Ta książka porusza do głębi, wkurzałam się na Amelię, że przecież już dawno powinna od niego odejść, że jak może dać się tak traktować, w końcu - co musi się wydarzyć, by przejrzała na oczy. To, co mnie zaskakuje u tej Autorki, to fakt, że pomimo ciężkiej  tematyki potrafi prowadzić czytelnika przez kolejne strony owijając go słowami jak ciepłym kocem. I taka też jest ta powieść. Ciepła, pełna nadziei opowieść o sile przyjaźni, o walce o siebie i swoje marzenia, z jedynymi w swoim rodzaju obrazami znad pięknego i nieprzewidywalnego Bałtyku. I tak jak zaskakująca bywa pogoda nad morzem, tak zmienne były losy bohaterów tej książki. A Państwu serdecznie polecam, uprzedzam tylko uczciwie, że od tej książki niełatwo jest się oderwać...